’t Is herfst. Een jaargetijde waar ik best van houd, als het niet al te veel regent. Afgelopen week was het echter prachtweer. Wel weer voer voor de vogels opgehangen, en wel een kwartier met de camera in de aanslag gezeten, maar de meesjes hadden me door. Een meesloos zaaddingetje dus.

 

Hoe was dat spreekwoord ook alweer? Iets van door de wolken toch de zon zien schijnen? Mag dat ook zijn, door het pootje toch de zon zien schijnen? Mensen die niet bekend zijn met ons ras, zijn altijd weer gefascineerd als ze dit zien.

 

In Eindhoven was het afgelopen week Dutch Design Weekend. Altijd leuk en gezellig, heel bijzondere dingen om te zien. En je kunt je rond laten rijden in een Mini met een kunstwerk er op.

 

Mijn nichtje Esther en ik kozen echter toch voor een weekend Londen. Hier zit ze, de oudste dochter van mijn broer René. Samen met haar nog niet geboren dochtertje van 25 weekjes oud.. Ik mag ook een beetje oma worden en daar heb ik heel veel zin in.

 

Het ontbreekt Esther nog geenszins aan energie en dit weekend hebben we flink gelopen. Uiteraard begonnen bij Harrods. Daar zitten ze niet met het Zwarte Pietendilemma, ze beginnen in oktober al flink met de kerst.

 

De eerste bomen zijn al gesignaleerd.

 

We beginnen bij het Pet Kingdom.

 

Zulke prachtige halsbandjes voor de whippets.. maar met 110 pond per stuk lukt het me toch aardig om ze te laten liggen. En deze mandjes zijn ook niet zachtzinnig geprijsd.

 

Maar dat kost me lang zoveel moeite niet, om die te laten staan. Maar de dame die hier staat te tekenen, mag mijn hondjes ook wel eens komen doen..

 

Esther attendeert me op iets, waar ik dan toch van schrik. Er worden levende pups verkocht in Harrods. Slechte zaak. Je mag ze dan eigenlijk ook niet fotograferen. 2000 pond voor een Cocker Spaniël. Uiteraard is de moeder er niet bij..triest.

 

Je kunt ook gelijk een garderobe voor je pup of je chihuahua aanschaffen..het moet toch niet gekker worden.

 

Dan maar naar de babykleertjes, zodat de aanstaande moeder eens lekker kan snuffelen. Maar ze vindt niet veel van haar gading. Het zijn allemaal volwassen kleertjes in een piepklein maatje. En je kunt ook vast het uniform voor de peperdure kostschool uitzoeken.

 

Nèh, dat is het allemaal niet. Dan maar naar de wat hippere afdelingen. Zoals de schoenen.  Ik weet niet waarom ik nou direct aan Lisette moet denken..

 

De Foodhalls van Harrods zijn wijd en zijd bekend, en terecht. Je moet er niet echt iets willen kopen, maar kijken is ook leuk. We blijven tenslotte Nederlanders.

 

Misschien wat koffie of thee meenemen,

 

bonbonnetje erbij?

 

Of een flesje cognac voor na het eten? Voor een slordige 10.000 pond ben je koopman..

 

Van al dat eten kijken, krijg je toch een beetje trek. Dus naar de eetgelegenheden van Harrods. Niet goedkoop, maar vooruit. Je kunt naar de chique zaal waar de high tea geserveerd wordt. De gemiddelde leeftijd is ongeveer 60. Maar Harrods is in Arabische handen. Je moet ook bijna wel een oliesjeik zijn om hier je dagelijkse boodschapjes te kunnen doen.. Dus zijn er buitengewoon veel klanten van Arabische afkomst, en die gaan naar de Mezzah. Esther en ik dus ook..even een stukje Arabië in Londen is best leuk. Eerst een biertje, uiteraard Harrods eigen merk.

 

En daarbij falafel, hummus, geroosterd lamsvlees..heerlijk.

 

Die cola en dat bier moeten er weer uit, zeker bij Esther, die over wat minder ruimte in de blaas beschikt, uiteraard. Maar ook dat kan in stijl.

 

In de avond naar Fifteen, het restaurant van Jamie Oliver, waar kansarme jongeren worden opgeleid tot koks, bedienend personeel etc. Elke dag een andere menukaart.

 

Jamie zelf hebben we niet gezien. Later blijkt ook waarom: het is een nogal druk baasje. We dachten nogal exclusief te zijn om hier te gaan eten, dat was echter allerminst het geval. Overal in Londen word je doodgegooid met andere Jamie-restaurants. Maar dat neemt niet weg dat ik de cannelloni met konijn, sjalotjes en paddenstoelen één van de allerlekkerste dingen vond die ik het afgelopen jaar heb gegeten. Eens kijken of ik het recept ergens kan bemachtigen. Na zo’n drukke dag ben je wel versleten, dus lekker bovenin de dubbeldekker, beentjes illegaal omhoog en genieten van het uitzicht.

 

De volgende dag uiteraard wat van de toeristische highlights gezien, zoals London Bridge.

 

Maar het leukste blijft toch het straatleven. Hoe deze man het doet, weet ik niet, maar hij houdt het verrekkes lang vol.

 

Ik heb een paar whippets gezien, maar niet veel. Dit exemplaar houdt de boel wel schoon.

 

Er zijn wel speciale parkings voor de hond.

 

Mensen staan hier écht keurig in de rij, voor bijvoorbeeld de roltrap. Ook heel beheerste gezichten. Ik weet alleen niet waar de stiff upper lip precies zit.

 

Een bijzonder maf fenomeen: M&M’s World. Je ruikt het al van verre. Je kunt er werkelijk alles van M&M kopen, van pyama tot eigengekleurde snoep, van beeld tot poster, teveel om op te noemen. En dat drie enorme verdiepingen groot.

 

Esther wil graag naar de musical “Book of Mormon”. Gelukkig al ruim van tevoren kaartjes geboekt, want het is nogal een succes en ik heb me tranen gelachen. Aanrader.

https://www.thebookofmormonmusical.co.uk/synopsis/

De volgende dag nog naar Portobello Road, waar enorme hoeveelheden grappige kleine winkeltjes in een ongelofelijk leuke straat naast elkaar staan. Niet missen..  Tja, en dan is het al weer tijd om naar de luchthaven te gaan. Nog even een bite: toast met champignons en spinazie. Heerlijk. Heb vanavond gelijk iets dergelijks uitgeprobeerd, maar dan op pasta. Ook lekker, maar die toast was wel zalig.

 

Gelukkig was de storm nog maar net begonnen, en werden de vluchten netjes op tijd uitgevoerd. Want zo’n weekend is heerlijk, maar thuiskomen ook. Voor de honden was goed gezorgd. Het lijkt een wiskundige formule, maar in feite zijn het alleen de voerinstructies voor de whippets.

 

Enfin, het was een heerlijk weekend. Voor herhaling vatbaar!