Zaterdag gingen Martin en David naar de veteranendag in Den Haag. Voor Mart altijd een mooie dag, hij ontmoet er veel van zijn oude dienstmaten, die toch een kameraadschapsband voor het leven hebben. Ze hadden er prachtig weer bij, kwamen gebruind thuis..terwijl het hier goot van de regen. Geen enkele uitvlucht meer voor mij dus..er moest gepoetst worden, voordat er zich intelligent leven in de badkamer ging ontwikkelen. Maar er was een grote goedmaker: ’s avonds werden we voor de barbecue bij Leo en Trea verwacht. Door het weer was het beter om de eetzaken even binnen af te handelen. Wat we met groot genoegen gedaan hebben.

Uiteraard heeft Trea ook een gezellig blog, https://beyondalnair.com/, dus zaten we af en toe gezellig tegen elkaar in te fotograferen. Martin heeft een vriendin voor het leven, Nora. Deze prachtmeid denkt dat er wel een kleinigheidje naar beneden zal vallen, zo af en toe.

Voor Cyrus en Leila een blij weerzien. Geen idee of ze weten dat ze nestbroer en nestzus zijn, maar er is zeker sprake van herkenning.

Als Leila even moe is, ligt ze bevallig mooi te wezen in haar eigen stoel. (Trea mag er soms ook op).

Leo en Trea hebben een flink stuk omheinde grond, een heerlijke tuin om volop in te spelen. Inmiddels is het droog, en de whippets hebben gouden tijden met elkaar en met Trea.

Doordat Leo niet al het gras afmaait, onstaan leuke plekken om doorheen te rennen. Of omheen. Een privé-renbaantje.

En voor ons..er is toch geen beter leven dan een goed leven. Op een zachte bank op de veranda, glaasje bubbels onder handbereik, aaiwhippet bij je, warmtelamp boven je hoofd, uitzicht op grazende koeien en paarden..niets meer te wensen.

Nou ja, schone voeten voor de foto misschien. Maar daar let u gelukkig niet op.

De volgende dag gaan Leo en Trea Dalmaat Arya en Leila showen bij de KC Venray. Het is absoluut baggerweer. Een openluchtshow is geweldig als het mooi weer is, en best wel een beetje erg als het slecht weer is. Maar ik wilde toch graag Leila even in actie zien. Arya deed het goed en kreeg een mooi keurrapport. De Ierse schone van Magiel en Wilma won de klasse.

Cyrus wilde graag mee om zijn zus aan te moedigen.

En dat leek me ook wel goed voor deze nog wat verlegen jongeman (op showgebied dan). Het hielp: Leila werd 2e Best in Show. Knap gedaan weer mensen, en Leila natuurlijk!

Kan trouwens wel zijn dat Cyrus ook mee wilde, omdat ik hem beloofd had dat hij nog even met Bjány en Skundy mocht rennen op het veld van Ron. Die belofte heb ik kunnen inlossen.

Vanochtend waren ze dan ook zowaar een beetje moe nog, en lag Cyrus met zijn moeder in het zonnetje.

Maar als ik dacht dat ik dan ook wel even een middagdutje zou kunnen inplannen, had ik het ernstig mis. Bed bezet..door twee verwachtingsvolle whippets.

Tja. Dan maar een blogje maken. Gezellig wel zo.

Afgelopen weekend waren we in Lemelerveld. Na een week van te dikke hartklepjes, een indrukwekkende begrafenis en zorgen over mijn moeder (gaat nu weer beter), plus een buikgriepje tussendoor, waren mijn energielevels niet hoog. Maar zo’n weekend is en blijft gezellig, en ik wilde het niet missen.

We waren op een prachtige natuurcamping met een heerlijk wandelgebied voor de honden. https://www.derietkraag.com/

Een aanrader. Martin kookte de eerste avond voor ons twee. Toch echt wel een fijn ding, zo’n skottelbraai, en de fajita’s waren heerlijk.

Het was niet erg warm buiten. Dus lekker de kachel aan voor de whippets. Die vinden hun draai wel in de caravan.

Wif en Marina hadden een hele aanhangwagen hout meegenomen..en dat was meer dan welkom. Bedankt jongens!

Later op de avond, heel wat houtblokjes, en heel wat wijntjes verder..

