’t Is herfst. Een jaargetijde waar ik best van houd, als het niet al te veel regent. Afgelopen week was het echter prachtweer. Wel weer voer voor de vogels opgehangen, en wel een kwartier met de camera in de aanslag gezeten, maar de meesjes hadden me door. Een meesloos zaaddingetje dus.

 

Hoe was dat spreekwoord ook alweer? Iets van door de wolken toch de zon zien schijnen? Mag dat ook zijn, door het pootje toch de zon zien schijnen? Mensen die niet bekend zijn met ons ras, zijn altijd weer gefascineerd als ze dit zien.

 

In Eindhoven was het afgelopen week Dutch Design Weekend. Altijd leuk en gezellig, heel bijzondere dingen om te zien. En je kunt je rond laten rijden in een Mini met een kunstwerk er op.

 

Mijn nichtje Esther en ik kozen echter toch voor een weekend Londen. Hier zit ze, de oudste dochter van mijn broer René. Samen met haar nog niet geboren dochtertje van 25 weekjes oud.. Ik mag ook een beetje oma worden en daar heb ik heel veel zin in.

 

Het ontbreekt Esther nog geenszins aan energie en dit weekend hebben we flink gelopen. Uiteraard begonnen bij Harrods. Daar zitten ze niet met het Zwarte Pietendilemma, ze beginnen in oktober al flink met de kerst.

 

De eerste bomen zijn al gesignaleerd.

 

We beginnen bij het Pet Kingdom.

 

Zulke prachtige halsbandjes voor de whippets.. maar met 110 pond per stuk lukt het me toch aardig om ze te laten liggen. En deze mandjes zijn ook niet zachtzinnig geprijsd.

 

Maar dat kost me lang zoveel moeite niet, om die te laten staan. Maar de dame die hier staat te tekenen, mag mijn hondjes ook wel eens komen doen..

 

Esther attendeert me op iets, waar ik dan toch van schrik. Er worden levende pups verkocht in Harrods. Slechte zaak. Je mag ze dan eigenlijk ook niet fotograferen. 2000 pond voor een Cocker Spaniël. Uiteraard is de moeder er niet bij..triest.

 

Je kunt ook gelijk een garderobe voor je pup of je chihuahua aanschaffen..het moet toch niet gekker worden.

 

Dan maar naar de babykleertjes, zodat de aanstaande moeder eens lekker kan snuffelen. Maar ze vindt niet veel van haar gading. Het zijn allemaal volwassen kleertjes in een piepklein maatje. En je kunt ook vast het uniform voor de peperdure kostschool uitzoeken.

 

Nèh, dat is het allemaal niet. Dan maar naar de wat hippere afdelingen. Zoals de schoenen.  Ik weet niet waarom ik nou direct aan Lisette moet denken..

 

De Foodhalls van Harrods zijn wijd en zijd bekend, en terecht. Je moet er niet echt iets willen kopen, maar kijken is ook leuk. We blijven tenslotte Nederlanders.

 

Misschien wat koffie of thee meenemen,

 

bonbonnetje erbij?

 

Of een flesje cognac voor na het eten? Voor een slordige 10.000 pond ben je koopman..

 

Van al dat eten kijken, krijg je toch een beetje trek. Dus naar de eetgelegenheden van Harrods. Niet goedkoop, maar vooruit. Je kunt naar de chique zaal waar de high tea geserveerd wordt. De gemiddelde leeftijd is ongeveer 60. Maar Harrods is in Arabische handen. Je moet ook bijna wel een oliesjeik zijn om hier je dagelijkse boodschapjes te kunnen doen.. Dus zijn er buitengewoon veel klanten van Arabische afkomst, en die gaan naar de Mezzah. Esther en ik dus ook..even een stukje Arabië in Londen is best leuk. Eerst een biertje, uiteraard Harrods eigen merk.

 

En daarbij falafel, hummus, geroosterd lamsvlees..heerlijk.

 

Die cola en dat bier moeten er weer uit, zeker bij Esther, die over wat minder ruimte in de blaas beschikt, uiteraard. Maar ook dat kan in stijl.

 

In de avond naar Fifteen, het restaurant van Jamie Oliver, waar kansarme jongeren worden opgeleid tot koks, bedienend personeel etc. Elke dag een andere menukaart.

