Eerste kerstdag, de honden zijn al vol verwachting,

En de tafel is klaar voor onze hele familie.

Een kerst zonder Els en zonder Maggie. Maar behalve het verlies, zijn er ook beloftes. Zoals dit schattige bijzettafeltje.

Waarvan we de inhoud hopelijk over een goede maand mogen bewonderen en knuffelen. Een meisje, dat mijn ouders overgrootouders gaat maken. Heerlijk, weer een baby in de familie! We hebben een fijne avond gehad onder elkaar, op eerste kerstdag. En nee, Esther heeft dat bier niet opgedronken, ze zat, na slok van een afgrijselijk vieze alcoholvrije wijn, gewoon aan de druivensap.

Tweede kerstdag mochten we op het veld van Ron, in Koningslust, de honden even de pootjes laten strekken. Dat wordt zeer gewaardeerd. Truffel en Donna, moeder en dochter, prima aan elkaar gewaagd.

Truffel ligt op de loer..als er een slachtoffer voorbij komt,

sprint ze er op af.

Als Ron even weggaat, staat Truffel hem op te wachten. Want het zou zomaar kunnen dat hij iets lekkers voor de honden aan het halen is.

Een paar whippets, een veilig veld en een frisbee. Meer heb je niet nodig.

Heerlijk uitrennen.

En steeds weer die viezige natte frisbee komen brengen, in de hoop dat die weer weggegooid wordt.

Dan vraagt Ron of we even meekomen. Hij heeft een verrassing.

Tja. Dan ben je met stomheid geslagen. Maggie heeft een naar haar vernoemde losloopweide..

Ik mag het bordje onthullen en de kaars van het kerststukje aansteken, dat eronder staat. En de honden wijden de weide in.

Ron, wat een prachtig gebaar joh. Truffel bedankt dan ook in stijl. Op haar kalme, ingetogen manier.

Dagelijks wandelen er mensen langs, die even stilstaan en het bordje lezen. Soms is Ron in de buurt en legt uit wie Maggie was. Nee, ons meisje wordt niet vergeten. En dat is fijn.

Verder hebben we fijne dagen gehad. Een bezoekje bij Jacqueline en Gert-Jan, waarbij heerlijk voor ons gekookt is. Versgerookte zalm, een heerlijk kaasgerecht, en van die lepeltjes..

The Taste is er niets bij. Heerlijk. Een tegenlichtopname van hun mooie whippet Rose.

Zelf hebben we Leo en Trea en hun mooie Leila mogen ontvangen.Dat was gezellig, alleen de foto’s lijken nergens op.

Behalve dan misschien deze van een blije Truf, Cyrus en Leila.

Gisteren zijn we Zoran en zijn eigenaars Jean en Rika  eens wezen opzoeken, in Ardooie, nog achter Gent en Brugge. Best even een eindje rijden. Maar gelukkig konden we even een tussenstopje maken in Breda, om Dennis en Monique een fijne kerst te wensen, en de Pralientjes even te knuffelen.

We voelden ons in Ardooie bijzonder welkom, en zaten rond half één al aan de champagne. Dat overkomt mij zelfs niet elke dag.

We waren uitgenodigd voor de lunch. In Nederland denk je dan al gauw aan een kop soep met een broodje. Zo niet in België.

Rika is een fantastische kokkin.

Ze had onder andere varkenswangetjes gemaakt. Dat had ik niet eens bedacht, dat je dat kon eten. Maar blijkbaar geldt het als een delicatesse en dat is volkomen terecht. Ik denk dat het wel eens het lekkerste vlees zou kunnen zijn dat ik ooit heb gegeten. Het dessert mocht er ook zijn.

Maar goed, we kwamen niet alleen om ons te laten verwennen. Zoran knuffelen was toch wel het belangrijkste.

