Vrijdagavond, een warme avond hier, dus we gaan wat later lopen dan gewoonlijk. Een beetje donkere foto’s. Truffel mag even los: hier de take-off.

Als ik zo eens naar haar kijk, denk ik dat het tijd wordt om de definitieve halsband te gaan bestellen. Ze krijgt een mooie, gespierde lange hals en het “tussenbandje” zal niet lang meer passen.

Truffel ziet en hoort alles. En zoekt een goede positie om haar zicht nog wat te verbreden.

Maggie gaat heerlijk op jacht. Na verloop van tijd komt ze terug, en loopt rustig met me mee, voldaan. Vervolgens loopt ze naar boven, en kruipt in het grote bed. Als we zelf naar bed gaan, roepen we Maggie naar beneden. Maggie kan dan haast niet meer lopen. Het is alsof haar pootje er half afligt, zo zielig ziet het er uit. Bij nadere inspectie blijkt dat ze een enorm gat in haar lies heeft. Ik ben benieuwd of de darm gespaard is gebleven, en bel rap de dierenarts. Helaas, een vervanger in Eindhoven, met een praktijk die alleen door diverse wegomliggingen bereikt kan worden, en door de werkzaamheden in de straat is de pin ook kapot. Tja. Daaf heeft net zijn Playstation verkocht, dus die haal ik maar uit bed en krijg al zijn cash mee.  Rond half een, één uur in de nacht zijn we bij de dierenarts. Weekend&nachttarief, kassa! Maar we worden vriendelijk en deskundig geholpen. De dierenarts, een aardige dame, neemt van ons aan dat Maggie echt niet onder narcose hoeft, plaatselijke verdoving volstaat, want Maggie is een hondje vol vertrouwen, als wij vinden dat iets echt even moet, laat zij het gewoon toe, ook al doet het hartstikke pijn. De verdovingsprikken en het schoonmaken van de zeer diepe wond vindt Maggie echt heel naar. Met wat kleine geluidjes uit ze haar narigheid, maar ze blijft gewoon keurig op haar rug/zij liggen, ondersteund door ons beiden. De dierenarts vertelt dat ze dit nog niet eerder heeft meegemaakt, dat een hond dit zo vol vertrouwen allemaal laat gebeuren, en we zijn zo trots op Mags. Uiteindelijk is de wond schoongemaakt en gehecht, een drain aangebracht en Maggie krijgt een soort van rompertje aan, met een inlegkruisje op de plaats waar de drain uit de wond komt. Uiteraard krijgt ze een antibioticum en de allernieuwste pijnstiller, die niet zoveel maag/darmbezwaren geeft als de gebruikelijke pijnstillers voor honden. Dinsdag mag ik de drain eruithalen, en de hechtingen haal ik er over tien dagen uit. Maggie kennende, is al veel eerder al het leed weer geleden maar ze moet even rust houden tot de hechtingen verwijderd zijn. Met haar Body ziet ze er gepast zielig uit.

De volgende dag krijgen we bezoek van Brenda en family, en Hunter!! Heerlijk om hem weer te zien, mijn mooie jongen. Maggie wordt getroost door Lucy.

Hunter en Truffel herkennen elkaar direct. En als Truffel besprongen wordt door een jonge Australian Sheepdog, komt Hunter onmiddelijk verhaal halen: Opzouten, eierdop, dat is me zus!!

Ze kunnen heerlijk ruzie maken,

om het volgend moment kameraadschappelijk, als echte broer en zus, door de bossen te lopen.

Ondanks de hitte lekker samen rennen,

en bijna laagvliegen, zoals echte vliegtuigjes betaamt,

om te eindigen in het water. Geen schoon water, de Schotse koeien hebben het een beetje als toilet/drinkplaats gebruikt.

Door de modder hollen, lekker liggen woelen door koeienvlaaien, door het zand rollen..de pups zijn onherkenbaar (hun moeder ook) en dus gaan ze bij thuiskomst allemaal onder de tuinslang. Daar worden ze niet blij van, maar dat zij zo. Truf moet van alle inspanningen en emoties even uitpuffen.

Zo ook Hunter, die van de gelegenheid gebruik maakt om weer eens gezellig bij zijn moeder te liggen. Mooi gezicht, moeder en zoon.

Overigens mag er een groot compliment naar Brenda, Dennis, Luci en Sandi. Ze hebben een mooie pup gekregen, maar maken er door de perfecte verzorging ook een erg mooie reu van. Hunter streelde mijn ogen, zo mooi in conditie, op gewicht, nagelverzorging, alles..well done, familie Ruighaver! Brenda knuffelt Truf eens lekker.

