Het waren mooie dagen. Heerlijk met de, zich nog steeds uitbreidende, familie. Eerste kerstdag hielden we het rustig. Mijn pap en mam kwamen eten.

Nou hebben we van die eetkamerstoeltjes met wieltjes er onder. Die rijden best lekker. Maar waarom de maaltijd dan moet eindigen in treintje spelen..

En leeftijd maakt ook niet uit..hoe ouwer hoe gekker.

Tweede kerstdag in breder familieverband. We waren met een man of 18, als ik het goed heb. Een heerlijk buffet, allemaal wat meegebracht. De moeder van jonge vader Arthur had Surinaamse Pom meegenomen..jemig, wat is dat lekker. Hier de twee jonge moeders met hun dochters, en oma.

Emmy in haar feestjurk. En twee weken geleden zijn ook Linda en Arthur vader en moeder geworden van hun prachtige meisje, Fae. Welkom in de familie, kleine Fae!

Prachtig, dit kleine meiske, en volgend jaar zien Sinterklaas en Kerst er weer heel anders uit..heerlijk.

Overgrootmoeder en achterkleindochter..Emmy en haar Omi.

Morgen gaat Tjibbie ons verlaten. We hebben bijna twee jaar op hem gepast, drie dagen per week. Maar mijn broer is druk bezig met de verhuizing naar Breda, waar hij met zijn Anjo samen een huis gekocht heeft. Ook Anjo heeft een hondje, en Tjibbie en Belle kunnen goed met elkaar opschieten. Dag Tjibbie!

Zoals u ziet, hier flink wat sneeuw. De grond was niet zo prettig voor de honden. Keihard opgevroren, vol scherpe stukken ijs en met kuilen.

Maar wat is het mooi. Cyrus vind het helemaal leuk.

Ja, sneeuw kan ook geel zijn. He Tjib? Zorg jij wel voor. Tjibbie lijkt wel tevreden na zijn snode daad.

Sneeuwpop met spikes, midden op het pad..leuk.

Monique kwam uit Den Helder, en heeft nog wat sneeuwbeelden mee kunnen pakken. Zondagavond kwamen zij en Ron gezellig bij ons eten.

Het waren gezellige dagen. Op naar oud-en-nieuw! Ik hoop dat u allemaal een heel fijne jaarwisseling heeft, en dat de honden niet al te beroerd van het vuurwerk worden. Tot volgend jaar!

Ik weet niet hoe dat bij u gaat, maar hier lopen de dagen zo voor de kerst, altijd enorm vol. Even een behoorlijk drukke werkweek gehad, lichamelijk niet echt fit, en dan ben je straks wel aan de vakantie toe. Maar zaterdag..een dagje Amsterdam, met een zeer dierbare vriendin van me, Harriëtte. We zijn in 3 VWO bevriend geraakt, toen waren we 15, en dat duurt tot op de dag van vandaag, en hopelijk voor altijd. Het weer was niet optimaal. Maar Amsterdam is altijd leuk. Gelukkig had Harriët (Jet voor intimi) een gigantische boodschappenlijst bij zich. Haar gansche familie moest nog voorzien worden van kerstcadeaux, en de inkoop moest vandàag gebeuren. Nou ja, dat weerhoudt je maar van wat dom lamballen in Amsterdam, en geeft je een gericht doel. Uiteraard was er voldoende tijd voor koffie met gebak, voor een lunch in een zeer authentiek Chinees restaurant (want die hèb je in Amsterdam) en een x-aantal glazen wijn met bitterballen na afloop.

Op zondag een verkoopdemo van Optidee. Ook wel party genoemd. Normaal vind ik dat een iets te optimistisch woord, maar dit eindigde toch wel in een party in de ware zin van het woord. Jacqueline nodigde ons uit. Het ging, dachten we, om doekjes waar je kraakhelder en streeploos met een doekje, de nose-art van je windhonden van de ruiten kunt verwijderen. Iets waar ik best wel eens behoefte aan heb, om die neuzen weg te halen zonder gelijk de hele schuifpui weer te moeten zemen. O.k., geen wereldprobleem, maar die kleine dingetjes die je als kraakheldere huisvrouw doen schijnen, terwijl je dat niet echt bent..ik ben geïnteresseerd. Het bleek om een hele lijn vol handige spulletjes te gaan, en ik moet zeggen, heb best wat aangeschaft. Als het er is, ga ik het testen en laat ik u weten of het inderdaad windhondenmensenwaardig is. Ik ben in elk geval gevallen voor een uitwasbaar kussen, alleen al omdat Harriët van El Shariat Afghanen er zo heerlijk op leek te liggen met haar lieve bol.

