Afgelopen week kwam Yvonne weer gezellig wandelen met haar meiden, Jillz en River. Het was heerlijk weer, bijna zomer. Dat vonden veel hondeneigenaars, het was druk op het speelplein van de heide.

Een Duitse Dog en een Whippet..zoek de verschillen. (Of de overeenkomsten). Het zijn allebei honden, maar wat zijn ze verschillend.

En ik heb beide rassen gehad, dat is wel leuk. Ik genoot van de schoonheid en het majestueuze van de dog, maar niet van het uitschudden der lippen na het drinken, zodat gelijk de hele keuken, tot het plafond aan toe, onder de spetters zat. Ik houd het dus, met veel genoegen, bij whippets.

Truf ligt op de loer, en als de herder dichtbij is, sprint ze naar hem toe.

De meiden maken het een herder een beetje moeilijk. Gelukkig is het een leuk beest en wordt er flink gespeeld.

River krijgt een kusje.

Daar wordt ze hélemaal blij van!

Truffel en Jillz zijn inmiddels dikke vriendinnen en houden niet op met elkaar achterna te zitten.

Het is prachtig om te zien. Maar na al dat rennen is even afkoelen geen overbodige luxe. Een zandbadje is dan lekker.

Vooral als je een heerlijke dennenappel hebt om in te bijten. Maar die wil Mags ook wel.

Truffel is het haas, de rest speelt whippet. Hopelijk valt de kill een beetje mee.

We nemen de dames mee naar de achterste schaapskooi, die nu begraasd wordt door de Highlandkoeien. Hier staat Harley’s boom, een gedeelte van zijn as is hier uitgestrooid, omdat hij hier zo graag speelde.

En dan gebeurt het: Donna vindt het enige plekje in de hele omheining van schapengaas met prikkeldraad erboven, en ontsnapt uit de schaapskooi. Typisch Donna.  En ze is dus wel een stapje dichter bij de snelweg nu, ook al moet ze dan nog wat hekken en een sloot nemen. Doodeng, en hoe krijgen we haar nu weer terug, want wij zien het gaatje zelf in eerste instantie niet. Maar Yvonne aarzelt niet: met haar lenige lijf klimt ze in het schapengaas, stapt soepel over het prikkeldraad en gaat Donna halen. Meid..je bent mijn held.

Afgelopen zaterdag hebben we mijn oom Jan begraven. Hij was de oudste broer van mijn vader, en is 86 geworden. Zijn lijf dan. Want hij was een jonge vent in een oud lijf. De kanker viel hem keer op keer aan, maar door zijn enorme positiviteit en wilskracht, sloeg hij steeds terug en waar de ziekte hem trachtte te immobiliseren, vond oom Jan steeds een oplossing om toch weer verder te kunnen, om auto te blijven rijden en zijn eigen weg te gaan. Hij heeft zijn hele leven in het leger gediend, en was in alle opzichten een vechter. Hij had ook een sterk ontwikkelde sociale kant, hielp veel immigranten met allerlei praktische zaken en uiteindelijk heeft hij hier ook een lintje voor gekregen. Ik ben er trots op dat hij mijn oom was. Met mijn ouders hebben we de begrafenisdienst en de begrafenis bijgewoond. Het was goed om daar te zijn.

In de avond heeft Martin voor ons gekookt, en ook mijn vader een beetje kookles gegeven. Ons pap kijkt wat sceptisch, als je het mij vraagt.

En dat, terwijl mijn moeder lekker zit te Truffelen.

Zo kreeg een indrukwekkende dag een gezellig einde.

Zaterdagmiddag mochten we een paar uurtjes op Sprotje passen, Truffels nestzuster die bij Marijn en René in Amsterdam woont. Tot grote vreugde ook van Truffel, die door haar loopsheid aan de lijn moest, maar nu eindelijk haar energie eens kwijt kon. Het spel begint met het klassieke rondjes achter elkaar aanhollen om de tafel.

Sprotje heeft veel last gehad van de post-loopsheidperiode en wat minder goed gegeten. Ze is wat aan de slanke kant, maar ’t blijft een fraai meissie.

De gezusters kunnen het samen nog uitstekend vinden, gelukkig, maar zijn wel wat rustiger dan toen ze nog maar een paar maandjes waren. Ook niet erg. Er is zelfs een rustmoment, voor Sprotje, die ook de iglo wel eens wil proberen.

