Drukke tijden. Mijn kind is uit huis. Toegegeven..het poets- en kluswerk was voor Mart en Daaf, het shoppen voor Daaf en mij. Ik had dus het gemakkelijkste stuk, afgezien van de afgenomen financiën, maar Ikea op 5 mei is het voorportaal van de hel. Tenzij je dol bent op gillende kinderen en rijen van 20 meter voor de kassa, dan is het een aanrader. Maar Daaf zit er knap bij in zijn nieuwe huisje, en gelukkig zien we hem nog veel.
Maar na vandaag de benedenverdieping gepoetst te hebben, de caravan schoongemaakt en een meter strijk weggewerkt te hebben, ben ik even in de tuin gaan zitten..tot de lucht eruitzag als een röntgenfoto van een darm vol ontlasting, en de druppels begonnen te vallen..tijd voor een blogje.
Afgelopen zondag was de Moederdagcoursing van “Het Haasje”. Als altijd prima georganiseerd en gezellig. We zijn op zaterdag aangekomen. Toen waaide het nogal. Nou tocht het in Zeeland geloof ik altijd, maar dit was wel heel behoorlijk. We zijn dus voornamelijk in de caravan gebleven, waar Mart en Truffel een scène uit Lady en de Vagebond naspeelden. En dat voor de man die vroeger zijn handen ging wassen als hij een hond had geaaid..
Over de uitslag kan ik kort zijn: Cyrus was laatste. Even wennen, maar heel goed voor mijn karakter. Maar, elk voordeel heb ze nadeel, zei Cruyff al..en dat was zo. Er waren maar vijf sprinter-reuen, en Cyrus moest de tweede omloop dus alleen. Een pracht gelegenheid om een meeloophond in te schakelen: Donna. We durfden haar nog niet voor de wedstrijd in te schrijven na haar dikke teen, maar een enkele omloop achtten we wel in orde. Dat gaf ons de gelegenheid om moeder en zoon samen te zien coursen..geweldig. Het filmpje is van Virginie, waarvoor onze dank.
Heel bijzonder..het commentaar op de achtergrond. Alsof de mannetjes uit de engelenbak van de Muppetshow op de coursing aanwezig waren. Niet heel goed verstaanbaar, maar best komisch.
Marc maakte erg mooie foto’s van de coursing van Donna en Cy. De start:
Cyrus is gemakkelijk te starten, Donna is als een paling in een emmer snot. Ze begint meer en meer te lijken op een babyzeehond, met die ronde donkere ogen. Maar haar pootjes doen het nog best.
En Cyrus liep heel mooi, al was het niet te merken aan de punten. Maar ja, coursing is en blijft een jurysport, en zolang de honden maar heel en gelukkig terugkomen, is het helemaal prima. Overigens..Dazzle liep heel mooi deze dag en was in onze ogen de verdiende winnaar.
Marc maakte ook nog een foto van “The Boss”, die begon met coursing te tolereren, daarna coursing gezellig te vinden en nu van Jacqueline het diploma “Starter” gekregen heeft.
En hij maakte er ook één van mij, met mijn nepsigaretje.
Virginie deed ons de eer aan, om gezellig bij ons te komen zitten met haar beige schoonheden.
Doortje gaf een nogal duidelijk signaal af.
Het heerlijke van coursing: je zit altijd in een mooi stuk natuur. Waar er soms bijzondere toeschouwers zijn, hier op de dijk:
Kinderen uit een coursingfamilie worden al vroeg getraind. Hier nog even aan de lange lijn, maar het gaat een topper worden!
Heel mooi vind ik, dat Truffel en Elaine echt heel dikke vriendinnen geworden zijn. Ze maken elkaar elke dag helemaal schoon, liggen graag samen en Truffel, hoewel ze zelf stoort, is een prima coursingcoach voor Elaine. Elke wandeling gaat Truffel in de luipaard-op-jacht-houding liggen, Elaine zakt dan ook door haar pootjes en kijkt heel listig en berekenend, en dan vliegen ze een paar honderd meter achter elkaar aan in het bos, al wendend, kerend en op mooi tempo. Prachtig om te zien.
Als er iets leuks te zien is, zie je Elaine’s nek bijna groeien, het lijkt Langnek uit de Efteling wel.
Enfin, zover de coursing.
Het was al enige tijd een wens van me, om zelf te leren hechten. Mijn nichtje Esther wilde me het wel leren, en afgelopen dinsdag was het zover. Ik zou zelf voor een te hechten object zorgen. Eén van mijn eigen whippets ging me wat ver, aangezien ze niet gewond waren. Even nadenken..tot ik bij de Lidl een zeer, zeer ernstig gewonde kip tegenkwam, die per codicil zijn lichaam aan de wetenschap geschonken had. Denk ik.
Volgens Esther kan zelfs een aap leren hechten, dus het leek me niet al te gecompliceerd. Alhoewel ik toch altijd nog behoorlijk gek zou kijken, als er chimpansees op de Eerste Hulp aanwezig waren. Ach, aan de andere kant, een tros bananen weegt wat minder zwaar op het eigen risico, dus wie weet een goed idee. Toch deed ik er best nog even over, om de naaldvoerder te hanteren, nette knoopjes te leggen en niet teveel spanning op de wond te zetten. Ik ben blij met mijn nieuwe vaardigheid, al moet ik nog wel wat meer oefenen. Dankjewel Esther!
Nog even voor de goede orde: ik laat dit het liefst doen door een dierenarts. Zeker bij grote- en bijtwonden ga ik het nog niet eens zelf proberen. Maar ben je op vakantie, krijg je geen dierenarts te pakken, en is het maar een klein wondje, en minder geschikt voor nietjes..dan zou ik het nu zelf durven. En dat is het idee hierachter, niets meer en niets minder.
Volgende week: de show in Arnhem, waar Tinne zo lief is om Elaine voor me voor te brengen. U hoort van me!