Prachtig weer vandaag. En nog vrij ook. Dus: een extra lange wandeling op de heide, heerlijk.

Zie, de zon schijnt door de bomen..

Overal paddestoelen. Soms hele mooie kleintjes,

Maar ook wat grovere, aardappelvormige boleten. Of zoiets.

De bladeren zijn zo mooi, variërend van rood goud tot licht geel.

Een stralend struikje.

Als Donna denkt dat ik even niet kijk, doet ze dingen die een potentieel zwangere dame niet zou moeten doen. Foei, Donna. Voortaan ga jij daar dus gewoon aan de lijn. Aan klutspuppen hebben we ook niks.

Als we even in de schaduw lopen, zie ik dat Donna best goede camouflagekleuren heeft in het herstbos. Gelukkig heeft ze die witte pootjes en hals nog. En die staart, natuurlijk.

Wild in zicht. Haar oortje gaat er helemaal gek van staan. De zon schijnt er doorheen. Soms schijnt de zon ook door de huid van haar pootjes, direct boven de hak. Mensen die het ras niet kennen, blijven zich daar over verbazen.

Veel mensen hebben er wat moeite mee om Maggie en Donna uit elkaar te houden. Soms kan ik me daar wel iets bij voorstellen. En als ik dan naar deze foto kijk, nog meer. Zoek de verschillen..er zijn er genoeg.

Nog maar eens een fotootje van het zonnige bos, die had u nog niet gehad, toch? Of wel? Nou ja, het is mijn blog. 🙂

Maar helaas niet mijn bos. Dus heb je heel je wandeling door ontmoetingen met andere honden en hun bazen. Eigenlijk gaat dat altijd goed, zoals hier bij de drie musketiers, klein maar dapper.

Maar in één geval het het altijd fout. En dat is met een verschrikkelijk nare, agressieve herder, het beest heet Lexa. Er zijn al zoveel bijtincidenten geweest met dit beest. Zowel Harley als Maggie hebben een litteken van haar. Ik zou haar het liefste afschieten, om eerlijk te zijn. Lexa’s eigenaresse is dan ook al een beetje gewend aan het schelden maar ze is nu wel zover, dat Lexa een muilband moet dragen. En als ze iemand aan ziet komen, moet Lexa aan de lijn. Maar ja..als je loopt te kletsen en niet oplet, gaat dat hem dus niet worden. Met als gevolg, dat Maggie, Donna en ik Lexa zagen, zij ons ook, het baasje had geen aandacht en ja hoor..Lexa rent naar ons toe en valt aan. Ik had nog net het besef om Donna op te pakken (die krijgt nu uiteraard wat extra bescherming) en Maggie los te laten.Waar Lexa even niet aan dacht, was dat zij een muilband omhad. En Maggie niet. En nou is Mags misschien een klein meisje, maar ze is ontzettend dapper en zonder één aarzeling viel ze aan. Ik denk dat ze Lexa even flink op haar lazer gegeven heeft. Nou ja, oordeelt u zelf:

Waardeloos is dit toch. Stel dat zo’n muilband afschiet, dan was Maggie waarschijnlijk zwaar gewond. Maar ja, eind goed, al goed. Na een lekker stuk wandelen weer naar huis. Mooi, die zon op de Acertjes in mijn tuintje.

En als ik naar boven kijk, zie ik mijn buurvrouw het bos. Nu nog erg mooi, maar alle eikenbladeren die u ziet, komen dadelijk in de tuin te liggen. En die moeten er ook weer uit. Enfin, dat houdt me van de straat.

En dan nu: de meest bekeken tepeltjes van het Noorderlijk Halfrond. Nou ja, door mij dan. Wat denkt u? Zijn ze groot of zijn ze groot? Of niet?

Sorry Don, voor het schaden van je privacy. Maar ik vrees dat dat de komende tijd nog wel erger gaat worden.

