Afgelopen zaterdag moesten Cyrus en Leila (van Trea en Leo) gemeten worden. We willen graag met ze gaan coursen, en dan moet je van te voren even laten kijken of ze binnen de maat zijn, of wellicht toch een tikkie te groot. Coursen mag sowiezo, maar als je honden iets boven de maat zijn dienen ze in de plusklasse te coursen.  Dus reden we naar Utrecht, want daar vindt de meting plaats. Aangekomen, bleek dat het al meer dan een uur uitliep. Da’s best lang. Dus maar even wachten. Gelukkig was het heerlijk weer.

 

 

In eerste instantie was het best gezellig. Even kletsen met Leo, wiens Ginny gemakkelijk door de meting kwam, het is ook echt een mooi klein meissie. En met Sander en Marco, die al weer een poosje niet gezien hadden.

 

Maar de sfeer werd allengs grimmiger. Veel protesten, wat geroep en geschreeuw..ik heb hier verder geen waardeoordeel over. Ben er niet bijgeweest, bij al die metingen in dat kamertje. Martin, die Cyrus heeft laten meten, vond dat we netjes en vriendelijk geholpen werden. Maar één ding kan dus absoluut niet..je gaat niet meppen. Je blijft van andermans spullen en lijf af, ook al ben je nijdig. En je gaat al helemaal niet iemand van achteren aanvallen en in zijn nek slaan. Dat is laf.

Enfin, we waren blij dat we wegkonden, een ervaring rijker en een illusie armer, twee illusies eigenlijk, want Cyrus en Leila zijn allebei iets te groot gemeten. Never mind, we blijken nog meer hond  te hebben om van te houden, dan we al dachten, en we gaan het beregezellig hebben in de, naar mijn idee, met de dag groter wordende plusklasse. Jammer dat Cyrus nooit de titel van zijn moeder zal kunnen evenaren, maar het zij zo.

Dat vraagt uiteraard om even napraten op een terrasje. Heel goede training voor Cyrus en Leila, die elkaar op vriendelijke wijze een kopje kleiner trachten te maken in hun mandjes.

Nora, die zelfs nog een tikje groter is dan de dolle tweeling, maakt dankbaar gebruik van die situatie. Zo kan ze even zien wat er zich al voor lekkers op tafel bevindt.

 

Met zo’n stelletje whippets bij je tafel heb je niet altijd evenveel rust. Ongeveer elke derde voorbijganger komt even praten, knuffelen en sommigen hebben zelfs iets lekkers bij zich voor de honden. Een enkeling keert nog even terug met een camera.

Enfin, een wijntje en een klein hapje later,

zijn we het er over eens dat we de mooiste en liefste honden gewoon weer mee naar huis nemen. Centimetertje meer of minder, jammer dan. Om met Ron te spreken: Cyreus en L’Highla… Ik kan er inmiddels weer om lachen.

De volgende dag, een dagje zonnen en relaxen voor mij, en lekker rennen voor de whippets, bij ome Ron in Koningslust. Zalig daar, ze kunnen er alledrie weer eens samen los en veilig rennen en spelen.

Mens en dier genieten van het heerlijke weer.

Als Ron ineens vier stoelen klaar gaat zetten, vraag ik me af hoe ik zo voorzichtig mogelijk kan brengen, dat ik nu echt geen zin heb in een spelletje stoelendans. En al helemaal niet als hij ze zover uit elkaar gaat zetten.  Dan een dekentje erover..

 

Ah..ik vat hem. Er is schaduw genoeg aan de rand van de weide, maar de honden willen bij ons zitten, en zo zitten ze koel.

In het landelijke gebied is best wat wild te vinden. Truffel en Donna weten zéker dat er achter het hek een konijn zit.

De Jacks van Ron en onze whippets kunnen het inmiddels best met elkaar vinden. Maar soms wil Bjány toch wel even de exclusieve aandacht van zijn baas.

En een kriebel over zijn buikje. Truffel, de lellebel, is daar ook niet vies van. “Hard to get”-spelen, daar doet ze niet aan en biedt haar buik schaamteloos aan.

Cyrus wil liever jongetjesspelletjes spelen. Maar ja, da’s ook nog zo’n pup. Ron is even hond met de hondjes en wordt dan ook gelijk uitgedaagd.

Als de avond valt, wordt het toch wat koeler. Heerlijk, zo’n terrashaard.

De honden worden ook niet vergeten.

En dan, met nog wat bijkletsen, of gewoon even je mond houden en luisteren naar een late vogel, en de klanken van Tibetaanse muziek, kom je lekker tot rust en ben je heel zo’n rare sfeer rondom de meting zo weer kwijt.