Vrijdagmiddag. Een beetje saai, niets te doen.
Ja, je kunt zelf een beetje gek doen. Om de tijd wat te verdrijven. Want echt helemaal te gek blij word je daar nou ook weer niet van. Zucht.
Maggie en Donna mochten wel mee naar het bos. Ik niet. Ik ben nog te klein, zeggen ze. En het was nog wel zulk mooi weer.
Maar toevallig lùister ik wel. En mamma en tante Maggie niet. Rond half vijf gingen mam, tante Maggie en het vrouwtje lopen. Rond half zes kwam het vrouwtje terug. Alleen. Ik denk dat mam en tante Maggie eens flink lol aan het maken waren. Het vrouwtje was erg nijdig. Op zichzelf. Dat ze die twee meiden toch weer samen losgelaten had. Slecht idee. En ze zei dat dit nu echt voor het laatst was. Waarop grote en kleine baas elkaar aankeken en hun wenkbrauwen optrokken. En gingen zoeken. Vrouwtje ging de auto in. Ze is lang weggeweest, wel twee uur. En heeft weggetjes en modderpaden verkend die ze nog nooit eerder gezien had, zei ze. De auto was vroeger zwart maar die is nu muisgrijs. Ze is zelfs vrijwillig naar de boswachterij gegaan, kijken of mam en tante Maggie daar misschien waren, opgepakt ofzo. Maar dat was niet zo. Maar goed ook, geen idee hoe vrouwtje zich daar uit had moeten kletsen. Uiteindelijk is mam rond half acht zelf thuisgekomen. Moe, best gelukkig en hier en daar flink geschramd. Maar tante Maggie was op de tennisclub. Daar heeft ze zich gemengd onder het publiek, en één van die mensen was zo slim om op tante Maggie’s naamplaatje te kijken. Daar stond het 06-nummer van het vrouwtje op en ze werd gebeld. Vrouwtje ging dus ook naar de tennisclub. Best wel haastig en ze keek erg blij. Binnen een kwartiertje was ze weer terug, toen keek ze minder blij. Tante Maggie was gewond, dus vrouwtje zette haar weer in de auto, en toen hebben ze tante Maggie genaaid, geloof ik, er zitten allemaal draadjes in haar buik. Ik wou dat vrouwtje met mijn kapotte knuffels ook deed, maar die mikt ze gewoon in de vuilnisbak. Tante Maggie was niet erg blij toen ze thuiskwam, niet veel meer van gezien, die avond. En mam was ook verdacht rustig.
Gelukkig kwamen oma en opa. Dat was gezellig en ik heb lekker met mam, tussen hen in liggen slapen. Vrouwtje was in het begin ook wat stil, die zat zich te schamen dat ze mam en tante Maggie nou toch weer samen los gelaten had, denk ik.
De volgende dag was veel gezelliger. Mijn zus Anyl kwam, met haar vrouwtje Herma. Anyl had zich een beetje uitgesloofd met een dwergpinscher, zo’n beest eens even laten zien wat een whippet allemaal wel niet kan. En da’s heel wat. Ook als je dertien weken bent. Don’t mess with us puppies. Helaas ging er bij Anyl van binnen iets niet helemaal lekker. Herma zorgt hartstikke goed voor Anyl en die wou dus wel gelijk naar een heel goede dierenarts. Da’s de onze, Dr. van der Rijt. We gingen met zijn allen. Tante Maggie deed raar, hijgen en zo. En zich verstoppen achter Herma.
En mam stelde zich ook nogal aan. Wij niet. We waren cool, Anyl en ik.
