Aan dit blogje heb ik niets toe te voegen..mooie portretjes. Dank aan mijn lieve achterbuuf Jacqueline Wagener, die er altijd is voor mijn honden in geval van nood..en als er mooie fotootjes gemaakt moeten worden. Beter een goede buur dan een verre vriend, zegt het spreekwoord..gelukkig hoeft het één het ander niet uit te sluiten.

Rood:

Donkerblauw:

Groen:

Oranje:

Lichtblauw:

en Roze.

Nou ja..beelden zeggen zoveel meer dan woorden soms..ik laat het hier even bij.

Tja, in de supermarkt vind ik dit een minder goed bericht..liever scharrel- of biovlees. Maar bij de pups..da’s andere koek. Vandaag, met 15 dagen, hebben we er twee boven de kilo en de rest heeft zijn of haar geboortegewicht bijna of helemaal verdriedubbeld. Da’s mooi.

Ik was gisteren heel even bang voor Elaine. Stond al met de telefoon in mijn hand om Dr. v.d. Rijt te bellen..tot ze toch weer ging eten. Ze zag er een beetje flauw uit, weinig eetlust, en toen Mart thuis kwam zei hij, wat ziet Elaine er moe uit. Nou ja, getemperatuurd, was normaal, afscheiding niet abnormaal dus ga je aan de calciumhuishouding denken. Vandaag dus naast de geitenmelk, hüttenkase, geitenyoghurt etc aangeboden..en het gaat er eigenlijk allemaal in. Vanmiddag in de heerlijke middagzon de grote wandeling gedaan, en jemig, was Elaine even fit..diverse malen uit zicht, aan het jagen met haar man. En de pups goed aangekomen. Nou ja, denk dat dit dus een heel klein dipje was. Da’s een beetje de narigheid met die schildklier, het heeft echt invloed op je stemming en je ziet overal leeuwen en beren. Enfin, in de werpkist alleen leeuwtjes en beertjes. En dat is mooi. Als je even de werpkist wilt verschonen..

Dat mandje wordt steeds voller. En de narigheid met blogjes in deze tijd is..is deze van drie dagen geleden of van gisteren..het gaat zo verbluffend hard nu. Nou ja, never mind..Elaine doet haar uiterste best en is een heel zorgzame moeder. Ze ligt er niet meer steeds bij maar gaat om de haverklap kijken, en elke twee à drie uur voeden. Donna wil ook heel graag bij de pups, maar kreeg vanmiddag een niet mis te verstane waarschuwing. Da’s het mooie van Elaine..ze gebruikt niet haar bekkie of tanden. het leek meer iets uit de rugbysport..Donna werd gewoon met grote kracht weggeduwd via de schouder van Elaine. En ze begreep het. No harm done.

Elke twee à drie uur wordt er ernstig gevoederd.

Tja, met zes pups heb je eigenlijk altijd wel een goede plek.

Voor de volwassen honden is het iets lastiger geweest. Het afgesloten gedeelte, waar eerst Cyrus en Elaine aten, is nu voor de pups. Dus de eetplaatsen moesten veranderen. Dat vinden honden niet echt leuk en het kost even tijd. Inmiddels is het gewend en weten ze weer waar ze zijn moeten.

Al weten ze allemaal dat er meer eten de kant van Elaine opgaat, en dat is soms de moeite waard om toch even te verkennen. En ja..dat vindt Elaine dus niet goed.

De pups geven er allemaal niks om. Ze willen hun buikje vol en dat lukt. Alleen komt er dan soms iemand opliggen.

Burp!! Dat krijg je dan. Yes, you are excused. Het pigment komt op gang en de oogjes komen allemaal open. Maar ik ga ze echt niet recht in hun bekkie flitsen om dat te bewijzen..u ziet het later wel.

Zo’n jonge moeder wil eigenlijk Carnaval vieren, maar ineens zit ze met zes kids. Dan wil je wel, op zijn minst, even weten wat er om je heen gebeurt.

Deze jongens hebben vandaag de kilo gehaald.

Maar ze beginnen alle zes met loopoefeningen, terwijl de oogjes nog niet helemaal goed functioneren. Zielig, al dat gebons tegen de wanden van de werpkist. Ik heb het al aan diverse vriendinnen geschreven..hebben jullie whippetpuppievalhelmpjes? Maar niemand heeft ze..laten we hopen dat de ogen snel verder open gaan en niet tezeer in tegenstelling staan met de snelheid waarop ze gaan lopen.

Het is een heerlijk stel.

Nog ruim vier weken, en dan moet ik de puzzel gaan leggen..wie gaat waar naartoe. Gelukkig nog ruim vier weken om de karaktertjes te zien, en me daar beelden bij te vormen. En vanaf anderhalve week na vandaag, komen de nieuwe eigenaars allemaal op bezoek, om lekker te knuffelen en te kijken.

Er valt heel veel te zien.

En na anderhalve week na vandaag nog veel meer..het gaat hard nu.

Elaine verzorgt nu nog de hele saniservice, wassen en poetsen.

Maar volgende week gaan we bijvoeden, en dan houdt dat, naar ik vrees, een beetje op. Toch is dat de periode waarin ze van slaperige cavia’s, echt hondje worden en ik zie er naar uit.

