Beide dagen hebben we kerst gevierd met de familie. Dankbaar dat iedereen er in goede gezondheid bij kon zijn. De eerste dag naar mijn broer René en schoonzus Els. Els is niet op de foto’s te zien..ze was te bezig met ons voortreffelijk te verzorgen. Een kerstmaal voor elf man is best een uitdaging. maar het begon al goed, met een mooi opgemaakte tafel.

De kinderen van René en Els waren er allemaal, Esther met partner Ivo, Linda en Sander. Een medisch gezelschapje aan tafel, huisarts, fysiotherapeut, student medische biologie en verpleegkundige…kan niets gebeuren, zou je zeggen. Is gelukkig ook niets gebeurd. 🙂 Mijn moeder en Esther.

René, die een beetje tegen mij op zat te fotograferen..zijn flits was groter, o.k. En zijn pot appelmoes ook.

Ook hier blijven de honden niet altijd onder tafel..dwergpinscher Tjibbie met Ivo, Linda en Sander.

Een prachtige appeltaart, van Esther.

Neef Sander, de Guus Meeuwis-lookalike.

Tweede kerstdag bij ons, mijn ouders en Martin’s oudste broer Hans. Het welkomscomité staat klaar.

Normaal zijn het bepaald geen blafferds, die whippetmeisjes van me. Maar als mijn ouders komen..breken ze de tent af. Daar kan ik me iets bij voorstellen, mijn moeder heeft altijd snoep in haar tasje voor haar kleinhonden, en mijn vader maakt ze helemaal gek met hun eigen eend. Die vandaag onthoofd is. RIP, eend.

Daaf verpest zo’n beetje al mijn foto’s, door er als een complete randdebiel op te staan. Dank je, Daaf. Mijn vader probeert hem te dwingen op de foto te komen, maar dat lukt niet erg. 🙂  David tilt mijn vader zo af en toe eens op, om hem zijn plaats te wijzen.

Dan maar een serieus gesprek met Hans.

Mijn moeder knuffelt Truffel. En Truffel knuffelt terug.

Het eten was ook hier helemaal o.k., een amuse van rauwe zalmhaas met citroen, Japanse sojasaus, wasabi en radicchio-sla,

en een heerlijke chipolatapudding voor toe. Alles home-made, uiteraard.

Het was een mooie kerst. Dus die twee kilo extra nemen we maar op de koop toe.

22 december was het zover, al lang van tevoren afgesproken: het dagje Amsterdam van Liz en mezelf. Om tien uur arriveerde ze, vrolijk als altijd, maar als ik heel diep in haar ogen keek, zag ik een pyama, een goed boek en een doos chocolade en geen druk dagje stad.  En ik denk dat ze bij mij ongeveer hetzelfde zag. Maar normaal gesproken krijgen we juist energie van elkaar, dus we gingen ervanuit dat dat ook deze dag zo zou zijn. En zo was het ook. Liz serveerde het ontbijt in de trein.

In Amsterdam aangekomen, was het oprecht baggerweer. Regen en harde wind. Of harde regen en wind. Het wisselde elkaar een beetje af. Direct van het station dus maar rap een koffie-gebeuren in. Wel gezellig, prima uitzicht op mensen met paraplu’s, regenhoeden, rare mutsen terwijl we lekker droog zaten. Normaal vind ik het heerlijk om dan lijn 17 te pakken naar de Bilderdijkstraat, daar even bij mijn favo modezaak te kijken en dan via de Jordaan en de Negen Straatjes terug te lopen. Maar het was niet zulk wandelweer.. Dus doken we het eerste beste overdekte amusement in dat we tegenkwamen. Jawel, het Sexmuseum.

Ik ben er, jàààren geleden, al eens met mijn moeder geweest, die altijd in is voor iets geks, en ze liep schaterend door de zalen. Vandaar dat ik er nog een leuk idee bij had. Maar deze keer trof het me als een wat ranzige en gedateerde bedoening. Ach, pret hebben we toch wel gehad, en het was in ieder geval droog vermaak. Voor ons dan. Foto’s zal ik maar niet plaatsen; dit is een alle-leeftijdenblogje. Daarna naar de Bijenkorf. Die de drukste zaterdag van het jaar beleefde, volgens de verkopers, en ik gelòòf ze. Mozeskriebel, wat een mensen. Bij de hoofdingang, die voert langs alle shop-in-shops van gruwelijk dure merken, hadden ze een arreslee geparkeerd met een koortje erbij, zodat er een flinke file ontstond.

