In het weekend van 11/12 oktober houden alle ren- en coursingverenigingen hun Clubkampioenschappen. Aangezien de Osse Windhondenrenvereniging “Het Haasje” onze thuisvereniging is, reden wij vrijdagmiddag naar de Menmoerhoeve in Etten-Leur. Met veel genoegen, mag ik wel zeggen, want het is altijd een ontzettend gezellige en perfect georganiseerde dag.

We kwamen aan op vrijdagmiddag. Het weer was heerlijk. Cyrus en Elaine deelden een mandje,

Donna deelde uitdrukkelijk nièt het recreatiebot dat ze van Ron had gehad,

maar we konden allemaal het zonnetje delen..daarvan was genoeg.

Heerlijk, en dat zo’n beetje half oktober.. Dennis en Monique hadden we al veel te lang niet meer gezien, en ook al konden ze niet komen coursen, ze kwamen toch gezellig wat drinken en een hapje eten. En even kennis maken met Elaine.

Gelukkig wordt Truffel ook niet vergeten. Truf en Monique genieten samen van een prachtige zonsondergang.

Met zo’n verse pup moet je wel uitkijken..altijd kapers op de kust. Met van die onschuldige gezichten.

Gelukkig kennen we hen niet alleen als heel eerlijke mensen, maar ook als Afghanenliefhebbers. Al vinden ze whippets toch ook heel lief.

Van de coursing helaas geen foto’s. Truffel mocht een proefronde lopen, Donna had de eerste course, en Cyrus de tweede. Dan sta je met drie gillende gekken bij de start en kom je handen tekort. Dat gaat hem dus niet worden. Maar de honden hebben heerlijk gelopen, daar mag u zeker van zijn. Tegen een uur of elf was het mooie weer op. Een enorme stortbui, die vier uur later nog niet echt over was. Dat kwam het coursingterrein niet ten goede…

De vereniging bood ons een lunch aan, en dat is altijd hartstikke gezellig. Tijdens de lunch kondigde Arnoud aan dat er geen tweede omloop zou zijn; het terrein was niet meer in goede conditie. Jammer, maar zeer begrijpelijk en de veiligheid voor de honden gaat voor alles.

Even lekker bijgebabbeld met Harriët van El-Shariat Afghanen, en zij verzorgde weer een extra stukje socialisatie voor Elaine..behalve dat ze  Elaine een lekkere knuffel gaf,

vond Harriët  ook dat Elaine met enige gratie prijzen in ontvangst moest leren nemen. Elaine mocht dus met Harriët mee om de tweede en derde prijs voor haar knappe Afghanen op te halen.

 

Bij de whippets mocht ik even naar voren: Cyrus en Donna waren allebei clubkampioen geworden. Nou moet ik dààr even niet teveel over op gaan scheppen want er waren vier whippets. 🙂  En de honden van Karin Moonen hebben ook allebei mooi gelopen, haar reu had één punt meer dan Donna, eerlijk is eerlijk. Uiteraard was ik wel hartstikke trots op Cyrus, die met 168 punten een echt heel mooie score had.

Het was weer een memorabel gezellige dag, en omdat het toch moeilijk is om die af te sluiten, zijn we lekker nog maar even met een groepje gaan eten in het prima restaurant van de Menmoerhoeve.

Ik wil graag alle vrijwilligers van “Het Haasje” bedanken voor deze fijne dag. Zonder jullie…geen coursing.  Uiteraard nog even een foto van de buit:

De volgende dag was het weer ernstig verbeterd. Een zonnetje zelfs. Dus toen er een appje van Ron kwam, of de whippets en ik mee wilden naar het Keelven, hoefde ik niet lang na te denken. Normaal wil ik altijd graag de honden een dag laten rusten na de coursing, maar ja, het was maar één omloop..en ik had een lief klein wandelingetje in gedachten, rondom een vennetje met wat hopsende hondjes etc.

Maar ja. Wat voor Ron een leuk vriendelijk stukkie fluitend wandelen is, is voor mij toch heel anders. Ik geloof dat we iets van twee, twee-en-een half uur gelopen hebben. Mijn voeten en nog wat andere lichaamsdelen meldden zich ’s avonds wel. Maar ja, da’s goed voor me en jemig, wat is dat gebied mooi daar. Het was dik genieten. Uiteraard vergeet ik dan mijn camera, maar vanochtend lag er een stikkie in de bus met wat foto’s..waarvoor dank. De honden hebben genoten.

Ik moet eerlijk zeggen dat Bjáni en Skundi de grootste waterratten zijn, onvermoeibaar in het zwemmen, stokken halen, en nog een keer, en nog een keer..Bjáni lijkt ook wel een beetje op een zeehondje hier. Met van die lieve grote ogen.

 

Die van mij voelen zich op het land toch meer in hun element.

En dat stokken gooien vinden ze ook geweldig. Cyrus vindt het iets te geweldig. Hij kan echt niet wachten tot die stok het luchtruim kiest, en zolang die nog in de hand van de werper is (in dit geval Ron) is hij gillend uitbundig en durft zelfs te nippen..

Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Enthousiast ja, happen nee. Heeft iemand nog een uitstekende opvoedkundige tip voor een dergelijk probleem?

Alvast mijn dank.