Donna (Int. Coursing Ch. Akin’s Chardonnay) en Oban (Sunbeam Highlander of Starline, Am Ch, Dutch Ch, German & Dutch Junior Ch, Rheinland Jgd-Sieger 2011, LS Weser-Ems’12) hebben zich inmiddels verloofd. We hopen dat het huwelijk voltrokken zal worden in januari/februari.

De beide whippets hebben eerst heerlijk gespeeld op de heide. Achter stokken aan, konijnenholen verkennen en uitgraven, heerlijk racen en met grote vaart over alle heidestruiken springen. Daarna waren ze lekker moe en wilden uiteindelijk wel even stil blijven staan voor de foto. Geen perfecte standfoto, wel twee blije,  gezonde en  mooie whippets die volop genieten van het leven.  We hopen op een gezond, vrolijk en mooi nest, tezijnertijd.

Het was afgelopen zondag verschrikkelijk mooi weer. Lekker warm, eerst bewolkt en daarna kwam de zon erbij.

 

Een prima gelegenheid om de tuin winterklaar te maken. Vooral het blad moet een beetje opgeruimd worden. Want onze honden doen wel eens wat in de tuin, dat mogen ze,  ik ruim het wel weer op en het is zo heerlijk als je er niet uithoeft bij regen. Maar door al dat bruine blad worden de drollen wel een soort van booby-traps, waar met name Mart graag intrapt. Zijn voeten hebben een soort van radar, die hem feilloos naar het kleinste drolletje in de verste uithoek van de tuin brengen, en dan trapt hij erin. Nou is het doorgaans een redelijk beschaafde man, maar als hij weer in de poep trapt, komt er een tààl uit, dat is niet te geloven. En dan ziet hij er ongeveer zo uit.

 

De kleuren in de tuin zijn nog zo mooi. De rode Acer (Japanse esdoorn),

 

en de blaadjes nog van wat dichterbij:

 

en ook een bruinrode acer.

Fraai, die fijne nerven in het blad.  De choisya ziet er zomer en winter uit alsof er net fris, lentegroen blad gegroeid is, en is oersterk. Een toppertje, wat mij betreft.

 

De bossen achter het huis kleuren goudgeel, prachtig.

 

En de bolchrysant van Katja staat zich ook een slag in het rondte te bloeien.

 

 

Ik ben niet de enige die aan het werk is. Deze jongeman, die graag anoniem wil blijven, zeemt de ramen. Het geld dat hij er mee verdient, is al opgegaan in Rome, maar ik heb wel twee heerlijke flessen bijzondere limoncello van hem gehad. Lief..

 

Martin is bezig met een enorm groot brok aan elkaar gevroren kippenvleugels, voor een prikje gehaald bij de poulier op de markt, en een graag geziene avondsnack voor mijn dames. Hij maakt er mooie (in de ogen van de whippets veel te kleine) porties van.

 

En er is nog een klusje: het verwijderen van de stronk van mijn prachtige Amerikaanse sering. Oh, die was zo mooi, zo kronkelig, paste zo enorm in mijn ietwat oosterse tuintje. Maar Truffel zag dat anders. Ze heeft er een enorme tak van afgeknaagd, zodanig, dat het een soort gat achterliet in de stam. Moet ze best even werk aan gehad hebben. In dat gat is water gekomen, dat niet wegkon. En zodoende is het gaan rotten, en toen ik de boom deze zomer snoeide, kwam het hele geval mijn kant opzakken. Dan kijk je wel even beteuterd. Maar gebeurd is gebeurd, en dus moet alles er maar uit.

 

Over Truffel gesproken: die staat wat sneu achter het raam te kijken, wat wij allemaal aan het doen zijn. Ze zou er zo graag bij zijn. Maar inmiddels weten we, dat Tuinieren met Truffel niet zo’n goed idee is. Ze heeft zo’n beroerd gevoel voor timing. Sta ik klaar om mijn scherpe schoffel hard de grond in te rammen om een wortel door te steken, Truffel staat ineens naast me en legt haar poezele pootje onder de schoffel. Houthakken? Op het moment dat de bijl naar achteren zwaait, staat Truffel met haar lieve koppie in de zwaaibaan (vast geen goed Nederlands) van de bijl. Dus omwille van haar gezondheid, laten we haar maar niet meer meetuinieren.

