Zaterdagmiddag mochten we een paar uurtjes op Sprotje passen, Truffels nestzuster die bij Marijn en René in Amsterdam woont. Tot grote vreugde ook van Truffel, die door haar loopsheid aan de lijn moest, maar nu eindelijk haar energie eens kwijt kon. Het spel begint met het klassieke rondjes achter elkaar aanhollen om de tafel.

Sprotje heeft veel last gehad van de post-loopsheidperiode en wat minder goed gegeten. Ze is wat aan de slanke kant, maar ’t blijft een fraai meissie.

De gezusters kunnen het samen nog uitstekend vinden, gelukkig, maar zijn wel wat rustiger dan toen ze nog maar een paar maandjes waren. Ook niet erg. Er is zelfs een rustmoment, voor Sprotje, die ook de iglo wel eens wil proberen.

Lekker samen op de bank, met stralende ogen van blijdschap. 🙂

Tja,en dan heb je van die mensen, die gaan dan gewoon een maandje naar Italië, om de zomer eens even over te doen, en dan goed. En als ze dan thuis zijn, wil je ze wèl weer eens even zien. Dus gingen we vrijdagavond naar Wim en Lizelda, om even bij te kletsen.  We weten allemaal dat Liz weinig schoenen heeft, er is pas één schoenenrek in elkaar gezakt door het gewicht van teveel paren. Hoog tijd voor onze Lizelda Marcos om weer eens een paartje te kopen…en gelukkig zijn het ook hele normale, conventionele wandelschoenen.

Mal mens. 🙂  Maar het is altijd weer genieten van de dressuur der Grote Wilde Windhonden, een prachtige act, zou zo naar circus Renz kunnen.

Je weet dat je ergens welkom bent, als je gastvrouw precies je zwakke plekken kent. Heerlijk.

En we spreken af dat we in de kersttijd samen Amsterdam een dagje onveilig gaan maken. Komt vast een blogje van.

Zondagmiddag kregen we Internationaal bezoek: Belgische vrienden met Engelse Whippets. Tinne en Marc, met hun drie jongsten, Funky, Escada en Dyllis. Altijd beregezellig, met een hoop Whippettalk. (Met dank aan het geduld van Mart en Marc, de M&M’s. ) Whippetliefde kan overigens best wat overweldigend zijn.

Maggie zal nooit spontaan tegen een andere hond aan gaan liggen. Ze is best wat op zichzelf, en zou het niet erg vinden om enige hond te zijn. Daarom was ik best wat verbaasd, dat ze ineens erg gecharmeerd was van Funky. Ze heeft hem helemaal besnuffeld en is er toen lekker tegenaan gaan liggen. Dat deed ze vroeger alleen bij Harley.

Natuurlijk gingen we heerlijk het bos in, dat met de laaghangende nevel een wat geheimzinnige indruk maakte. Mooi vind ik dat.

Maar zo weinig licht, dat werkt niet bij mijn kleine blogjescameraatje, dus helaas geen foto’s van de spelende honden. Die kunt u uiteraard vinden op het weblog van Tinne, https://moon-orchid-whippets.blogspot.nl/2012/11/op-bezoek-bij-de-ballistics.html?spref=fb

Na de wandeling uiteraard een stevige maaltijd. Voor de honden. Tinne fungeert op charmante wijze als voerbakstandaard. Doet ze goed! Dyllis glimt ons tegemoet, wat een mooi vachtje..

 

Maar een poosje later begin ik ook maar aan onze Chili. Dat is snel klaar, en al gauw zitten we aan tafel, en onder die tafel gebeurt weer van allerlei geheimzinnigs.

 

Tinne en ik fotograferen elkaar om het hardst, geloof ik. Levert altijd wel iets leuks op. Een stralende Tinne.

 

In tegenstelling tot dit geplaagde hondje..Tinne, foei. Af.

 

 

Maar over het geheel genomen, heeft ook Dyllis wel een lekker relaxte dag gehad, geloof ik.

 

Doen we nog eens over!