Tijdens het Nederlands Kampioenschap in Bergschenhoek, mochten wij van Sabrina een beetje op Kootje (Ballistic Dakota) passen. Heel fijn om dit meisje, dat ook nog een beetje van mij is, (maar alleen op papier), een dagje bij me te hebben. Het is opvallend, hoe gek deze meiden op elkaar zijn.

Altijd samen op een kleedje, in een mandje, soms zelfs arm in arm.

En als er dan nog een zonnetje over wil schijnen, hebben ze genoeg aan elkaar en verder niets meer nodig.

Gewoon, lekker warm tegen elkaar aan, beetje kijken wat er allemaal gebeurt. En als er niet zoveel gebeurt, gewoon een beetje bekvechten. Altijd leuk.

Eén van de redenen waarom het zo goed gaat, denken Sabrina en ik, is dat Truffel dominant is en Kootje dat prima vindt. Maar als Dakota dan wat aandacht krijgt, is Truffel wel acuut jaloers.

Gelukkig voor Truf  is er ook altijd wel weer iemand die haar een knuffel geeft.

Dan is de situatie weer in evenwicht, vindt Truffel, en geeft ze haar zus een dikke kus.

En maakt, als ze dan toch bezig is, ook Kootjes’ oren even schoon.

En zo zitten we voor onze caravan, te kijken wat er allemaal gebeurt en voorbijkomt. Da’s best afwisselend. Zo komt er in eens een verse Ned. Kampioen voorbij (Proficiat Marij!),

of een grote man op een heel klein fietsje,

en als je denkt dat het niet gekker kan, ineens een babypapegaai, met liefde opgekweekt door Peter en Donna,

of een prachtig Afghanenpaartje met hun dito eigenaars.

Nee, saai is het niet, er valt altijd zat te kijken op een coursing.

Zoals beloofd, een verslagje van Leo. Iky kon gehaald worden in Tilburg, bij een meneer die, naar eigen zeggen, Iky gekocht heeft van kampers. Deze heren uit het kamp waren aan het stropen met hun twee honden, maar in plaats van twee honden kwamen er drie terug. Jaja, dat geloven we allemaal onmiddelijk, natuurlijk.

Het geval wil, dat een vriend van Leo, een vriend heeft die op een kamp woont. Deze vriend van de vriend is hier en daar eens rond wezen vragen. Leo denkt dat het de dieven toen toch wat te heet onder de voeten werd, en dat ze Iky doorverkocht hebben. Aan de meneer in Tilburg, die vervolgens via de Marktplaatsadvertentie Leo belde. Syl heeft deze meneer toen vlug foto’s gestuurd, en de meneer dacht toch echt wel dat het Ike was. Dus Leo is in zijn auto gesprongen voor één van de langste ritten van zijn leven (anderhalf uur, maar als je constant denkt: “Is het hem wel, is het hem nou wel echt”, dan kunnen anderhalf uur toch heel lang duren. Helemaal als je navigatie niet helemaal lekker ingesteld staat ook. 🙂

En het was hem. Leo heeft hem in zijn armen gepakt, in de auto gezet, de meneer betaald en is toen dolgelukkig naar huis gereden. Daar, rond middernacht, is een spontaan feest in gang gezet in Huize Hendrik, met al hun lieve medelevende buren en vrienden.

Iky is er niet geweldig aan toe. Er is duidelijk met hem gestroopt. Hij is een voortand kwijt, heeft een wond op zijn hak, is broodmager (Leo denkt dat hij een kilo of drie kwijt is), zijn oor is kapot en dik  en hij  is vies, zit onder de urine etc. Ike is dus niet goed behandeld, Leo denkt dat hij in een vrij klein hok heeft gezeten of iets dergelijks.

Ike is dolblij om thuis te zijn. Nog een heel klein beetje timide maar Leo vindt hem al weer voor 90 % de oude in zijn gedrag. Ook Ike’s vader Sonny is weer helemaal gelukkig, die was aardig van de leg afgelopen week.

En Leo en Syl? Helemaal gelukkig.. alles is weer zoals het hoort. Ike heeft een warme maaltijd gehad met pens, extra vitamines en glucosamine, en as we speak zit hij waarschijnlijk in een warm bad en wordt zijn wond uitgewassen met betadineshampoo. Met wat TLC (tender loving care) kan ook Ike deze traumatische ervaring hopelijk snel achter zich laten.

Eind goed, al goed.

Op dit moment zit Leo in de auto, op weg om Ike te gaan halen.

