Afgelopen dinsdag kwam Yvonne met haar twee whippetdames en haar Afghaanse dame, lekker wandelen. Altijd gezellig. Mijn whippets zijn uiteraard erg onder de indruk van haar warme persoonlijkheid, maar ook van het feit dat ze altijd iets lekkers meebrengt, voor mens en dier. Dat schept een band, uiteraard. Het was een warme dag. We besloten tot een niet al te lange wandeling, deels door de schaduw. Op de heide was het wel enorm warm. Niet te lang blijven hangen maar. Cyrus zoekt de schaduw op.

Onze harige Schotse vrienden zijn er ook weer. Ze maken veel werk van hun maaltijd en vinden die whippets maar matig interessant.

Tijd voor wat afkoeling.

Echte zwemmerts zijn het niet, onze whippets, maar een stok achterna hollen in het water, dat is leuk.

En dat blijft voorlopig ook leuk.

Kiss moet helaas aan de lijn blijven..met het hollen door het bos is ze ergens achter blijven hangen. Die dunne whippetvelletjes..zucht. Het kwam haar op vier hechtingen te staan. Arm ding.

Cyrus is geloof ik stiekum een beetje verliefd op Jillz. ’t Is ook een mooi whippetmeisje.

En ook zo spiritueel. Af en toe moet ze even “aarden”. Oohmmm….

Yvonne is niet zo’n afghaneneigenaar die haar hond altijd maar schoon wil houden. Een modderbadje kan heel weldadig zijn voor de Oosterse huid.

Daarna neemt ze River wel even mee het iets schonere water in.

Even droogrennen..

Heerlijk. Wat wil een hond nog meer. Nou..een beetje persoonlijke aandacht van Yvonne, bijvoorbeeld. Cyrus is er niet bepaald vies van en laat het zich heerlijk aanleunen. Het is niet zo dat hij zijn kussen aan de dame afstaat. Nog een puntje in de opvoeding.

Yvonne, het was een fijne dag, bedankt voor je komst en ik hoop op vele herhalingen. Dan was er op zaterdag de openluchtshow van KC “De Baronie”, in Tilburg. Da’s maar een klein stukkie rijden, dus besloten we om Leila en Truffel maar eens in te schrijven. Leila heeft nog één jeugdcac nodig, dan is ze jeugdkampioen. Altijd leuk om een gooi te doen. Trea en Leo kwamen beiden schitterend in pak naar de show, Trea ging Leila showen. Leila werd tweede, maar ja, het kan niet altijd feest zijn. Trea was zeer geconcentreerd maar Leila was toch een beetje op zoek naar Leo, haar mooie gangwerk kwam er niet helemaal uit. Maakt niet uit, volgende keer beter.

Truffel stond in een hele grote open klasse. Leo was zo lief om haar voor mij te showen, en dat deed hij erg goed. Dankjewel Leo! Truffel werd niet geplaatst, maar kreeg wel een U en een heel mooi keurrapport: “Teefje van goede kwaliteit. Mooi hoofd, goede expressie. Prima bovenbelijning. Sound in lendenen en croupe. Voldoende hoeking in voor- en achterhand. Mooi droog beenwerk, gaat mooi sound met behoud van rugbelijning.” Nou, daar kunnen we mee thuiskomen!

Ook een mooi resultaat voor Rico, prima geshowd door Monique: een 1 U in de gebruikshondenklasse, super!

En voor Jason, Delirious Legend of the Realm, die beste whippetreu werd, geweldig!

Dan zou hier nog een stukje moeten volgen: de gezellige Champagnedoop van het nest van Reef en Megan. Maar helaas. Zo eens in de maand komt er een kudde kaboutertjes in mijn hoofd de boel verbouwen. Migraine, heet dat ook wel. Dat geeft een hoop narigheid en blijkbaar komt het karwei nooit echt af. Ik heb er prima pilletjes voor, maar een groot stuk autorijden is een afrader volgens de sticker op het doosje. Ik heb dus, met pijn in het hart (en in het hoofd) moeten afzeggen.. Maar er was een grote goedmaker. Daar hoort u later meer van!