 

Jamie zelf hebben we niet gezien. Later blijkt ook waarom: het is een nogal druk baasje. We dachten nogal exclusief te zijn om hier te gaan eten, dat was echter allerminst het geval. Overal in Londen word je doodgegooid met andere Jamie-restaurants. Maar dat neemt niet weg dat ik de cannelloni met konijn, sjalotjes en paddenstoelen één van de allerlekkerste dingen vond die ik het afgelopen jaar heb gegeten. Eens kijken of ik het recept ergens kan bemachtigen. Na zo’n drukke dag ben je wel versleten, dus lekker bovenin de dubbeldekker, beentjes illegaal omhoog en genieten van het uitzicht.

 

De volgende dag uiteraard wat van de toeristische highlights gezien, zoals London Bridge.

 

Maar het leukste blijft toch het straatleven. Hoe deze man het doet, weet ik niet, maar hij houdt het verrekkes lang vol.

 

Ik heb een paar whippets gezien, maar niet veel. Dit exemplaar houdt de boel wel schoon.

 

Er zijn wel speciale parkings voor de hond.

 

Mensen staan hier écht keurig in de rij, voor bijvoorbeeld de roltrap. Ook heel beheerste gezichten. Ik weet alleen niet waar de stiff upper lip precies zit.

 

Een bijzonder maf fenomeen: M&M’s World. Je ruikt het al van verre. Je kunt er werkelijk alles van M&M kopen, van pyama tot eigengekleurde snoep, van beeld tot poster, teveel om op te noemen. En dat drie enorme verdiepingen groot.

 

Esther wil graag naar de musical “Book of Mormon”. Gelukkig al ruim van tevoren kaartjes geboekt, want het is nogal een succes en ik heb me tranen gelachen. Aanrader.

https://www.thebookofmormonmusical.co.uk/synopsis/

De volgende dag nog naar Portobello Road, waar enorme hoeveelheden grappige kleine winkeltjes in een ongelofelijk leuke straat naast elkaar staan. Niet missen..  Tja, en dan is het al weer tijd om naar de luchthaven te gaan. Nog even een bite: toast met champignons en spinazie. Heerlijk. Heb vanavond gelijk iets dergelijks uitgeprobeerd, maar dan op pasta. Ook lekker, maar die toast was wel zalig.

 

Gelukkig was de storm nog maar net begonnen, en werden de vluchten netjes op tijd uitgevoerd. Want zo’n weekend is heerlijk, maar thuiskomen ook. Voor de honden was goed gezorgd. Het lijkt een wiskundige formule, maar in feite zijn het alleen de voerinstructies voor de whippets.

 

Enfin, het was een heerlijk weekend. Voor herhaling vatbaar!

’t Eén heeft gelukkig weinig met het ander te maken, maar ja, het komt toch samen in een blogje.

Afgelopen dinsdag kwam Yvonne gezellig langs, met haar meiden River, Kiss en Jillz. Altijd feest. Cyrus geeft haar dan ook een passende verwelkoming.

 

Heerlijk de bossen in, en de energie er even uitknallen!

 

Zou hier de uitdrukking: “platte sprint” vandaankomen? Het gaat vrij hard, in ieder geval en Riff laat zich ook niet kennen.

 

Yvonne plukt paddenstoelen. Ben benieuwd aan wie ze deze gaat serveren, even de overlijdensberichten in de gaten houden. 🙂 ( Leuk geposeerd Yvon, ze staan er gewoon nog hè..)

 

We doen altijd een bakkie voor de wandeling, en nà de wandeling. en da’s een heel verschil. Voor de wandeling drukke honden, die van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen, zo graag willen ze dat wij die thee naar binnen gieten en naar buiten gaan. En na de wandeling een ontspannen clubje honden, heerlijk. Jillz en Cyrus.

 

En het onafscheidelijke duo, dat zelfs elkaars houding kopieert.

 

Riff kijkt pijnzend naar de Oosterse lamp..zou het iets in haar losmaken, als Oosterse schone zijnde?

 

Vrijdagavond kwam La Famiglia gezellig eten. We hebben er maar een tafel bijgekocht. Want dit willen we best vaker..gezellig.

 

Mijn ouders en broer overzien hun nageslacht. Met tevredenheid, hoop ik.

