Ondanks dat ik erg laat was met inschrijven, konden we nog meedoen met de coursing te Merksplas. Ik had er goede herinneringen aan, vorig jaar zaten we in het zonnetje. Dat was dit jaar wat minder, helaas.. de modder was weer sterk vertegenwoordigd.
De coursings van Beringen zijn eigenlijk altijd gezellig en prima georganiseerd. Alleen vond ik de inschrijving dit jaar wat stijf aan de prijs: 20 euro per hond en dan ook nog 8 euro voor het kamperen. Maar da’s misschien Den’Ollander in mij, om daar wat van te zeggen.
Mart droeg voor het eerst zijn nieuwe t-shirt, dat Daaf in Rome voor hem had gekocht. Jawel..
Maar ik moet zeggen, hij gedroeg zich als een vent, toen Truffel een poging gedaan had om een slok van zijn koffie te drinken, dronk hij toch gewoon door. (Was-ie vroeger nogal vies van). En zelfs toen ik hem schaterend van het lachen vertelde dat loopse Truffel zichzelf net van onderen netjes had schoongemaakt, dronk hij toch zijn bakkie leeg. 🙂 Ach ja, en ook een broodje worst eet je nooit alleen, als Truffel & Co in de buurt zijn.
Na het eten even een dutje voor Mart..en ook dat doe je nooit alleen.
Truffel wel, Mart was eerder klaar dan zij. ’t Zal de loopsheid wel zijn.
Het parcours was groot en vooral geschikt voor snelle honden, erg lange rechte stukken, geen “technisch” coursing.
En het was hartstikke leuk om weer zoveel rassen vertegenwoordigd te zien, van de grootste, de Ierse Wolfshond,
tot de allerkleinste, hier een heel clubje stoere Italiaantjes.
Hieronder Maggie, vlak voor de start. Zeer alert, met staande oortjes. Mags heeft heerlijk gecourst, maar het haas exact volgen, daar begint ze niet meer aan. Ze weet na al die jaren bijna precies wat de volgende move van het haas gaat zijn en snijdt lekker af. Dat levert uiteraard geen punten op, maar ze heeft er zo ontzettend veel plezier in, en daar gaat het uiteindelijk om. Volgend jaar haar laatste jaar..slik.
Donna had dikke pech, deze coursing. Tijdens de eerste omloop kwam het haas vast te zitten aan een klos, en stopte de course dus al na een paar honderd meter. Er werd herstart op de plaats waar de haas was vastgeraakt, maar zoiets kost je wel punten, doorgaans. Ze stond dan ook niet zo hoog na de eerste omloop. En de tweede omloop..heeft ze niet gelopen. Ik deed even een dutje, en Martin zou naar de speaker luisteren en mij een course of vier van tevoren wekken. Helaas heeft hij gelet op het nummer van de honden, in plaats van op het nummer van de courses. En kwam dus veel te laat aanhollen met Donna, de kans was voorbij.. dat was even slikken. Enfin, inmiddels praten we weer met elkaar. 🙂
En natuurlijk kon ik op deze coursing eindelijk Diego bewonderen!
Ik heb nog een kleine poging tot verduistering gedaan, maar het ventje paste al niet helemaal meer in mijn jas.
Dit was dus echt de laatste coursing van het jaar, en volgend jaar zal het wel even duren voor we weer kunnen, als moeder natuur een handje helpt, want we hopen in het voorjaar puppies te hebben van Donna en Oban. Maar dat is minstens net zo leuk. Dus aan alle coursingvrienden: tot volgend jaar! En dan, als waardige afsluiter, een foto van de Belgische kampioenen.
Ha ha,wat kan je toch heerlijk vertellen!
Maar wat jammer dat je te laat was met Donna…..tjongejongejonge,Martin toch(hi hi).
Een ding had ik niet achter jou gezocht……dat je in staat zou zijn iets te stelen….,maar goed,ik kan het wel begrijpen…Diego is een moppie om te zien.
Ach,die arme Maggie….moet volgend jaar met pensioen…..Jammer he,als ze er nog zo enorm van geniet.
Groetjes,Brenda
Gelukkig mag ze nog één jaartje, maar als volgend jaar haar laatste coursing achter de rug is, zal ik wel even moeten slikken. Enfin, da’s pas over een jaar… Nog niet aan denken.
Heel erg jammer van het weer, gemiste poging van dognapping en de 2de cours van Donna.
Maar je heb het toch weer gezellig gehad. Maar met beter weer zoek je elkaar toch wat vaker op. Ik hoop dat er weer mooie tijden van prachtige pups aan komt zodat je de coursinggezelligheid kan vergeten……maar dat zal vast en zeker lukken
Dat denk ik ook wel, en ik hoop volgend jaar weer coursings met lekker weer, zodat we zalig in de voortuin kunnen zitten.