Beide pups zijn bijna klaar met wisselen..op een enkel kiesje na. Met als gevolg dat ze grote roze vlekken op elkaars halzen achterlaten, vanwege de laatste gewisselde kiesjes.. Hier Jawselientje.

Hunter en Truffie stoeien wat af.

Heerlijk, die onmiddellijke vertrouwdheid tussen broer en zus. We hopen Hunter nog vaak te zien. Maar als het goed is, zien we volgende week Freya, die heb ik niet meer gezien sinds het afscheid en ik ben zo benieuwd hoe ze opgroeit..u hoort ervan. Op zondag hebben we nog een gezellige ontmoeting gehad op het losloopveld op de Urkhovense weg. Lexi, Isa, Donna en Maggie, en alle eigenaars. Door de hitte is er niet heel veel gespeeld, maar het was leuk om elkaar te ontmoeten, beetje buurten in de schaduw van een wel erg jong boompje, en lekker whippetknuffelen.

Een weekje werken, lijnen, sporten en volgende week hoort u weer van ons.

Misschien is het stom. Maar ik heb, na lang nadenken, besloten dat ik een pup én een mooie tuin wil. Dus op proef wat eenjarigen geplant. Nou heeft Truffel de gewoonte om keihard door de aarde te rennen, rondje na rondje, de kluiten vliegen je om de oren. Dat heeft een heel bijzonder effect op de eenjarigen (begonia’s, in dit geval). Het was geen “daisy-cutting” (zoals de kenners gebruiken voor goed gangwerk bij een whippet) maar puur “begonia-cutting”. En dat mag u vrij letterlijk nemen. Een stuk of tien sterfgevalletjes in één rondje Truf.

Kortom, een uitdaging. En daar hou ik van. Dus heb ik afgelopen weekend een kleine 100 begoniaatjes geplant.

Nog klein, en weerloos. (Ik zie trouwens dat ik weer moet wieden). Maar..iets minder weerloos dan u wellicht denkt. Ze hebben namelijk een bondgenoot. Deze jongen!

En Truf mag dan graag rondhopsen in een plas water, ze is er niet van gediend om natgespoten te worden en heeft groot respect voor deze jongen, die dan ook duidelijk zichtbaar in de tuin ligt. Jammer dat ze zo’n ding niet in begonia-kleuren maken, dit vloekt wel erg.   Mààr: tot nu toe leven alle begoniaatjes nog! Eén-nul voor de plantjes.

Verder een gezellig, rustig weekend. Met moeders naar een tuincentrum geweest, terrasje gepikt in het centrum van het mooie Oirschot, en ’s avonds samen een glas wijn gedronken. Hier helpt mijn vader mijn moeder in zijn eigen jas. En trekt die van mijn moeder aan. Dat lukt niet. Misschien geen unisex-kleuren meer gebruiken. 🙂

Door de tuin sluipen jonge “Grieken”, met pijl en boog en een slang (Truffels speelgoedslang) die ze in het bos gaan doodschieten. Kortom, een thuis uit te werken project voor Griekse cultuur. Of iets dergelijks.

Zaterdagavond hadden we gezellig bezoek van Wim en Lisette. Truffel mag graag wat aandacht claimen in dergelijke gevallen.

De Nederlandse Whippetclub heeft afgelopen jaar een groot gezondheidsonderzoek gehouden. We hadden ongeveer 130 deelnemers, een heel mooie opkomst. Maar al die uitslagen moeten ook verwerkt worden…gelukkig mochten we Wim om hulp vragen en die heeft een programma gemaakt waarbij we alle uitslagen kunnen vinden, ook als je de vraagstelling wilt combineren. Daar heeft hij zat werk mee gehad en dat allemaal vrijwillig. Voor de whippets.

Dus vanaf deze plaats (alvast): hartstikke bedankt, Wim!

Wat een mooi weekend…geweldig. Afgelopen vrijdag vertrokken we naar Axel, voor de Internationale moederdagcoursing. Een coursing die eigenlijk een beetje een vreemd, naar gevoel bij me oproept, omdat ons vriendje Prince hier vorig jaar om het leven gekomen is tijdens het coursen. Daar sta je wel even bij stil.

Maar toch..het was gezellig. Het had nogal geregend in Zeeuws Vlaanderen blijkbaar, en met die kleigrond ben je de nattigheid niet zo maar één twee drie kwijt. Helemaal niet erg voor de honden, die een prima coursingveld hadden, niets te hard en ook geen akelige uitglijstukken, het parcours was prima in orde. Maar de campers en caravans konden niet echt goed op het normale kampeerveld. Gelukkig paste de organisatie hier snel een mouw aan en van de gastvrije boer mochten we in de niet onaanzienlijke voortuin kamperen. Toch was ook daar de grond wat te zacht voor enkele campers en moest er soms flink geduwd worden om ze weer te bevrijden. Vooral mijn man maakte zich hier erg nuttig.

