Donna is al weer achtenveertig dagen drachtig.

Nog een goede twee weken… Vandaar dat we afgelopen weekend de werpkist geplaatst hebben. Kan ze er vast lekker aan wennen. Martin heeft er erg zijn best op gedaan.

Na even snuffelen, besluit ze dat de werpkist o.k. is.

Ze gaat er heerlijk in dutten en wil dus even niet gestoord worden. Sorry, Don. Een aanstaande moeder heeft haar rust nodig, ik weet het.

Ook moeten we natuurlijk koordjes voor om de puppienekjes hebben, stel, er liggen zeven lookalikes naast elkaar..dat schiet niet op. Ik laat Martin zien hoe die dingen gemaakt moeten worden, maar dat was niet nodig, hij wist het al, sterker nog, dat draaien daar ging hij niet aan beginnen, een moderne vent pakt zijn boor. Nou ja, het ging wel snel.

In no time heeft hij er acht gemaakt. Daar hangen ze dan, in volle glorie. Nu de bijpassende pups nog.

De koordjes zouden ook nog passen als Donna vreemd gegaan was met een Ierse wolfshond, zo te zien, maar gelukkig is ze uitstekend gechaperonneerd en zullen we die koordjes wat moeten bijknippen.

En de zwangere kijkt het allemaal maar eens aan.

Nog twee weekjes Donna, hou vol meid.

Weinig gebeurd, de afgelopen week. Zaterdag was de Jonge Honden/Veteranendag van de NWC, leuke berichtjes hierover kunt u lezen op https://whippetsenmeer.blogspot.com/ en https://saltysands.wordpress.com/ , dan heeft u gelijk goede beelden van de beste teef en de beste veteraan te pakken. Nog proficiat, Tinne en Monique!  Natuurlijk heb ik wat foto’s gemaakt, en natuurlijk werd dit geen succes met mijn blogjescameraatje. Ik zal ze u dan ook besparen. Wat ik wel mooi vond, was om het weer eens licht te zien worden. Dat zie ik niet meer elke dag, gelukkig. U ook niet? Nou, dan bij deze een foto:

En hier thuis zit onze Donna lekker drachtig te wezen. Mooi om te zien, die veranderingen. Haar onderbelijning is helemaal weg inmiddels.

En ik moet nu wel om mezelf lachen, dat ik eerder op dit blog foto’s geplaatst heb van die pathetisch kleine tepeltjes, en daar moest u dan wat aan zien… 🙂   Nee, dan durf ik hier toch meer mee voor de dag te komen!

En nog is het einde er niet, ze groeien en groeien en worden nog rozerderder. Toch: iedereen die al juichend deed over de kleine tepeltjes op de eerdere foto’s: Bedankt. Ik had het toen hard nodig.  Nu Donna zo overduidelijk zwanger is, maar niet meer misselijk en erg vrolijk, is het echt genieten, deze tijd. Nog twee weken hard werken, en dan breekt mijn “zwangerschapsverlof” aan. Heerlijk. Ik zie me al helemaal zitten, met een lekker boek naast de werpkist, een vredig nestje, en een gelukkige jonge moeder. Ik hoop, dat het allemaal zo mag gaan.  In ieder geval eet Donna wel weer wat, niet veel, maar blijkbaar genoeg want ze is prima op gewicht.  Maggie daarentegen, is een beetje sneu. Ze moet wat afvallen, voor iemand een plant op haar rug zet. Maar ja, Donna de hele dag kleine smakelijke hapjes, en Maggie twee schrale maaltijden..dat valt niet mee. Enfin, we zitten toch in de winterstop, in februari kijken we wel weer verder en proberen het nu een beetje binnen de perken te houden.  Overigens heeft Pascale Driessen nog een erg mooie foto gemaakt van Maggie en haar tegenstandster, op de coursing in Merksplas. Fraai gedaan, Pascale, bedankt! Hier zie je hoe twee teven prima haasvast zijn, ondanks dat ze strak naast elkaar lopen hebben ze alleen aandacht voor het haas en keuren elkaar geen blik waardig, laat staan dat ze storen.