Cyrus had ook een leuk weekend. Ik kon hem heerlijk loslaten tussen een sloot en een kanaal, hij kon geen verkeerde kant op. Dacht ik. Alleen wist Cyrus nog niet precies wat een rietkraag was. Hij beschouwde het enthousiast als wel heel hoog gras om doorheen te springen, deed zijn best en..plons. In de sloot. Met één sprong was hij er weer uit. Aan de verkeerde kant van de sloot. In de maisvelden. En ik kon roepen wat ik wilde, hij durfde niet terug. Jammerend stond hij aan de overkant. Uiteraard was ik best bang dat hij een foute kant op zou rennen, en ik hem kwijt zou zijn in de mais. Dus begon ik vast maar met laarzen en sokken uit te trekken, wetende dat ik de sloot in zou moeten om hem aan de overkant te gaan pakken. Toen voelde ik iets in mijn rug..jawel, de uitermate geïnteresseerde blikken van twee vissers, aan de overkant van het kanaal, compleet met vette grijs. Ik gaf nog één wanhopige brul..en jawel. Hij plonsde de sloot weer in, en was met twee sprongen aan mijn voeten. Ik lachte vrolijk terug naar de vissers, met een kleine buiging, en onder gelach vervolgde ik mijn wandeling.  Cyrus jongen, jij weet mijn leven toch altijd interessant te maken.

Op zaterdagavond, een gezellige barbecue met zijn allen. Die paar kleine buitjes tussendoor, daar gaan we niet over zeuren.

En alweer zo’n heerlijk vuur. Uiteraard dient de mobiele telefoon van tijd tot tijd geraadpleegd te worden. Dat ziet er dan zo uit:

Witte wieven in de familie.. Maar het was fijn om een weekend samen te zijn met lieve mensen. Bedankt allemaal.

Afgelopen maandag zijn Sabrina en ik naar het Veterinair Specialistisch Centrum in Oisterwijk geweest. Omdat we zowel met Dakota als Truffel graag een nestje wilden doen, vonden we het belangrijk om de harten te testen door een echo met doppler. Je wilt dat alles gewoon 100 % in orde is, en je je puppiekopers recht kunt aankijken als je zegt dat je er alles aan doet om gezonde honden te fokken. En om dat Cyrus wellicht ook ooit nog wel eens vader wordt, hebben we hem ook laten checken.

Eigenlijk gingen Sabrina en ik er vrolijk en vol vertrouwen naartoe. De ouders van Dakota en Truffel, (Donna en Jagga) zijn beiden getest en hadden  beiden een prima hart. Ook de vader van Cyrus, Oban, is getest en heeft een gezond en prima hart. Wat kan er fout gaan, denk je. De bubbels lagen al klaar in de koelkast, bij wijze van spreken. (Nou nee, ze lagen echt wel klaar, eigenlijk).

We waren behoorlijk op tijd, en moesten dus even wachten.

Cyrus was als eerste aan de beurt. Hij vond het maar spannend maar liet alles braaf toe. Cyrus bleek een prachtig hart te hebben, mooie dunne hartkleppen (dat is wat je graag wilt zien), en verder ook alles prima in orde. Hij is nog jong, maar de aanleg is uitstekend. Dat geeft de burger moed, heerlijk. Sabrien en ik keken elkaar blij aan. De honden waren iets minder blij, die wilden best graag weg uit dat krappe kamertje.

Toen was Truffel aan de beurt. En daar was een tegenvaller. Haar mitralisklep was iets verdikt, de rest van de kleppen waren mooi dun. Er was geen sprake van lekkage. Maar toch..die klep. Gewoon niet helemaal wat je wilt zien. Dr Schmidt, dierenarts en veterinair radiologe, vertelde dat Truffel er waarschijnlijk geen last van zou krijgen. Ook gaf ze aan dat we moesten bedenken of we Truffel wel uit de fok wilden halen, ze  kon het zich voorstellen als we het wel deden, maar ook als we dat niet deden. Gepaard aan een klachtenvrije reu zou het wellicht uitstekend gaan. De verdikking was zeer gering. Haal je alle honden met een verdikte klep uit de fok, dan wordt de genenpoule wel klein. En bij veel honden wordt het helemaal niet onderzocht alvorens te gaan fokken.

Maar Sabrina en ik keken elkaar aan, en we wisten genoeg van elkaar. Geen woorden nodig. Geen pups voor Truffel. Het moet perfect, of het moet niet. Dat hebben we dan ook direct uitgesproken naar Dr. Schmidt, en ze kon zich wel vinden in deze redenering. Ik dien als fokker mijn verantwoording te nemen, en dat zal ik doen.