Maar de Bijenkorf is altijd weer prachtig rond de kerst. Een bescheiden boompje, dat vier etages beslaat..

Héél veel kerstspulletjes,

die we natuurlijk wel even wilden checken.

En natuurlijk heerlijk bijkletsen. En dan kun je zomaar een beetje moe worden. Vooral als zelfs je plaid nog tegen je kletst.

We liepen langs een counter waar heerlijke sushi lag, en keken elkaar eens aan.

Op dat moment kwam het sms-je van Leo binnen. Of we niet teveel wilden snoepen. Ik verdenk hem van het bezit van een kristallen bol. Lizette, Monique en ik waren namelijk door Leo en Syl uitgenodigd voor een etentje. Hun whippet Iky is enkele maanden geleden uit de auto gestolen, en uiteraard hebben we geprobeerd via de sociale media wat te helpen. Gelukkig is hij veilig bij Syl en Leo terug. En mochten wij lekker mee uit eten, die avond. Dus hebben we de sushi manmoedig weerstaan. En zijn in plaats daarvan maar aan de muts gegaan.

Ik vind dat elke Barsoi-bezitster eigenlijk zo’n muts moet hebben! Maar Liz ging toch niet tot aankoop over. Jammer.

Nog een poging. Vier mutsen op onderstaande foto.

Enfin, voor dat we het wisten was het vijf uur, en gingen we naar het Magna Plaza, waar Leo, Syl en kleinzoon Juno ons op kwamen halen. Ook Monique verscheen een half uurtje later. Het gezelschap compleet, op de fotograaf na, uiteraard..

Heerlijk eten, daar, zeer authentiek Indonesisch, om je vingers er bij op te eten. Leo had nog een vervelend akkefietje. Hij dronk de lycheesap van Juno op. Tenminste, dat probeerde hij. Ik zag hem een grote slok nemen en vervolgens alles weer uitspugen, dacht dat hij het echt mega-vies vond en schoot bijna schaterend onder tafel. Maar het bleek dat hij het sapje rechtstreeks zijn luchtpijp in gegoten had. Tja, je moet niet over je longen drinken. Maar terwijl de gastheer vocht voor zijn leven, lagen wij in een deuk. Het is erg..  Gelukkig is hij nog onder ons. Met zijn knappe kleinzoon.

Leo en Syl, jullie hebben ons een geweldig gezellige avond bezorgd, het was fantastisch, prima eten in uitstekend gezelschap. En nog bedankt voor de heerlijke fles..  We zullen nog lang en met veel plezier aan deze avond terugdenken.  Ook Monique speelde voor kerstvrouw. We kregen allemaal heerlijke slagroomtruffels. En ik kreeg nog een speciale Truffel: mijn eigen Truffeltje, waarvan Monique een mooie foto opgestuurd heeft, samen met prachtfoto’s van haar eigen en Tinne’s honden, voor de Engelse Whippetkalender. Trots!! Bedankt voor het mooie cadeau, Monique!

Leo en Syl vonden het jammer dat Wim, Daaf en Mart er niet bij konden zijn, en liet voor hun alledrie een groot pakket heerlijk Indisch eten inpakken. Daar hebben ze de volgende dag van genoten. Al met al een prachtdag geworden, goed dat we niet voor de pyama gekozen hebben, die komt nog wel. 🙂

Thuis nog even nakletsen. En Liz nog even zoenen met Truffel.

Was een fijne dag. Doen we nog eens over. En, ik zou het bijna vergeten, de versie van Liz kunt u hier vinden: https://princevalerio.blogspot.nl

 

Negen jarigen binnen drie dagen…dat moet gevierd!

15 december werden Truffel, Dakota, Anyl, Fenna, Hunter, Melvin, Sprotje en Freya, de kinderen van Jagga en Donna, een jaar.

