Vandaag, maandag 25 maart, was het dan zover. De echo. Alhoewel we eigenlijk al goed zagen, dat Donna zwanger was, vonden we het toch leuk om een echo te maken, even kijken of het wel ècht zo is, en of de hartjes van de pups kloppen, hoeveel pups er ongeveer zijn en of alles er goed uit ziet. Ik had Trea en Angela, twee dames die graag een pup willen, uitgenodigd, en Trea’s dochter Marjolein kwam gezellig mee. Donna ligt nog nietsvermoedend in de zon.

De lunch staat klaar.

En Truffel hoort wat..jawel, daar zijn ze!

Even lekker samen eten, en dan naar de praktijk van dierenarts Evers. Dr. van der Rijt doet niet aan echo’s dus gaan we maar een keer vreemd. Toch wel spannend, in die wachtkamer.  Trea neemt Donna even op schoot als ik de formaliteiten afwerk, en Angela kijkt lachend toe.

Het moment van de waarheid. Donna moet op haar rug. Dat vindt ze gek, maar ze laat alles rustig toe.

Donna en ik kijken geïnteresseerd naar het scherm..wat zou er tevoorschijn komen..

En jawel.

Drachtig. Donna werpt haar eerste blik op haar puppy’s.

We zien in totaal zeven puppies maar het zou me niets verbazen als er nog één zat. De puppies zijn precies zo groot als je zou verwachten aan de hand van de datum van de dekking, de hartjes zien we kloppen en ze hebben niet teveel of te weinig vruchtwater. De dierenarts vindt Donna in prima conditie. Dat zijn allemaal dingen waar we héél blij van worden. En dat vraagt om..

Een bewogen moment, zoals u ziet. 🙂  Angela aait de aanstaande moeder, die daar duidelijk van geniet.

Trea en Marjolein knuffelen Truffel en Trea heeft weer allerlei akelige praat over grote boodschappentassen achter in de auto, waar Truffel best in zou passen. We zullen voor haar maar een klein Truffeltje uitzoeken.

Toch krijgt Trea een dikke kus van Truf.

Na alle commotie en ook nog een lekkere boswandeling, is Donna moe. We laten haar lekker met rust. Er komt een drukke tijd voor haar aan, waar we allemaal van genieten.

Een mooie middag. Hopelijk zal het tweede Ballistic nestje rond 25 april het levenslicht zien.

Van Trea kreeg ik net nog dit mooie filmpje van de echo. Dankjewel, Trea!

https://www.youtube.com/watch?v=d1TKG5ZXCGk&list=UUW1OKvDSo8bbrWW6LuV2zlg&index=1

Natuurlijk beginnen we allemaal benieuwd te worden of Donna drachtig is. Ik denk eigenlijk van wel, maar een beetje zekerheid is nooit weg. Dus komt mijn dierbare achterbuuf Jacqueline langs. Ze heeft namelijk een speciaal talent. Als ze een teef optilt, kan ze voelen of die drachtig is. Want dan voelt die teef wat “looiig” aan. Ik heb heilig respect voor deze gave, uiteraard, en jawel, Jacq komt even tillen.

The verdict: hartstikke looiig! Gelukkig, ik hoopte het al. Dank, buuf!

Van dinsdag tot vrijdag hebben we ons parttime-hondje Tjibbie. We leren hem al wat beter kennen. Vooral zijn passie voor stroopwafels is ongekend, zo blijkt.

Hij doet er echt alles voor. Kijken of we hem met stroopwafels het bezoekertjebijten kunnen afleren. 🙂

Bij Donna begint de tuck-up langzaam wat te verdwijnen. Ze is wel iets te mollig, momenteel, maar dat buikje is echt wat ronder aan het worden, lijkt wel. En die tepeltjes zijn toch redelijk prominent. Sorry Don, voor het schenden van je privacy. Kan niet beloven dat ik het niet meer zal doen.

Moeder en dochter zijn graag samen. Samen wild spelen, lekker samen uitrusten.

En, niet te vergeten, samen bedelen… (dat doen ze anders nóóit…)

Vooral de tas van oma, waar altijd iets lekkers in zit voor haar kleinhonden, is populair. Truf gaat wel eens wat ver met het zich toe-eigenen van andermans eigendommen. Maar een vriendelijk corrigerende hand van mijn broer René, zorgt ervoor dat ze het niet te gek kan maken.