Afgelopen zaterdag moesten Cyrus en Leila (van Trea en Leo) gemeten worden. We willen graag met ze gaan coursen, en dan moet je van te voren even laten kijken of ze binnen de maat zijn, of wellicht toch een tikkie te groot. Coursen mag sowiezo, maar als je honden iets boven de maat zijn dienen ze in de plusklasse te coursen.  Dus reden we naar Utrecht, want daar vindt de meting plaats. Aangekomen, bleek dat het al meer dan een uur uitliep. Da’s best lang. Dus maar even wachten. Gelukkig was het heerlijk weer.

In eerste instantie was het best gezellig. Even kletsen met Leo, wiens Ginny gemakkelijk door de meting kwam, het is ook echt een mooi klein meissie. En met Sander en Marco, die al weer een poosje niet gezien hadden.

Maar de sfeer werd allengs grimmiger. Veel protesten, wat geroep en geschreeuw..ik heb hier verder geen waardeoordeel over. Ben er niet bijgeweest, bij al die metingen in dat kamertje. Martin, die Cyrus heeft laten meten, vond dat we netjes en vriendelijk geholpen werden. Maar één ding kan dus absoluut niet..je gaat niet meppen. Je blijft van andermans spullen en lijf af, ook al ben je nijdig. En je gaat al helemaal niet iemand van achteren aanvallen en in zijn nek slaan. Dat is laf.

Enfin, we waren blij dat we wegkonden, een ervaring rijker en een illusie armer, twee illusies eigenlijk, want Cyrus en Leila zijn allebei iets te groot gemeten. Never mind, we blijken nog meer hond  te hebben om van te houden, dan we al dachten, en we gaan het beregezellig hebben in de, naar mijn idee, met de dag groter wordende plusklasse. Jammer dat Cyrus nooit de titel van zijn moeder zal kunnen evenaren, maar het zij zo.

Dat vraagt uiteraard om even napraten op een terrasje. Heel goede training voor Cyrus en Leila, die elkaar op vriendelijke wijze een kopje kleiner trachten te maken in hun mandjes.

Nora, die zelfs nog een tikje groter is dan de dolle tweeling, maakt dankbaar gebruik van die situatie. Zo kan ze even zien wat er zich al voor lekkers op tafel bevindt.

Met zo’n stelletje whippets bij je tafel heb je niet altijd evenveel rust. Ongeveer elke derde voorbijganger komt even praten, knuffelen en sommigen hebben zelfs iets lekkers bij zich voor de honden. Een enkeling keert nog even terug met een camera.

Enfin, een wijntje en een klein hapje later,

zijn we het er over eens dat we de mooiste en liefste honden gewoon weer mee naar huis nemen. Centimetertje meer of minder, jammer dan. Om met Ron te spreken: Cyreus en L’Highla… Ik kan er inmiddels weer om lachen.

De volgende dag, een dagje zonnen en relaxen voor mij, en lekker rennen voor de whippets, bij ome Ron in Koningslust. Zalig daar, ze kunnen er alledrie weer eens samen los en veilig rennen en spelen.

Mens en dier genieten van het heerlijke weer.

Als Ron ineens vier stoelen klaar gaat zetten, vraag ik me af hoe ik zo voorzichtig mogelijk kan brengen, dat ik nu echt geen zin heb in een spelletje stoelendans. En al helemaal niet als hij ze zover uit elkaar gaat zetten.  Dan een dekentje erover..

Ah..ik vat hem. Er is schaduw genoeg aan de rand van de weide, maar de honden willen bij ons zitten, en zo zitten ze koel.

In het landelijke gebied is best wat wild te vinden. Truffel en Donna weten zéker dat er achter het hek een konijn zit.