Ik wilde wel komen kijken maar inderdaad het weer … En dat als je net van de kapper komt 🙂
Arme Donna … zo haar course missen. Baasje is hopelijk op gepaste wijze gestraft ? Die nieuwe T-shirt toch maar even terug afpakken, ramen lappen, honden een extra keertje uitlaten, vrouwtje een dag op stap laten gaan met de visa kaart, zoonlief extra zakgeld geven, …
Vrouwtje een dag op stap met de Visa-card..goh Tinne, da’s een idee. Ik ga het hem voorleggen. Amsterdam in kerstsfeer en dan een verse Visa-card.. of Antwerpen….hmm.
Tja, dat krijg je, wanneer de legende zich niet aan de bovenkant bevindt…. maar Mart kan hartstikke lekker patat bakken en zijn handen kunnen maken wat zijn ogen zien, dus maar niet te veel zeuren ;>). En waarschijnlijk mag ik nooit meer komen logeren als Mart dit eenmaal heeft gelezen ;>). Of ik mag nog komen, maar krijg nooit meer die goddelijke viscurry van hem voorgeschoteld. Die Mags, wat is de tijd voorbij gevlogen. Weet je nog Annemarie, dat ik jou met de piepjonge Maggie uitnodigde om naar ons privé middagje whippet racing te komen in Spaarnewoude, toen de Permo’s een weekendje in Nederland waren? Het was haar eerste keer achter het haas meen ik, en de Permo’s bewonderden Maggie’s rappe lijfje. Toen kregen jullie de smaak te pakken en the rest is history ;>).
Monique, dat shirt kun je beter zo laten; the legend slaat op de moed die me in de schoenen zonk om Annemarie te vertellen dat ik met Donna te laat was. Legendarisch worden de blauwe plekken die ik aan deze misser heb over gehouden. Blauwe plekken die zich manifesteren in de spieren die eigenlijk al met pensioen waren en toch weer als ren-spieren aangesproken zijn in een vergeefse poging die gemiste course nog wél te halen. Legendarisch ook het schaamrood op mijn kaken toen ik ter plaatse van de paddock mij excuses aanbood aan de man die o zo duidelijk de naam van Donna een aantal malen omriep.
En “the man” slaat op dezelfde man die nu nog steeds aan jou zal vragen of je frietjes wilt of viscurry als je weer eens naar ’t Zuiden afzakt. Je bent meer dan van harte welkom.
🙂 Monique, gevat als altijd. 🙂
Die middag met de Permo’s herinner ik me als de dag van gisteren, ik denk dat dat haar eerste stapjes op het sportpad waren, zogezegd. Een middag waar ik met veel plezier op terugkijk!
Wat een fijn verslag weer met veel emoties zo in 1 weekend. Fijn dat jij en Martin weer on “speaking terms” zijn, maar ik kan me de opwinding om de reden wel goed voorstellen. Ik zou er in eerste instantie ook erg veel moeite mee hebben en nogal \*#^%$^ zijn. Om me daarna te beseffen dat iemand zoiets niet opzettelijk zal doen, maar dat kost wel even tijd…
En Maggs die al weer haar laatste coursingjaar in gaat, zucht dat gaat wel heel snel. Ik weet nog dat ze haar allereerste coursing in haar leven gelijk ook even won. Ach je kunt slechter beginnen, en toen was jij tevens hooked for life aan de coursingsport.
En nu op naar de welverdiende winterrust en het geplande nest!
Tja Mart, je moet je koppie erbij houden en aangezien mannen er vaak van worden beschuldigd hun hersenen op een andere plek te hebben (volg de pijl naar de legende!), is deze vergissing erg mannelijk. Een echte vent ben je nadat je je koffie gewoon opdrinkt na een tuf van Truf. En extra punten omdat je zo manmoedig op ging biechten bij je vrouw dat je het verkloot had. Dat doen niet veel kerels je na; die gaan gewoon frietjes bakken voor andere dames 🙂
Ondanks het slechte weer en de gemiste course, zag het er toch allemaal gezellig uit daar. En ja, Diego’tje, daarvan smelt je <3 Nu lekker chillend en loungend de winter door (eindelijk tijd om bij ons langs te komen, tot zaterdag).
Jullie hebben het terug leuk gemaakt ondanks het modderige weer. En ja een course missen kan wel eens gebeuren. Het moest misschien zo zijn. En manlief heeft er spijt van. Wat wil je nog meer, ah ja die visakaart ;>) Ik duim voor je!
Volgend jaar kan je er terug invliegen en maken Donna en Maggie het goed!