Truf neemt het hem niet kwalijk, in tegendeel, ze is gelijk een beetje verliefd..

Opa en kleinzoon stoeien een partijtje. Altijd goed voor een foto.

Er brandt een kaarsje voor Donna’s dochter Anyl. Ze is met spoed geopereerd, een baarmoederontsteking. Dankzij Herma’s oplettendheid en doortastend handelen is ze er prima doorheengekomen. Beterschap, Anylleke!

Zondagmiddag komen Trea en Leo met hun Nora. Da’s gezellig. Trea kijkt of ze al iets kan voelen..wie weet heeft ze de handen al op haar puppy..

Het is heerlijk weer en we gaan het bos in. Daar blijkt het weer net speelkwartier voor alle rassen.

Nora maakt kennis met Jack, een Fila Brasileiro. Een hele jongen, met gelukkig een lief karakter.

Maar het allerlekkerst is toch wel rennen met Truffel. Dat kunnen ze best lang volhouden, op hoge snelheid door de bossen, over boomstammen springen, onder takken door, en maar rennen.

Stoppen is er dan ook niet bij, volgens Nora. Kom op, Truf!!

Thuisgekomen, nog even het buikje van Donna bekijken.

Truf kent hartstikke goeie moppen. Hier heeft ze er net één in Trea’s oor gefluisterd. Het zal wel weer geen nette zijn.

Nou, nog een weekje, en dan de echo..volgende week maandagavond hoort u meer!

Na een eerste voorproefje van het voorjaar, viel het toch niet mee om ineens weer midden in de sneeuw, ijs, files en alles wat daarbij hoort, te zitten. Jaja, het is nog winter, ik weet het..maar de tuin lonkt, de zomerkleren ook, en zo’n warm zonnetje op je gezicht..heerlijk.

Maar nee. Nog even sneeuw.

Truffel vindt de sneeuw leuk. Maar die vindt alles leuk dus is nauwelijks een graadmeter. Hier even tussen de pootjes van tante Mags doorkijken of ze dan ook de zon in de sneeuw ziet schijnen.

En een levensgevaarlijke sneeuwbal besluipen.

Zo’n boom is in alle jaargetijden mooi.

Zoek de whippet!

Truffel staat even stil. Een zeldzaam moment. Ze heeft net een hap sneeuw genomen. Het bevalt.

En hier een, niet zo goede, foto van ons parttime hondje Tjibbie. Het is een kruising reepinscher van, naar schatting, een jaar of tien oud. Hij is meestal van dinsdag tot vrijdag bij ons. ’t Is een blaffertje en hij is niet direct gek op bezoek, maar voor ons is-ie hartstikke lief, en Truffel is gek van hem, ze behandelt hem als haar puppy. Hij laat het zich maar welgevallen en speelt lekker met haar mee.

Van Donna even geen foto want tijdens het wandelen liep ze  naast me, ingepakt in een lekkere dikke jas. We willen uiteraard niet dat de mogelijke puppies of hun aangelijnde mamma  het koud krijgen en het was hier wel snijdend koud. Donna maakt het goed. Ze heeft een wat typische blik in haar ogen en haar tepels zijn al aardig gegroeid. Die worden nu ook donderder roze. Ik denk zomaar, dat het wel goed zit. Maar maandag 25 maart weten we meer..

Net als bij het vorige nest van Donna, wil ik ook deze keer weer een drachtkalender plaatsen op dit blog. Voor de mensen die graag een kind van Donna en Oban willen, is het wellicht leuk om te zien hoe een eventuele zwangerschap zich ontwikkelt, wat er ongeveer op welke dagen gebeurt, en, ook niet oninteressant, wanneer het nest verwacht wordt..

De eerste dekking is geweest op 17 februari. Dat was op de twaalfde dag van de loopsheid van Donna. Als ik naar het eerste nest kijk, en vanaf de geboortedatum 63 dagen terugkijk, dan heeft de bevruchting plaats gevonden op de vijftiende dag van de loopsheid. Zou dat weer zo zijn, dan gebeurt alles op deze drachtkalender dus zo’n drie dagen later. Maar toch..het geeft een indicatie.