Al het textiel werd in ieder geval goedgekeurd door Rose, een knappe tienjarige whippetdame. Ik denk dat zij alles wel wilde bestellen, zo lekker lag het.

En hoe maak je een demo tot een party..wat wijn, wat gezellige mensen,

en wat heerlijk huisgemaakt eten..

Dan kom je een heel eind.

Op maandag zou ik met Ron naar de Intratuin gaan. Kerstafdeling, hondenspulletjes, eten voor de buitenvogels..maar helaas ging mijn autootje steeds moeilijker doen. Ik denk dat hij echt ziek is. Steeds meer bijzondere geluiden en luchten kwamen er uit. Niet goed. Dus Ron gevraagd om een diagnostisch rondje te rijden, en die vond dat mijn autootje onverwijld naar de garage moest. Daar staat hij nu. In de hoop dat hij weer beter wordt. En dat het ons geen rib uit het lijf kost..we wachten nog op de einddiagnose. Verdorie. Nouja. Dus daarna maar een flinke wandeling met de hondjes gemaakt, hapje gegeten en daarna wat knuffels uitgedeeld.

Morgen nog één dagje werken..en dan is het kerst.

Al weer 19 jaar geleden is het, dat Martin en ik vader en moeder werden.

De mooiste dag van ons leven.

Proficiat, lieverd.

Afgelopen zondag gingen we naar de open show van de BWCBW. Het was even een keuze, want op dezelfde dag was de Winner. Maar ja, in de babyklasse win je toch niets significants, de Winner is qua parkeren al duurder dan de inschrijving in België en het beloofde zo gezellig te worden met Virginie en Tessa, Tom en Sarah en zeker niet te vergeten Jeroen, Ans en Gerdien, die bovendien Noor ingeschreven hadden..ik denk dat dat laatste wel de klap op de vuurpijl was. België dus.

Sabrina and family hebben de afgelopen loopsheid weer bijna 14 dagen voor Truffel gezorgd..geweldig, dat dat zo kan en mag. Dus wilde ik Sabrina graag als gast hebben voor dit weekend, om te bedanken. Ze zet zich 100 % in voor Ballistic, waar nodig en is een fijne vriendin. Een girls-weekend, dus.

Dus stonden we zondag om vijf uur op. Slik. De luie mens in mij denkt dan altijd: doe toch normaal. Wie gaat er nou op zondag zo achterlijk vroeg opstaan om een hondje een stukkie te laten lopen in een zaaltje in Verweggistan. Maar ja, die wekker ging nu eenmaal, daar gehoorzaam je aan als die met reden is gezet, en dus waren we voor half zeven onderweg naar Bissegem. En ik moet zeggen..geen spijt van gehad. Het was zo gezellig. Ik denk dat Sarah en Cooper zo’n beetje als eerste van ons groepje aan de beurt waren. En met mooi resultaat, vierde, mèt plaatsing!

Ineens zag ik Jean verschijnen..de eigenaar van Zoran, het groene bandje uit het tweede nest. Zoran is een knapperd, maar heeft helaas zijn pootje geblesseerd door een stuk glas, en Jean moest hem terugtrekken. Zo leuk om Jean even te zien, en hij nodigde ons uit om na de show een bakkie te komen doen, om zodoende Rika en Zoran even te zien.

Het was pas tegen half elf, maar Sarah was klaar, ik moest nog..en de koelbox met Cava ging open. Da’s lekker. Normaal ben zelfs ik niet zo vroeg aan de bubbels (ja, u moet lachen, maar het is echt waar) maar ik was toch zenuwachtig. Lang geleden dat ik zelf gehandled heb. Dus ik dacht, met een glaasje of twee, ben ik vast veel meer ontspannen.

En dat was ook zo. Ik had het prima naar mijn zin, straalde dat blijkbaar over naar Elaine, die het uitstekend deed, en we maakten een prima rondje samen.