De pups doen het goed. Meer dan goed. Vandaag, dag 8, hebben ze allemaal hun geboortegewicht meer dan verdubbeld. Elaine is een prachtmoeder. Soms wil ze even apart,

En dat mag. Als moeder heb je time-outs nodig. En soms wordt het vlak bij die mand zo warm, dat je even probeert wat tocht op te vangen..wat niet lukt, want juist vanwege de tocht hebben we het hondenluik afgesloten. Nah..dan ga je op het matje voor de deur, wat nu dus trouw elke dag gewassen wordt.

Elaine moedert heerlijk. Ze eet goed, ze drinkt goed, de afscheiding is beperkt en ze oogt erg gezond. De temperatuur is ook weer prima. En ze is inmiddels al drie dagen meegeweest naar het bos, waar ze zeer van geniet, maar ze is redelijk snel op de terugweg en als eerste bij de voordeur.  Waar dit op haar wacht, en waar ze voor zorgt:

De pups doen het fantastisch. Ik zie zoveel mooie dingen, helemaal trots. De eerste nagelknipbeurt is al achter de rug. En het groeit en bloeit..

Nou ja, het gaat dus helemaal goed. Maar dit blogje gaat over de namen.

Het nest draag ik op aan mijn lief, mijn man, mijn Martin. En dat verdient hij ten zeerste. 8 juli 1986 zijn we getrouwd. Dat wordt al weer 32 jaar.

Niet iedereen heeft een echtgenoot die de Nobelprijs gewonnen heeft.

Mart heeft hem. Met veel andere veteranen, die gevochten hebben voor de vrede. En dat verdient hij. Mart is een heel moedig iemand. Ik zal niet zo snel onze vakantie in Rome vergeten, waarop een heel aantal mannen een dief achterna zaten. Ze kregen hem te pakken. Voor ik mijn cocktail neer kon zetten, was Mart er al, midden in de groep knokkers. Dat een dief opgepakt wordt, o.k. Dat hij in elkaar geslagen wordt, niet o.k. Da’s Mart. Hij mag geen enorme en superbrede vent zijn, hij dwingt respect af waar nodig. En ik ben trots op hem. Ze zeggen wel eens, een dochter zoekt een man die op haar vader lijkt. Daar zit wat in.

Mart is gek op kinderen. Het was niet vanzelfsprekend dat dat voor mij zou lukken. Maar toch..

Op de momenten dat ik even niet meer kan, neemt hij het over. Onze zoon..geboren na 48 uur weeën.

Natuurlijk ben je dan uitgeput als nieuwe moeder, en ik wilde hem echt heel graag zelf voeden. Dus ik lag uur na uur te luisteren hoe het ging en of hij niet toevallig huilde of er iets met hem was..en dat schiet niet op. Waarop Mart besloot ons kind mee te nemen naar zolder (in de nacht) en hem alleen aan te bieden als hij honger had. Dat ging prima.

Zo weet je, dat je partner er voor je is. Ups en downs, we hebben ze allemaal gehad. En we kiezen nog steeds voor elkaar.

Mart houdt, behalve van zijn zoon en mij, (en de whippets 🙂 ) ook erg van motorrijden.

Hij heeft eens een Harley gekocht, helemaal in kratjes om zelf op te bouwen. En toen werd ik zwanger..en had hij andere projecten. De kratjes Harley zijn verkocht. Maar de liefde voor motoren blijft. Daarom de volgende namen..

Voor de reuen:

Ballistic Norton Commander

Ballistic Ducati Monster

Ballistic Kawasaki Ninja

Voor de teven:

Ballistic Suzuki Intruder

Ballistic Honda Fury

Ballistic Yamaha Wild Star.

De namen zijn inmiddels goedgekeurd door de Raad. Nu nog kijken welk hondje bij welke naam hoort..

U hoort van ons!

Vorige week, in de nacht van maandag op dinsdag, is het nest van Elaine en Cyrus geboren.

Een heel vlotte bevalling was het niet. Maandag overdag al duidelijk weeën, maar pas in de nacht begonnen de persweeën. Steeds bijna anderhalf uur tussen de pups in. Op een gegeven moment vond ik het te lang duren, en dus Dr. van de Rijt maar uit zijn bed gebeld. Mart moest zijn ruiten krabben, maar kwam wel degelijk thuis met een ampulletje oxytocine. De 20 minuten dat hij weg was, zijn er twee pups geboren..zul je altijd zien. Daarna duurde het weer heel lang. Er zijn in de ochtend nog drie pups geboren, maar helaas heeft het laatste reutje het niet gehaald.

Dat was even heel verdrietig, we hebben er alles aan gedaan maar het mocht niet baten.

Dat was echt even slikken. Lees..even janken.

Maar ja, shit happens. Nu zijn we hartstikke blij met ons zestal. Ze doen het allemaal schitterend en groeien als kool. Soms moet de werpkist even gepoetst en verschoond..dan gaan ze in een kratje met kruikjes. Albert Heijn levert toch bijzondere dingen..

Voor puppiebezoek is het nog te vroeg. Maar je wilt soms wel even bijkletsen met goede vrienden..en die nemen dan zoiets mee.

Het was even moeilijk aansnijden. 🙂

En natuurlijk komen mam en haar zuster even een hapje eten, en mam mag even een pup knuffelen..

Jeroen (van Gerdien en de taart) heeft nog wat mooie foto’s gemaakt.

Daar ligt ze dan, in al haar glorie..Elaine. Wat zijn we trots op je.

Nog een tikje torpedovormig, maar met een lekker dik buikje. Die roze snuiten..zalig. Hier en daar al een pigmentvlekje te zien.

Mooi moedertje met mooie kinderen.

Alle zes. Een nest om heel blij mee te zijn.