 

Maar we maken het wel weer goed met haar. Lekker even het bos in. Het bospad, dat op drie meter van mijn voordeur begint

(wat is dat toch zalig)  :

 

Truf en moeder Donna zijn stapelgek op elkaar, vinden het heerlijk om samen te rennen,

 

en te stoeien,

 

en als ze dan lekker moe en warm zijn, af te koelen in een modderbad.

 

Van mij mag het weer zo blijven tot kerst, dan een paar dagen sneeuw en dan dit weer. 🙂

 

Afgelopen weekend waren de landelijke clubkampioenschappen. Bij ons is “Het Haasje” onze thuisvereniging, dus gingen we met honden en caravan vrolijk richting Etten-Leur, een uurtje rijden.

Helaas was mijn cameraatje op vakantie, dat zat in Sorrento met David en heeft daar druk werk gehad. De Olympus zit wat minder in mijn systeem dus bleek ik vrijdagavond cameraloos, een gek gevoel. Gelukkig hebben we bij de GGD allemaal een smartphone van de baas gehad, en daar kun je fotootjes mee maken, dus. Alleen niet zulke beste. En dat is eigenlijk een understatement. Maar goed, we doen het er even mee. De vrijdagavond bracht wel wat regen, maar ook droge momenten. Het uitzicht was mooi en rustgevend,

 

en er scheen zelfs even een zonnetje de caravan in. Heerlijk.

\

Maar de zaterdag, de dag van de coursing, zag er helaas ingrijpend anders uit. Ongelofelijk, wat een regen, en wat een modder..zucht. Het was best even een stukje lopen van de caravan naar de start, normaal totaal niet erg en prima voor de honden. Maar hier was het meer baggeren door een vruchtbaar mengsel van modder, klei, koeienpoep en water. Best een beetje glad. Enfin, als coursingliefhebber neem je dat sportief op, een beetje modder hoort nou eenmaal bij de coursing. En regen soms ook.

Mijn hart ging wel een beetje uit naar al die arme dappere vrijwilligers, die stonden te draaien, starten, jureren, de paddock bemanden en nog veel meer. Mensen, chapeau weer hoor, jullie bleven vrolijk, en waar wij na de ritjes weer lekker de caravan in konden, moesten jullie je gewoon verder nat laten regenen op het veld. Alsof  je onder de douche stond, maar geen warme, en het lekkere luchtje van doucheschuim was ook ver te zoeken.

De whippets liepen gemengd en zo gebeurde het dat Donna met Rico van Monique en Dennis liep. Een mooie rit met twee aan elkaar gewaagde honden. Maggie liep met Dusty van de Wilgensloot, en die gaven elkaar ook niet veel toe, alleen verheft Maggie het anticiperen wel tot een kunst, inmiddels.

Truffel heeft ook gelopen, met Rico. Het zag eruit als een hele leuke rit, Truffel is snel en behendig. Maar ze vond Rico nog net wat leuker dan de haas, vertelde de jury. Dus nog eventjes wachten met het haasvast, en dus hebben we haar in de middag alleen laten lopen. En daar viel het kwartje met zo’n klap dat het ongeveer vijf op de schaal van Richter aan gaf. Het oordeel van de jury was kort: “Perfect”.

In de pauze even wat rondgelopen in de regen, de hondjes moeten toch uit. Een minder fraai kiekje van wel zeer fraaie paddenstoelen.

 

In vroeger tijden plukte men deze paddenstoelen en strooide er wat suiker op. De vliegen die er dan op kwamen zitten, vielen dan gelijk dood neer. Geen culinaire aanrader dus, dit paddenstoeltje.

Natuurlijk ook even bij de stallen kijken. Altijd heerlijk, paarden aaien. Vooral een box met de naam “is ie lief” trok mijn aandacht.

 

Dat wilde ik wel eens even zelf beoordelen, of-ie lief was. Dus ik kijken.

 

En ik moet zeggen: het was een uitzonderlijk lieve fiets. Zo zie je ze niet vaak meer hoor.

Enfin, de tweede rit heeft Donna ook met Rico gelopen. Achterin het veld zijn ze allebei gevallen. Jan Werner vertelde dat Donna volledig over de kop ging en ik zag haar ook even niet meer. Maar heel even later vloog ze weer dapper over het veld, op naar het haas.

