Alweer ruim vier weken zijn ze, de kinderen van Oban en Donna. En ze groeien als kool. Ze zien er nu uit als van die schattige speelgoedhondjes. Alleen gaat er nogal wat naar binnen..en het komt er, in veranderde vorm, ook weer uit.

De gewichten:

Rood aan de leiding, Paars als snel steigende hekkensluiter. Hij is prima aan het groeien, en zijn ontwikkeling gaat heel snel momenteel. Hij heeft ook geen Paarsie meer.

Want Beer, zoals hij gaat heten (o.k., nu nog even Beertje) heeft zijn gezin al gevonden. Afgelopen zaterdag kwamen Marjo, Marcel en Lara binnen, de dames een beetje nerveus. Marjo is erg intuïtief en sensitief, en hoopte vanaf het prille begin dat Beer bij hen mocht komen wonen. En ze wist niet helemaal hoe ze mij nou moest overtuigen dat Beer echt bij hen hoort.  Ze heeft bewondering voor zijn vechtersmentaliteit, en wist vanaf het begin dat Beer voor hen bedoeld was.. Het verbluffende is, dat ik altijd aan Marjo moest denken als ik bedacht waar Beer het meeste zou thuishoren. Ook al intuïtie, denk ik.. En al zou ik dat verder nooit in zo’n vroeg stadium toezeggen, ik heb het nu wel gedaan: Beer is voor hen.

Hij voelt zich buitengewoon op zijn gemak bij dit fijne gezin, waar hij een geweldige toekomst tegemoet gaat.

Afgelopen week zijn er nogal wat nieuwe dingen geweest voor de pups. De belangrijkste: de kattenbak en geweldig levend speelgoed in de vorm van grote zus Truffel.

Na elk spel, elke maaltijd etc etc. zetten we de pups even op de kattenbak. Het is alleen een beetje lastig om ze alle negen te pakken te krijgen. Maar ik moet zeggen, het werpt zijn vruchten af. Plassen doen ze nog met veel plezier op het golfkarton, maar de grote boodschap wordt al menigmaal op de kattenbak gedeponeerd. En da’s mooi. Want er komen heel wat puppiepoepies uit negen prima etende pups. En die ruiken allang niet meer naar stroopwafel.

Truf doet het prima met de pups. Ze gaat liggen om met ze te spelen, verzorgt ze en moedert over ze, maar ze is alleen nog snel weg als de pups in haar liezen gaan bijten, op zoek naar melk.

Donna gaat niet meer liggen om te voeden, dat heeft ze nu wel gehad. Ze loopt gewoon het kenneltje binnen, de pups vliegen naar haar toe, sluiten zichzelf aan, zetten de vacuümpomp aan en zuigen de boel rap leeg.

Een lekker stel: (half)broer en (half)zuster.

Inmiddels zijn de mandjes binnen, die deel uitmaken van de uitzet van de pups. Het is de bedoeling, dat die het kenneltje ingaan, zodat er lekkere nestgeur in komt, zodat de puppies in hun nieuwe thuis, nog een stukje van hun oude thuis bij zich hebben. Truffel vindt, dat haar broers en zusters ook herinneringen aan haar moeten meekrijgen, en geurt de (kleine) mandjes dus vast een beetje in. Past best, vindt ze.

En Donna is het daar mee eens.

De pups hebben geen gebrek aan aandacht. De socialisatie is volop bezig.

Best gezellig. 🙂

Het is belangrijk dat de pups met (leuke, verstandige) kinderen in aanraking komen. En ook dat gebeurt volop.

Maar het is soms best lastig..welke komt er nou over vier weken bij je wonen..wie is nou de aller-, allerleukste pup..

Chris is dat hele kleine spul nog niet zo gewend, maar al snel voelen de pups zich heerlijk bij hem op hun gemak.

Tja, nog een week of twee, en dan moet de puzzel gelegd worden, wie gaat waarnaartoe en hoe gaan ze heten.. Wordt vervolgd.

Ruim drie weken zijn ze alweer, de pups van Oban en Donna. En ik vind de ontwikkeling dit keer verbijsterend snel gaan, in alle opzichten. De gewichten:

Als ik dat vergelijk met het eerste nest, dat het toch echt prima deed:

Dan zijn dat toch hele verschillen. En dan zie ik dat Grote Beer ongeveer hetzelfde gewicht heeft  (het scheelt misschien 20 à 30 gram) als Hunter en Melvin destijds. Hij is niet klein..zij zijn groot, de omgekeerde wereld van Calimero. 🙂  Hoe dan ook, Grote Beer doet het prima en zit drie dagen later al weer op de 950 gram. De rest zit allemaal boven de 110o gram. Ook zijn ze echt vlug met zelf eten, uit de werpkist klimmen, aangeven dat ze écht meer ruimte willen, spelen, rennen en gillen. En we moeten nog vier-en -een halve week.. 🙂  Dat wordt nog leuk. Gelukkig slapen ze nog wel vrij veel. De visitegolf is ook op gang gekomen. Hartstikke gezellig en goed voor de pups, die hier zeker aan toe zijn.