Enfin, laten we hopen dat deze handeling, uitgevoerd op dag 12, 14 en 16 van de loopsheid, resultaat heeft gehad. En dan nu de drachtkalender:

1 Maart werd mijn lieve vriendin Monique 50. En ze wilde dat in stijl vieren, met mensen maar ook zeker met honden en dan vooral toch whippets. Die maak je niet gelukkig met een feestje in een huiskamer, dus Monique had iets origineels bedacht.  Toen ik de foto’s voor dit blogje uitzocht, viel het me op dat er geen een fatsoenlijke van Monique bijzat. Dus mijn archiefje even ingedoken.  Hier Monique tijdens het “puppykeuren” bij Virginie. In de keuken.

Altijd nuttig. En deze, in haar eigen huis in Den Helder. In de keuken..

En laatst, bij het etentje dat Leo en Syl gaven, ter ere van de terugkomst van Iky..achter een bord vol lekkers.

Enfin, ik durf wel te stellen dat we behalve de liefde voor Whippets, ook de liefde voor lekker eten en goede wijn gemeen hebben. Alleen bij Monique zie je dat minder dan bij mij..  Meid, je ziet er prachtig uit!  Monique gaf haar feest in “Storm aan Zee”, een gezellige strandtent waar honden welkom waren.

Er waren veel vrienden en bekenden. Hartstikke gezellig. Dyllis kijkt of er nog mensen zijn, die hun (heerlijke) gebak niet opeten. Die wil ze dan graag haar hulp aanbieden. Dat kijken lukt het best vanaf een hoge positie.

Truffel “works the room”, gaat overal even een praatje maken en een knuffel uitdelen. Eerst bij Marc,

Dan bij Liz,

En zo wordt er heel wat afgeknuffeld.  Er hebben zich heel wat honden verzameld. En ook spullen. Want Monique wilde niets voor zichzelf hebben, maar liever nuttige zaken voor het dierenasiel, de vogelopvang etc. Typisch Monique. De goederen werden dan ook in grote getalen binnengebracht.

Niet alle honden waren whippets, overigens.

En behalve grote, waren er ook kleine hondjes. Het schattige puppenhoofdje van Doortje.

En dan het hondse hoogtepunt: de wandeling! Heerlijk, aan het strand.

Truffel zal binnenkort wel loops worden. Tenminste, dat denken we sinds vanmiddag heel sterk. Want ze had nogal wat verliefde jongelingen achter zich aan, maar Maestro was toch echt de meest volhardende. Hij liet haar niet uit het oog, heel de middag.

Het leek af en toe wel een soort paringsdans.

Nou, vooruit, één kusje dan.

Een lekkere blije groep jonge honden, vooral aangevoerd door Dyllis en Truffel. Die twee zijn dikke vriendinnen en behoorlijk aan elkaar gewaagd.

Ik denk dat ze ongeveer 100 keer de afstand hebben afgelegd, die wij hebben afgelegd. Of zoiets.

De achterhoede van de wandelaars, het groepje renjongeren en helemaal rechts Wim met zijn Lady en Chakir.

Een blij triootje,

en de voorhoede van de groep whippetwandelaars.

Na een flinke twee uur rennen en vliegen, het uiteindelijke resultaat: Jawel. Ze zijn moe.

Zelfs Truf gaat heel even de batterijen opladen.

We krijgen heerlijke champagne, die Monique zelf geïmporteerd heeft uit Frankrijk. En flink voorgeproefd, denk ik zo want het smaakte perfect.

En een verrukkelijke Indische maaltijd.

Ondertussen ging langzaam de zon onder.

De zonsondergang werd steeds mooier.

En met tevreden honden, een paar glazen champagne, een goede maaltijd en goed gezelschap, heb je echt helemaal  niets meer nodig en daalt de vrede over je neer. Dat zie je dan ook wel een beetje aan Martin.

Zijn enige wens nu is een dutje, maar helaas, hij moet nog even van Den Helder naar Geldrop rijden.

Monique, het was een fijne en gedenkwaardige dag. Doen we ’t weer als je 60 wordt? 🙂