Nadat alle ritten gelopen waren, een gezellig moment in de nostalgische kantine van de Menmoerhoeve. De foto’s zijn helaas jammerlijk mislukt. Dat trok mijn foontje toch niet.

En daarna, de uitslag, voor ons zeer verheugend: Donna won de coursing bij de Whippets, en is Clubkampioene!  En Rico, met één punt verschil, werd tweede en dus Clubkampioen bij de reuen, nog proficiat, Dennis en Monique, Diego mag trots zijn op zijn grote broer.

En dan, zoals u van ons gewend bent, een (slechte)  foto van de buit:

 

Het was, ondanks het slechte weer, een gezellig en uitstekend georganiseerd weekend, mijn compliment aan de Crew van Oss!

Een weekend vol Whippets..en allemaal familie. Heerlijk, en het weer zat toch ook aardig mee.

Ik weet niet hoe het bij u vergaat, maar hier weten de Whippets het als er bezoek komt. Waarschijnlijk straal ik iets uit, of ik verricht (onbewust) handelingen die ik altijd verricht als er bezoek komt, of wellicht is het een zesde zintuig van onze honden, maar weten doen ze. Een kwartier voor het bezoek van zaterdag, zitten ze opgewonden op de bank, mijn dames.

 

En ja hoor, daar zijn ze, René,

 

en Marijn,

 

en natuurlijk hun Sprotje!

 

Die, zoals u ziet aan dit schattige bavianenkontje, hoogloops is. Als we de gezusters en hun moeder los willen laten lopen, dan zullen we toch echt een eenzaam plekje met goed uitzicht moeten hebben, want een tienermoeder, da’s niet de bedoeling. Dus lopen we over de hei naar achteren, naar de oude schaapskooi. Onderweg komen we een wantrouwige koe tegen, die uit een boom eet (?) en ons maar een raar stel vindt.

 

En dan mogen de meiden lekker los. Truf zoals altijd eerst met een stok. Wie de stok heeft uitgevonden, verdient volgens Truffel toch echt de Nobelprijs. Wat zou het leven zonder stokken zijn.

 

En Sprotje laat zien, dat ze niet voor niets naar een vliegtuigje, in haar geval de Tiger Moth, genoemd is.

 

Beiden zusters lijken af en toe maar weinig last te ondervinden van de zwaartekracht. Prachtig om naar dat vrolijke, levendige en gezonde stel te kijken.

 

Daar kan ik uren naar kijken. Maar zolang mogen ze echt niet rennen, het zijn nog jonge meisjes.

 

Ook Sprotje heeft een voorliefde voor stokken.

 

Twee woeste zussen zijn het.

 

Maar ook wel twee mooie zussen. Sprotje’s wit steekt zo prachtig af tegen de heide,

 

En die hals van Truffel vind ik toch zo mooi.

 

Het belangrijkste is dat het twee vrolijke meiden zijn,

 

die samen een hoop lol hebben. Het was een heerlijke middag.

 

Bedankt voor jullie komst, René en Marijn, en de fantastische manier waarop jullie voor Sprotje zorgen. We hopen nog veel van jullie te zien, en René, nog proficiat met de Gouden Krekel! (De belangrijkste Nederlandse prijs voor jeugdtheater).

 

En de volgende dag, alweer feest! Han en Katja komen, met al hun honden, en eigenlijk is het allemaal familie. Oban, de verloofde van Donna is mee, en Djinnie, de oma van Donna en de overgrootmoeder van Truffel, en natuurlijk Flo, Prada, Eden en Lotec, het liefste Italiaantje dat ik ken. En natuurlijk gaan we heerlijk weer het bos in, alweer mooi weer.. Een groepsfoto van het hele stel.

 

 

Waar kijkt Truffel nou zo diep geïnteresseerd naar?

 

Ah, een hele kudde koeien! Gelukkig vinden die koeien het helemaal geen probleem om hun stukje heide met een paar Whippetjes te delen.

 

Wat er precies is tussen Oban en Truffel..ik weet het niet. Maar dat er iets is, staat buiten kijf. Truffel adoréért Oban, en hij op zijn beurt vindt het wel een grappig dingetje, en wil dolgraag de halve middag met haar rondrennen. Ze zijn dan ook zo schitterend aan elkaar gewaagd..

 

Het is gewoon Need for Speed, deel twee.

