Je wilt op vakantie, en eens heel anders zien..maar geen dagen rijden, want je hebt maar een weekje. Dan is Normandië een goede optie, vonden we. En het was heerlijk.  Onderweg een blakende hitte, eigenlijk een prima dag om in een auto met climate control te zitten. Maar ja, af en toe moet er even geplast worden.

 

Cyrus is met vlag en wimpel geslaagd voor het examen: meerijden zonder zeuren. Hij lag met Truffel in een grote bench, en de meiden hadden achterin ieder een ruime plek met eigen mandje.

 

Op de camping was het heerlijk. In de felle zon nog wat warm, maar met een lekkere zeebries en een schaduwdoek, prima uit te houden.

 

Mags is wel blij dat ze uit de auto is. Zij is de enige van onze honden, die er niks aan vindt, dat rijden.

 

Met vier honden achter een hekje heb je wel veel bekijks op de camping. Je voelt je af en toe net een interessant beest in de dierentuin, al ging al die aandacht niet naar ons. Onze honden zijn helemaal sufgeaaid.

 

We stonden op een fijne, ruime plaats waar we de caravan en de hekjes goed kwijt konden, en dan zelfs nog wat ruimte hadden voor stoelen in de zon etc.

 

De kust bij Yport is erg mooi.

 

Ment noemt dit stuk van Normandië ook wel “de albasten kust”, de kliffen reflecteren het licht van de zon op prachtige wijze, vooral bij zonsondergang.

 

Een tegenvaller: nergens zandstranden, alleen keienstranden. Dus echt rennen op snelheid was er voor de honden niet bij, alhoewel ze toch een aardige poging deden. Maar een beetje snuffelen en verkennen is ook leuk.

 

De zonsondergangen zijn echt schitterend.

 

De avonden zijn echt wat frisser. Maggie en Donna gaan dan lekker in de caravan liggen. Maar Truffel en Cyrus vinden het buiten nog gezellig, en zoeken de warmte bij elkaar.

 

Zo vlak bij zee is de vis natuurlijk spartelvers (hopen we) en dus gaan we regelmatig een visje eten. Voor Mart meestal mosselen.

 

Ze zijn lekker, maar nog een beetje klein. Dit is een restaurantje in Etretat, bekend van de mooie kliffen.

 

Ook mooi bij avondlicht.

 

Best een romantisch uitzicht, zo, met die masten en mensen die lekker op het strand aan het scharrelen zijn.

 

Ook Maggie en Donna genieten van de avond.  Maar dan wel lekker warm in de caravan, in een slaapzakkie.

 

In de ochtend is het tijd om te wassen. Elkaar, dan. Truffel neemt Cyrus regelmatig onderhanden. Hij vindt het wel best.

 

Ik vind het altijd heerlijk om in een Franse supermarkt rond te snuffelen. Wat een aanbod..echt dingen die je hier niet ziet bij de Albert Heijn. Gelukkig maar, in sommige gevallen, ik vind het net whippetpups zo..

 

Gelukkig zie je aan de tandjes dat het toch echt konijnen zijn. Maar wij kiezen toch maar voor spare-ribs, sla en diverse soorten aardappeltjes.

 

Na het eten even wandelen met de whippets. Cyrus nemen we thuis altijd even apart mee, hij mag nog niet zo lang lopen als de grote meiden. Maar hier laten we hem toch even los met Truffel, Maggie en Donna. Cyrus denkt eens lekker met Truffel mee te rennen. En schrikt zich vervolgens suf: het mag niet van Truffel. Zijn grote zus wordt hartstikke boos op hem, hij mag niet rennen, maar moet bij ons blijven.

 

En dat doet hij dan maar. Wel een beetje geschrokken.

 

Een kunstwerk, gemaakt door Moeder Natuur.

 

Het is lekker wandelen, al lopen de stenen (hier wat minder) wat onhandig. Voor Donna geen bezwaar. Ze verdwijnt uit zicht, en als we haar weer zien blijkt ze als een soort steenbokje de klif te beklimmen (niet zo hoog nog, gelukkig) om ergens op te jagen. Zucht.

 

Fecamp is een leuk havenstadje. We hebben er uren rondgewandeld.

 

In de haven worden de trapjes benut door zwemmerts.  Het water ziet er schoon en fris uit.

 

Tijdens zo’n weekje weg rijst natuurlijk de vraag: wat nemen we mee voor David.. Misschien een bootje?

 

Maar ja, daar heeft hij niets aan in het bos hier. Een autootje?

 

Jammer, maar hij heeft nog geen rijbewijs. Een molentje voor op zijn fiets?

 

Nee, dat vindt hij nu niet meer leuk, hadden we tien jaar eerder moeten doen. Macarons dan?

Nah, ik vertrouw die felle kleurtjes niet zo erg. Dan maar een blik originele Normandische boterkoekjes.Wij hebben ons ook niet onbetuigd gelaten met die koekjes. En dat moet er dus weer af. Mart lost het op door een klif te beklimmen. Dapper van hem. Maar het uitzicht is de beloning.

 

Prachtig.

 

En een pulletje bier in Le Havre kan er dan ook wel weer bij. Aan het strand gegeten in een Thais restaurant, heerlijk. Martin Thaise mosselen (nou ja, op Thaise wijze bereid, hoop ik dan) en ik had heerlijke gegrilde inktvis. Hmm.

 

In Etretat hadden ze heerlijke Calamares, niet van die gebakken fietsband zoals je ze hier wel eens krijgt, maar echt verse, heerlijke calamares Romana.

 

Ja, daar hoort een lekker wit wijntje bij, uiteraard.

 

Het was een heel fijne week en voor ik begin te klinken als een reisgids, zal ik dit blogje maar beëindigen.