 

Dat is uiteraard overal dik gevierd, maar 30 december geeft Truffel een verjaardagsfeest voor al haar broers en zusjes. Daar zullen we tzt. uitgebreid verslag van doen. Maar Truffel vierde het op de dag zelf uiteraard thuis. Nog even lekker bij mamma kruipen, net als toen ze klein was..

 

En ’s avonds was er een lekkere kip voor Truf. Die moest ze wel delen met haar moeder, uiteraard.

 

En 17 december was David, onze zoon, jarig. Alweer 17…nog een jaar en hij is voor de wet volwassen. Het gaat zo hard. Ik ben hartstikke trots op mijn Daaf. Hij zit nu in 5 gymnasium, doet aan hockey, sport op de sportschool, geeft twee jonge leerlingen bijles in diverse vakken en bezorgt op zaterdag de post.. Een lekkere actieve knul.

 

Mart heeft speciaal voor Daaf een taart laten maken.

 

Lieve David, nog vele mooie en gezonde jaren.

 

 

Afgelopen weekend, 8 en 9 december, verlieten wij ons in kerststemming gebrachte huis,

 

om naar de show in Kassel te gaan. Het werd een soort poolexpeditie, tenminste, de eerste anderhalf uur. Het sneeuwde erg hard en alle vrachtwagens vonden dat ze elkaar in moesten halen, waardoor je steeds een grote flats sneeuw op de voorruit kreeg. Maar mooi was het wel.

 

Gelukkig heeft Terje Ellingsen een prachtig jasje gemaakt, zodat ook Truffel de sneeuw en de koude kan weerstaan. Maar dit weekend is het ingepikt door Donna. Mooi jasje, Terje, en nog bedankt voor de verrassing!

 

Aangekomen bij het huisje, dat we met Katja, Han en Ad gehuurd hadden, bleek dat er een omheind speelterrein was voor de honden. Heerlijk!

 

Het weer, de sfeer..het was allemaal beregezellig!

 

In de avond gingen we lekker uit eten. Het valt me op dat de prijzen in Duitsland vriendelijk zijn, en de kwaliteit van het eten uitstekend. We gingen naar een schattig middeleeuws dorpje, binnen de muren, waar een gezellige Duitse kerstmarkt bezig was. Helaas hebben we er niet heel veel van gezien want de mannen hadden serieus honger en gingen in gestrekte draf richting restaurant.

 

Om in Duitse sferen te blijven, bestelden we allemaal een schnitzel. En die was énorm, en verukkelijk.

 

Katja oefende nog wat met Truffel. Die zal er toch ook eens aan moeten geloven, het showen. Dus even in stand,

 

En daarna natuurlijk even knuffelen.

 

Uiteraard gingen we zaterdag en zondag over naar de serious business: het showen.

Oban en Donna gingen samen in één bench. Kunnen ze alvast weer een beetje aan elkaar wennen. Ze kregen er helemaal stralende ogen van.

 

De show was uitzonderlijk goed georganiseerd. Je kreeg de week van tevoren een brief, hoe laat je ras aan de beurt was, en dan hoefde je je pas een half uur van tevoren in de ring te vervoegen. Dat maakte, dat er geen drukte was bij de inkom, waar de entingsboekjes keurig gecontroleerd werden, en er was ook geen drukte bij de ring, lekker veel plaats. Het parkeren was gratis. En dat allemaal op een enorme show waar in twee dagen toch zo’n 5000 á 6000 honden gekeurd werden. Kom er maar eens om, in Nederland..en dan de prijs, ik was 70 euro kwijt voor twee dagen show, in een serie hallen ter grootte van de RAI. Chapeau voor Duitsland! Je hoefde ook niet naar een klein vies stukje drollengrond om je hond uit te laten, je mocht gewoon gaan en staan waar je wilde en het verbluffende was, dat als ik twee niet opgeruimde drollen gezien heb, het veel was. Kortom, Germany: douze points..

De resultaten waren zéér om over naar huis te schrijven. Hanne (Ch. Delirious Hot Pursuit) werd onder keurmeester Wolfgang Richter (what’s in a name) Duits kampioen.