Bij Dakota bleek precies hetzelfde euvel. Ook een lichte tot zelfs matige verdikking, voor de rest geen lekkage, alle aspecten verder goed..maar die trutmitralisklep. Gewoon niet goed genoeg, niet iets dat je wilt doorgeven, al zou die kans nog zo klein zijn. Dus de nestplannen aan het eind van het jaar zijn van de baan. En ook de nestplannen voor Truffel, het jaar daarna, gaan niet door. Dat doet zeer, heel zeer. Ik ben er letterlijk ziek van. En het was vreselijk om alle lieve fijne mensen die op de lijst stonden voor Kootje, het bericht te moeten geven.

Deze Ballistictak zal zich dus niet voortzetten. Wat echt ontzettend jammer is, het zijn fijne en gezonde honden, liefhebbend en mooie rasvertegenwoordigers. Maar ja..net dat verdikte klepje.. (hier zou ik graag een enorme vloek willen neerzetten maar we houden het netjes.)

Enfin, uithuilen en weer opkrabbelen. Gelukkig hebben we Cyrus, in mijn ogen toch echt wel een knapperd, een goede courser en een heerlijke hond.

Nog jong, moet nog uitzwaren, maar op termijn gaan we een bruid voor hem zoeken. Om zodoende het toch al zo kleine Ballisticlijntje voort te kunnen zetten.

En we hebben gelukkig Leila en Noortje ook nog, die dankzij Trea en Gerdien ook moeder mogen worden. Beide dames zullen worden getest door echo met doppler, voor Leila is de afspraak al gemaakt, en ook Gerdien heeft plannen om een afspraak te maken, zodat we weten waar we aan toe zijn.

Maar ik vind het goed om dit toch even in een blogje te vermelden. Dit is de schaduwzijde van fokken. Je kunt heerlijk je hoofd in het zand steken, niet laten testen en wellicht gaat het vaak nog goed ook. Maar zo willen we het niet. En ja, dan krijg je soms een flinke dreun recht in je smoel, en daar moet je het dan mee doen. En dat zullen we.

Uiteraard sta ik open voor commentaar en discussie, zolang het netjes blijft en er niets op de man gespeeld wordt, om maar even in voetbaltermen te blijven.

Dakota en Truffel zijn ons niets minder waard. Het zijn en blijven heerlijke meiden waar we dagelijks ontzettend van genieten. Jammer van dat klepje, maar ze zijn en blijven onze lieverds. Pups of niet.

En met reden..afgelopen dinsdag was het eindexamengala van het Augustinianum, waar Daaf zes jaar het Gymnasium heeft gevolgd. Daar moet je in stijl naar toe. De examenuitslag was er dan nog wel niet, maar ach, je hebt wat vertrouwen, en ben je gezakt, dan heb je toch dat gala al in the pocket. Ik had de schone taak om samen met David, zijn eerste pak te kopen. Want naar zo’n gala ga je niet op Nikes, een hip kort broekkie en een shirt met grappige tekst. Tenminste, dat vonden Daaf en ik gelukkig allebei. En jee..wat staat het hem mooi.

Mart heeft een trike gehuurd, om Daaf en zijn goede vriend Tiamo in stijl naar het gala te brengen. Daaf kijkt minzaam neer op zijn chauffeur.

En daar gaan ze..met veel spannend motorgeluid, via Waalre naar het Kasteel van Heeze. Vader en zoon.

Moeders gauw met camera het autootje in, rap op weg naar Heeze, om zich tussen de toeschouwers te scharen en fotootjes te maken. Het was zeer de moeite waard. De Game-of-Thronesachtige heren staan al klaar om alle galagasten over de rode loper het Kasteel in te begeleiden.

Het was een heel gebeuren. Alle jonge dames en heren schitterend uitgedost in avondjurk, pak, smoking en alles daar tussenin. En allemaal in een bijzonder vervoermiddel. Er waren Jaguars, MG’s, Rolls Royces,

Stretched limo’s,

en dan ook nog wat bikertuig.

Dat al claxonnerend en met brullende motor de brug overkwam. Dat trok zeker wat aandacht, maar ik geloof dat dat een beetje de bedoeling was. David en Tiamo kregen een extra hartelijk applaus bij het afstappen.

En dan de rode loper op, met je vriendengroep op weg naar het feest der schoolfeesten..en voor het laatst.