Ik krijg nogal eens de vraag, hoe het nu met Maggie is. Nou..Maggie maakt het goed. Ze ligt graag boven, op één van de bedden, en als we naar boven komen komt ze gezellig bij ons liggen, of biedt zich ter knuffeling aan. Waar we natuurlijk graag gebruik van maken.

Sneu is wel, dat ze op dieet is, ze werd echt iets te dik. En dat terwijl we Donna zoveel eten geven als ze wil. Lastige situatie, en de gelegenheid schept de dief.. Nou ja, dan maar echt doorpakken als we Donna ook weer terug in conditie gaan brengen.  Truffel had het begin vorige week wat lastiger. Ze liep echt een beetje met haar ziel onder haar arm.

We kregen een vrij serieus aanbod van Brenda en Dennis, Truffel mocht bij haar broer Hunter komen logeren.

Brenda, Dennis, Luci en Sandi hebben, samen met Hunter, Truffel een paar geweldige dagen bezorgd. Maandag kwamen ze haar weer terugbrengen, gelijk even puppies knuffelen.

Hadden ze nog een mooie taart gebakken ook..

Luci assisteert bij de voeding, de pups leren van een schoteltje eten.

En ook Sandi doet dat hartstikke goed. (Als u zich ooit afvraagt, waar de witte lach van Hunter vandaan komt..zijn tanden worden bijna elke dag zorgvuldig gepoetst door Sandi.)

Ik vind het hartstikke goed als whippets veel contact hebben met (leuke) kinderen. Hier Jill, een toekomstige eigenaresse, die ook al met rauw vlees in de weer is. Ze bracht twee snoezige puppievoerbakjes mee, bedankt, Jill, Jordi en Esther!

En de pups, die varen er wel bij.

Maar ook de volwassenen dragen hun steentje bij. Hier Angela, die samen met haar Chris naar hun toekomstige huisgenoot kwamen kijken. Welke dat wordt, is uiteraard nog niet zeker maar ze heeft er heel wat in haar hart gesloten, geloof ik.

En deze heerlijke fles drinken we op de gezondheid van jullie Mojo, met dank!

Ook Leo en Trea zijn inmiddels het nest komen bewonderen. Altijd zo’n prachtmoment als lieve mensen de pups voor het eerst zien. Echt heerlijk.

Trea bracht een speeltunnel mee voor de pups, waar de volwassen honden ook nog prima mee vooruit kunnen!

En krijgt dus een dikke kus van Donna.

Wat beelden van de ontwikkeling van de pups: voor het eerst de ruimte! Het karton is dan ook nog helemaal schoon, iets wat we niet vaak meer zullen zien. De pups zijn nog wat verlegen.

Inmiddels is het al heel gewoon, en hebben ze de ruimte ook echt nodig. Hier lag nog even geen vetbedje over de uitgang (en de wat scherpe rand) maar da’s in orde, ze kwamen er wat sneller uit dan ik dacht. 🙂

Vlees en pap eten van een schaal, het gaat van een leien dakje..

En zelfstandig water drinken uit een bakje lukt ook al.

Kortom: we hebben niks te klagen. En dat doen we dan ook maar niet.

Dat is wat ze doen..en af en toe ook wat spelen. Er komt meer en meer geluid uit de werpkist, gilletjes, boze knorretjes, grommetjes..erg schattig allemaal. Ze zijn zeer gemotiveerde eters en we hebben dan ook al vier kiloknallers, echte plofwhippets. Hier ziet u ze in actie, al etend, 20 dagen oud.  De mooie foto’s zijn gemaakt door mijn achterbuuf Jacqueline Wagener, met dank, Jacq!

Het witte meisje is al aardig curvy, best al een whippetje. Maar ze moet nog veel groeien.

 

De donkerblauwe jongen. Een enthousiast joch, speelt veel, en knort graag een beetje. En de eerste die zijn moeder als Drive Trough gebruikt, als ze in de werpkist voorbij komt gaat hij staan, pakt de tepel en helpt zichzelf.