 

En vandaag is onze Donna gesteriliseerd. Een beetje een nare dag dus, lang wachten tot ik haar weer mocht halen. Ze wist vanochtend, toen ik haar weg ging brengen al dat er iets niet helemaal goed was, in plaats van aan te komen rennen toen ik haar riem pakte, liep ze rap de andere kant op. Maar het is achter de rug. Ze ligt nu warm onder haar slaapzak, nog in diepe slaap, maar goed wekbaar. Haar zoon aan haar zijde.

 

Goed nieuws: de spierscheuring is al een stuk genezen, dat gaat de goede kant op. Nu ook nog een paar weken rust na de operatie, dat gaat mooi samen op. Maar aangezien mijn computer boven staat, en Donna beneden ligt, brei ik er hier en nu een einde aan, even bij het meisje zijn nu.

Afgelopen weekend gingen we naar Etten-Leur, voor de clubkampioenschappen bij “Het Haasje”. Het goot en ik had geen bal zin. Maar ja, het is altijd leuk, goed georganiseerd, gezellig.. Gewoon gaan dus. Toen we de caravan wilden neerzetten, stootten we op een klein probleempje.

 

Een stelletje pauwen, die geenszins van plan waren om ons er door te laten. Maar uitstappen en een beetje dreigen hielp. Het bleef regenen, en ook niet een heel klein beetje. Mart kookte lekker Kip Siam in de caravan.

 

Maggie vindt het echt heerlijk ruiken. Ik ook, trouwens.

 

Na een ontzettend natte nacht (gelukkig alleen buiten) bleek het in de ochtend toch droog. Gelukkig. Eigenlijk werd het een heel mooie dag, we hebben regelmatig de zon gezien en de temperatuur was prima. Mart probeert eens een ander ras. Hij mag Karin helpen met de Afghanen.

 

Mooi, maar dat is het toch niet helemáál voor hem. Dan maar eens een Saluki proberen.

 

Kijk, daar voelt hij zich al iets beter bij..maar we houden het toch maar bij onze whippets. Hier Mags, helemaal klaar voor de coursing. Ze jammert, gilt, keft, blaft en zingt zich naar de start, zoals gewoonlijk.

 

Ze loopt heerlijk met Lois van Peter en Donna, en voor een dame van ruim acht jaar laat ze best nog wat zien. Het is altijd lastig om haar weer van het haas af te plukken, die muilkorf hindert haar niet erg.

 

Na de eerste omloop, de training. Truffel mocht samen met haar tante Indie. Kijken hoe het gaat nu. Ze liepen mooi,  Truffel stoorde niet, alleen bij de kill vertrouwde ik haar niet helemaal. Na de tweede omloop mocht Truffel, met Indie als begeidhond, voor het haasvast. De dames hadden er allebei zin in!

 

Maar helaas..dit verhaaltje heeft geen goed einde. Truffel stoorde Indie weer. Als Truf vooropliep, niets aan de hand. Maar belandde ze achter Indie, dan vond ze dat niks en probeerde voor te dringen. Dominante doos. Truffel is er nog niet klaar voor, dus, en misschien gebeurt dat ook wel nooit. Da’s dan jammer, maar ze is me er niets minder lief om.

Cyrus daarentegen, leverde ons een heel andere verrassing. Hij mocht een half parcoursje. Cyrus vertrok met een enorm fanatisme en courste prachtig!! Heerlijk om te zien. Jan Werner, de draaier, zei na afloop, nogal droog: “Leuk hondje. Moet je wat mee gaan doen. ” 🙂  Voor mensen die niet coursen, is het begrip “draaier” misschien niet geheel bekend. De draaier is een ontzettend belangrijke man (of vrouw) tijdens de coursing. Hij zorgt ervoor dat het kunsthaas net op de juiste afstand van de honden blijft. De honden rennen met zijn tweeën achter het haas aan, maar mogen het niet te pakken krijgen. Ook mag het haas niet te ver vooruit worden gedraaid. Een draaier die zijn werk niet goed doet, kan voor blessures zorgen bij de honden, als het kunsthaas bijvoorbeeld vlak bij een klos wordt stilgelegd. Kortom, het is nog een hele kunst en naast de jury kan de draaier dus ook best nogal wat zeggen over de kwaliteit van de honden.  Het is natuurlijk fijn om te draaien op een wat hogere positie, voor meer overzicht.