De stemming zat er al vroeg in. Vooral als Karin, al bijzonder opgewekt, de boel nog wat komt opvrolijken.

En natuurlijk ook Truffel een knuffel komt geven.

Bij het begroeten van de medecoursers valt het me altijd op dat Sien (Del Karfo Whippets) zulke heerlijk zachte wangen heeft. Mart wil het ook eens proberen. Toch eens vragen wat ze gebruikt.

Een modeflash: Dit is fashionable op de coursing.

De avond voor de coursing is er altijd een training. We mochten Truffel een heel klein stukje laten lopen, drie klossen. Gewoon, om eens te kijken of ze er zin in heeft. Dus op weg naar het coursingveld, vol bloemetjes.

Even met het haas wapperen, Truffel starten en…

we denken wel dat ze er zin in heeft, ja. Een dochter van haar moeder (en vader ook, trouwens!). Monique en Dennis, bedankt voor deze mooie foto!

De dag van de coursing brak aan. Sabrina en familie kwamen met onze Dakota, Kootje in de wandelgangen. Kootje en Truf hebben zich sufgespeeld.

Maar uiteraard hebben ze ook een paar uurtjes verplichte benchrust gehad, lekker in de caravan bij mamma en tante Maggie. Truffel heeft ook bepaald iets met Rico, en deze knappe gespierde reu laat haar lekker haar gang gaan, de goeierd.

Donna loopt beide keren tegen een sterkte tegenstander. Maar ze is in topconditie en heeft er zin in.

Na de eerste omloop blijkt ze eerste te staan, met drie punten “los” van de nummer twee. Dan krijg ik spontaan een beetje buikpijn. En een klein kramperig maagje. Want we zijn nog maar een heel klein stukje verwijderd van het Internationaal kampioenschap voor Donna. Ze heeft inmiddels vijf CACILS, waaronder een buitenlandse, en tussen het buitenlandse en het Nederlandse moet een jaar en een dag zitten. Dat zit er ruimschoots, inmiddels. Tevens heeft ze haar showkwalificaties “in haar zak”. Dus als ze vandaag het CACIL zou winnen.. pfoe. Dan ga je stiekum toch een beetje denken: “ik hoop maar dat ze het haas niet kwijtraakt..ik hoop maar dat ze goed volgt…ik hoop maar dat haar conditie net zo goed is als die van haar tegenstandster…en zo kun je nog wel even doorgaan. Niet van levensbelang, toch even spannend. Maar ook haar tweede ronde is, op één foutje na, erg goed. Dus het wachten is op de prijsuitreiking. En die komt. Ze beginnen bij de Whippetteven (gelukkig) en eerst komen alle honden die dit keer buiten de prijzen vallen. Dan op vijf, Indie! (Akin’s Champagne, Donna’s nestzuster). De tweede coursing en direct in de prijzen vallen, mooi!

Op vier, onze Maggie. Bijna zeven, en ze geeft nog menige jongere hond het nakijken. Knap gedaan, meissie! Op drie komt Spits van Paul en Maria, een heel goede hond, en dan op twee Roxanne van Karel en Sien, deze dame is ook al acht en doet het nog fantastisch, proficiat!

Dan mag ik van bordje vier naar bordje één lopen…Donna wint de coursing, en het CACIL! En is bij deze dus Internationaal Coursing Kampioen (in aanvraag)!!

Ik ben ongelofelijk trots op mijn meissie, inmiddels moeder van acht mooie kinderen, maar in topvorm. Mart nog even, met de buit.

Uiteraard gaat er een flesje bubbels open. En uiteraard van de “Chardonnay”-druif.

Alle bekenden komen even feliciteren, heerlijk. Hier Ingrid,

en Hanna,

maar wel ontzettend jammer dat  Jacqueline Lagarde er vandaag, om zwaarwegende gezondheidsredenen, niet bij kan zijn. Jacq, we halen het in… en ook voor jou een dikke proficiat, als fokker en mede-eigenaar!

En daar ligt ze dan, nietsvermoedend, onze nieuwe Internationale kampioen, te genieten van het zonnetje.

Wat een mooie dag…

De volgende dag was het moederdag en ben ik nog eens ongelofelijk verwend, van Daaf een boek dat ik graag wilde hebben, en van Mart en Daaf samen een prachtige citruspers, om mijn nieuwe gezondheidsregime met veel vitamientjes te ondersteunen.

Kortom, een weekend om niet snel te vergeten.