Dapper klein meissie, onze Mags. 🙂

Eindelijk, de 14e november aangebroken. De 32e dag van de dracht (hopelijk) en tijd voor de echo. We vermoedden al wel dat het goed zat. Maar een beetje bevestiging is nooit weg.. Donna eet al een dag of 12 erg slecht, en kan erg in zichzelf gekeerd zijn. Soms heeft ze zo’n peinzende blik…    (foto van Jacqueline Wagener).

De ochtend was best lang. Gelukkig moest ik nog even naar de tandarts, zo’n dag kan natuurlijk niet alleen maar leuk zijn. Maar rond half één was Sabrina er, zij was de eerste die aangaf graag een puppie van Donna te willen hebben. Sabrina is de eigenaresse van Donna’s nestzuster Indie, een heerlijk whippetmeisje.  In de wachtkamer van de dierenarts zijn we alledrie toch een beetje zenuwachtig.

En al hoefden we niet lang te wachten, het leek wel uren te duren.

Toen we binnenkwamen was de dierenarts niet erg bemoedigend. Hij wilde uiteraard graag weten hoelang ze nu drachtig zou moeten zijn, en bij ons antwoord zei hij: “Nou, ik denk eerlijk gezegd niet dat ze zwanger is hoor..”.  Maar ja, dat heb je met dierenartsen die niet weten hoe strak en gespierd zo’n whippetbuikje kan zijn.  We legden Donna op haar rug, daar moest ze even aan wennen maar onderging het, zoals bijna alles, heel braaf.

Donna’s buik werd ingesmeerd met gel, scheren was niet nodig en toen..

sprong de eerste pup zo’n beetje in het oog van de dierenarts. Geweldig!!!!!  “Nou, drachtig is ze in ieder geval”, sprak de goede man droog.  En hij telde zo’n zes à zeven pups. We zagen zelfs al een hartje kloppen! Hallelujah! Jippie! Sabrina en ik hebben elkaar eens flink geknuffeld. Hieronder de link van de echo.

https://www.youtube.com/watch?v=PfpIOM5mTyE

Thuis natuurlijk aan de bubbels, van, hoe kan het ook anders, de ( Akin’s) Chardonnaydruif.

Het was heerlijk om alle puppie-eigenaars te bellen.  En nu nog vier weken tot de bevalling… We houden u op de hoogte!

Afgelopen weekend zijn we naar België geweest voor de laatste coursing van dit jaar. En daar heb ik geen spijt van, want het was een prima georganiseerde coursing met alles erop en eraan, een prachtig veld, een kantine (waar men de tweede avond speciaal voor mij nog wat Chardonnay ingeslagen had) en een heerlijke sfeer. Chapeau, Belgische buren!

We waren met zijn vieren in onze caravan; Katja en Prada, Maggie en ik. Dat was bijzonder gezellig. ’s Avonds hebben we in de kantine de verjaardag van Monique (van Dennis en Rico) gevierd. Helaas was ik mijn cameraatje vergeten en heb het feestvarken helemaal niet op de gevoelige plaat gezet. Sorry meid, en je zag er nog wel zo stralend uit! Na een gezellige avond (en een stukje nacht) zijn we toch maar gaan slapen.  Hier Katja,

en hier Mags.

Nou luidt het spreekwoord: “de hond in de pot vinden”. O.k., dan moet je maar op tijd komen voor het eten. Maar kende u de versie: “de hond in je bed vinden” al?

De volgende ochtend was het weer vroeg dag. Maar een mooie dag. Prachtig weer, wanneer kun je nou in november zonder jas in het zonnetje zitten..heerlijk was het. Er was op deze coursing een flink aanbod van honden, dus de coursing was over twee dagen gehouden. Op onze dag, de zaterdag, was  het allergrootste windhondenras aan de beurt,

en ook het allerkleinste. Mooi, die imposante Ieren, en die kleine pittige dappere Italiaantjes.

Een verrassing op deze dag: Tinne kwam ook kijken, met haar Dyllis. Een prima dag voor socialisatie (van Tinne, Dyllis gedraagt zich al prima).  Ze zijn een mooi stel, samen.