Twee dagen later kregen we de uitslag: Daaf geslaagd, en met een mooie lijst. Aan die blijdschap mag wel uiting gegeven worden, aan de voorkant van het huis,

En dan ook nog een flink spandoek aan de achterkant van het huis.

Mooie dagen zijn dat. Je zoon volwassen voor de wet, een rijbewijs en een gymnasiumdiploma, voor zover we weten niet aan de drank of aan de drugs, niet rokend en met een stel fijne vrienden. Dan kun je als ouders heel even achterover zitten, elkaar een schouderklopje geven en bedenken dat vast niet alles, maar toch een paar dingetjes in de opvoeding goed gegaan moeten zijn. En dat stemt dankbaar.

Afgelopen dinsdag mocht ik op een basisschool in Munstergeleen een les geven over whippets. Eén van de jongens in groep acht had een whippet, en wilde graag eens dat een whippetfokker wat over het ras zou komen vertellen. Dat is leuk om te doen. De klas had net een drukke ochtend achter de rug en in het lokaal was het bloedverziekend heet. Maar toen de klas Truffel zag binnenkomen, leefden ze weer behoorlijk op. Truf heeft ongeveer 30 kinderen geknuffeld en schoongelikt. Ze stond ook braaf op tafel, zodat ik wat over de bouw van de whippet kon laten zien. Lieverd, wat doe je dat toch perfect. Trots op je.

Afgelopen dinsdag zou Maggie 9 jaar geworden zijn. Nou vier ik normaal eerlijk gezegd geen hondenverjaardagen. Maar hier hebben Martin, Ron en ik toch even bij stilgestaan. Mooie bloemetjes voor Maggie, en ik heb een klein beetje van haar as uitgestrooid op deze prachtige herdenkingsplaats.

Het waren warme dagen. Goed om de schaduw op te zoeken, en dat mochten Cyrus, Truf en ik bij Ron komen doen gisteren. Heerlijk onder de bomen, voetjes omhoog,

Oogjes even dicht,

Even rust in de warmte.

Truffel maakt er geen geheim van dat Ron toch echt wel één van haar favoriete menselijke reuen is.Maar dat is ook niet zo gek, hij verwent haar schromelijk. Haar gezicht spreekt dan ook boekdelen.

Dat is toch het leuke van honden..geen enkele terughoudendheid, vinden ze je lief, dan laten ze dat nadrukkelijk blijken.

Als de temperatuur wat minder hoog wordt, wordt het spul weer wakker, en aktief.

Eens even kijken of er misschien nog een vogeltje opgejaagd moet worden.

Ron is nooit te beroerd om een stokkie of een balletje te gooien, daar wordt Cyrus bijzonder blij van.

Bjány en Skundy ook. Happy boys, om altijd zo’n lekkere losloopweide tot je beschikking te hebben, en een baas die met plezier en tot in den treure je balletjes en je stokken gooit. 🙂

En dan vandaag, tweede Pinksterdag, heet, drukkend en zelfs met code oranje qua onweer etc, heb je dit resultaat.

Een stelletje tevreden, luierende honden.

Komende week een spannende week..dan horen we of Daaf geslaagd is en dus zijn gymnasiumdiploma krijgt. Ik hou u op de hoogte!

Het beloofde schitterend weer te worden..en die belofte werd waargemaakt. Geen modder, geen regen, maar stralende zon. En voor ons ook in alle andere opzichten een stralend weekend. Cyrus liep een mooie training met Escada van Tinne en Marc, maar er waren aanvankelijk nog wat technische probleempjes, waardoor ze ongeveer vier keer op nieuw moesten starten. Kan gebeuren. Maar daar werd Cyrus dus niet moe van. Toen kwam Katja met het lumineuze idee om hem, aan het afloop van de training, een eerste haasvast te laten lopen met haar Eden. Het bestuur en de vrijwilligers van Swift werkten hier met plezier aan mee. Cyrus ook.

Cyrus en Eden lieten een heel mooie course zien, Cyrus volkomen haasvast (hallelujah) en Eden, met haar bijna acht jaar, nog altijd zo super in conditie, het was een mooie match.  Ook Cyrus zuster Leila (Ballistic al Naïr) liep een training en deed dit prachtig, ze is er helemaal klaar voor. Dat gaat gezellig worden, over een paar maandjes, dat jonge grut in de wedstrijd, heerlijk.

