Al weer 9 1/2 week zijn ze, de kinderen van Oban en Donna. Ik hoor niets dan positieve berichten van de nieuwe eigenaars, en dat doet goed. Heel goed. Inmiddels is ook Cyrus al behoorlijk ingeburgerd hier.  Als pups groeien van liefde, wordt hij een reus, denk ik. Oma, zijn mede-eigenaar, is gek op haar nieuwe kleinhond.

En opa en mijn broer René ook.

Truffel is zijn heldin. Alles wat ze doet, vindt hij geweldig en hij wil dolgraag bij haar slapen en liggen. Meestal vindt ze het wel goed.

Al geeft ze hem ook wel eens een correctie. Dat mag. Cyrus mag van haar nog niet op de bank springen. Soms.

Maar er wordt vooral veel gespeeld, Donna, Truffel en Cyrus maken een feest van het leven.

Dat gaat er nogal lawaaiig aan toe, Cyrus is dan erg vocaal.

Gelukkig heb ik lieve en vooral tolerante buren.

Als hij niet aan het spelen is, woont de Verschrikkelijke Cyrus in zijn rovershol. Al het speelgoed wordt daarin gesleept, het lijkt de grot van Ali Baba wel.

Maar na zo’n lange dag met eten, spelen en slapen, moet er wel uitgerust worden. ’t Is nog maar een baby, je zou het soms bijna vergeten.

Dit blogje is een beetje laat. Dat komt, omdat er onlangs twee vandalen de tuin nogal mishandeld hebben. Eén van die vandalen woont hier in huis, de andere is een knappe blonde broer van vandaal nr. 1.  Maar Brenda, ze staan weer hoor, de begonia’s 🙂 Ik zie alleen dat ik net de foto gewist heb. Handig. Wel een foto van iets anders: de stambomen, ze zijn er al! Binnenkort komen we ze graag een keer langsbrengen bij de pups.

Als laatste opmerking in dit kleine blogje, wil ik graag nog even Sabrina bedanken voor haar morele en fysieke steun, vorig weekend. Dat is echt wel op zijn plaats, dank je dat je er voor me was, Sabrien.