Een beetje verrassend was wel, dat er niemand van de pups geplaatst werd. Nou ben ik niet bekend met de Belgische zeden en gebruiken op showgebied, dus maar eens te rade gegaan bij Veronique. Die uitlegde, dat om diverse goede redenen, de pups pas in de middag geplaatst zouden worden, in de erering. Compleet met gezellig muziekje etc. Dus da’s twee keer lopen voor één geld. Als Nederlander waardéér je dat. Elaine vond het een druk dagje, maar wel gezellig. Zeker omdat Tom (van Sarah) steeds onder tafel verdween om haar te knuffelen. Houdt ze van.

Vlak na de pauze was de beurt aan Noortje (Ballistic Alpha Ariëtis). Een mooi meissie. Het rode bandje van weleer..Jeroen en Noor hebben ook al voor de show hun best gedaan, met ringtraining en zelfs privétraining..en het wierp zijn vruchten af. Noor werd eerste in de tussenklasse! Trots..mooi momentje.

En toen was de beurt aan Elaine en mij. Nieuwe cava was niet meer verantwoord, want ja, je moet ook die auto nog in. Met een kostbare lading als Sabrina en Elaine neem je uiteraard geen enkel risico. Dus met de goedgevulde buik van het verrukkelijke buffet, toch maar de ring in rollen. En dat ging goed. Eerst werd Elaine beste baby (minor puppy) bij de meisjes. Toen werd de beste minor pup bij de jongens gekozen. Elaine en the best boy samen in de ring..en verdorie, Elaine wint! Dat was ook weer even een momentje. Eerste show, en gelijk beste baby..goh. Genieten.

Bij mij doorbrak dit ook iets. Ik heb altijd het idee een beetje gehad, dat ik niet zelf moest handlen. Dat er dan, letterlijk en figuurlijk, geen hond zou winnen..en nou lukt het toch. Een boost voor mijn zelfvertrouwen, maar uiteraard voornamelijk te danken aan Elaine (Hamrya’s Element of suprise) en haar fokker Donna Lynch. Dat deed goed, heel goed. Iedereen bedankt voor de warme berichten, hartelijke felicitaties, mooie foto’s en voor de cava. 🙂 Sien, ik heb je foto gepikt..hoop dat het mocht. Het was een happy moment.

Uiteraard realiseerde ik mezelf dat ik zo vlak na de show nog wel een glaasje bubbels zou willen, en wilde niet meer naar huis rijden. Dus hebben we eerst een lekker bakkie koffie gedaan bij Jean, Rika en Zoran. Ik wilde graag Zoran knuffelen en wie weet een foto maken, maar Zoran had maar voor één ding oog: Elaine. Die twee hebben het even leuk gehad.

Toen door naar het Bed&Breakfast, vlak in de buurt. Een gezellige kamer. En een nieuw slaapzakje (een echte Gerdien&Ans) voor Elaine. Ze had haar andere ondergekotst..het autorijden gaat nog niet geweldig.

Elaine was hondsmoe. En Sabrina en ik ook niet meer helemaal fris en fit. Dus hebben we de lieve eigenaresse van het B&B (De Zoete Kers te Wakkem) gevraagd of ze wat te eten voor ons had..en we kregen beiden een lekker stokbroodje met beleg. En uiteraard had ik zelf het glaasje bubbels bij me om de plaatsingen van Elaine en Noor te vieren.

Het was een heerlijke avond, en al waren Sabrina en ik beiden totaal versleten en van plan om rond negen uur te gaan dutten, dat ging uiteraard niet door..bijkletsen is ook belangrijk. Elaine heeft voor het eerst bij mij geslapen, het was een groot tweepersoonsbed maar ze stond er op om in mijn knieholte te liggen, en tegen mijn buik, en in mijn nek..elk uur moest er iets anders uitgeprobeerd worden dus ik durf niet te zeggen dat ik 100 % fris en fruitig opstond. Maar ja.

Om de lange rit te breken, waren we uitgenodigd bij Tinne en Marc voor de lunch. Hartstikke gezellig. Kate en Elaine spelen heerlijk met elkaar, en laten zien dat ze behalve lief en vrolijk, wellicht ook nog niet 100 % goed gemanierd zijn.

Het was een mooi lang weekend. Waar ik nog even van moet bijkomen, maar dat heb je met mooie weekends. Thuis ging het met Cyrus niet zo goed..hij heeft zeer regelmatig voor het raam gestaan om te kijken of Elaine al terugkwam, en eten vond hij niet nodig. Dus het was heerlijk voor hem om zijn vermoeide meissie weer lekker thuis te hebben.

