Ook al stond mijn hoofd er nog niet zo naar, toch was het afgelopen zaterdag de Kampioensclubmatch van de Nederlandse Whippetclub. En daar dien je gewoon bij te zijn, en lekker om acht uur in Zutphen te zijn om mee op te bouwen. Besturen is tenslotte niet heersen, maar dienen. En ach, uit ervaring weten we dat het altijd een keigezellige dag wordt. Dat was deze keer niet anders.

De babyklasse, altijd weer iets heerlijks om te zien. Vooral lieve eigenwijze Troela ving mijn oog. (Zo heet ze echt..maar ja, met een nest waar een Truffel en een Sprotje inzitten, hoeven wij daar geen commentaar op te leveren.) Mijn foto’s zijn dit keer van een zeldzaam beroerde kwaliteit, een blogjescamera in een hal met kunstlicht is geen hoogtepunt. Maar hier is ze: Troela.

Uiteraard moest ze even geshowd..en lijkt te vragen: “Moet het echt? ”

Tja, kleine puppies worden moe van showen. Maar dit meissie heeft vandaag ook veel lol gemaakt!

Leuk om allemaal aardige mensen te ontmoeten. Trea, die wacht op een Ballistic puppy, Sabrina, die er al eentje heeft, en Monique, dolgelukkig met haar knappe Delirioushond Dazzle.

Truffel en haar nestzuster Dakota zijn enorm op elkaar gesteld en slapen graag samen. Hier in de bench.

Het is toch zo’n lekker lief stelletje.

Mijn lief kwam vandaag mee om een handje te helpen. En dat terwijl hij echt helemaal niets met shows heeft. Gelukkig waren er vandaag geen opgehangen poedels, daar moet ik hem altijd rap mee vandaan slepen op shows met alle rassen. Want hij mag er dan altijd graag eens uitgebreid voor staan om commentaar te leveren. En dat is iets wat hij en Ad vandaag ook ruimschoots gedaan hebben, schat ik zo in.

En dan wat showbeelden. Hier Sabrina met Dakota. Sabrina strak in het pak, ze zag er al net zo goed uit als Dakota, die echt een knap meisje is, prima gebouwd. Dakota  kreeg dan ook een Uitmuntend, een mooi keurverslag en ook nog een compliment van een bekende en ervaren keurmeester die vandaag buiten dienst was.

Ik had geluk: Tinne was zo lief om Truffel weer voor me te showen. Tinne en Truffel kunnen prima met elkaar opschieten, misschien wel niet in de laatste plaats omdat Tinne in roomboter gebakken lever bij zich had, om Truffel tot prestaties te verleiden. En met succes: Truffel kreeg een Uitmuntend, met een mooi keurverslag: 14 monate attractive Hundin. Huebscher kopf und ausdruck. Eleganter Halz. Vluhende (?) linien (de schrijver had hier en daar een wat lastig handschrift maar het was iets met vloeiende belijning). Gute vor-und hinterhandwinkelungen. Im stand etwas verkrampt. Flussige bewegungen und in kommen etwas los.

Nou, daar kunnen we mee thuiskomen.   Monique viel leuk in de prijzen, vooral met Hinde, die de fokkersklasse won, proficiat, Monique!

En Tinne’s eigen Dyllis werd tweede in een grote open klasse, hartstikke mooi gedaan, dames!

Al met al een gezellige dag, die ik zeker niet had willen missen. Volgend jaar weer!

Vanmorgen reden we al vroeg naar Silvolde, voor de huwelijksvoltrekking tussen Oban en Donna. De bruid lag nietsvermoedend achterin in haar slaapzakje, met een lekker ontbijtje in de buik, te dutten. Vlak voor Silvolde deden we nog even een benzinestation aan, voor een bakkie voor ons, en een sanitaire stop voor Donna.  Aangekomen bij Han en Katja, lag de bruidegom vol ongeduld te wachten..

Maar ja, eerst even een bakkie koffie. First things first. Met bijpassende chocolaatjes..

En dan is het grote moment bijna aangebroken. Oban pakt het bruidsboeket..

Donna’s oma Djinny ontwaakt zelfs even uit haar schoonheidsslaapje om dadelijk te feliciteren, (en wat is ze nog mooi met haar 13 jaar)

en de goede feeën gaan vast klaarzitten om goede wensen uit te spreken over het hopelijk aanstaande nest.

En dan gebeurt het..Donna vertelt Oban nog even dat hij niet zomaar hoeft te denken dat hij alles kan doen, waarop Oban alles doet wat hij graag wil doen. En Donna vindt het best. Gelukkig.

The deed is done… en zal dinsdag en donderdag nog een keer herhaald worden. In de hoop op een nest mooie, gezonde en vrolijke Oban-Donnapuppies. Het aftellen kan beginnen!