Hoe of wat weten we nog niet precies, maar ik kreeg net een dolgelukkige Syl aan de telefoon, met dit fantastische nieuws!
Helemaal geweldig. Wat fantastisch. Goddank.

Morgen meer over de details, maar het belangrijkste is dat Ike op weg is naar huis en Leo en Syl weer gelukkig kunnen zijn en weer kunnen slapen, lachen en genieten. Heerlijk!

Wat een absolute rotdag vandaag; Iky (Cyrill van de Bruinbrand) is vermist..hoogstwaarschijnlijk uit de auto gestolen.

Iky is de geliefde whippet van Leo en Syl Hendrik.

Het is verbijsterend dat een gezinslid, zoals de whippets voor ons allemaal zijn, zo plotseling, zo maar weggerukt kan worden. Terwijl je met de onzekerheid achterblijft. Leeft hij nog, is hij dood. Is hij inderdaad gestolen. Door wie, waar gaan ze hem voor gebruiken, wordt hij goed behandeld of mishandeld..

De onzekerheid, machteloosheid en het verdriet zijn  verschrikkelijk voor Leo en Syl, ze doen er alles aan om Iky weer terug te krijgen, op de plaats waar hij hoort, bij hen.

Help ons alstublieft Ikey weer terug te vinden. Share alle facebookberichten die u tegenkomt en houdt alstublieft uw ogen goed open. Als Whippetgekken zien we toch elke whippet die voorbijkomt, houd alstublieft deze foto’s in uw achterhoofd.

Elke tip kan via de mail naar Leo en Syl,  jamehendrik@upcmail.nl

Heerlijk weer voorspeld voor het hele weekend! We besluiten de dag te plukken, hoeveel van dit soort mooie weekends zouden we nog krijgen? Dus besloten mijn moeder en ik naar Den Bosch te gaan. Lekker beetje winkelen, terrasje..hoe mooi kan het leven zijn. Het was er ramdruk. Markt, Open Monumentendag, en lekker weer, dat trekt mensen. Gelukkig waren we met de trein, dus geen parkeerproblemen. Direct voor het station glanst de Gouden Draak op zijn hoge plaats.

Er is een nieuw modeparadijs geopend, Zoomers geheten. We checken het uit. De architectuur en de aankleding zijn prachtig. Vooral de lampen zijn schitterend, hier slechts één van de vele mooie creaties.

Maar de kleding is bedoeld voor slanke jonge mooie mensen met een flink kledingbudget (Liz, check it out! ) en niet zo zeer voor mijn moeder of mij. Als ik een hippe verkoper vraag of ze ook grote maten hebben, zegt hij: “uh..sommige merken gaan wel tot XL!”  Lachend verlaten we de zaak dus maar weer, dat gaat hem niet worden voor tante Annemarie. Daarna gaan we maar eens richting St. Jan, die eindelijk uit de steigers is. Blijft een prachtkerk.

En natuurlijk pikken we een terrasje.

Heerlijk mensen kijken onder het genot van een droog wit wijntje. En als de winkels dicht gaan, hebben we nog niet zo’n zin om naar huis te gaan. De zon is nog zo heerlijk warm, en het is nog zo gezellig. Dus scoren mam en ik een pizzaatje.

Zondags weer zulk lekker weer, dus gaan we heerlijk barbecuen. Onze Chef staat vlees te marineren in de keuken, onder grote belangstelling van de honden.

Als Mart klaar is, denkt hij met zijn biertje in het zonnetje te kunnen gaan zitten. Maar helaas.

En als hij dan eindelijk een plekje bemachtigd heeft.. wil ze ook zijn bier nog opdrinken!

Nou kun je bij Mart veel doen, maar je moet niet aan zijn bier komen. Gelukkig was er snel afleiding, de barbecue-gasten arriveerden.

Hier schoonzus Els, met hun Tjibbie.

Een historisch moment: mijn broer eet een plantje. Hij is geen groentefan maar dapper neemt hij toch enkele moleculen veldsla tot zich.

Tot zijn stomme verwondering valt hij niet rochelend en blauw aanlopend achterover- hij heeft de overdosis vitamine overleefd!

Familiekiekje, alleen vond Daaf het helaas weer nodig om een raar gezicht te trekken.

Ik hoop dat september nog een paar van die mooie weekends geeft.

Afgelopen weekend was er een reünie van de broeders en gezusters Rouw. Met zijn allen kamperen op een mooie natuurcamping bij Elburg.  Hier de aanwezige zes van de in totaal negen broers en zusters.

Beregezellig, en ook nog heerlijk weer. Dat vraagt om barbecue!