Een memorabel weekend, met hartelijke dank aan de mensen van de BWCBW, keurmeester Gino Decruy en iedereen die er toe bij gedragen heeft om dit een fijn weekend te maken.

Speciaal voor ons bleef de Sint nog een dagje langer in Nederland, zodat we met de hele familie Sinterklaas konden vieren, een traditie. Dat is toch aardig van die man.  Onze Sinterklaasdag, 6 december, begon met mooi weer.

Truf geniet van het zonnetje.

Linda en Arthur konden er helaas niet bijzijn vandaag. Maar de reden is wel heel leuk..het duurt nu niet lang meer, of er komt nog een achterkleinkind voor mijn ouders, een kleinkind voor mijn broer en een nichtje voor Emmy. Sterkte Linda!

We hadden dit jaar een jong Pietje, nog in opleiding. Nog zonder colors.

De whippets delen voor het grootste deel mee in de feestvreugde.

Alleen onder het eten doen we ze maar even in de keuken. Met name Truffel en Elaine zijn getalenteerde rovers. Maar Emmy laat haar hondjes niet zomaar alleen.

Uiteraard krijgen ze ook een cadeautje van de Sint.

Surprises, daar beginnen we hier maar niet aan. De nadruk ligt op de gedichten. Daaf maakt een gedicht waarin, naast het gewone betere dichtwerk, ook een haiku en een limerick zitten. Briljant. Hartstikke leuk om te horen allemaal, die huispoëzie.

Een gedicht goed voorbrengen is dan ook een serieuze zaak.

Veel gangbare cadeautjes, zoals de door mij zo geliefde boekenbon. Maar ook wat devices van wat onduidelijker aard. Is dit iets voor op het nachtkastje ofzo? Ivo en Martin proberen het uit.

Het was een gezellige avond. En  de Kerst is al veiliggesteld..we hebben een kerstvrouw in opleiding ook.

Elaine is er helemaal moe van geworden, al die opwinding.

Het zal u in inmiddels niet ontgaan zijn..Ron heeft een nieuwe en prima camera. En is heel erg bezig om er zoveel mogelijk mee om te leren gaan. Hij heeft er talent voor. Als Ron en ik op dezelfde dag vrij zijn, laten we de Jacks en de whippets graag samen uit. Dit was een wandeling met weinig en moeilijk licht..maar toch.

Cyrus schiet het bos door met een bijzonder gevormde tak. Het lijkt een beetje, of hij een gewei heeft.

De zon is nauwelijks zichtbaar en staat laag. Maar geeft deze foto toch een mooi effect.

Tjibbie voelt zich soms een beetje een whippet, en rent achter Cy aan. Maar ja, die korte pootjes..het gaat hem niet worden.

Truffel, dat is een ander verhaal. Ze is snel, en erg wendbaar. Jee, wat zou ik haar graag zien coursen. Maar ja, ze stoort..dus training en proefrondes voor Truffie. Heeft zij geen last van, als ze maar mag rennen.

Donna is, met haar bijna 7 jaar, nog altijd bloedsnel en zeer wendbaar. Ze rent het bos door alsof hindernissen van omgevallen boomstammen, wallen van scherpe takken, sloten en greppels, niet bestaan. Maar komt ze bij haar dochter Truffel in de buurt, dan moet ze even inhouden. Want Truf vindt het geloof ik niet goed dat haar moeder alleen de hort op gaat. En probeert haar bij de roedel te houden. Donna geeft wel eens een korte correctie, maar is verder erg (tè) mild voor haar dochter.

Maar op enig moment ontloopt Donna haar strenge dochter, gaat even lekker op jacht en komt altijd braaf, moe en tevreden weer terug.

Als Elaine meemag (wanneer we een korte wandeling maken), geniet ze daar buitengewoon van. Stralend, aan alle kanten.

Ze is alleen nog niet vergeten, dat Tjibbie haar gebeten heeft als heel klein puppie. Ze wacht nog altijd tot ze zwaarder is, en haar nieuwe gebit compleet is..laten we hopen dat tegen die tijd Tjibbie veilig in Breda woont. Want het ziet er niet goed uit voor hem.

Maandag hebben Ron en ik een kaars aangestoken op de Maggieweide. Ter nagedachtenis aan Maggie, op deze mooie plaats. De kaars heeft tot donderdagmorgen gebrand. Het was een prachtig gezicht.