 

Het gele meisje. Een lief meisje, erg gehecht aan haar oranje zuster, ze liggen vaak samen en hun gewichten gaan precies gelijk op, opvallend.

Het oranje meisje is iets feller, maar een leuk en vrolijk ding.

 

De groene gozert. Eén van de pittigste reuen, zoekt graag menselijk contact.

 

Lichtblauw, een kalm en lief joch. Geen grote druktemaker.

 

De paarse jongen, de Grote Beer. Hij is nu ongeveer vijf-en-een half keer zijn geboortegewicht, doet het schitterend en doet voor niemand onder. Knap ventje.

 

Het rode meisje. Zij zat het eerst aan de kilo. Een zelfverzekerd vrolijk ding, fraai gebouwd.

 

Roze, het donkere meisje, ook een goede eter en groeier en een mooi puppy.

 

En last but not least: de zwarte jongen. Vrolijk maar redelijk rustig.

 

Zwart en roze, mooie kleurencombi.

 

Na het vlees nog even een zuiveldessert bij mamma.

 

De puppies doen me denken aan de mensen in deze prachtige film, met Robert de Niro in de hoofdrol. Mensen die in comateuze toestand leven, en door een medicijn weer even kunnen functioneren. Ineens zijn het van hamsters, via cavia’s, nu toch echt kleine hondjes geworden die kunnen kijken, horen en een beetje lopen. De oogjes zijn nog klein, een beetje overdekt met een blauwig waas, en staan heel slaperig. Maar dat wordt snel anders, nu, elke dag.

Er is voor de pups al best veel gebeurd. De eerste nagelknipsessie,

en de eerste keer ontwormen. Maar slapen en eten is nog steeds het allerbelangrijkst.

 

Dat wordt echt vól overgave gedaan.

 

En daarna lekker uitbuiken.

 

Natuurlijk worden ze nu regelmatig eens opgepakt. Voor een knuffel, voor het wegen..Hi There!

 

In een neus bijten, altijd leuk. Gelukkig nog niet erg effectief, met die (nog) tandenloze bekkies.

 

Wat portretjes van het grut. Lichtblauw:

 

Poseren is heel saai.

 

Oranje meisje:

 

Paars ukkie:

 

Roze meisje:

 

Zwarte jongen:

 

Donkerblauwe jongen:

 

Rode meisje:

 

Gele meisje:

 

Groene jongen:

 

Die vindt het ook maar een saaie bezigheid. Zijn neusje rimpelt er helemaal van.

 

Donna krijgt regelmatig diner in de mand. De pups zijn zeer geïnteresseerd.

 

Knap dingetje toch, mijn Donna.

 

Dutten blijft, zoals gezegd, heel belangrijk. Tegen elkaar aan, over elkaar heen..

 

Paars mag dan de kleinste zijn (hoewel hij nu al 550 gram weegt) maar hij is niet de minste, op zoek naar avontuur..

 

Lekker veilig slapen achter de warme rug van je moeder. Kan het fijner?

 

En hier nog een puppie van Donna, bijna anderhalf jaar oud. Truffel is niet erg gelukkig. Haar moeder heeft het druk, Maggie is boven en Truffel loopt een beetje met haar ziel onder haar arm. Best zielig…maar er komen betere tijden, Truf.

 

En hopelijk ook beter weer, kunnen we een lekker lange wandeling gaan maken.

 

12 dagen zijn ze al weer, de sterretjes. Ze groeien lekker door, en ontwikkelen zich goed. Ze proberen allemaal al een beetje te lopen, vooral als Donna de werpkist binnen stapt. Dan lijken het wel door elkaar vliegende moleculen. Wel een beetje jammer voor ze, dat ze al wel wat kunnen lopen, maar niet kunnen kijken. Ik hoor regelmatig een bons als er een met zijn koppie tegen de werpkistmuur aan stoot. Eigenlijk hebben ze blindegeleidenpuppies nodig. Maar het komt goed. Donna wordt er soms scheel van, dat drukke tuig.

 

Maar ze is een goede moeder en ze verzorgt ze prima. Dat is te zien. De drie heren, zwart, lichtblauw en donkerblauw:

 

Het groentje,

 

en natuurlijk Ukkie, die nu al vier ons weegt.

 

Ook de meisjes doen het goed, ze groeien allemaal lekker.

 

Het is echt genieten, alles gaat goed. Nu nog wachten tot de oogjes opengaan! Maar daar moeten ze eerst nog wat meer voor eten, geloof ik.