 

En zoo ook Jenna (Ch. Delirious Intangible), met haar prachtige gangwerk.

 

Dus ook vanaf dit blogje: Hartelijke felicitaties voor Carla, Ad, Han en Katja!

Oban (Ch. Sunbeam Highlander of Starline) (en Donna’s aanstaande 🙂 ) deed er nog eens een schepje bovenop: Hij werd onder keurmeester mevr. Fintorova  Best of Breed!! Geweldig, en  proficiat voor Katja, Han, Ad en Renny! Helaas werd het weer buiten beestachtiger en beestachtiger, en omwille van het gezonde verstand zijn Han en Katja niet gebleven voor de groepskeuring en de BIS, veilig thuiskomen was een eerste prioriteit.

 

En dan natuurlijk onze eigen Donna (Int. Coursing Ch. )  Door wat geploeter op de sportschool kon ik haar zelf voorbrengen. Donna is een lieve meid en wil het allemaal best even voor me doen.

 

En ze deed het niet gek: vanuit de gebruikshonden klasse won ze zaterdag onder keurmeester Wolfgang Richter het reserve-CAC, en zondag onder keurmeester Ludmilla Fintorova het CAC! Weer een klein stapje verder op weg naar het Duitse showkampioenschap. Knap gedaan, meissie van me!!

 

Natuurlijk moet je er wel wat van maken, op zo’n show. Dus lekker foto’s nemen (die allemaal van zeer matige kwaliteit zijn, mijn blogjescameraatje trekt het niet in zo’n wat lastig verlichte, enorme hal). Twee Ridgebacks op een lekker vachtje,

 

een wolfje in schaapskleren (Bedlington terriër) op tafel (waarom doen die mensen dat knippen nou niet thuis, van te voren?)

En een paar heerlijke bockworsten.

 

We kijken terug op een weekend met heel veel gezelligheid, goede resultaten en nogal heftig weer.

 

Maar zeker voor herhaling vatbaar!

 

Tja, de Sint kwam maar wat vroeger in Geldrop, al op zondag 2 december, want het is al moeilijk zat om iedereen bij elkaar te krijgen, laat staan op een doordeweekse dag.. Maar gelukkig vond de Sint dat niet erg. Op zaterdag heeft David verse kruidnootjes gebakken.

Alleen had hij  niet zo’n zin om ze heel klein te rollen. Het zijn dus eigenlijk meer kruidkoekjes geworden. Maar ze smaakten uitstekend, dat wel.

 

Een tafel vol klassiek Sinterklaaslekkers. Nu nog even bewaken tot het bezoek komt. Whippets zijn listig en snel als het op voedsel stelen aankomt.

 

Maggie en Donna zijn bijzonder gesteld op mijn broer, René. Gelukkig mogen ze allebei het lieftallig hoofdje neervlijen op één dij.

 

Truffel is op woeste wijze haar genegenheid voor nichtje Esther aan het betuigen.

 

Esther krijgt er spontaan woest haar van.

 

De spanning loopt nu toch wel wat op in het gezelschap.

 

Maar dan is het toch echt tijd om de buit te verdelen.

 

Maar die cadeautjes krijg je niet gratis. Eerst moet je een ellenlang gedicht voorlezen, waar op poëtische wijze je zonden van het afgelopen jaar in verwerkt zijn. Hier is Daaf de sigaar.

 

 

 

En hier mijn vader.

 

Het duister valt, en bij mijn sfeerverlichting (door de flitser helaas niet te zien) blijken de gedichten niet zo best leesbaar. Dus schijnen we elkaar een beetje bij, hier Esther, haar partner Ivo en neef Sander, die met de dag meer gelijkenis gaat vertonen met Guus Meewis.

 

Ondertussen speelt zich op honds niveau een ware romance af. Dwergpincher Tjibbe is volslagen verliefd geworden op Truffel. Hij volgt haar overal. Zelfs in de iglo..

 

Het is maar goed dat Tjibbe een jeweetwelhond is. En Truffel haar loopsheid achter de rug heeft. Want je weet ooit nooit niet, zeggen ze hier in Brabant.