Een mooie song van Marco Borsato, maar ook toepasselijk hier in huis. Nee, er is niemand loops. Maar doordat we de afgelopen twee weekends heerlijk thuis waren, kon ik wat extra aandacht besteden aan huis en tuin. Ik mis eigenlijk al jaren de kleur rood in de woonkamer. Dat groen is best mooi en rustgevend, en we houden het erin. Maar toch..de toevoeging van wat rood maakt het warmer. Dus een muurtje geschilderd,

in de uitverkoop een rood kleed gescoord, en nu ziet het er eens wat anders uit weer.

 

Ook de tuin is weer eens een beetje ontdaan van onkruid. Behalve dat zevenblad, de wanhoop van elke tuinier.

 

Gelukkig zit het boordevol vitamine C, en zijn de cavia’s er gek op.

 

Ook de vissen verheugen zich in een goede gezondheid. En ze groeien nog steeds. Waren het in mijn kleine vijver bij het vorige huis, een soort geschrapte worteltjes, nu krijgen ze een vrij serieus formaat.

 

Jammer dat het weer niet wat beter is. Daar komen ze weer aan, de schapenwolkjes, voorbode van regen.

 

De slakken tieren dan ook welig. Lastig dat ze zo op hondendrollen lijken. Ik blijf de tuin in hollen met een stuk keukenpapier. En als je er per ongeluk op gaat staan..brr.

 

In het bos zie je ook de gevolgen van de harde regen. Hele rivierbeddinkjes slijten uit in het mulle zand.

 

Maar tussen de buien door is het heerlijk wandelen.

 

Truffel ontmoet een grote Akita-reu, een overweldigend beest in haar ogen. Ze stelt zich gepast nederig op, iets dat we niet vaak meer zien.

 

Maar al gauw zijn de twee dikke vrienden. Na veel spelen en rennen lekker samen afkoelen in een plas.

 

Donna en Truffel hebben veel aan elkaar. Ze spelen en rennen graag samen.

 

En Donna is erg tolerant naar haar dochter. Gelukkig, want Truffel kan haar aardig klieren.

 

Maggie kan wel eens een beetje erg genoeg hebben van Truf. Dan kijkt ze ongeveer zo:

 

Ben benieuwd hoe het volgend jaar gaat, als Truffel er hopelijk een halfbroer bij krijgt.