Lekker samen op de bank, met stralende ogen van blijdschap. 🙂

Tja,en dan heb je van die mensen, die gaan dan gewoon een maandje naar Italië, om de zomer eens even over te doen, en dan goed. En als ze dan thuis zijn, wil je ze wèl weer eens even zien. Dus gingen we vrijdagavond naar Wim en Lizelda, om even bij te kletsen.  We weten allemaal dat Liz weinig schoenen heeft, er is pas één schoenenrek in elkaar gezakt door het gewicht van teveel paren. Hoog tijd voor onze Lizelda Marcos om weer eens een paartje te kopen…en gelukkig zijn het ook hele normale, conventionele wandelschoenen.

Mal mens. 🙂  Maar het is altijd weer genieten van de dressuur der Grote Wilde Windhonden, een prachtige act, zou zo naar circus Renz kunnen.

Je weet dat je ergens welkom bent, als je gastvrouw precies je zwakke plekken kent. Heerlijk.

En we spreken af dat we in de kersttijd samen Amsterdam een dagje onveilig gaan maken. Komt vast een blogje van.

Zondagmiddag kregen we Internationaal bezoek: Belgische vrienden met Engelse Whippets. Tinne en Marc, met hun drie jongsten, Funky, Escada en Dyllis. Altijd beregezellig, met een hoop Whippettalk. (Met dank aan het geduld van Mart en Marc, de M&M’s. ) Whippetliefde kan overigens best wat overweldigend zijn.

Maggie zal nooit spontaan tegen een andere hond aan gaan liggen. Ze is best wat op zichzelf, en zou het niet erg vinden om enige hond te zijn. Daarom was ik best wat verbaasd, dat ze ineens erg gecharmeerd was van Funky. Ze heeft hem helemaal besnuffeld en is er toen lekker tegenaan gaan liggen. Dat deed ze vroeger alleen bij Harley.

Natuurlijk gingen we heerlijk het bos in, dat met de laaghangende nevel een wat geheimzinnige indruk maakte. Mooi vind ik dat.

Maar zo weinig licht, dat werkt niet bij mijn kleine blogjescameraatje, dus helaas geen foto’s van de spelende honden. Die kunt u uiteraard vinden op het weblog van Tinne, https://moon-orchid-whippets.blogspot.nl/2012/11/op-bezoek-bij-de-ballistics.html?spref=fb

Na de wandeling uiteraard een stevige maaltijd. Voor de honden. Tinne fungeert op charmante wijze als voerbakstandaard. Doet ze goed! Dyllis glimt ons tegemoet, wat een mooi vachtje..

Maar een poosje later begin ik ook maar aan onze Chili. Dat is snel klaar, en al gauw zitten we aan tafel, en onder die tafel gebeurt weer van allerlei geheimzinnigs.

Tinne en ik fotograferen elkaar om het hardst, geloof ik. Levert altijd wel iets leuks op. Een stralende Tinne.

In tegenstelling tot dit geplaagde hondje..Tinne, foei. Af.

Maar over het geheel genomen, heeft ook Dyllis wel een lekker relaxte dag gehad, geloof ik.

Doen we nog eens over!

Ondanks dat ik erg laat was met inschrijven, konden we nog meedoen met de coursing te Merksplas. Ik had er goede herinneringen aan, vorig jaar zaten we in het zonnetje. Dat was dit jaar wat minder, helaas.. de modder was weer sterk vertegenwoordigd.

De coursings van Beringen zijn eigenlijk altijd gezellig en prima georganiseerd. Alleen vond ik de inschrijving dit jaar wat stijf aan de prijs: 20 euro per hond en dan ook nog 8 euro voor het kamperen. Maar da’s misschien Den’Ollander in mij, om daar wat van te zeggen.

Mart droeg voor het eerst zijn nieuwe t-shirt, dat Daaf in Rome voor hem had gekocht. Jawel..

Maar ik moet zeggen, hij gedroeg zich als een vent, toen Truffel een poging gedaan had om een slok van zijn koffie te drinken, dronk hij toch gewoon door. (Was-ie vroeger nogal vies van).  En zelfs  toen ik hem schaterend van het lachen vertelde dat loopse Truffel zichzelf net van onderen netjes had schoongemaakt, dronk hij toch zijn bakkie leeg. 🙂   Ach ja, en ook een broodje worst eet je nooit alleen, als Truffel & Co in de buurt zijn.

Na het eten even een dutje voor Mart..en ook dat doe je nooit alleen.

Truffel wel, Mart was eerder klaar dan zij. ’t Zal de loopsheid wel zijn.

Het parcours was groot en vooral geschikt voor snelle honden, erg lange rechte stukken, geen “technisch” coursing.

En het was hartstikke leuk om weer zoveel rassen vertegenwoordigd te zien, van de grootste, de Ierse Wolfshond,

tot de allerkleinste, hier een heel clubje stoere Italiaantjes.