Zoran is op aan het groeien tot een fraaie reu met een keurige maat en een geweldig lieve expressie. Voor Jean en Rika is hij hun eerste hond, en dus zeker eerste pup. Dat valt af en toe niet mee. Zoran mag graag wat slopen als hij de kans krijgt, ook in zijn bench. Hij heeft veel energie en weet daar vaak niet helemaal raad mee. En dat is voor Jean en Rika wel eens een vraagstuk, wat ze daar mee moeten beginnen. Jean steekt erg veel tijd in Zoran, ze hebben samen een privé-trainer en maken lange wandelingen.  Maar er is ook aandacht voor een knuffel op zijn tijd, Rika en Zoran brengen graag samen wat kwaliteitstijd door.

We hopen jullie snel eens in Brabant te verwelkomen, zodat Zoran eens met zijn moeder, broer en zus kan rennen over de heide!

Hier lijkt het wel of er storm aankomt, de hondjes zijn soms erg druk.

Maar af en toe treedt de rust in, en liggen ze samen weer als een Siamese tweeling in de mand.

Het valt mij op dat Donna de laatste weken enorm veel met haar kinderen speelt. Ze lijkt af en toe zelf wel weer een pup. Dat is fijn om te zien. Maar natuurlijk missen we daar Mags bij. Gelukkig staat ze nog op de kerstkaart, volgend jaar zal dat niet meer mogelijk zijn en dat doet zeer.

Ik wens u vanaf deze plaats een fijne kerst en een heel goed 2014, waarin wensen uit mogen komen.

Afgelopen weekend was de Winner in Amsterdam. We hadden enige tijd geleden Cyrus al ingeschreven. Gewoon, eens kijken hoe het gaat.. Mijn lieve achterbuuf Jacqueline Wagener wilde hem wel voor me showen en zo togen we, om half zeven in de ochtend (verschrikkelijk..) naar Amsterdam. Cyrus doet het gelukkig prima in de auto. Maar in de parkeergarage bleek toch weer hoe diep het ongeluk van Maggie er bij hem ingehakt heeft: hij was echt doodsbang van de voorbijrijdende auto’s. Dus vrolijk tegen hem gekletst, iets lekkers gegeven en uiteindelijk kom je dan wel bij je ring.

Daar was het beregezellig. Heel veel lieve Whippetmensen kwamen nog even praten over Maggie, een knuffel geven en ik had de gelegenheid om enkele mensen persoonlijk te bedanken.

Na de Barsois was gelijk Cyrus aan de beurt, samen met een knap reutje, Italiaanse import “Believe in Love”. Jacqueline en Cyrus deden hun best maar ik merkte dat het voor Cyrus toch wel heel spannend was  nog. Hij was nog onder de indruk van de auto’s, al de geluiden van een enorme indoorshow en al dat soort dingen. In stand deed hij het keurig, een foto van Monique Post:

en nog eentje van Tinne:

maar hij durfde niet zijn ontspannen, lichte mooie gangwerk te laten zien. Toch won hij, en werd daarmee beste pup. Hartstikke leuk!

Ook Hunter van Dennis en Brenda deed het prima, hij behaalde een Uitmuntend en had een bijzonder mooi keurrapport.

Maar ook iets over mijn eigen puppy. Morgen wordt hij al weer volwassen, onze David. Ongelofelijk. 18 jaar geleden, nog in de verloskamer, je eerste kennismaking met je opa en oma,

Op zondagmorgen 17 december ben je om half zeven geboren. Rond half negen kwamen opa en oma al, keurig in feestkleding, met champagne en verse bloemen. Wat een feest. Je was een ontzettend lieve baby met prachtige grote ogen.

Mooie herinneringen.

Met een half jaar namen we je al lekker mee naar Zuid-Frankrijk, en dat hebben we jaren gedaan.

Koken en eten, allebei interessant.

Toen je zeven was, je eerste hond, onze Bas.

Bijzonder moment: je kwam op TV, als één van de best rekenende kinderen van Nederland, en mocht meedoen met de Rekentoets. Hier met Joost Prinsen.

