Afgelopen zondag gingen we naar Gelsenkirchen in Duitsland, alwaar een CAC-show was voor windhonden. Het mooie is, dat de winnaar van de gebruikshondenklasse daar ook het CAC kan winnen, men heeft in Duitsland nog veel respect voor de werkende hond. Aangezien Donna uiteraard haar gebruikshondencertificaat heeft, mag ze in deze klasse ingeschreven worden.  De tip kwam van Katja, die ook zo lief was om Truffel voor me te willen showen.

Toen we aankwamen, bleken Han, Katja, Ad en Carla al een compleet paviljoen opgebouwd te hebben. Twee Quechua-tenten aan elkaar, een partytent en een hekje rondom het geheel, zorgde ervoor dat alle honden (9 whippets, een Amerikaanse Cockerspaniël en een Italiaantje) en hun eigenaars comfortabel en droog bleven op deze wel erg vochtige dag.

 

De renvereniging die host was voor deze show, had zijn zaakjes prima voor elkaar. Een gezellige kantine, met grote hoeveelheden taarten, salades, broodjes en nog veel meer, schone toiletten, een prachtig goed onderhouden terrein en last but not least de curryworstenkraam, die met name door onze mannen druk bezocht werd.

 

Een overzicht van het veld. Die Quechua’s schieten in no time als paddenstoelen uit de grond, hele Quechua-kampen staan er rond de ring. Het opzetten schijnt echt peanuts te zijn, maar het afbreken vereist wat meer aandacht en ik moet zeggen, dat ik af en toe met veel genoegen heb staan kijken hoe, blijkbaar nieuwe, Quechua-eigenaars met hun tentje in gevecht waren. Het is heerlijk om een slecht karakter te hebben, soms.  Maar de ware Quechua-eigenaars weten hoe het moet: je moet de tent dubbelklappen, vervolgens vouwen in de vorm van een mannelijk geslachtsdeel met de aanhangende testikels, en dan is het zo gebeurd. Een uitleg, die ik niet snel zal vergeten. 🙂

 

De kantine heeft een wel erg fraaie buitenmuur. Prachtig gedaan! Moeten ze een behangetje van laten maken. Jammer dat die kerels er weer voor zitten, maar die kunt u negeren. 🙂

 

Oban heeft geshowd, en hóe. Prachthond. Als hij weer naar binnen komt, wordt hij dan ook opgewacht door een schare trouwe fans. Truffel staat zij aan zij met haar overgrootmoeder Djinny, allebei lekker warm ingepakt.

 

Truffel wordt geshowed door Katja. Ze staat in de ring met Jucundas Ace blue Pearl, een dame uit Golden Peanutslijnen, en de werkelijk prachtige Skyborne The Room of my Life.  Ik hoef me niet meer te verstoppen, want Truffel is enorm gefixeerd op Katja. Dat heeft vast ook te maken met het feit dat ze op strategische momenten steeds heerlijke stukjes vers gedroogde lever krijgt.  Die twee zijn een geweldig team.

 

Truffel krijgt een veelbelovend, een erg mooi keurrapport en wordt derde. Van de drie, maar dat is niet bepaald een schande want de andere twee dames zijn serieus mooi en wat beter gevuld dan Truffel..  De keurmeester vertelt Katja dat ze Truffel een heel mooie pup vindt, maar dat ze nog mooier zou zijn als ze wat voller was. Tja..da’s lastig met Truffel. Een wijs man zei eens: “You can lead a horse to water, but you can’t make it drink”. En zo is het. Hoe dan ook, ik denk dat Truffel haar showtraining in de praktijk, met goede en fijne handlers als Jaqueline Wagener, Tinne en Katja wel afgesloten heeft, met mooie resultaten, maar dat we haar nu even de rust geven om lekker uit te groeien en uit te vullen tot de mooie dame die ze vast gaat worden.

