De puppies doen me denken aan de mensen in deze prachtige film, met Robert de Niro in de hoofdrol. Mensen die in comateuze toestand leven, en door een medicijn weer even kunnen functioneren. Ineens zijn het van hamsters, via cavia’s, nu toch echt kleine hondjes geworden die kunnen kijken, horen en een beetje lopen. De oogjes zijn nog klein, een beetje overdekt met een blauwig waas, en staan heel slaperig. Maar dat wordt snel anders, nu, elke dag.

Er is voor de pups al best veel gebeurd. De eerste nagelknipsessie,

en de eerste keer ontwormen. Maar slapen en eten is nog steeds het allerbelangrijkst.

 

Dat wordt echt vól overgave gedaan.

 

En daarna lekker uitbuiken.

 

Natuurlijk worden ze nu regelmatig eens opgepakt. Voor een knuffel, voor het wegen..Hi There!

 

In een neus bijten, altijd leuk. Gelukkig nog niet erg effectief, met die (nog) tandenloze bekkies.

 

Wat portretjes van het grut. Lichtblauw:

 

Poseren is heel saai.

 

Oranje meisje:

 

Paars ukkie:

 

Roze meisje:

 

Zwarte jongen:

 

Donkerblauwe jongen:

 

Rode meisje:

 

Gele meisje:

 

Groene jongen:

 

Die vindt het ook maar een saaie bezigheid. Zijn neusje rimpelt er helemaal van.

 

Donna krijgt regelmatig diner in de mand. De pups zijn zeer geïnteresseerd.

 

Knap dingetje toch, mijn Donna.

 

Dutten blijft, zoals gezegd, heel belangrijk. Tegen elkaar aan, over elkaar heen..

 

Paars mag dan de kleinste zijn (hoewel hij nu al 550 gram weegt) maar hij is niet de minste, op zoek naar avontuur..

 

Lekker veilig slapen achter de warme rug van je moeder. Kan het fijner?

 

En hier nog een puppie van Donna, bijna anderhalf jaar oud. Truffel is niet erg gelukkig. Haar moeder heeft het druk, Maggie is boven en Truffel loopt een beetje met haar ziel onder haar arm. Best zielig…maar er komen betere tijden, Truf.

 

En hopelijk ook beter weer, kunnen we een lekker lange wandeling gaan maken.