Een filmpje van Eden en Cyrus, die, als kandidaat, onder het rode dek loopt. https://www.youtube.com/watch?v=DSDXVa5bHrk&feature=youtu.be

Aan gezelligheid ontbrak het overigens toch niet, dit weekend. Monique en Virginie waren er, Tinne en Marc, Han en Katja, Sabrina, Simon en Caroline, Nuelle en ik mis vast een heleboel namen maar het was een feestje. Martin had een taakje toegewezen gekregen als vrijwilliger, dus het was aan mij om de hondjes in en uit te lopen en te verzorgen etc. Vandaar dat dit blog eigenlijk geen coursingfoto’s bevat, wat behoorlijk maf is voor een verslag van een coursing, maar het gaat nu eenmaal niet tegelijk… Dit is dus vooral een sociaal blogje. 🙂 U weet het, rechtsboven zit het kruisje, dan bent u er desgewenst gelijk van af. Maar dan mist u wel deze foto van Kate, die speelt met Salukipup Bashir, en even met zo’n bekkie vol naaldjes in haar pootje gebeten wordt.

En die van Truf en Cyrus, die elkaar óf aan het kwallen zijn, of heel lief samen in een mandje liggen en uit elkaars bak eten.

Prada, Flo en Eden zien iets van aantrekkelijk voedsel voorbijkomen.

Er gebeuren ook behoorlijk schokkende dingen. Niet voor onder de 18…Marc ligt temidden van zijn roedel te relaxen,

Maar het volgende moment besluit die roedel dat ze honger hebben..arme Marc, hij wordt gebarfd..iemand hem nog gezien verder, dat weekend?

De volgende ochtend mag Cyrus een proefloop doen met Escada van Tinne en Marc..geweldig. Ook Escada is nog prachtig in vorm, een prima coursingdame! https://www.youtube.com/watch?v=v_ROd1NnaLg&feature=youtu.be

Mijn dag was helemaal goed..Cyrus haasvast, nog even de licentie aanvragen en dan mag hij binnenkort lekker meespelen met de grote jongens! Mooie Eden..één van Cyrus’ begeleidhonden.

Een foto van moeder en zoon, met op de  achtergrond overgrootmoeder Djinny.

Katja en Han fokken sinds kort ook Whafganen. Ik vind ze mooi..

Serieuze gesprekken gaan het best met een wijntje erbij.

Andrea wil van ons volgende nest graag een reutje dat zoveel mogelijk op Cyrus moet lijken. Meid, we gaan ons best doen, oefen maar vast goed.

Ik wilde wat sfeerfoto’s maken van de camping, en vroeg Virginie zoveel mogelijk sfeer uit te stralen. Ik denk dat het gelukt is.

Nuelle voor het eerst op een coursing..hoop dat ze hele mooie foto’s heeft maar dat zal wel.

Ook Kate blijkt niet vies te zijn van een wijntje. Zal toch wel aan de baasjes liggen dan.

En Monique probeert het moment te vangen dat Kate daadwerkelijk een slok neemt. Dat ondeugende gezicht van Monique..

Sabrien en Koot..een knap stelletje samen.

Gezelligheid voor de prijsuitreiking.

En dan de uitslag..

Voor ons een prachtige dag. Onze Donna staat op één bij de whippetteven, op de voet gevolgd, met één punt verschil, door haar dochter Dakota. Dat is toch verdorie een prachtmoment, en Sabrien en ik geven elkaar een stevige knuffel. Dune heeft een mooie derde plaats!

Donna heeft helaas een dikke teen, en ik doe haar geen lol met een prijsuitreiking dan. Haar zoon Cyrus neemt de honneurs voor zijn moeder waar. En dan de reuen: weer een mooi succes voor Lie, proficiat meid!

En de sprinters:

Een mooie eerste plaats voor Dazzle, wiens baasje Monique begrijpelijkerwijze een paar centimeter boven de grond zweefde.

Heerlijk om nog even na te kletsen. Mart kijkt iets somber, die weet dat hij na al deze gezelligheid nog moet inpakken en rijden..dankjewel voor je tolerantie, schat!

Nog een leuke foto van de roedel van Marc en Tinne, waarbij we Marc gelukkig nog redelijk heel aantreffen.

De klassieke foto van de buit:

En uiteraard van deze plaats een hartelijk dankjewel voor de inzet van het bestuur en de vrijwilligers van Swift, jullie hebben ons een onvergetelijk weekend gegeven. En het is leuk dat alle vrijwilligers nog een stoffelijke blijk van waardering krijgen, super!