Uiteraard kan ik niet altijd afhankelijk zijn van fijne mensen die een hondje voor me willen voorbrengen, ik zal zelf weer aan de bak moeten. Nu ik een beetje gewicht kwijt ben, kan ik in ieder geval weer netjes mijn rondjes hollen. Van Katja heb ik nog wat privé-showtraining gehad en met vlinders in mijn buik van de zenuwen stap ik dan zelf de ring maar in met Donna.

 

En het gaat goed. Dan op tafel.

 

En nog een keertje een rondje en op en neer..

 

En jawel, Donna heeft haar allereerste CAC verdiend, het VDH-CAC !! Zou ze er ooit per ongeluk nog vier halen, dan zou ze Duits showkampioen zijn..nou ja, iets om van te dromen. Maar ik ben hartstikke trots op mijn meissie.

Ondertussen maken de honden het gezellig in de tent.

 

Ze spelen met elkaar,  liggen lekker te liggen op een bedje onder een dekentje, krijgen eens iets lekkers, of een knuffel,

Ja, zo is het zo vervelend nog niet, naar een show.  En met zijn allen hebben we heel wat te vieren. Donna haar CAC. Maar Oban wint het VDH-CAC, en wordt beste reu en BOS! Super, Oban, we zijn trots op Donna’s aanstaande!

 

En Jenna (Delirious Intangible), wint het res. CAC en het reserve VDH-CAC.

 

Dat verdient taart, en Han en Katja trakteren omdat Oban in Rotterdam gisteren ook nog eens Ned. Kampioen geworden is!

 

We proberen de CAC-winnaars van vandaag een beetje knap op de foto te zetten. Lukt niet. Want niet iedereen is even serieus. Zelfs Donna lijkt te lachen.

 

En ja hoor. Heren, worden jullie in dit leven nog volwassen, of moeten we even wachten op het volgende?

 

Enfin, het einde van een gezellige en mooie dag, ondanks de regen. Maar er is nog één foto die ik met u wil delen. Ik vind hem zo prachtig. Oban en Truffel.  Wellicht een belofte voor de toekomst?

Een warme en bewogen week. Het begon met Donna, die maandag, de dag na de coursing, wat vreemd liep. Dinsdag gilde ze het af en toe uit van de pijn, en om 23.30 ben ik nog met haar naar Dr. van der Rijt gegaan. Die kon, ook na veel onderzoek, niet echt iets bijzonders vinden. Ze kreeg een flinke pijnstiller. Maar woensdag was ze nog niet beter, en donderdag ben ik weer gegaan. Toen viel het me op dat ze vreemde gezwollen rugspieren had. En ja hoor..Tying Up syndroom. Oftewel maandagziekte, Greyhoundsperre en onder welke namen dit bij paarden en windhonden voorkomende syndroom nog meer voorkomt. Dr van der Rijt heeft calcium gespoten, en previcox voorgeschreven, en de volgende dag was Donna weer helemaal terug, niets meer aan de hand..gelukkig. Maar ik ga wel de voeding eens herbezien, en een aantal dagen rust voor de coursing is blijkbaar zeker geen goed idee..arme Donna.

In de tussentijd kregen we Sprotje een nachtje te logeren. René en Marijn waren op vakantie en Sprotje logeerde bij “opa en oma” in Nuenen, vlakbij ons. Maar er gebeurden daar verdrietige dingen, en we wilden Sprotje met heel veel plezier een nachtje te logeren hebben. En wat hebben ze verschrikkelijk veel lol gemaakt, die meiden. Eerst maar even naar een omheind uitlaatveldje gereden, zodat ze hun energie even kwijtkonden. Niet te lang, want het was knap warm.

 

Beide zusters zijn behoorlijk snel, en Sprotje is ook super wendbaar. Mooi om te zien!

 

Rennen, vliegen, vrij worstelen,

 

en als je dan helemaal bek af bent, laat je je op de grond vallen, in het koele gras, en ga je gewoon nog een beetje bekvechten.

 

En als je echt niet meer kunt, dan gewoon lekker bij elkaar liggen, en genieten van het gezelschap van je zus.

 

 

Zo mooi om te zien, acht maanden geleden nog ieniemieniepupjes, en nu van die grote mooie sterke meiden.