De Jacks van Ron en onze whippets kunnen het inmiddels best met elkaar vinden. Maar soms wil Bjány toch wel even de exclusieve aandacht van zijn baas.

En een kriebel over zijn buikje. Truffel, de lellebel, is daar ook niet vies van. “Hard to get”-spelen, daar doet ze niet aan en biedt haar buik schaamteloos aan.

Cyrus wil liever jongetjesspelletjes spelen. Maar ja, da’s ook nog zo’n pup. Ron is even hond met de hondjes en wordt dan ook gelijk uitgedaagd.

Als de avond valt, wordt het toch wat koeler. Heerlijk, zo’n terrashaard.

De honden worden ook niet vergeten.

En dan, met nog wat bijkletsen, of gewoon even je mond houden en luisteren naar een late vogel, en de klanken van Tibetaanse muziek, kom je lekker tot rust en ben je heel zo’n rare sfeer rondom de meting zo weer kwijt.

Afgelopen weekend was de modderdag- eh..moederdagcoursing van de Osse windhondenvereniging: Het Haasje, ook wel liefkozend “De Ossehaas”genoemd. Zoals alle deelnemers weten, hebben de mensen van “het Haasje’ altijd alles keurig voor elkaar, in goede harmonie en met veel liefde voor de sport. Alleen..zelfs zij kunnen moeder Natuur niet naar hun hand zetten. Wat jammer is, want ze verdienen het zo. Maar toen we vrijdagavond aankwamen, was de hemelse douche al lichtelijk geopend en dat hield eigenlijk maar nauwelijks op, gecombineerd met een nogal sterke wind. We zagen maar weinig voortenten en luifels, en dat was heel verstandig. Wel zagen we kapsels van Shirley Temple meets Catweazle, en dat met name op mijn hoofd. Goddank waren de meeste mensen zo lief om daar geen foto van te maken. Om een idee te krijgen (van de modder, niet van mijn haar):

Het was doodeng om het coursingveld op te komen. Eén grote glibberpartij, en ik zag in mijn geestesoog al foto’s van mezelf met dat haar, een gezicht onder de modder en dan proberen op te krabbelen in al mijn elegantie..gelukkig waren de mensen van het Haasje zo attent om zelfs hierop te anticiperen.

kijk..dat zijn nou die kleine dingen die er zoveel toe doen. Enfin, zij sportief, dan wij ook dus niet flauw naar huis gaan om een beetje regen. Bij ons in de caravan was de uitdaging nog wel iets groter. Een paar weken geleden, toen we de caravan voor het laatst gebruikt hadden, heb ik het ding schoongemaakt, en Martin deed de koelkast, een soort van gewoonte. De koelkast is dan brandschoon, ere wie ere toekomt. Alleen zo jammer dat hij het rolletje Carnibest in de vriezer vergeten was. Een menselijke vergissing, kan gebeuren. Uiteraard hebben we een heerlijk warme april gehad. Zo warm, dat het rolletje Carnibest, indien goed opgevoed, best gekomen was als je het floot. Dat geeft een heel uitzonderlijke geur (met de nadruk op lijk) in de koelkast, en de caravan. Combineer dat met het feit dat Donna misselijk geweest was in mijn bed, en de hoeveelheid modder die zich verzamelde in de caravan, en dan wordt de drang naar je grote, schone welriekende huis toch wat groter. Maar..je hebt je aangemeld, al is het maar voor een proefronde, dus je blijft. Gelukkig wordt de pret als je dit campertje ziet aankomen, al heel wat groter.

Het bevat namelijk Leo, Trea, Nora en “onze” Leila.Dat staat garant voor samen een biertje drinken (Truf neemt dit heel letterlijk, het is toch “ons bier?”‘

spelen met je zusje,

Geknuffeld worden,

En de meer dan verukkelijke maaltijden van Trea, die zegt dat ze niet zo goed kan koken en vervolgens een absolute sterrenmaaltijd op tafel zet.