 

Dit is Donna’s favoriete houding. Voeden, en tegelijkertijd kijken wat er allemaal in de keuken gebeurt. Tja, het is een dame, ze kan multitasken..

Zulke pasgeboren baby’s moeten natuurlijk elke dag even gewogen worden, kijken of ze goed aankomen, en zo niet, dan krijgen ze een dagje voorrang aan de melkbar. Martin heeft er een mooie grafiek van gemaakt.

 

De rode dame met stip op één. Ik geloof dat zij een vacuümzuigbekkie heeft. Bovendien hebben zij en haar donkerblauwe broer al een paar pasjes gelopen. Ukkie doet het prima, hij groeit gestaag door met gemiddeld zo’n 25 gram per dag.

Lichtblauw lijkt een relaxte jongen, maakt zich niet druk als je hem oppakt en ligt dan graag even in je hand te dutten.

 

Het wordt binnenkort tijd voor de nageltjes. 146 nageltjes, als ik alle pups even doe.

De gezusters geel en oranje lijken op elkaar. Ze groeien evenhard, liggen graag bij elkaar en zoeken elkaar vaak even op.

 

Donkerblauw wordt een fraaie jongen, de warme rode kleur van Donna. Een vlotte, zowel qua gewicht als in de rest van de ontwikkeling.

 

Het hoofd van je moeder is een prima boxspring. Er ligt altijd wel een pup ergens op Donna.

 

Ukkie ligt het liefst bij de tepels van zijn moeder, hij slaapt er zelfs tegenaan. Er mocht eens melk komen. Hier een zeldzaam moment, even niet tegen Donna aan. Waarschijnlijk had Donna even pauze.

 

Als de werpkist verschoond moet worden, leg ik ze even veilig in een kratje, met aan weerszijden een warme babykruik. Da’s een mooi gezicht.

 

Roze zoekt de bron van de warmte en gaat er lekker op liggen.

 

Ondersteboven drinken..het blijft een bijzonder gezicht. Maar het hindert ze totaal niet, drinken is drinken en daar komt niets tussen.

 

Esther komt even puppieknuffelen. Eigenlijk hebben we de eerste drie weken rust, maar voor mijn familie maak ik uiteraard een keer een uitzondering. Ze komt op haar nieuwe motor, een groot monster. Daar rijdt ze af en toe ook haar visites mee.

 

Natuurlijk hebben we ook nog een Truffel en een Maggie. Zaterdag zijn we even naar de renbaan in Son geweest, om Truffel te trainen qua haasvastheid. Jolanda, altijd vriendelijk en hulpvaardig, hielp ons even op weg. We hebben Truffel eerst even laten kijken, of ze een beetje enthousiast kon worden over het haas.

 

Daarna heeft ze een erg mooie ronde gelopen, strak achter het haas. Ook Maggie heeft een ronde gelopen, en die is nog steeds prachtig snel, ze kreeg een compliment van de mensen ter plaatse. Helaas bleek ze gisteravond wel flink mank, maar dat trekt vandaag al weer aardig weg. Gelukkig.

 

Dit nest wil ik graag opdragen aan mijn moeder. De liefste moeder van de hele wereld.

Samen hebben we het over het thema gehad. We houden beiden erg van tuinen, bloemen en planten. De tuin van mijn moeder was altijd een plaatje, bijna beroemd in Overschie.

 

Vele liefdevolle uren heeft zij er in gestoken. Maar ja..Ballistic Begonia zag ze (gelukkig) toch niet helemaal zitten. Ze wilde stoere namen, passend bij mijn kennelnaam. Toen had ze een idee: Planeten. Maar er zijn er maar acht. En Ballistic Pluto is het ook niet helemaal. Bij Mars moet ik altijd aan die calorierijke chocoladerepen denken.. Toen kwamen we uit op sterren. En dat is het dan ook geworden, het thema van dit nest, dat passende stamboeknamen zal krijgen.

8 april 1963 ben ik geboren. Mijn moeder heeft er nooit een geheim van gemaakt, dat dat, samen met de geboortedag van mijn broer, de gelukkigste dag van haar leven was.