 

Een bijzonder plekje op dit blog, en in mijn hart, voor Multi Ch. Delirious Dark Djinny. Zij is de oma van Donna, en dus de overgrootmoeder van Truffel. En als je als Whippetdame op de leeftijd van bijna 13 jaar, nog zo kunt meerennen en jagen, en nog zo gezond en mooi bent, ben je een levend voorbeeld voor je klein- en achterkleinkinderen. En dan dat blije koppie..geweldig!!

 

Truffel in natuurlijke stand:

 

Uiteraard hebben we, met behulp van Han en Katja, de verlovingsfoto van Oban en Donna gemaakt. Maar daar over later meer..

Het was, vooral door onze gasten, zowel de mensen als de honden, een geweldig weekend.

Hier is-ie dan, vanmorgen vers binnen over de post, in een sjiek kokertje. Komt in een mooi lijstje aan de muur. Proficiat, lieve Donna!

 

Donna stelt er prijs op om u te laten weten dat ze, ondanks haar titel, laagdrempelig blijft en zich niet te goed voelt voor een aai, knuffel, op schoot zitten of wat u haar verder mogelijk te bieden heeft. Bevriende mensen mogen bovendien blijven tutoyeren. 🙂

 

 

 

Het is al weer herfst, de bladeren in het bos gaan verkleuren.

 

Hier en daar bloeit nog een dapper, eenzaam struikje heide, maar de meeste heide ziet er nu bruinig uit.

 

De paddenstoelen schieten als..eh..paddenstoelen uit de grond.

 

 

Een wandeling in het bos is nu een tikje link, want het barst van de eikels. Dit keer bedoel ik geen vervelende mensen, maar van die harde dingen die van tien meter hoogte bijna een krater in je schedel slaan.

 

Maar het weer is schitterend en we gaan lekker een grote boswandeling maken. Truf kijkt ongeduldig om, waar we nou toch blijven.

 

Op de hei is het een beetje heiïg. Dat doet niets voor je foto’s, als de honden nog gaan rennen ook. Maar ze zien er zo vrolijk uit..dan maar een slechte foto.

 

Moeder en dochter, vier pootjes op één buik. Prachtig om te zien.

 

Truffel heeft wel de gewoonte om Maggie een beetje te pesten. Als Maggie eindelijk eens alleen een stuk rent, ligt Truffel haar al op te wachten.

 

En als Maggie dan vlak bij is, maakt Truffel een sprint. Op ramkoers. Maggie vindt dat uiteraard niet leuk want Truffel is echt wel wat zwaarder.

 

Maar Maggie zet Truffel vaak genoeg keurig op haar plaats, hoewel dat af begint te nemen. Het enige wat Maggie echt niet goed vindt, is dat Truffel met grote honden speelt. Als Maggie dan ook los is, is ze echt erg boos op Truffel, en dat is dan gelijk de enige keer dat Truffel zich nog onderwerpt aan Maggie.  Het is leuk om te zien, al die dynamiek tussen mijn drietal. Echt duiden kan ik het niet, maar ze lijken het met zijn drieën prima te klaren dus het is goed zo.

Truffel en Maggie rommelen lekker op de heide.

Truffel vindt een grote stok.

 

 

Maar zo’n mooie stok heb je niet lang alleen.

 

“Dju!”, denkt Truffel. Gelukkig is er afleiding. In de vorm van een Beagle.

 

 

Dààr kun je prima mee spelen.

 

Maar ook dààr komen Donna en Maggie zich weer mee bemoeien. Het Beagletje vindt drie Whippets ineens wel een hele hoop en neemt maar een onderdanige houding aan. Kan nooit kwaad.

 

Na een uurtje spelen, snuffelen en rennen is het tijd voor een dutje. Truffel in de slaapzak,

 

en Donna in de rode iglo, een nieuwe favoriet hier in huis.

 

En dan heb ik even tijd om iets te lezen, met uitzicht op het prachtige boeket dat ik van Syl en Leo kreeg. Nogmaals heel erg bedankt jongens, het is prachtig en staat hartstikke mooi!

 

En gelukkig kan ik afsluiten met een foto van Iky, met wie het al weer beter gaat. Hij wordt wat dikker, voelt zich al weer meer thuis en neemt Syl, die er ook niets aan kon doen maar Ike’s favoriete mens is, niets meer kwalijk.

 

Iky, waar hij thuishoort. Op de bank bij Leo en Syl. Amen.