Lieve Jewel,

Ik heb het genoegen gehad om je ruim acht jaar mee te mogen maken. Mijn hele whippethistorie heb je meegemaakt. Jouw Monique heeft haar best gedaan om mij naar whippets te leren kijken, vaak met mooie foto’s van jou  om details te leren onderscheiden.  Jouw  elegante lijnen hebben vaak mijn beeldscherm verfraaid, soms met lettertjes erbij..tweede dij, hak, stop…en zo leerde ik de termen.

We hebben zulke mooie herinneringen aan de weekends Den Helder. In het begin met onze Mags en onze Harley. Niet te geloven, dat jij nu bent, waar zij zijn.

Wat hebben we genoten van alle uitstapjes naar zee.

En wat trokken jij,  jouw moeder, dochter en kleindochter altijd de aandacht, als fraaie groep beige rasvertegenwoordigsters. Een lust voor het oog. Nu is er zomaar een generatie tussenuit gevallen..

Je kon je baas wel eens de stuipen op het lijf jagen door een flinke jachtpartij, iets waar onze whippets graag aan meededen. En dan de duinen in, zoeken, roepen.. je kwam Goddank altijd terug.

Na het rennen en jagen tevreden met zijn allen in de auto. Al die verschillende whippets, in vrede bij elkaar, geen onvertogen blaf. Je had een soort innerlijke whippetbeschaving.

En thuis in Den Helder, op de bank. Hier met Daaf, die toen nog een Daafje was. En bewonderend over jouw lange, fraaie hals streek.

Een foto die recht naar mijn hart gaat: Twee innig geliefde whippetdames.

Lieve Jewel, je tijd op aarde is voorbij. Jouw Monique had graag nog dagen aan je leven toegevoegd, als dat voor jou ook wenselijk was geweest. Maar ze had nooit méér leven aan je dagen kunnen toevoegen. Alles was op jullie gericht, haar whippets. Een heel verzorgingsteam (Ronald en oma Bakker) voor als Monique moest werken, de allerbeste zorg, de allerbeste voeding, vakanties werden om jullie heengebouwd, wat een leven. Geweldig.

Maar het verdriet is daar onlosmakelijk mee verbonden. Je hebt je lijf, dat helemaal op was, achter je gelaten.

Die regenboogbrug? Ik geloof er niet zo in. Al dat eeuwige gespeel met die andere honden, en maar wachten op je baas..nee. Maar dat je er nog bent, op welke manier dan ook, en voor altijd..dat wel.

Maar uiteraard zal je directe nabijheid, de mogelijkheid om naar je te kijken, van je te genieten, je te verzorgen en te knuffelen, zeer gemist worden.

Lieve Monique, zoveel sterkte met je verlies.