 

Eén van de heerlijke dingen van coursen is dat je altijd ergens in de natuur zit. Mooi landschap, koetjes, paardjes,

 

 

Pauwen…nou ja, die niet altijd,

 

en Pralientjes. (Redelijk vaak. )

 

De mensen van Oss (“Het Haasje) zorgen ervoor dat we allemaal een lekkere warme lunch krijgen. Gezellig, samen eten.

 

 

Truffel en Cyrus zien een pauw. Ik denk dat ze wel een hapje zouden lusten.

 

Het is en blijft een siamese tweeling, waar de één is, is de ander ook.

 

Natuurlijk is er, na de tweede omloop, de prijsuitreiking. En daar krijgen we goed nieuws: Kootje (Ballistic Dakota) van Sabrina en mij is clubkampioen geworden…trots!!

 

En Maggie op een mooie tweede plaats..onze grand old lady.  Maar op onderstaande foto zien we de kampioenen, en daar spotten we ook Rico van Dennis en Monique!

 

Mooi werk, proficiat allemaal! Dat moet gevierd worden.

 

Ons verse kampioentje wacht de kussen niet af. Ze gaat ze gewoon halen.

 

Bij iedereen die daarvoor openstaat. Of niet. Maakt niet zoveel uit. Maar Monique kust wel, dat weet ze.

 

Voor Truffel geen felicitaties. Wel knuffels.

 

Maar dat ze voor Dakota zelfs ballonnen oplaten..daar stond ik dan weer van te kijken.

 

Ja, toch weer een mooi weekend en blij dat we gegaan zijn. Alleen Maggie loopt ook niet 100 % zuiver nu, goed dat we een paar weekjes rust hebben.

Afgelopen weekend was de Grand Prix van de WRA, gehouden in Spaarnewoude. De coursing vond plaats op een terrein wat ik heel mooi vind. O.k., het is een drukke aanvoerroute van Schiphol, dus een heleboel vliegtuigen.

Maar het terrein zelf is erg mooi, en zeer geschikt voor het doel. De mensen van de WRA blijven me verbazen. Zo heb je een leeg veld, dan komen er wat auto’s en busjes aan en daar wordt een heleboel uitgeladen. En voor je het weet staat er een gezellige kantinetent met de heerlijkste snacks, een terrasje ervoor, een parcours en alles wat nodig is voor een prima coursing. Chapeau, mensen!! Zonder jullie zouden we niet zo’n gezellig weekend hebben, en dat geldt uiteraard ook voor de draaier, haasrondbrenger, starter en verder iedereen die daar op de zaterdag, zonder er een cent aan te verdienen, een leuke dag voor hond en baas staan te leveren.  De vrijdagavond begon met een training. Daar had ik niet op gerekend, dat was een hele verrassing, en een plezierige. Truffel ging als de brandweer achter het haas aan. Misschien is ze nu haasvast genoeg om met een andere hond te lopen, we gaan het eens proberen. Maar Cyrus was de echte verrassing: het kwartje is volledig gevallen. We hebben hem een stuk met wat bochtjes laten lopen en als het aan hem lag, had hij de hele coursing uitgelopen, gierend van plezier. Maar daar wachten we nog een half jaartje mee. Volgend seizoen, knul! Monique hield Cyrus even vast toen Truffel gestart werd. Dat doet ze echt heel elegant.

De volgende dag was het dan ook een stuk lastiger om met Truffel en Cyrus langs de coursing te lopen..ze wilden meedoen! Ademloos kijken naar het haas..

Moeder en zoon spelen heel veel samen, de laatste tijd. Donna geniet van haar kinderen. Zelfs als ze al gereed gemaakt is voor de course.

De coursingdag. Maggie loopt een mooie course en laat zien dat ze het nog altijd geweldig vindt. En het geweldig kan. Onze powergirl, met naar achter waaiende oortjes.