Hier Wif met zijn geweldige constructie. De onderkant van een stofzuiger, en hierop een rooster, gemaakt van een winkelkarretje. Ach ja, die karretjes kosten ook maar 50 cent, da’s eigenlijk best goedkoop! Het onderstel fungeerde ook als kachel, op de toch wel koelere avonden.

Heerlijk, met warme voeten bijkletsen met een wijntje. De jongste deelnemer was Pascal, de zoon van Mirjam, drie jaren oud. Hij is al eens op dit weblog verschenen, toen hij nog maar 10 maandjes was, al zoenend met Donna. 

Maar nu is hij al weer drie, praat als Brugman en een machtig mooi manneke. Met de levendige fantasie van de driejarige. Pascal zag namelijk wat andere kindjes en wilde graag meespelen. Maar hij was in eerste intstantie niet zo welkom, en met grote (piepschuim) zwaarden werd hij zelfs een beetje weggejaagd, zoals dat nu eenmaal gaat bij kindjes. Een beetje sneu kwam hij dus weer terug bij de Rouwtjes. Maar moeder Mirjam had een plan. Ze nam Pascal even mee naar de trekkershut waar zij beiden overnachtten, en trok hem zijn Spiderman-pak aan. Toen kwam dus niet Pascal naar buiten, maar helemaal 100 % Spiderman! Mentaal twee keer zo groot en zo breed geworden, ging hij onbevreesd naar de kindjes toe en eiste zijn plaats op in hun spel. Prachtig.

Natuurlijk moeten Spidermannetjes ook vliegles krijgen. Hier een demo van Spidertante Petra.

En als je als klein ventje dan echt moe bent, en er nog niet aan toe wilt geven, doe je gewoon nog een spelletje Angry Birds.

Ondertussen was de kachel bijna uit, genoten we nog even van de kooltjes die nog veel warmte afgaven (op de foto lijkt het wel een soort paarse Hortensia by night) en gingen we lekker slapen.

De volgende dag natuurlijk Elburg verkennen. Een prachtig stadje, met een mooie haven,

schattige steegjes,

Mooie historische huizen en de laatste werkende touwslagerij van Nederland.

Mart steekt zijn hoofd in de bek van de leeuw. Tenminste, dat was de bedoeling. Maar het leeuwenbekkie was niet al te groot, Mart bezit een nogal flink hoofd en zodoende ziet het er toch meer uit als een soort liefdesscène.

Maggie is dit weekend bij David gebleven. Ze houdt niet van autorijden, er viel niets te coursen en Daaf wilde eigenlijk nog wel iets thuis hebben om te knuffelen. Ze heeft het goed gehad. Maar Donna en Truffel waren mee en konden vanuit hun eigen weilandje voor de caravan lekker alles bekijken.

Gelukkig gebeurden er voldoende voor Truffel interessante dingen,

en kreeg ze ruim voldoende aandacht. Hier een knuffel van neef Thijs.

Had ik al gezegd dat het zulk prachtig weer was? Ja hè..maar het was zo mooi, dat ik het gewoon nog een keer zeg. Heerlijk zitten in het zonnetje..

Helaas waren de wespen nogal talrijk aanwezig. Donna ziet altijd kans om ze te doden, onschadelijk te maken en dan op te eten. Hoe ze het doet, ik weet het niet. Truffel weet het helaas ook niet. En eet toch een wesp. Al jammerend en hijgend komt ze aan mijn voeten liggen, gestoken. Dus (leve de Smartphone) gelijk even de dichtstbijzijnde dienstdoende dierenarts opgesnord en om advies gevraagd. Een half uurtje goed observeren, zei hij, en als ze meer gestresst wordt, direct deze kant opkomen. Maar Truffel’s ademweg was gelukkig vrij en na een minuut of twintig was het leed weer geleden en wilde ze best wat lekkers en een aai en een wandeling en alles wat er verder maar mogelijk was. Toch hebben we haar de rest van de middag maar wat rustig gehouden. Die puberpups hebben geloof ik een heel legioen Engeltjes op hun schouders zitten. Dat haar mond en keeltje weer helemaal in orde waren, bewees ze door het hoesje van mijn mobieltje en het dopje van de trekhaak volledig te mollen.

Zondagmiddag, na een hartelijk afscheid, weer naar huis en daarna natuurlijk even het bos in, om de honden even lekker uit te laten rennen. Maggie geniet van het rollen in een vreemde substantie,

Truf speelt met een Chihuahua,

en dan is er weer een druk en gezellig weekend voorbij. Op naar de werkweek!