Een lief, leuk en mooi dingetje, deze Whippetjongedame van 6 maanden. Dyllis heeft voor de eerste maal coursing gekeken, en het beviel haar prima. Ik denk dat ze er zelf ook wel zin in heeft.

Lekker koppie heeft ze (Dyllis, maar Tinne ook wel hoor). Dyllis kon het prima vinden met Prada, er werd wat afgespeeld in mijn voortuintje.

En deze foto moet ik maar eens opsturen naar de producent van Activia, levert misschien nog wat op.

Behalve veel puppies van allerlei hondenrassen, hebben we ook de papegaaienpuppies van Peter en Donna nog bewonderd. Nog heel jong, ze worden elke paar uur gevoerd en zitten in een soort verwarmde papegaaiencouveuse in de Camper.  Heel bijzonder om eens zulke jonge papegaaitjes te zien!

Tinne heeft nog twee mooie foto’s van een coursende Maggie gemaakt:

Bijzondere resultaten heeft Maggie deze keer niet behaald, maar ze liep prima, was in uitstekende conditie en de teen bleef helemaal heel, all systems go! En da’s fijn.

Tinne, bedankt voor de mooie foto’s, en Katja, bedankt voor je gezellige aanwezigheid.

O ja, en morgen vindt u vast nog meer nieuws op dit blogje.

De herfst slaat nu keihard toe. Niet zozeer qua weer, wel qua blaadjes. Af en toe moet de tuin even leeg, anders zou je zo de vijver inlopen, die nu afgedekt is met netten.

De honden rennen nu extra graag door de bossen en het wandelt heerlijk, in van dat stille geheimzinnige weer. En na een wandeling even lekker dommelen in je mandje.

David nadert zijn zestiende verjaardag. En vandaag ontdekten we, dat hij nu langer is dan zijn vader. Hij pakt Martin ook regelmatig zo eens eventjes op.

Tja, zestien jaar geleden stonden we er anders voor. Toen liep ik met een heel zwangere buik rond. Maar nu is er, hopelijk, weer een andere zwangere in ons gezin. Onze Donna laat nu toch wel veel zwanger gedrag zien, volgens het boekje. En zo ziet ze er toch ook wel een beetje uit.

Nou las ik op het Hondenforum dat mijn eigenste achterbuuf, Jacqueline Wagener, een bijzondere gave heeft. Zij kan een teef optillen en als deze “looiig” aanvoelt, dan is de teef zwanger. Nou, ik heb dus Jacq rap uitgenodigd voor een bakkie.

Donna en Maggie zijn bijzonder op Jacqueline gesteld, Maggie heeft zelfs tegen haar gelachen, maar helaas heb ik dat niet kunnen vastleggen op de gevoelige plaat. Maar ja, daar ging het vandaag natuurlijk niet om: ik wilde dolgraag dat Jacqueline Donna natuurlijk even op zou tillen!

En ja hoor, ze is looiig! Jippie! Gelukkig, lekker puppenknuffelen met de kerst. Donna is er al helemaal dromerig van, lekker naast oma van je aanstaande kinderen dagdromen.

Ik hoop zo, dat er een mooie reu bij zit die een beetje op Harley/Jagga lijkt. De as van Harley staat op mijn favoriete kastje, nog van mijn betovergrootmoeder geweest. En in het spiegeltje kijkt Donna er op neer.

Voor Maggie is dit wel een lastige tijd. Ze moet iets afvallen, was zomaar wat te mollig geworden. En dat, terwijl Donna niet wil eten en dus diverse malen per dag iets aangeboden krijgt.  Maar gelukkig krijgt ze wat extra aandacht van opa,

en van Mart en Daaf. Achter de oren gekriebeld worden, een zaligheid voor whippets, geloof ik.

Nou, nog één weekje wachten tot de echo, dan weten we het echt zeker. Nog zeven nachtjes slapen. Maar liever niet in zo’n houding, dat hou ik niet vol en je krijgt er van die koude voeten van.