Donna liep twee heel erg mooie courses. Het enige wat ik niet helemaal leuk vond aan dit parcours, was het gebrek aan technisch coursing. Het was een parcours met hele lange rechte stukken, met weinig bochten. Jammer, want daar is Donna best goed in. Maar ook tussen de zeer snelle honden uit renlijnen wist ze zich prima staande te houden. (De mooie foto’s van Donna en Maggie zijn gemaakt door Monique Post, waarvoor dank!)

Ik was hartstikke trots op haar, tenminste. Na de tweede course heeft Martin haar uitgelopen, en toen hij het coursingdekje afdeed, gaf ze even pijn aan. Aan de voetjes etc was niets te zien, en ze ging lekker rusten onder een bontvacht in de caravan. Maar toen de coursing afgelopen was, wilde ik haar even uitlaten, uiteraard. Donna durfde niet van het bed te springen. Toen ik haar wilde helpen, sprong ze toch en gaf een gil. Foute boel dus. Sabrina en ik hebben haar helemaal nagekeken, maar zagen zo gauw niets, voetjes en tenen in orde, geen last bij de schouders of in de achterhand..tot Donna het trapje van de caravan opliep, toen zag ik ineens een vreemd verschil in haar dijspieren, aan de binnenkant. Een rare bobbel..niet best.  Reden genoeg om ome Herman er even bij te vragen, en die constateerde een spierscheuring. Vandaag ben ik even met haar naar Dr. van der Rijt geweest, en die constateerde hetzelfde. Ze heeft wat Tolfedine tegen de zwelling gehad, en krijgt nu zes weken lijnrust. Het arme ding. Net weer begonnen na haar zwangerschap, en nu al weer uitgecourst. Echt zonde, vooral voor Donna, uiteraard. Ik hoop dat ze goed geneest en volgend seizoen weer mee kan doen, voor dit seizoen is het in ieder geval afgelopen.

Ik ben dan ook maar met haar zoon Cyrus (voor iedereen die het wat onwennig uitspreekt: je zegt Sairus) naar de prijsuitreiking gegaan. Donna bleek het meer dan goed gedaan te hebben: ze was vijfde van de twintig teven!

Knap gedaan, Donna! Dakota viel net buiten de prijzen helaas, maar heeft ook schitterend gelopen.

En Maggie was 15e, niet gek voor een meisje van ruim acht jaar.  De eerste zes bij de dames:

En de finaleplaatsen bij de heren:

Proficiat Hannie, Edwin, en Dennis! Voor de anderen uiteraard ook, maar de namen willen me helaas niet te binnen schieten.  Ook een dikke proficiat voor Fajah, de Afghaanse dame van Anja en Sabrina.

De nummer één en twee, vorige week was het net andersom en de dames feliciteren elkaar met plezier.

De traditionele foto van de buit:

Grappig wel: Cyrus is gek op deze truffels. Dus ik vroeg Donna in de ochtend, of ze misschien die doos voor haar zoon wilde winnen. Nou, dat heeft ze gedaan.

Het allerbelangrijkste aan coursing is voor mij toch wel de gezellige dag. Yvonne die even komt kijken en aanmoedigen:

Leo en Monique idem, en gezellig elkaars honden knuffelen.

Aardige mensen die de oogst van hun boomgaard mee naar de coursing meenemen en iedereen voorzien van gratis appels en peren,

Basenji’s die op een originele manier aangevoerd worden naar de start,

Dennis, genietend van zijn Rico,

en een vlucht ganzen, op weg naar het zuiden. Denk ik.

Van Anja kreeg ik een leuke klok, met “Chardonnay” er op, passend bij Donna’s stamboomnaam dus.

En zaterdagavond kwamen Monique en Dennis gezellig eten, en dan heb je zo maar een mand warme pralientjes in je voortuin.

Toen we weer thuis kwamen, bleek de droger aangekomen te zijn. Zodra ik tijd heb, ga ik ook eens lekker hobbiën met zelf vlees drogen. Ben benieuwd.

En dan vandaag hebben we mogen genieten van de aanwezigheid van Sirius, het lichtblauwe bandje. Een lief knap joch, en Cyrus en Sirius lijken behoorlijk op elkaar. Hier Sirius met Truffel.

Volgend weekend naar de clubkampioenschappen. Helaas is ons kampioentje voorlopig uitgeschakeld, maar Maggie heeft er vast nog zin in, en wie weet vinden we een leuke hond waar Truffel een keer mee mag lopen.