Onze vakantie in juni is niet doorgegaan, vanwege mijn onfortuinlijke val. Dus had ik nog twee weekjes in de plus..en Mart ook. Zodoende besloten we er nog lekker twee weken met de honden en caravan tussenuit te gaan, met medeneming van het NKC, de windhonden jonge honden/veteranendag en de coursing in Lichtenvoorde.
Vrijdagmiddag reden we naar nieuwe Pekela. Met enigszins gemengde gevoelens, in de hoop dat de tot winst leidende samenwerking tussen een bepaald jurylid en een bestuurder van de Pekelse renvereniging niet weer tot zeer voorspellende resultaten zou leiden. Enfin, iedereen die courst weet hoe dàt afgelopen is, en verder hou ik de eer graag aan me zelf.
Het kamperen was mooi. We hadden uitzicht op een prachtige vijver en er was veel en mooi te wandelen. Veel mensen hebben hun best gedaan om hier een goede coursing van te maken.
Helaas waren de coursingvelden allerminst een Nederlands kampioenschap waard. Echt veel te klein. Een technisch parcours is leuk, maar als het één en al haak en bocht is, lopen de wat snellere honden hooguit 300 à 400 meter van het 700 meter lange parcours. In het tweede veld waren zelfs wat ronduit gevaarlijke punten, waar meerdere honden een dubbele salto maakten. Waaronder onze Cyrus. Hij was geblesseerd. Zijn moeder zag het allemaal met lede ogen aan.
Toch nog een mooie actiefoto van Cyrus na zijn val, het was pas nadat alle adrenaline uit zijn lijf was, dat hij mank liep. Dankjewel Gerdien, voor deze foto.
Het weer was gelukkig heerlijk. Ik denk dat ze hier alledrie het haas horen.
Eén ding moet nu voortaan op het NKC echt anders…Het Wilhelmus. Misschien ben ik hier wat conservatief in, maar we hebben het niet over een liedje van Andre Hazes ofzo. Dit is ons Volkslied, en dient niet misbruikt te worden. Prima als ook op een NKC een keer het Wilhelmus klinkt. Waarom niet, als dat ook mag als er elf mannetjes in een oranje shirt een potje voetballen en hier miljoenen mee verdienen. Maar…dat doe je niet acht of tien keer. Echt niet. Dan ontneem je er alle kracht en eerbied aan. Mijn idee zou zijn, om dan alle winnaars van een eerste plaats bij elkaar te laten komen na de prijsuitreiking, en dan wellicht één keer dat Wilhelmus te laten horen. Dat leidt er vervolgens wellicht ook toe, dat je niet vanaf 18.15 tot 19.45 op je voeten staat te wiebelen van ellende omdat die prijsuitreiking voor eeuwig door lijkt te gaan. Fijner voor de mensen, maar ook zeker voor de honden.
We konden dus pas rond 21.00 uur afrijden naar Heteren, waar de Windhonden-jonge honden/veteranendag zou plaatsvinden. Rond een uur of half twaalf zaten we in onze caravan, zo ongeveer lopend op ons tandvlees, maar blij verrast door de hartelijke verwelkoming door het personeel van de manege “De Fruithof”. Wat een fijne locatie. We mochten staan op een heerlijke plaats, mochten ook nog stroom gebruiken en dat alles met betaling van nul komma nul. Chapeau..
Het werd een beregezellige dag. Tinne was helemaal uit België gekomen om haar Kate maar ook zeker onze Elaine en Donna te showen. Kate deed het keurig. Een mooi meisje!
Elaine deed het helemaal niet keurig..ze was angstig en deed niets anders dan naar mij zoeken. Er zijn onlangs een paar nare dingen met haar gebeurd, ze is opgejaagd door een paar wolfhonden, en gebeten door een herder. Dat heeft er denk ik behoorlijk ingehakt. Voor ons een punt om mee aan het werk te gaan. Tinne deed haar uiterste best maar het was niet gemakkelijk.
Donna daarentegen, maakte ons enorm trots. Het keurrapport van de keurmeester, over Donna:
“Bijzonder fraai veteraantje van bijna acht jaar. Nog in zeer goede conditie, fraai hoofd, mooie lange hals, uitmuntend gehoekt in alle onderdelen, fraai op de middenvoorvoetjes en op de voetjes. Laat een zeer mooi gangwerk zien, echt om trots op te zijn.
Nou, dat zijn we dan ook. De Ballistic stammoeder strikes again, zou ik zeggen. 🙂
Dankjewel Tinne, voor al je inzet, het was geweldig en heel gezellig..en het Belgisch gebak onovertroffen. Na deze dag reden we door naar Drenthe, naar hondencamping “De Havixhorst”. Een aanrader. Een prachtig groot veld, een zwemvijver met losloopgebied voor de honden, en de eigenaars allebei hondenkenners en instructeurs in diverse disciplines.