Tja, dat is momenteel de grote hamvraag. Door mijn hoofd speelt nog steeds dat liedje van Annie M.. Schmidt: Morgen kan ze zwanger zijn..of misschien nog wel vandaag..het kan van de behanger zijn…etc.  We gaan het pas echt weten na de zwangerschapsecho van 14 november, vrees ik. Maar, alvast een beetje gissen, kan geen kwaad. Ik kan ook even niet anders, vrees ik. Soms ziet ze er een beetje depri uit, en is wat rusteloos.

Maar dat gebrek aan levensvreugde, zéér ontyperend voor onze Donna, heeft ze wel vaker na de loopsheid. Wat ze beslist niet heeft na de loopsheid, is een beetje vraatzucht. Maar deze keer wel.  Het eten gaat naar binnen met de snelheid van het geluid, en door de dag wordt de lege bak nog vaak uitgelikt. Da’s niet des Donna’s. En wat me ook opvalt, is dat ze wel een beetje erg tepelig is. Normaal heeft ze een strakke onderbelijning, nu zie je toch wel heel duidelijk haar tepeltjes en dat was me nog nooit eerder zo opgevallen na een normale loopsheid. En die dingen lijken ook nog te groeien. Normaal vind ik dat niet zo’n mooi gezicht, nu kunnen ze me niet groot genoeg zijn.

Wat ook erg leuk is aan het plannen en verwachten van een nestje, zijn de aardige mensen die je ontmoet. Want iedereen die een puppie wil, komt uiteraard kennismaken hier (en moet even door de ballotage.) En regelmatig is dat zo gezellig, dat we het gewoon nog een keertje overdoen. Zo ook Marijn en René, die afgelopen zaterdag gezellig nog een keer Donna en Maggie kwamen knuffelen. Ze brachten  zelf gebakken cheesecake mee..kijk. Now we’re talking.  Heerlijk.

Het was heerlijk weer dus we hebben na het verorberen van de cheesecake, een lekkere wandeling gemaakt. Heel anders dan de eerste keer. Toen was ik zo slim om Maggie en Donna samen los te laten, die zijn vervolgens heerlijk gaan jagen en René en Marijn hebben de honden tijdens deze wandeling niet meer gezien…dat doen ze anders nóóit!  Nu gingen de dames dus keurig om de beurt los. Hier doet René alvast een proefloop. Even kijken hoe dat voelt, zo’n whippet aan de lijn. Het staat je in elk geval prima, René!

En dan is er ineens niet veel meer over van dat sombere meisje..ze is weer helemaal blij.

Heerlijk om te zien. René werpt, als volleerd whippeteigenaar, een stok lekker ver weg. Donna kan niet wachten tot het ding eindelijk zijn handen verlaat, en springt en blaft uit vrolijke anticipatie.

Maggie sluipt, ze ziet iets wilds, denk ik. Gelukkig hebben beide meiden een stuk of drie penningen aan hun band hangen (i.d.-tag, gemeentepenning en het penninkje van de Nederlandse Databank van Gezelschapsdieren) die lekker tegen elkaar aantingelen, en het wild wordt dus ruimschoots op tijd gewaarschuwd. Dat scheelt een hoop sterfgevallen op de heide.

We beginnen te denken aan een wijntje en een hapje, en zodra Donna het woord “eten” hoort vallen, raakt ze weer gemotiveerd voor de thuisreis. Waar blijven jullie nou!?!

Maggie en Marijn. Een foto die weinig commentaar nodig heeft. Hooguit, dat je zo’n blik graag wilt zien bij alle toekomstige eigenaars van Donna’s kinderen.

Donna doet haar eigen P.R. Niemand die dat beter kan, dan zijzelf. Of dwingender.

We hebben lekker gegeten, een herfstmenu van courgettesoep (niet erg fotogeniek maar prima te eten), veldsla met mosterddressing en Martin’s fraaie paddenstoelentaart.

Het was een heerlijke dag. Marijn en René, bedankt, en kom snel nog eens terug!

