Het was afgelopen zondag verschrikkelijk mooi weer. Lekker warm, eerst bewolkt en daarna kwam de zon erbij.

 

Een prima gelegenheid om de tuin winterklaar te maken. Vooral het blad moet een beetje opgeruimd worden. Want onze honden doen wel eens wat in de tuin, dat mogen ze,  ik ruim het wel weer op en het is zo heerlijk als je er niet uithoeft bij regen. Maar door al dat bruine blad worden de drollen wel een soort van booby-traps, waar met name Mart graag intrapt. Zijn voeten hebben een soort van radar, die hem feilloos naar het kleinste drolletje in de verste uithoek van de tuin brengen, en dan trapt hij erin. Nou is het doorgaans een redelijk beschaafde man, maar als hij weer in de poep trapt, komt er een tààl uit, dat is niet te geloven. En dan ziet hij er ongeveer zo uit.

 

De kleuren in de tuin zijn nog zo mooi. De rode Acer (Japanse esdoorn),

 

en de blaadjes nog van wat dichterbij:

 

en ook een bruinrode acer.

Fraai, die fijne nerven in het blad.  De choisya ziet er zomer en winter uit alsof er net fris, lentegroen blad gegroeid is, en is oersterk. Een toppertje, wat mij betreft.

 

De bossen achter het huis kleuren goudgeel, prachtig.

 

En de bolchrysant van Katja staat zich ook een slag in het rondte te bloeien.

 

 

Ik ben niet de enige die aan het werk is. Deze jongeman, die graag anoniem wil blijven, zeemt de ramen. Het geld dat hij er mee verdient, is al opgegaan in Rome, maar ik heb wel twee heerlijke flessen bijzondere limoncello van hem gehad. Lief..

 

Martin is bezig met een enorm groot brok aan elkaar gevroren kippenvleugels, voor een prikje gehaald bij de poulier op de markt, en een graag geziene avondsnack voor mijn dames. Hij maakt er mooie (in de ogen van de whippets veel te kleine) porties van.

 

En er is nog een klusje: het verwijderen van de stronk van mijn prachtige Amerikaanse sering. Oh, die was zo mooi, zo kronkelig, paste zo enorm in mijn ietwat oosterse tuintje. Maar Truffel zag dat anders. Ze heeft er een enorme tak van afgeknaagd, zodanig, dat het een soort gat achterliet in de stam. Moet ze best even werk aan gehad hebben. In dat gat is water gekomen, dat niet wegkon. En zodoende is het gaan rotten, en toen ik de boom deze zomer snoeide, kwam het hele geval mijn kant opzakken. Dan kijk je wel even beteuterd. Maar gebeurd is gebeurd, en dus moet alles er maar uit.

 

Over Truffel gesproken: die staat wat sneu achter het raam te kijken, wat wij allemaal aan het doen zijn. Ze zou er zo graag bij zijn. Maar inmiddels weten we, dat Tuinieren met Truffel niet zo’n goed idee is. Ze heeft zo’n beroerd gevoel voor timing. Sta ik klaar om mijn scherpe schoffel hard de grond in te rammen om een wortel door te steken, Truffel staat ineens naast me en legt haar poezele pootje onder de schoffel. Houthakken? Op het moment dat de bijl naar achteren zwaait, staat Truffel met haar lieve koppie in de zwaaibaan (vast geen goed Nederlands) van de bijl. Dus omwille van haar gezondheid, laten we haar maar niet meer meetuinieren.

 

Maar we maken het wel weer goed met haar. Lekker even het bos in. Het bospad, dat op drie meter van mijn voordeur begint

(wat is dat toch zalig)  :

 

Truf en moeder Donna zijn stapelgek op elkaar, vinden het heerlijk om samen te rennen,

 

en te stoeien,

 

en als ze dan lekker moe en warm zijn, af te koelen in een modderbad.

 

Van mij mag het weer zo blijven tot kerst, dan een paar dagen sneeuw en dan dit weer. 🙂