In de tussentijd was Martin de tuin aan het klaarmaken voor een tuinfeest van Daaf, met verwachte regen. Die niet kwam. Maar de gezellige blauwe grot, gemaakt door Mart en één van zijn vele zeiltjes, werd toch op prijs gesteld. Uiteraard geen opnames van het feest; ik wil niet ontvriend worden door mijn zoon, tenslotte.

 

Op woensdag vond de fundag van de Belgische Whippetclub plaats. Ik had vrijgenomen, zodat Maggie een stukje kon coursen met Dyllis van Tinne en Marc. Maar helaas, Maggie’s kussentjes waren op de coursing in Sevenum te zeer beschadigd en hadden even rust nodig, en Donna was uiteraard al helemaal geen optie.. Dus ben ik er heengegaan met Truffel. Het was snikheet maar beregezellig.

In de ochtend heeft Truffel een stukje renbaan gedaan. Ze deed het prima. Daarna een heerlijke lunch, friet met een prima kippetje.

 

En in de middag mochten de honden een stukje coursen. Ik wilde graag zien of Truffel al zo haasvast was, dat ze met een andere hond kon lopen zonder met hem of haar te willen spelen. Funky van Tinne wierp zich op als vrijwilliger, tot grote vreugde van Truffel, die kleine flirt is gek op grote sterke reuen. Maar bij het coursen werd ze zeer serieus en keurde alleen het haas een blik waardig.

 

Boven- en onderstaande foto zijn gemaakt door Marc Gemis, waarvoor mijn dank!!

 

Slik..wat wordt mijn meissie al volwassen, als je dat zo ziet. Volgende keer maar eens een dekje en muilkorf aandoen, en kijken hoe dat gaat. Dan zou ze bijna klaar zijn voor haar haasvast.  Ook de honden van Virginie mochten uiteraard een stukje lopen. Hier legt Virginie de regels nog even uit.

Maar Dune en Dusty willen gewoon coursen. Bij het starten ontdekt Virginie dat honden die ècht willen coursen of rennen, best wel eens wat fanatiek kunnen zijn en het niet echt een probleem vinden om zich af te zetten tegen je arm.

Ach ja, een ereverwonding, zou ik zeggen. 🙂

 

Na het coursen op het warme veld, wordt Truffel liefdevol gekoeld door Tinne. Ik zat ook al klaar ter afkoeling, maar moest het zelf doen.

 

Maar vanaf dit piepkleine plaatsje op het Wereld Wijde Web: Chapeau, collega’s en vrijwilligers van de BWCWB, het was een prima georganiseerde en zeer geslaagde dag!

Op zondag (ja, die dag van 37 graden Celcius) waren we uitgenodigd bij Jenny en Frank in België, om eens te kijken hoe het met Melvin ging. Het was heerlijk om hem weer te zien. Hij lijkt zo sprekend op zijn moeder Donna, maar dan in het mannelijke. Helaas heeft hij ook haar gewoonte (als pup) om eten niet zo belangrijk te vinden. Lastig voor zijn eigenaars, maar Melvin zag er prima uit, in topconditie, gespierd en glanzend dus het lukt ze toch aardig.

 

Melvin vatte een sterke erotische belangstelling voor zijn zuster op. Eerst ook even voor zijn moeder, maar Donna  was streng tegen haar zoon. Truffel en Melvin hebben het gezellig gehad samen, en Melvin toonde zich toch een heer, door zijn ligbed af te staan aan zijn moeder en zusje.

 

Jenny en Frank trakteerden ons op een heerlijke barbecue,

 

en Jenny had als dessert een tarte Tatin. En dat was, met afstand, de allerlekkerste tarte Tatin die ik ooit heb gegeten. Volmaakt gewoon. De gecarameliseerde appels zo perfect, heerlijk ijs erbij..drie sterren, zou ik zeggen.

 

Het mooie hoofd van Melvin.

 

En dat van zijn moeder Donna.

