Een weekje of twee eerder dan verwacht, schonk mijn lieve nichtje Esther het leven aan een prachtige dochter. 25 januari, een mooie dag, niet qua weer, wel qua gebeurtenis. Vrijdagavond kwamen mijn ouders en broer René op de borrel. René had Tjibbie weer bij zich, ik hoorde hem buiten al opgewonden blaffen, en wist al een heel klein beetje hoe laat het was..goh, Tjibbie zou bij Esther blijven tot een paar dagen voor de bevalling, gepland op 9 februari (net als de pups van Tinne. 🙂 ) En nu al terug? En ja hoor, Esther was al een beetje begonnen.  Probeer dan maar eens te slapen, op zo’n nacht. Rond kwart over vier besloot ik toch maar mijn bed op te zoeken. Om om half vijf gebeld te worden door mijn broer: De baby is geboren, alles goed gegaan. Goddank. En daar is ze dan: Onze Emmy, vers van de pers.

Welkom in de familie, lieverd. Hartelijke felicitaties aan je mamma Esther en pappa Ivo. En vergeet niet, we zullen er altijd voor je zijn, no matter what.

Tja, bij dit valt al het andere even in het niet.. maar da’s dan wel een heel klein blogje. Gelukkig hebben we nog de nieuwe halsband van Cyrus. 🙂 Weer een degelijk kunstwerk van Sandy Bakker, ook de maker van mijn puppiebandjes. Cyrus poseert, speciaal voor u.

Een mooie band voor onze jonge woesteling. Gisteren is hij zo hard tegen mijn schenen geknald dat er een Cyrusheupvormige, gigantische blauwe plek op zit nu. Jemig, dat deed zeer. Leve de puberteit. Hij doet niets liever dan met een grote stok in zijn bek enorm hard over de hei te knoeren.

Maar hij is vriendelijk en lief tegen alles en iedereen. Nou ja, behalve soms tegen zijn zus en zijn moeder. Hij is nu de grootste en de zwaarste, en loopt er wel eens één omver.. En dan lachend omkijken als Truf weer overeind krabbelt. Truffel deed precies hetzelfde bij Maggie en haar moeder, en is af en toe best eens verwonderd, dat de kleine pup die ze heerlijk voorbij kon rennen, nu zo’n krachtpatser is geworden.

Maar Cyrus is een heerlijke vent. Altijd vrolijk.

Hij is wel vrij vocaal en heeft een heel assortiment piepjes, kreuntjes en huiltjes om duidelijk te maken dat hij iets wil, of het ergens niet mee eens is.  Samen met Truffel geniet hij geloof ik nogal van het leven, dat wel.

En ik zie met genoegen dat zijn snelheid en wendbaarheid nog steeds toenemen. Hopelijk gaat deze jongeman coursen zonder storen. Zou mooi zijn. Mijn cameraatje kan hem in ieder geval al niet meer bijhouden.

Morgen krijg ik een dierbare vriendin te logeren, vandaar deze keer al op zondag een blogje, waarvoor mijn excuses..