De CC2000, een vriendenclub die van tijd tot tijd een coursingfeestje geeft, hield afgelopen weekend een funcoursing op de Veluwe. We waren graag van de partij. De Weergoden waren met ons: het was schitterend weer. En dat half oktober..  Vandaar in de namiddag nog deze foto van Benji, van Karin en John Alt, in het warme licht.

En een tegenlichtopname van mijn mannen.

Dat het toch wel degelijk herfst wordt, kun je een beetje zien aan deze dappere paddenstoelen. Ze komen gewoon tussen het grind door.. De vorm vind ik wel een beetje apart, maar dat ligt wellicht aan het feit dat Donna afgelopen week maar liefst vijf maal gedekt is door Jagga. Dan kijk je soms wat raar naar de dingen.

Simon en Jacqueline hadden voor ons allen een maaltijd bereid. Ze kregen het voor elkaar om alle drie de gangen met alcohol te bereiden. Paté met port-pruimensaus, kip in rode wijn met chocolade,

en een toetje met room, chocolade en Amaretto. Burp.   Maar, zoals u ziet, met zorg, liefde en concentratie klaargemaakt.

Er werd dan ook met smaak gegeten. Even was het zomaar, heel stil.

In de nacht was het berenkoud. Gek is dat, na zo’n heerlijk warme dag. Geheel tegen mijn gewoonte in liet ik de whippet die een poging deed om bij me in bed te kruipen, gewoon lekker haar gang gaan. Ik weet nog steeds niet wie het geweest is, Maggie of Donna. Maar warm was ze, in ieder geval. Bij het opstaan zagen we dit:

Het had dus inderdaad gevroren. Maar toen iets later in de ochtend de zon zijn kracht kreeg, liep iedereen weer lekker in een shirtje..                                                                                                                                                                                                                         Hier onze Daaf, die het haas rondbrengt.

Het was een heerlijke dag om te coursen. Geen wedstrijd, geen punten, alleen genieten van de honden, die helemaal los gingen en terugkwamen met een glimlach op hun gezicht. Da’s goed te zien aan Korol.

En Lady, die zich 100 % geeft bij de kill.

Ook Maggie mag een stukje, even kijken hoe haar voetje zich houdt. Ze heeft er zin in, en Simon leert haar om het haas weer exact te volgen. Elke keer als ze een bocht wil afsnijden, legt hij het haas even stil. Het was ook de bedoeling dat ze een heel rustige kill zou krijgen, maar helaas was ze Simon te vlug af en pakte het haas bij de laatste klos.

Martin bakt zijn beroemde Martburgers in de pauze. Even gezellig bijkletsen in de zon,

je hond eens een lekkere en welverdiende knuffel geven,

of een tafereeltje van bijna middeleeuwse schoonheid uitbeelden. Mooi Marij, die Barsois staan je goed!

Altijd weer een imposant gezicht: de heerlijke Deerhounds van Simon en Caroline.

Natuurlijk mag een foto van Bruin (Ch. Xavier) en zijn twee zonen niet ontbreken. Benji en Haiko, twee heerlijke beertjes,  en zo kun je precies de ontwikkeling van de Afghaan volgen, pup, puber en volwassene.

In de avond, na een prima Chinese afhaalmaaltijd, zit de stemming er goed in. Daaf speelt zijn allereerste spelletje biljart,

uiteraard in tegenstelling tot deze virtuoos, die het biljarten bijna tot een kunst verheven heeft.

Al kan blijkbaar niet iedereen het stille respect opbrengen, dat deze move eigenlijk verdient.

Enfin, gezellig wás het, in het voorjaar graag weer!!

Tja, ik hoorde Donna wel mompelen over de Seychellen, Bali of de Malediven..en ik was graag meegegaan als begeleider. Maar om de kosten toch een tikje te drukken, brengen bruid en bruidegom de huwelijksreis door in Silvolde. Nou moet u hier niet op neerkijken. Een charmant plaatsje in onze eigen Achterhoek, bos en weidevelden te over, en de accommodatie is absoluut 5 sterren, of meer. Ik bedoel, in welk hotel krijg je dit soort persoonlijke aandacht.