De dokter ging een beetje drukken en trekken aan Anyl. Anyl moest wel een beetje gillen maar dat kan ik me wel voorstellen, Anyl werd alle kanten opgebogen. Wist niet eens dat we die bewegingen allemaal konden maken. Straks uitproberen. De dokter voelde gelijk wat er aan de hand was: niet veel. De aanhechting van één van de adductoren was wat gevoelig, zei hij, maar niets stuk, komt helemaal goed. Opluchting bij Herma. Toen moest tante Maggie op tafel. Even naar de wond kijken. Ging goed. En toen mam. Die had een beetje rode ogen. Conjunctivitis, zei de dokter en nou moet mam oogdruppels. Toen wilde ik weer naar buiten, maar dat ging niet door. Ik moest op tafel, komt die man met die grote handen met een koud ding op mijn borst en daar ging hij naar luisteren. Het moet toch niet gekker worden. En dan denk je dat je klaar bent, prikken ze ineens met een naald in je kont!! Wat is dat nou voor onsportief gedrag. Ik heb de dokter niet bedankt, ben zo weggelopen. Wij allemaal, trouwens, alleen Herma en het vrouwtje legden nog wat gekleurde stukjes papier bij de dokter op het bureau, en kregen ronde stukjes metaal terug. Ruilen zeker. Vrouwtje wil ook wel eens ruilen met een snoepje als ik iets in mijn mond heb, waarvan mijn vrouwtje denkt dat het niet goed voor me is. Enfin, thuis mochten we eindelijk gaan spelen. We hadden er helemaal stralende ogen van.
Beetje bekvechten..
En lekker knokken op de bank. Was leuk, lekker spelen met Anyl. Ik was alleen s’ avonds wel een beetje slaperig.
’s Avonds kwamen die mevrouw die op me gepast heeft, Lisette, en haar man Wim, die dat mooie ding van pap, mam en ons gemaakt heeft. Ik weet nog dat die mevrouw roze sokken aanhad, en dat ik het niet kon laten om daar onwijs in te bijten. Ach ja, in het nest noemde het vrouwtje me “Gremlin” en ik geloof dat ze me gehouden heeft omdat ze dacht, dat ze het niemand anders aan kon doen om hen met mij op te zadelen. Maar gelukkig was die mevrouw met die roze sokken niet boos op me. Daar heb ik haar wel even voor bedankt.
Die mevrouw had trouwens nogal een cadeau bij zich. Elke truffel “known to men” zat er in, zei het vrouwtje. Leuk hoor, een cadeau dat naar mij genoemd is.
Tante Maggie vindt die mensen ook hartstikke lief, dat kon ik aan alles merken.
En volgende dag alweer mazzel, mijn zuster Sprotje uit Amsterdam kwam langs. Zij woont in de Jordaan. Als echte Amsterdamse heeft ze best wel een grote bek en is hartstikke cool. Alleen heeft er in Amsterdam blijkbaar toch niemand zo’n grote bek als mijn tante Maggie. Want Sprotje was blijkbaar iets te amicaal tegen tante Maggie. Die vloog enorm uit tegen Sprotje, dat was niet mis. En Sprotje vloog achter een plant en durfde er niet meer achter vandaan te komen. Toen gingen we maar in de tuin spelen. Alleen Sprotje had haar dag niet, want ze wou over de vijver heenspringen, maar haalde het net niet. Rot voor Sprot maar ik moest wel lachen, ze keek zo beteuterd. Gelukkig was ze er zelf met één soepele sprong zó weer uit, jammer dat er geen kikker op haar hoofd zat. Dus toen gingen we maar met de auto naar de schaapskooi. Dat was gaaf. Sprotje kan net zo hard rennen als ik en kan hartstikke goed en snel wenden.
Ze moet maar mee naar de coursingtraining als we wat groter zijn. Trouwens, Anyl is ook niet mis. Lekker, achter elkaar aan rennen, het leukste wat er is.
We hebben ook nog een héle grote whippet gezien. Galgo, zei het vrouwtje. Hij was net uit Spanje en ik geloof niet dat hij daar voor vakantie was, want hij had allemaal littekens. Rot hoor. Gelukkig vond hij ons wel leuk.
Nog een beetje bekvechten, maar toen waren we echt wel moe.
Ik geloof niet dat ik het nog avond heb zien worden. Dus heeft vrouwtje er maar een foto van gemaakt, dan kon ik dat de volgende dag nog zien.
Was een mooi weekend. En volgende week ga ik naar mijn zusje Dakota. Spelen, natuurlijk.