 

Waarschijnlijk bedenkt Donna, dat ook deze zoon prima terechtgekomen is in het leven, en gelijk heeft ze. Dat voelt vast goed, voor een moeder.

 

De zomer viel dit jaar op 11 en 12 augustus, en wij waren erbij! Want laat dit prachtige seizoen nu samenvallen met de exterieurshow en coursing van de Osse Windhondenrenvereninging “het Haasje”. Zoals altijd gezellig en prima georganiseerd, met een bestuur dat er alleen maar op uit  is om anderen een leuke dag te bezorgen. En leuk was het. Fijn om alle coursingmensen weer terug te zien onder deze blauwe hemel.

Hier Liz, die prima samen met Maggie in een mandje past. Maggie deelt niet graag een mandje met anderen, maar voor Liz maakt ze met veel genoegen een uitzondering.

Ook heerlijk om Han, Katja, hun whippets (waaronder de overgrootmoeder en tante van Truffel) en ook hun Oban, de verloofde van Donna weer te zien. Oban is een prachtwhippet, van buiten maar ook van binnen. Op de één of andere manier hebben hij en Truffel dezelfde vrolijke energie, en ze spelen graag samen. Bijzonder, een volwassen reu die lekker zoveel speelt met, en zoveel tolereert van een brutaal whippetmeisje van acht maanden oud.

Ook Dazzle van Monique was er vandaag bij. Dazzle is gefokt door Han en Katja, en een halfbroer van Truffel. Zijn eigenaars waren nog even op vakantie, dus Dazzle mocht bij Katja logeren. Dazzle en Truffel hebben bijzonder veel lol gehad samen.

Heel aantrekkelijk snuitje heeft Dazzle (en de rest is ook niet verkeerd 🙂 ).

Monique en Dennis hebben ons uitgenodigd op de pannenkoeken. Heerlijk..

Han en Martin laten het zich prima smaken!

Verukkelijke pannenkoekjes met allerlei heerlijke toevoegingen, appel met kaneel, spek met stroop, champignons met kaas..het werd ons allemaal in hapklare porties toegediend.

In de late avond waren we nog steeds heerlijk aan het eten. Het moet niet meegevallen zijn voor Monique en Dennis om bij elkaar 10 hongerige mensen te voeden, die als kleine vogeltjes met open snaveltjes zaten te wachten op het volgende lekkere hapje. Maar ze droegen het zonder klagen. 🙂

Ondertussen heeft Katja wat met Truffel geoefend. Op zaterdag zou de exterieurshow zijn, en Katja was zo lief om Truffel voor me voor te willen brengen. Hier kijken Han en Katja even hoe Truffel het mooist staat.

Op zaterdag was het dan zover: Truffel stond in de ring met drie andere jonge whippetdames. Het was prachtig om te zien hoe Katja de aandacht van Truffel vasthield en het showen gewoon tot iets leuks maakte. Truffel eindigde dan ook op één, bedankt Katja!  Zelf heb ik de stoute schoenen maar weer eens aangetrokken en Donna geshowed. Zij werd derde van de acht, ook niet slecht.

’s Avonds was er training, en Truffel hebben we, in overleg, een half parcours laten lopen.

Monique stuurde me bovenstaande en onderstaande foto, waarvoor mijn dank, Monique!

Ik zag nog een beetje tegen een half parcours op, niet omdat ik bang was dat ze het fysiek niet aan zou kunnen, maar vooral omdat je je toch afvraagt of zo’n jonge whippet (8 maanden)  al zolang kan focussen op het haas. Daar had ik niet bang voor hoeven zijn. Een ware dochter van haar moeder, ik was best even trots.  Mart heeft er een filmpje van gemaakt, dat u via deze link kunt bekijken:

https://www.youtube.com/watch?v=bR2KfctfFSI

Ook Donna’s verloofde Oban deed een training. Hij is nog niet zolang terug uit Amerika, waar hij Amerikaans kampioen is geworden, maar is nu volop aan het trainen voor het haasvast. Oban liep een prachtige ronde, die u hieronder op Youtube kunt bewonderen:

https://www.youtube.com/watch?v=hGSBGevLy7I

En de volgende dag dan de echte coursing. Heerlijk weer, een prachtig veld. Helaas door de droogte wel wat aan de harde kant, maar het ging nog.  Ik vond het heel leuk dat Rianne kwam kijken, zij wil graag een puppie van Oban en Donna, en wilde ook wel eens zien hoe coursen er life uitziet. Zij had haar vriendin Samantha bij zich, en die heeft een puppy uit het nest van Wendy Ernster, Ahea geheten.  Een snoepie met een warme kleur en een lief snuitje.