Waar kun je, voor het aperitief, nog naar wat exotische dieren kijken, en nog wel op de bar?

Waar krijg je een maaltijd als deze, geserveerd in zilveren schalen?

Waar kun je, na de sauna, relaxen en bijpraten met je  knappe vriendinnen (De Achterhoekse vrouwen, die de Gooische tuttenbellen doen verbleken..).

Waar wordt nou een echt whippie begeleid door een hostess met een glimlach..

En in welk hotel vind je knappe mannen als deze Hunk, met zulke donkere smeltende ogen..

Ik hoop maar, dat Donna morgenavond weer mee terug naar huis wil.

Er zijn vreemde dingen gaande in de tuin van de familie Brom. Merkwaardig hopsende bewegingen onder een zeiltje.

Jagga’s lieve koppie komt onder het zeiltje vandaan. Waar is hij nou mee bezig?

Gelukkig, Katja gooit wat licht op de zaak.

Jagga en Donna zijn aan het trouwen en dit is de feesttent met de genodigden, denk ik. Maar het kan ook zijn dat het gekoppelde paar niet nat mocht worden, dit is tenslotte een feestelijke gebeurtenis en niet één,  die in het water moet vallen.

Natuurlijk is het niet gelijk zo begonnen. Eerst heb ik een lekker bakkie thee gehad bij Katja en Han, en Donna moest nog even wachten in de auto. Daarna hebben we het paar, nogmaals, aan elkaar voorgesteld. Donna mocht de tuin in, om even later vergezeld te worden door haar bruidegom.  Jagga has entered the building! Eh..the garden!

Donna is nog een beetje verlegen. Daarna laat ze merken dat ze hem wel interessant vindt, maar uiteraard speelt ze nog even “hard to get”.  Uiteindelijk moeten we Donna een heel klein beetje helpen om de grote stap te zetten: we houden haar even op haar plaats. Jagga vindt haar best leuk en ondanks dat ze eerst nog wat onvriendelijk tegen hem was, wordt hij toch een beetje verliefd.

De missie, zorgvuldig en liefdevol begeleid door Katja en Han, is geslaagd.

Het paar heeft een minuut of tien gekoppeld gestaan. Ik had het nog niet durven verwachten, het is pas de tiende dag van de loopsheid en Donna’s progesteron was eergisteren nog laag. Maar toch..super. De eerste kleine soldaatjes die een aanval kunnen doen op het ei-bolwerk staan paraat. Zij blijven ongeveer 48 uur leven. Dus moeten we zorgen dat er over 48 uur ongeveer, weer een  nieuw legertje paraat staat.

Dus ja, lieve Jagga, maandag komt Donna weer op bezoek. En dan blijft ze twee nachtjes bij je slapen. Ga er maar vast van dromen.

Lieve Han en Katja, hartelijk dank voor jullie hulp en assistentie bij deze gebeurtenis, en fijn dat de jonge bruid maandag even bij jullie mag komen logeren, om deze vereniging zoveel mogelijk kans op succes te geven!

Tja, we hadden veel plannen voor de komende weken. Een coursing in Amsterdam, de week daarop in Amermont, de Herfstcoursing…maar Maggie raakte geblesseerd aan een teentje, niet al te erg maar toch verstandig om even rust te geven, en Donna..werd loops.

Ach ja, John Lennon zei het al: het leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt. Een wijsheid met een Boeddhistisch tintje, als je het mij vraagt.

Maar never mind, het is heerlijk dat Donna nu loops is, en het uitzien naar het nestje wat vastere vormen krijgt. Zaterdag gaan we voor de eerste keer naar Katja en Han, waar Jagga even logeert. En in de tussentijd, een beetje luieren en lezen in mijn tuintje, ook geen straf.

Terwijl de dames heerlijk liggen te zonnen,

legt Martin de laatste hand aan de werpkist.

En die is toch wel heel fraai geworden.

Donna, als jij samen met Jagga even zorgt voor de vulling?