Ik heb het probleem met Elaine aan hen voorgelegd, en ze kwamen met wat ideeën. Maandagavond hebben we een wandeling gemaakt met Anneke, één van de eigenaars, en haar herder, en natuurlijk Elaine. Elaine heeft naast de toch vrij flinke en soms iets grommelende herder gelopen, de herder heeft ook achter haar gelopen, een prima oefening.
Het was tevens een landschappelijk gezien prachtige wandeling, met heel veel ooievaars. Van dichtbij zijn die beesten best groot.
Ook mochten we een eenmalige training meedoen in het Showdogcentre in Zwolle. Helaas gaf mijn knie, toch al slecht na de val in juni, het na het tweede rondje hollen helemaal op. Dàt deed zeer. Mart zag het, en was zo ontzettend lief om het over te nemen. Coursing vindt hij inmiddels erg leuk, maar showen, daar moet hij niets van hebben. En dan toch een drie kwartier durende training, als absolute beginner, keurig afwerken..Dankjewel, lief, je bent een wereldvent.
In het begin was Elaine nog angstig, maar het ging allengs beter.
En als je dan toch in de buurt van Giethoorn bent, en daar nog nooit geweest bent..dan is dit de kans. Het was echt een heel leuk dorpje. “Het Venetië van het Noorden” vind ik dan weer gruwelijk overdreven, maar leuk was het.
Op donderdagochtend zijn we vertrokken naar het Wijndomein in Lichtenvoorde. Een geweldig leuk coursingterrein, met zicht op de inmiddels rijpe druiventrossen, waar heerlijke Nederlandse wijn van gemaakt wordt. Zowel de wijn als de coursing zijn wat mij betreft een aanrader. Donderdag nog even een heerlijk rustige dag.
Een gezellige avond met Simon en Caroline. De volgende dag kwamen veel andere deelnemers binnen. En zaterdag, onder een stralende zon, de coursing. Het was een mooi terrein, hier en daar met behoorlijk hoog gras, maar met zowel wat lange stukken voor de snelheid als wat technische stukken. Jeroen en Gerdien kwamen met Noortje en Lisa, en Sabrina met Dakota en Afghaanse dame Fajah. Er waren dus drie Ballisticjes aan de start en dat maakte mij tot een zeer trotse fokker.
Noor liep de eerste omloop erg mooi, maar raakte in de tweede omloop het haas kwijt. Dat was heel jammer want het beginstuk was werkelijk prachtig. Tja. Die dingen gebeuren..Cyrus had hetzelfde in Axel, en Maggie en Donna hebben het ook allebei meerdere malen meegemaakt. Het hoort erbij. Wel jammer was, dat ze direct na de coursing even mank liep. Sebastiaan Vink was zo vriendelijk om even te komen kijken en gaf wat tips.
Gelukkig bleek Noor de volgende dag weer topfit, nergens meer last van. Net als Cyrus, na het NKC..ze lijken toch wel erg op elkaar, de ene dag lijken ze bijna onsterfelijk zielig, om de volgende dag met opgetrokken wenkbrauwen te vragen waarom ze nou toch niet los mogen..en als dat dan wel mag, helemaal 100 % in orde te zijn. Gevoel voor drama, wellicht.
Dakota maakte me heel trots door als vierde van de tien whippetteven uit de bus te komen. Het is zo’n lekker lief fel wijffie en een kopietje van haar moeder. Goed gedaan, Koot!
Het was toch een goede dag voor Sabrien, want haar Afghaanse dame Fajah werd tweede.
Maar de kers op de taart werd voor ons toch verzorgd door Cyrus. Precies vorig jaar liep hij hier, zeventien maanden oud, zijn eerste coursing. En won.
En vandaag..won hij weer. Cyrus op één..wat zijn we apetrots op deze zoon van Oban en Donna. Hij liep zo verschrikkelijk mooi, het was een genot om te zien. Van de negen coursings die hij nu gelopen heeft, heeft hij er vijf gewonnen en dat is, in mijn ogen, toch heel wat.
Proficiat, lieve knul van me. En wat heerlijk dat je na de kill altijd regelrecht naar me toekomt..ik hoef je nooit te roepen of van het haas te plukken, of achter je aan te rennen het veld in. Je komt je altijd direct melden, met een grote glimlach om je lekkere bekkie..en zo heb ik weer een heel klein beetje mijn Harley terug, die altijd precies hetzelfde deed. ♥
Mijn dank gaat uit naar het bestuur en de vrijwilligers van “Swift”. Het was super!!