Ahea heeft zich prima geamuseerd met Truffel en Dazzle.

Er waren trouwens grote hoeveelheden pups. Schattige Pharaohondjes, de mooie Pitha van Alex en Dinie (van wie ik helemaal vergeten ben een foto te maken), en de heerlijke deerhoundpups van Caroline en Sonja.  Die nogal genieten van het leven, onringd door veel liefde en bergen speelgoed.

Pap en mam kwamen ook nog even kijken. Mam is natuurlijk oma nummer één voor haar kleinhonden.

Uiteraard maken ze ook kennis met Oban, en uiteraard krijgt Oban ook wat lekkers van oma.

Oban en Truffel zien wat interessants.. waarschijnlijk een voorbijvliegende haas.

En dan nog wat uitslagen, voor zover ik me ze herinner:

Bij de reuen stond Beau van Jacqueline op één, en Rico van Dennis en Monique op twee.

En bij de teven stond Jane op één, Eden (Truffels tante) op twee en Donna (Truffels mam) op drie. Ook hier een fotootje van de line-up.

 

Het was een heerlijke mini-vakantie waar we met genoegen op terugkijken.

Een mooie song van Marco Borsato, maar ook toepasselijk hier in huis. Nee, er is niemand loops. Maar doordat we de afgelopen twee weekends heerlijk thuis waren, kon ik wat extra aandacht besteden aan huis en tuin. Ik mis eigenlijk al jaren de kleur rood in de woonkamer. Dat groen is best mooi en rustgevend, en we houden het erin. Maar toch..de toevoeging van wat rood maakt het warmer. Dus een muurtje geschilderd,

in de uitverkoop een rood kleed gescoord, en nu ziet het er eens wat anders uit weer.

 

Ook de tuin is weer eens een beetje ontdaan van onkruid. Behalve dat zevenblad, de wanhoop van elke tuinier.

 

Gelukkig zit het boordevol vitamine C, en zijn de cavia’s er gek op.

 

Ook de vissen verheugen zich in een goede gezondheid. En ze groeien nog steeds. Waren het in mijn kleine vijver bij het vorige huis, een soort geschrapte worteltjes, nu krijgen ze een vrij serieus formaat.

 

Jammer dat het weer niet wat beter is. Daar komen ze weer aan, de schapenwolkjes, voorbode van regen.

 

De slakken tieren dan ook welig. Lastig dat ze zo op hondendrollen lijken. Ik blijf de tuin in hollen met een stuk keukenpapier. En als je er per ongeluk op gaat staan..brr.

 

In het bos zie je ook de gevolgen van de harde regen. Hele rivierbeddinkjes slijten uit in het mulle zand.

 

Maar tussen de buien door is het heerlijk wandelen.

 

Truffel ontmoet een grote Akita-reu, een overweldigend beest in haar ogen. Ze stelt zich gepast nederig op, iets dat we niet vaak meer zien.

 

Maar al gauw zijn de twee dikke vrienden. Na veel spelen en rennen lekker samen afkoelen in een plas.

 

Donna en Truffel hebben veel aan elkaar. Ze spelen en rennen graag samen.

 

En Donna is erg tolerant naar haar dochter. Gelukkig, want Truffel kan haar aardig klieren.

 

Maggie kan wel eens een beetje erg genoeg hebben van Truf. Dan kijkt ze ongeveer zo:

 

Ben benieuwd hoe het volgend jaar gaat, als Truffel er hopelijk een halfbroer bij krijgt.