 

Wat ik mij altijd met plezier herinner, zijn de vakanties uit mijn jeugd. Mijn vader kon meestal een maand vakantie krijgen. Mijn moeder pakte dan ons caravannetje in, met de stroop, pakken houdbare vanillevla, blikken soep en veel pakken Brinta, en we trokken naar de zon. Zwitserland, Zuid-Frankrijk, Spanje, Italië..als het ergens ging regenen, reden we gewoon weer door naar het mooie weer. En ook later, toen David geboren werd, zijn we nog lang samen op vakantie gegaan. Mijn ouders gingen dan meestal een weekje eerder, en mijn moeder ging dan de hele camping over om het allermooiste plekje voor ons te vinden. Dat was een heel serieuze business, want ze vond dat wij  het naar ons zin moesten hebben, precies goed staan voor de zon, een mooi uitzicht hebben, een fijne bodem.. Als we dan eenmaal aankwamen, werden we steevast door mijn moeder naar het mooiste plekje van de camping gedirigeerd, en we kregen een heerlijke maaltijd voorgezet, alles vers gekookt, uiteraard. Vaak paste ze ook een dagje op Daaf, zodat Mart en ik er even tussenuit konden.

 

Mam en ik houden allebei van een wijntje, en zo in Frankrijk gingen we dan de Wijnlandgoederen af om wat te proeven, en uiteraard te kopen. Ook in restaurants proefden we graag een locale wijn.

 

Een van de dingen die ik zo ontzettend leuk aan haar vind, is haar scherpe gevoel voor humor, en het feit dat ze bijna kan stikken van het lachen. Als ze eenmaal begint, tranen over haar wangen en niet meer te stoppen.

 

Waar ik altijd heel trots op was, was de manier waarop ze voor haar ouders, mijn opa en oma, zorgde. Oma werd helaas dement. Mijn moeder was er elke week, om te poetsen, praktische dingen te regelen en uiteindelijk regelde ze een tehuis voor ze vlak bij haar in de buurt, waar oma een eigen kamer kreeg op haar afdeling, en opa een eigen kamer om af en toe even tot rust te komen en wat te knutselen. Ze was er altijd voor hen, niet alleen in woorden, maar vooral in daden. Mijn moeder vecht als een leeuwin voor degenen die ze lief heeft.

 

 

Een mooi tijdbeeld: mijn moeder met enkele van haar zusters, op de trouwdag van één van haar jongere broers. Ze kwam uit een gezin van negen kinderen. Feestelijk gekleed op deze dag, met een mantelpak en keurig gekapt haar. Rechts nog net mijn opa, keurig in het pak.

 

Mooi is ze, mijn mam, van binnen en van buiten.

 

Met veel liefde voor al haar dierbaren. Of dat nou haar kleinkinderen Esther, Linda, Sander en David zijn,

 

Of haar kleinhonden Maggie, Donna, Truffel en Tjibbie. En, zeker niet te vergeten, onze Harley.

 

Lieve mam, ik hoop nog veel dingen met je te kunnen doen. Bloem en Tuin, een ritje naar een tuincentrum, een fijne kweker bezoeken.. ik heb er zin in.

 

En dan nu de namen. Ik heb gekozen voor de helderste sterren, dus degenen die wij op aarde het duidelijkst waarnemen.

Voor de reuen:

Ballistic Alpha Tauri

Ballistic Ursae Maioris

Ballistic Arcturus

Ballistic Sirius

Ballistic Polaris.

 

Voor de teven:

 

Ballistic Bellatrix

Ballistic  Alpha Arietis

Ballistic Antares

Ballistic Al Nair.

 

Welke naam naar welk hondje gaat, hoef ik pas te beslissen vlak voor de chipper komt. Maar er zijn twee uitzonderingen: De reu die hier blijft wonen, gaat Ballistic Alpha Tauri heten. De helderste ster van het sterrenbeeld Stier, en mijn moeder is een stier, ze deelt haar verjaardag met die van Willem-Alexander.

En dan ons kleine paarse Ukkie: hij heeft kans gezien om in één week zijn geboortegewicht te verdubbelen, van 140 naar 280 gram. Een klein dapper ventje, met een sterke wil en vechtlust. Hij zal Ballistic Ursae Maioris gaan heten, de Grote Beer. En nog steeds doet hij, wat hij doen moet:

 

Tot slot wil ik graag de lieve mensen bedanken die me verrast hebben met van die mooie kado’s..

Yvonne, bedankt voor de heerlijke puppyhapjes, smaakvol ingepakt, enig!

Tinne, dank zij jou heeft dit nest wel heel veel om mee te spelen!

 

De prachtige rozen van Marjo en Marcel staan te geuren op de tafel,

 

De heerlijke champagne van Leo en Trea moet nog even wachten om opgedronken te worden, het is zo zonde..

en dat geldt ook voor de heerlijke chocolade van Brenda& family.

 

Het is dik genieten van dit heerlijke nest en al jullie medeleven!