Ik had heel graag een recente foto van je geplaatst hier. Maar ja, altijd als ik de camera op je richt trek je een gekke bek dus dat schiet niet op. Nou ja lieverd, never mind. Morgen mag je roken, drinken, stemmen, naar 18+ films en eindelijk officiëel die spelletjes spelen die je al jaren speelt op de computer. Fijne verjaardag morgen, mijn zoon!

Afgelopen donderdagavond begon al emotioneel. Mart en ik zijn even naar Karin geweest. Dat is de lieve dame die haar eigen jas over Maggie heen gelegd heeft na de aanrijding, en zij was bij Maggie toen ze stierf. We brachten de schone jas, en een mooi cadeau naar deze dierenvriendin, en onder het genot van een bakkie koffie, nog even het verhaal weer gehoord.

Toen ik thuis kwam, moest ik even naar de schuur, en hoorde ik achter de schutting ineens twee bekende stemmen..hè, Jilke en Liz? Beetje laat om nog te gaan wandelen op de donkere heide, dus die komen misschien even een kopje thee of een glaasje wijn drinken. En ja hoor.

Maar Liz was niet helemaal als anders. Beetje nerveus leek ze wel. En de dames waren beiden nogal flink gewapend met foto- en filmapparatuur. Verdacht.

En ja hoor, de aap kwam uit de mouw. (Sorry Liz..) Lisette begon een mooie speech, en van de inhoud van die speech, was ik met stomheid geslagen. Blijkt dat mijn lieve vriendin Monique (Salty Sands Whippets) een geheime facebookgroep opgericht heeft. Met als doel om wat geld in te zamelen voor een Trax, voor één van de honden voor mijn roedel. En toen bleken zo’n 55 mensen meegedaan te hebben, en met wat handelen van Monique blijken nu alle drie mijn honden een trax te krijgen, en waarschijnlijk zijn er ook nog fondsen voor een goede smartphone, die de apps ondersteunt! Nou…ongelofelijk. En ik weet nog steeds niet goed wat ik moet zeggen en hoe ik jullie kan bedanken. Maar ik vind het zo geweldig, zo’n warm bad, zo veel vriendschap. Maggie heeft blijkbaar best wat harten weten te raken, en ik ben nòg trotser op haar dan ik ooit geweest ben dan toen ze nog leefde. En ik ben zo blij met jullie steun en medeleven. Jilke en Liz hadden een mooie kaart bij zich, met een prachtige tekst, en ook alle namen van degenen die meegedaan hebben.

Lieve allemaal van deze kaart, en ook alle lieve mensen die met ons meegeleefd hebben: Ik wil jullie vanuit de grond van mijn hart bedanken. Sommige van jullie ken ik goed, via de Whippetclub,  via coursings, via het windhondenforum, sommigen van jullie ken ik helemaal niet persoonlijk, ik zou je op straat zo voorbijlopen (tenzij je je hond bij je hebt, dat lukt vaak wat beter). En dan toch zo’n actie. Van mij zou het in de krant mogen, als tegenwicht voor alle berichten over wat mensen elkaar zoal aandoen. Dit is iets om nooit te vergeten en aan terug te denken op slechte dagen. De kaart zal ik altijd bewaren.

Hoewel ik om half negen die avond ook uitgenodigd werd voor de geheime groep, heb ik niet meteen gereageerd. Het was zo fijn om even life te praten met de delegatie van de Traxgroep.

Dames, bedankt voor jullie luisterend oor, en voor je bezoek. Het was machtig.

En zo gebeurt er binnen 10 dagen iets verschrikkelijk verdrietigs, maar ook iets heel moois. Dank jullie wel daarvoor.

Bij deze wil ik heel graag bedanken voor de overweldigende hoeveelheid lieve kaartjes, berichtjes, bloemen en alle andere blijken van medeleven na het afschuwelijke ongeluk van onze Maggie. Als er iets echt beroerds gebeurt in de windhondenwereld, is men er voor elkaar, dat blijkt maar weer. Ik ben blij dat ik deel uit mag maken van een dergelijke wereld. 

(Foto: https://www.fotomelle.nl/)

We hebben haar begraven in ons hart en ze zal altijd deel uitmaken van ons gezin.