De volgende dag was de training. Leila heeft twee keer getraind op de renbaan, maar wilde na een paar meter toch graag terug naar mamma Trea. We dachten dat coursing misschien wat uitdagender zou zijn. Of misschien vordert haar leeftijd toch wat, het jachtinstinct ontwaakt. Trea heeft haar goed ingelopen, maar trok zich toen terug achter de heg. Mart heeft haar wat dingen ingefluisterd, ik heb haar laten kijken naar Nora, haar “grote zus”, die prachtig courst, en we kregen veel hulp en goede tips van Jacqueline, die Leila’s oma (Delirious Echo of Dark Deejay) bezit,  die de eerste Nederlandse Internationaal coursing kampioen was. Leo moest nog heel even een stukje meerennen, maar toen viel het kwartje met een bons van vijf op de schaal van Richter, en ze ging..en hoe.

Dat was een mooi moment. Weer een Ballisticje dat er zin in heeft. De volgende dag was de coursingwedstrijd. Truffel en Cyrus mochten ieder een proefronde lopen. Truffel lijkt steeds haasvaster te worden, wie weet dat ze het ooit nog gaat doen zonder storen. Maar Cyrus, daar hebben we zeker alle vertrouwen in. Hij vindt het zo geweldig..

Hij heeft er bereveel zin in, en heeft de prachtige gestrekte rengalop van zijn moeder. Bijna niet te houden bij de start, zo’n heerlijk beessie..trots op hem.

Voor Dune van Virginie was het de eerste coursing. Virginie was gezellig een dagje bij ons in de caravan, zowel zij als Dune zijn bijzonder aangenaam gezelschap. Martin mocht Dune starten. Een eer.

Zoals het een Salty Sandje betaamt, liep Dune erg mooi. Natuurlijk was er even rust in de caravan tussendoor.

ook voor Cyrus, die heel erg kan ontspannen in een mandje,

maar uiteraard, zeker op moederdag, ook even bij zijn moeder kruipt.

Ben zo stapelgek op dit heerlijke mannetje..Anja, de moeder van Sabrina, ook. Ze gaf Cyrus een hele bijzondere massage..namens Cyrus nog heel erg bedankt voor dit heerlijke moment, Anja. 🙂  In de eerste ronde liep Dakota, van Sabrina en mezelf, met Rico. Da’s een heel goede snelle jongen en hoewel keurig binnen de maat, uiteraard wat groter dan Kootje. Kootje weerde zich prima, maar de punten waren uiteraard voor Rico.

Daar moest Kootje, nog maar negen weken na de loopsheid, wel even van bijkomen. Lekker onder mijn ponnetje.

De tweede ronde mochten Dune en Kootje met elkaar lopen. Dune liep prachtig, Kootje liet alvast wat van het vuurwerk zien dat er straks weer aan zit te komen..

Dune kreeg uiteindelijk een mooie vierde plaats, en Kootje werd derde!

Goed gedaan, meissies van me! Kootje (Ballistic Dakota) wordt prachtig in conditie gehouden door Sabrien, ik ben zo trots op ze allebei.. Helaas zag ik Sabrina vandaag alweer. Ik zie haar zo graag, maar dit keer was de reden wat minder.. Indie was op duivenjacht geweest en ineens stond haar teen op een wel heel bijzondere wijze op haar voetje..Dr. van der Rijt heeft het vandaag gerepareerd. Komt goed meissies!

Heel veel beterschap voor Indie, nestzusje van Donna en een heerlijk en mooi whippetje.

3 mei, de dag dat we de geboorte van het Sterren-nest vierden. Een heerlijke, zonnige dag. Wat een mazzel.

Om gelijk even met de deur in huis te vallen: de fotograaf van vandaag was Jean Dubois, samen met zijn Rika de eigenaar van Zoran, het groene bandje. Alle foto’s op dit blog zijn van zijn hand. Dankjewel Jean!

