Ondanks dat ik erg laat was met inschrijven, konden we nog meedoen met de coursing te Merksplas. Ik had er goede herinneringen aan, vorig jaar zaten we in het zonnetje. Dat was dit jaar wat minder, helaas.. de modder was weer sterk vertegenwoordigd.

 

De coursings van Beringen zijn eigenlijk altijd gezellig en prima georganiseerd. Alleen vond ik de inschrijving dit jaar wat stijf aan de prijs: 20 euro per hond en dan ook nog 8 euro voor het kamperen. Maar da’s misschien Den’Ollander in mij, om daar wat van te zeggen.

Mart droeg voor het eerst zijn nieuwe t-shirt, dat Daaf in Rome voor hem had gekocht. Jawel..

 

Maar ik moet zeggen, hij gedroeg zich als een vent, toen Truffel een poging gedaan had om een slok van zijn koffie te drinken, dronk hij toch gewoon door. (Was-ie vroeger nogal vies van).  En zelfs  toen ik hem schaterend van het lachen vertelde dat loopse Truffel zichzelf net van onderen netjes had schoongemaakt, dronk hij toch zijn bakkie leeg. 🙂   Ach ja, en ook een broodje worst eet je nooit alleen, als Truffel & Co in de buurt zijn.

 

Na het eten even een dutje voor Mart..en ook dat doe je nooit alleen.

 

Truffel wel, Mart was eerder klaar dan zij. ’t Zal de loopsheid wel zijn.

 

Het parcours was groot en vooral geschikt voor snelle honden, erg lange rechte stukken, geen “technisch” coursing.

 

En het was hartstikke leuk om weer zoveel rassen vertegenwoordigd te zien, van de grootste, de Ierse Wolfshond,

 

tot de allerkleinste, hier een heel clubje stoere Italiaantjes.

 

Hieronder Maggie, vlak voor de start.  Zeer alert, met staande oortjes. Mags heeft heerlijk gecourst, maar  het haas exact volgen, daar begint ze niet meer aan. Ze weet na al die jaren bijna precies wat de volgende move van het haas gaat zijn en snijdt lekker af. Dat levert uiteraard geen punten op, maar ze heeft er zo ontzettend veel plezier in, en daar gaat het uiteindelijk om.  Volgend jaar haar laatste jaar..slik.

 

Donna had dikke pech, deze coursing. Tijdens de eerste omloop kwam het haas vast te zitten aan een klos, en stopte de course dus al na een paar honderd meter. Er werd herstart op de plaats waar de haas was vastgeraakt, maar zoiets kost je wel punten, doorgaans. Ze stond dan ook niet zo hoog na de eerste omloop. En de tweede omloop..heeft ze niet gelopen. Ik deed even een dutje, en Martin zou naar de speaker luisteren en mij een course of vier van tevoren wekken. Helaas heeft hij gelet op het nummer van de honden, in plaats van op het nummer van de courses. En kwam dus veel te laat aanhollen met Donna, de kans was voorbij.. dat was even slikken. Enfin, inmiddels praten we weer met elkaar. 🙂

En natuurlijk kon ik op deze coursing eindelijk Diego bewonderen!

 

Ik heb nog een kleine poging tot verduistering gedaan, maar het ventje paste al niet helemaal meer in mijn jas.

 

Dit was dus echt de laatste coursing van het jaar, en volgend jaar zal het wel even duren voor we weer kunnen, als moeder natuur een handje helpt, want we hopen in het voorjaar puppies te hebben van Donna en Oban. Maar dat is minstens net zo leuk. Dus aan alle coursingvrienden: tot volgend jaar! En dan, als waardige afsluiter, een foto van de Belgische kampioenen.