Tja, dat is momenteel de grote hamvraag. Door mijn hoofd speelt nog steeds dat liedje van Annie M.. Schmidt: Morgen kan ze zwanger zijn..of misschien nog wel vandaag..het kan van de behanger zijn…etc.  We gaan het pas echt weten na de zwangerschapsecho van 14 november, vrees ik. Maar, alvast een beetje gissen, kan geen kwaad. Ik kan ook even niet anders, vrees ik. Soms ziet ze er een beetje depri uit, en is wat rusteloos.

Maar dat gebrek aan levensvreugde, zéér ontyperend voor onze Donna, heeft ze wel vaker na de loopsheid. Wat ze beslist niet heeft na de loopsheid, is een beetje vraatzucht. Maar deze keer wel.  Het eten gaat naar binnen met de snelheid van het geluid, en door de dag wordt de lege bak nog vaak uitgelikt. Da’s niet des Donna’s. En wat me ook opvalt, is dat ze wel een beetje erg tepelig is. Normaal heeft ze een strakke onderbelijning, nu zie je toch wel heel duidelijk haar tepeltjes en dat was me nog nooit eerder zo opgevallen na een normale loopsheid. En die dingen lijken ook nog te groeien. Normaal vind ik dat niet zo’n mooi gezicht, nu kunnen ze me niet groot genoeg zijn.

Wat ook erg leuk is aan het plannen en verwachten van een nestje, zijn de aardige mensen die je ontmoet. Want iedereen die een puppie wil, komt uiteraard kennismaken hier (en moet even door de ballotage.) En regelmatig is dat zo gezellig, dat we het gewoon nog een keertje overdoen. Zo ook Marijn en René, die afgelopen zaterdag gezellig nog een keer Donna en Maggie kwamen knuffelen. Ze brachten  zelf gebakken cheesecake mee..kijk. Now we’re talking.  Heerlijk.

Het was heerlijk weer dus we hebben na het verorberen van de cheesecake, een lekkere wandeling gemaakt. Heel anders dan de eerste keer. Toen was ik zo slim om Maggie en Donna samen los te laten, die zijn vervolgens heerlijk gaan jagen en René en Marijn hebben de honden tijdens deze wandeling niet meer gezien…dat doen ze anders nóóit!  Nu gingen de dames dus keurig om de beurt los. Hier doet René alvast een proefloop. Even kijken hoe dat voelt, zo’n whippet aan de lijn. Het staat je in elk geval prima, René!

En dan is er ineens niet veel meer over van dat sombere meisje..ze is weer helemaal blij.

Heerlijk om te zien. René werpt, als volleerd whippeteigenaar, een stok lekker ver weg. Donna kan niet wachten tot het ding eindelijk zijn handen verlaat, en springt en blaft uit vrolijke anticipatie.

Maggie sluipt, ze ziet iets wilds, denk ik. Gelukkig hebben beide meiden een stuk of drie penningen aan hun band hangen (i.d.-tag, gemeentepenning en het penninkje van de Nederlandse Databank van Gezelschapsdieren) die lekker tegen elkaar aantingelen, en het wild wordt dus ruimschoots op tijd gewaarschuwd. Dat scheelt een hoop sterfgevallen op de heide.

We beginnen te denken aan een wijntje en een hapje, en zodra Donna het woord “eten” hoort vallen, raakt ze weer gemotiveerd voor de thuisreis. Waar blijven jullie nou!?!

Maggie en Marijn. Een foto die weinig commentaar nodig heeft. Hooguit, dat je zo’n blik graag wilt zien bij alle toekomstige eigenaars van Donna’s kinderen.

Donna doet haar eigen P.R. Niemand die dat beter kan, dan zijzelf. Of dwingender.

We hebben lekker gegeten, een herfstmenu van courgettesoep (niet erg fotogeniek maar prima te eten), veldsla met mosterddressing en Martin’s fraaie paddenstoelentaart.

Het was een heerlijke dag. Marijn en René, bedankt, en kom snel nog eens terug!