Afgelopen zaterdag gaf David een feestje voor zijn vriendengroep. Bij ons thuis. Daarna moet het een poosje heel rustig zijn, dus nog een goede gelegenheid. Wij vonden het ook niet zo erg. We zijn heerlijk uit eten geweest. (En Daaf betaalde een stukje mee, om ons de deur uit te hebben.)

Vooraf heerlijk zalm met geitenkaas (ik dan, Mart vindt zoiets walgelijk) en als hoofdgerecht een selectie tapas.

Na het eten zijn we (bijna onopgemerkt 🙂 ) naar boven geslopen en hebben heerlijk naar “Les Intouchables” gekeken. Misschien zijn we wel zo’n beetje de laatste mensen die deze film nog moesten zien, maar als u hem nog niet gezien hebt..huren, downloaden of wat dan ook, gegarandeerd goed voor een “feelgood”- avondje, ik heb in tijden niet zo gelachen om een film. Het is geen comedy, maar dat maakt hem juist zo leuk. Enfin, daar leest u dit blog niet voor, voor de filmtips, ik weet het.

Donna heeft het zwaar. Ze slaapt veel, loopt soms zonder noemenswaardige inspanning flink te hijgen, en die buik blijft maar groeien.

Voor uw beeldvorming hebben we haar even op tafel gezet, niet bepaald in showstand, meer om te zien hoe de zwangerschap mijn ranke meisje totaal veranderd heeft.

Zelfs haar ribben staan er helemaal bol van. En ze is loodzwaar. ’t Arme dingetje. Nog een weekje, lieverd, hou vol. De kraamkamer is inmiddels zo goed als klaar.

Inmiddels hebben we ook een hondenluikje in de deur, kijken of de pups kunnen motiveren om buiten te plassen. De koordjes voor om de halsjes hangen klaar.

Alleen de camera moet nog opgehangen worden.  Donna komt even keuren, kijken of ik nog iets vergeten ben.

Ze vindt het wel in orde zo. Wel vindt ze dat de matras, waar ik op ga slapen naast de werpkist als Donna’s temperatuur gaat dalen, best al neergelegd zou kunnen worden. Maar daar wachten we nog even mee.

De laatste week van de zwangerschap, over 7-10 dagen de bevalling, schat ik (en hoop ik). Kaarsjes en positieve gedachten zijn van harte welkom!