Na alle verdriet en zorgen van de afgelopen weken, toch fijn om met wat lieve whippetmensen te gaan uitwaaien. We werden uitgenodigd door Brenda, Dennis, Luci en Sandi om te komen wandelen en een hapje te eten. Heerlijk om weer vier van Donna’s kinderen te zien, want behalve Truffel en Hunter, waren Dakota (alias Kootje) en Anyl er ook, met hun baasjes.  Hunter en Truffel krijgen een spontane aanval van liefde, als ze Dennis zien.

Op naar de Maasvlakte! Het was enorm koud en het waaide vrij hard, de ijspegels hingen bijna aan onze neus. Maar de honden hielden zichzelf schitterend warm.

Ze vonden het duidelijk heerlijk om elkaar weer te zien en speelden dat de vonken er van af spatten.

Heerlijk om naar te kijken.

Op de energie van dit viertal zou een middelgroot stadje een dagje de lampen kunnen laten branden, vermoed ik zo..

Hunter…wat is-ie mooi opgegroeid. Een kanjer, en ook een lieverd.

Je kunt heel duur speelgoed kopen voor je honden..en dan hebben ze de meeste lol met een ordinaire petfles, gevonden op het strand.

Wat kun je toch lekker rotzooien op zo’n strand. Beetje jutten, beetje vieze dingen eten..allemaal leuk.

Kootje maakt helaas, in volle vaart (en dat is niet mis bij Kootje) een salto mortale. Ze doet het heel even rustig aan daarna. Sabrina is altijd loyaal aan Kootje en gaat ook even tegen de vlakte. Gelukkig stond zij schaterend weer op. En leedvermaak is nog altijd het beste vermaak, aan Brenda te zien. 🙂

Voor de menselijke puppies is het ook een leuke middag. Hier Djeff, die met gevaar voor eigen leven van een zandduin springt. Alles voor een leuke foto, uiteraard..

Dan zijn we toch echt wel uitgewaaid, even opwarmen.

Warme chocomel met slagroom is hier wel op zijn plaats. Met véél slagroom.

Brenda en Truffel. Twee knappe meiden.

Terug bij Brenda, worden we heerlijk verwend met een lekker wijntje en een goede maaltijd. We worden uitermate goed verzorgd door Sandi, waar ik helaas helemaal geen foto van heb… Maken we de volgende keer goed, Sandi!  Want ja, de focus lag toch wel een beetje op de hondjes..hier de twee gezusters, Truffel en Kootje. Ze zien elkaar wat vaker, en dat is goed te merken, ze zijn erg gesteld op elkaars gezelschap.

Kootje is een heel lief dingetje, laat zich de kaas niet van het brood eten, maar heeft in wezen een erg lief en vriendelijk karaktertje. We  hopen dat ze dit in de toekomst zal doorgeven aan haar kinderen.

En Anyl, een mooi meisje met lekker veel pit en de prachtige donkere ogen van haar vader.

Balsem voor de ziel, zo’n dagje.

Donna is vandaag loops geworden. We zullen eens wat dates met Oban gaan afspreken.

Als een dief in de nacht, totaal onverwacht, haalde de dood in de nacht van dinsdag op woensdag  mijn schoonzusje Els bij ons weg.

Ze laat mijn broer René achter, en hun drie prachtige kinderen Esther, Linda en Sander. 

Het verdriet is enorm. Deze dagen zijn we bezig met elkaar te troosten en voor elkaar te zorgen, maar vooral om te zorgen dat Els de mooiste uitvaart krijgt die we kunnen bedenken. Het is één van de laatste dingen die we tastbaar voor haar kunnen doen. Uiteraard zullen er enorm veel bloemen zijn, daar hield ze erg van.

Het is raar en onwerkelijk om hier mee bezig te zijn, en je verwacht elk moment dat Els even een kopje koffie komt inschenken, en wat te eten erbij, want Els was een lieve, zorgzame vrouw, die leefde voor haar man en kinderen.

Op donderdag volgde er een tweede schok. Mijn moeder raakte bewusteloos en is gereanimeerd door haar kleindochter Esther en haar partner Ivo. We werden gebeld en zijn onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden.  Mam is er nog, en het gaat weer goed met haar, Goddank.

Mijn drie whippetdames worden op dit moment liefdevol verzorgd door Sabrina, zodat al  onze aandacht kan uitgaan naar de dingen die nu moeten gebeuren.

Els wordt aanstaande dinsdag om half twee begraven vanuit de Protestantse kerk te Best. Voor mijn vrienden die dit blog lezen: Het zou fijn zijn als jullie dinsdag rond half twee even aan ons willen denken, en goede gedachten naar ons sturen. We gaan het nodig hebben.

Op dit blog zal het even stil zijn. Uiteraard laat ik de mensen die wachten op nieuws rondom Donna, in een persoonlijk berichtje even weten hoe ver het is met haar.