Hieronder Maggie, vlak voor de start.  Zeer alert, met staande oortjes. Mags heeft heerlijk gecourst, maar  het haas exact volgen, daar begint ze niet meer aan. Ze weet na al die jaren bijna precies wat de volgende move van het haas gaat zijn en snijdt lekker af. Dat levert uiteraard geen punten op, maar ze heeft er zo ontzettend veel plezier in, en daar gaat het uiteindelijk om.  Volgend jaar haar laatste jaar..slik.

Donna had dikke pech, deze coursing. Tijdens de eerste omloop kwam het haas vast te zitten aan een klos, en stopte de course dus al na een paar honderd meter. Er werd herstart op de plaats waar de haas was vastgeraakt, maar zoiets kost je wel punten, doorgaans. Ze stond dan ook niet zo hoog na de eerste omloop. En de tweede omloop..heeft ze niet gelopen. Ik deed even een dutje, en Martin zou naar de speaker luisteren en mij een course of vier van tevoren wekken. Helaas heeft hij gelet op het nummer van de honden, in plaats van op het nummer van de courses. En kwam dus veel te laat aanhollen met Donna, de kans was voorbij.. dat was even slikken. Enfin, inmiddels praten we weer met elkaar. 🙂

En natuurlijk kon ik op deze coursing eindelijk Diego bewonderen!

Ik heb nog een kleine poging tot verduistering gedaan, maar het ventje paste al niet helemaal meer in mijn jas.

Dit was dus echt de laatste coursing van het jaar, en volgend jaar zal het wel even duren voor we weer kunnen, als moeder natuur een handje helpt, want we hopen in het voorjaar puppies te hebben van Donna en Oban. Maar dat is minstens net zo leuk. Dus aan alle coursingvrienden: tot volgend jaar! En dan, als waardige afsluiter, een foto van de Belgische kampioenen.

Afgelopen donderdag kregen we zeer welkom bezoek: Yvonne, met haar whippet Jillz en haar Afghaanse dame River.

Yvonne bracht nogal een cadeau mee..en heeft dus gelijk drie nieuwe vriendinnen. Allemaal lekkers voor de honden, en een fijne frisbee!

Hoewel Yvonne echt een whippetmens is, heeft ze toch River in haar gezin opgenomen. Via Voordewindhond, een organisatie die honden een tweede kans geeft. River had in haar korte leven al vier eigenaars gehad. Ze was overal bang voor. Kammen en borstelen was doodeng, iemand die een plotselinge beweging maakte was reden om hard weg te rennen, kortom, aan alles was te merken dat mooie River aardig getraumatiseerd was. Maar met heel veel liefde en geduld heeft Yvonne er weer een hond van gemaakt, die de mensheid heel voorzichtig wat vertrouwen durft te geven. En dat vind ik zo ontzettend geweldig van haar, daar maak ik, op dit blog, een diepe buiging voor. Kijk toch eens, van een geschoren, bang Afghaantje, nu weer deze fraaie dame:

Truffel en Jillz maakten een hoop pret, ze speelden whippet en haasje, en renden met een noodvaart achter elkaar aan door de bossen en over de heide, elkaar niets toegevend.

Ook Donna en Jillz zagen elkaar helemaal zitten.

En dan af en toe mijn whippetdames even aan de lijn, zodat ook Jillz een stukje in alle rust met haar vriendin River kon hollen.

Yvonne en haar Riffie. We hebben elkaar aardig lopen te fotograferen. FF terugkijken, is het wat, die foto.. 🙂

Vriendelijke honden mochten gerust meespelen. Hier een Leonberger, die al die dames eens komt checken.

Water blijft aantrekkelijk. River mag best een beetje vies worden van Yvonne. Of heel erg vies, als het moet. Maar dat moest niet van Riff.

Lekker, zo’n tevreden stelletje, moe en voldaan. Op naar huis.

Yvonne had wat droog weer meegenomen, maar helaas net niet genoeg, de laatste vijf minuten liepen we in een stortbui.  Ach, de honden waren toch al nat. Dus even een stelletje handdoeken aanrukken (oh, wat zijn die whippets dan toch gemakkelijk in de verzorging..) en ook River was weer schoon en redelijk droog en na iets lekkers, ging ze heerlijk op het kleed aan een lekkere kluif werken. Da’s toch een heerlijk gezicht, een stelletje van die voldane vermoeide honden.

Het was leuk Yvonne, ik hoop dat je vaker deze kant op komt.

En Truffie..is loops. Een beetje buikpijn, misschien? Hoe dan ook, opa heeft altijd wel wat troost in huis, en je kunt lekker zielig liggen te wezen op zijn schoot.

Waar zouden we zijn zonder opa’s en oma’s..