Lieverd van me,

Groot blond beest. Zo trouw, zo liefhebbend, en met een plekje in zoveel harten. Verdediger van je roedel, blije vrolijke hond.

Wat was je verschrikkelijk mooi, van binnen en van buiten.

En wat was je moedig. Vechtend tegen je verschrikkelijke ziekte, en tegen de bijwerkingen van de medicijnen, waarmee we je probeerden toch een goed leven te geven. Dat is lang gelukt, maar het ging achteruit. Na een verschrikkelijke middag voor jou, moesten we met een bloedend hart aan onszelf toegeven, dat dit niet beter ging worden en dat we het aan jou verplicht waren, om je verdere pijn te besparen. 

Wat een verschrikkelijke beslissing, Harley, lieverd.

Als puppie van 6 weken werden we ter plekke verliefd op je, onze keuze uit een nest van 10 puppen.

? 
Een lief en stoer ventje.

Je groeide al snel op tot een grote mooie jonge reu. Maggie moederde over je, en jullie waren twee handen op 1 buik.

En het mooie was, zoals Maggie voor jou zorgde, zorgde jij voor Donna, toen ze nog pup was. En nog. Gisteren kwam er een grote herder op ons af rennen, en jij was los. Donna is pas aangevallen door een herder, en jij zag hoe bang ze was. Je ging met zo’n geweld op de veel grotere hond af, dat die een blik op je wierp en spoorslags het hazenpad koos..

Bij de coursingtrok  je de baas voort naar de start, en blaffend van vreugde deed je je course, overal overheen springend, of doorheen, naargelang het uit kwam.

Je was lief bij de kill. Je beet beleefd in het haas, en ging dan op zoek naar mij. Waar ik ook stond, je zocht me op en kwam even een knuffel halen. Ondanks de zware invloed van je medicijnen wist je  zelfs een keer de derde plaats te behalen!

Je had zo’n fijn, zacht en bescheiden karakter. En je was een megaknuffel. Als er bezoek kwam, kwamen er twee vragen in je op: a. hebben ze wat lekkers bij zich, en b. mogen we op schoot?

Je was ook een klein beetje beroemd: hier sta je in de Hondenwereld!

Maar er de narigheid met de epilepsie werd allengs groter. De medicatie, die je redelijk stabiel hield, kon je niet meer verdragen, je kreeg er maagzweren van. De medicatie die we daarna uitgeprobeerd hebben, deed niet voldoende, en bij de laatste medicatie, de Epitard, liet je zien dat de maagklachten weer terugkwamen, en je kreeg zulke afschuwelijke epileptische aanvallen, dat we het niet meer aan konden zien. We denken, dat de grens bereikt was. Al blijft de twijfel..

Martin heeft geen honden, zegt hij altijd. Maar toch was hij degene die de babyfoon zette, en zorgde voor je als die nare aanvallen kwamen. ook midden in de nacht.  En David was één van de heel weinigen die ik vertrouwde met je als wij er niet waren, en al op heel jonge leeftijd hielp David je tijdens en na de aanvallen, Daaf hield het hoofd koel en deed wat er gedaan moest worden. Jullie hielden van elkaar, de drie mannen, en tijdens coursings sliep je tussen Daaf en Mart in.

Harley, we hielden, en houden van je. Ooit hoop ik je weer terug te zien. Maar tot die tijd begraven we je diep in ons hart, en zo ben je altijd bij ons. Laat de aanvallen en de pijn achter je, en ga vanuit onze armen op weg naar het licht.

Harley is vrijdag 18 februari 2011 om 22.00 gestorven.

Vaarwel, lief zacht blond knuffelbeest van me.