Omdat het buiten zo heerlijk was, liep iedereen gelijk door naar de tuin.

Ik geloof 27 man en een whippetje of 16..en er valt nauwelijks een onvertogen blaf. Alles blendt samen als een grote smoothie.

Gerdien was zo lief om gebak mee te nemen..in gemakkelijke hapklare vorm, heerlijk, en bekroond met een Whippetchocolaatje.

De vijver houdt altijd aantrekkingskracht op honden. Deze keer heeft er maar ééntje ingelegen: Het was Noortje die bovenkwam met een waterlelie op haar knappe koppie. Helaas geen foto van.

Uiteraard moeten al deze whippetpubers hun energie even kwijt. We gaan het bos in.

Om uiteindelijk te eindigen bij de achterste schaapskooi, waar gelukkig geen schapen zijn. Dat zou wat al te lollig worden voor de honden, en stukken minder voor de schapen. Op de heuvel bij Harley’s boom kunnen we mooi over het hele heideveld uitkijken, en zien wat onze honden allemaal uitvreten.

De honden hebben ontzettend veel plezier met elkaar, er wordt wat afgerend en gespeeld. Donna haalt helaas haar Houdini-act weer uit, ze verdwijnt op de een of andere duistere manier uit de met hekken afgezette schaapskooi. Ron loopt in enorm hoog tempo naar achteren en klimt over het hek met prikkeldraad, en Mart volgt aan de andere kant..al met al was de voortvluchtige binnen vijf minuten weer veilig terug, en aan de lijn. En daar bleef ze.

Vorige keer had ik u nog een foto van Muffin beloofd: hier is-ie, samen met zijn baasje Jordi.

Het is een snelle jongen, die heel veel op zijn moeder lijkt. Beer is ook al een eind uitgegroeid en verraste ons met zijn snelheid en wendbaarheid. Zou een prima coursertje zijn, denk ik.

Moeder en zoon..Donna en Cyrus.

Natuurlijk moet er een groepsfoto gemaakt worden. Jean staat er dus zelf niet op..

En nog eentje..

Wat ben ik blij met deze groep mensen, die het leven van “mijn” pups zo geweldig maken. Allemaal gezonde, gelukkige en geliefde honden. Als het heilig vuur er een beetje uit is, gaan we op huis aan, voor de champagne.

Martin heeft in de ochtend de slingers nog opgehangen.

David draait mee in de keukenbrigade.

Een woord van dank aan mijn eigen Mart is hier wel op zijn plaats. Week na week is hij bezig geweest met het monteren van een geboortefilm, foto’s van de eerste acht weken van de pups, mooie muziek eronder, en voor alle eigenaars een persoonlijke kopie, met foto op de voorkant en de stamboom op de achterkant. Op de dag zelf heeft hij bijna alles gedaan, en toen ik vandaag terugkwam van de Podencodag, was heel de kamer weer netjes..lief, zonder jou geen Ballistic. Dankjewel.

Via de beamer kan iedereen het filmpje vast even zien.

Zo leuk om de reacties te zien.

Het is geloof ik best  nog spannend af en toe.

Whippettalk all over the place, elkaars honden knuffelen, wat een prachtdag.

Ik kijk er met gigantisch veel plezier op terug, en behalve vele goede herinneringen zijn we ook nog bloemen, begonia’s (jawel!), chocolade, likeur, hondensnoep, een mooie Boeddha en nog veel meer dingen rijker. Op naar het volgende nest, dat we einde van dit jaar hopelijk mogen verwelkomen. U hoort ervan.

Eén whippetje en haar eigenaars moesten we vandaag helaas missen. Nabin, het gele bandje, met haar eigenaars Huib en Marcel. Wegens verdrietige familieomstandigheden konden ze deze dag niet meemaken. Marcel en Huib, er is vandaag aan jullie gedacht en met jullie meegeleefd.