Vrijdagmiddag. Een beetje saai, niets te doen.
Ja, je kunt zelf een beetje gek doen. Om de tijd wat te verdrijven. Want echt helemaal te gek blij word je daar nou ook weer niet van. Zucht.
Maggie en Donna mochten wel mee naar het bos. Ik niet. Ik ben nog te klein, zeggen ze. En het was nog wel zulk mooi weer.
Maar toevallig lùister ik wel. En mamma en tante Maggie niet. Rond half vijf gingen mam, tante Maggie en het vrouwtje lopen. Rond half zes kwam het vrouwtje terug. Alleen. Ik denk dat mam en tante Maggie eens flink lol aan het maken waren. Het vrouwtje was erg nijdig. Op zichzelf. Dat ze die twee meiden toch weer samen losgelaten had. Slecht idee. En ze zei dat dit nu echt voor het laatst was. Waarop grote en kleine baas elkaar aankeken en hun wenkbrauwen optrokken. En gingen zoeken. Vrouwtje ging de auto in. Ze is lang weggeweest, wel twee uur. En heeft weggetjes en modderpaden verkend die ze nog nooit eerder gezien had, zei ze. De auto was vroeger zwart maar die is nu muisgrijs. Ze is zelfs vrijwillig naar de boswachterij gegaan, kijken of mam en tante Maggie daar misschien waren, opgepakt ofzo. Maar dat was niet zo. Maar goed ook, geen idee hoe vrouwtje zich daar uit had moeten kletsen. Uiteindelijk is mam rond half acht zelf thuisgekomen. Moe, best gelukkig en hier en daar flink geschramd. Maar tante Maggie was op de tennisclub. Daar heeft ze zich gemengd onder het publiek, en één van die mensen was zo slim om op tante Maggie’s naamplaatje te kijken. Daar stond het 06-nummer van het vrouwtje op en ze werd gebeld. Vrouwtje ging dus ook naar de tennisclub. Best wel haastig en ze keek erg blij. Binnen een kwartiertje was ze weer terug, toen keek ze minder blij. Tante Maggie was gewond, dus vrouwtje zette haar weer in de auto, en toen hebben ze tante Maggie genaaid, geloof ik, er zitten allemaal draadjes in haar buik. Ik wou dat vrouwtje met mijn kapotte knuffels ook deed, maar die mikt ze gewoon in de vuilnisbak. Tante Maggie was niet erg blij toen ze thuiskwam, niet veel meer van gezien, die avond. En mam was ook verdacht rustig.
Gelukkig kwamen oma en opa. Dat was gezellig en ik heb lekker met mam, tussen hen in liggen slapen. Vrouwtje was in het begin ook wat stil, die zat zich te schamen dat ze mam en tante Maggie nou toch weer samen los gelaten had, denk ik.
De volgende dag was veel gezelliger. Mijn zus Anyl kwam, met haar vrouwtje Herma. Anyl had zich een beetje uitgesloofd met een dwergpinscher, zo’n beest eens even laten zien wat een whippet allemaal wel niet kan. En da’s heel wat. Ook als je dertien weken bent. Don’t mess with us puppies. Helaas ging er bij Anyl van binnen iets niet helemaal lekker. Herma zorgt hartstikke goed voor Anyl en die wou dus wel gelijk naar een heel goede dierenarts. Da’s de onze, Dr. van der Rijt. We gingen met zijn allen. Tante Maggie deed raar, hijgen en zo. En zich verstoppen achter Herma.
En mam stelde zich ook nogal aan. Wij niet. We waren cool, Anyl en ik.
De dokter ging een beetje drukken en trekken aan Anyl. Anyl moest wel een beetje gillen maar dat kan ik me wel voorstellen, Anyl werd alle kanten opgebogen. Wist niet eens dat we die bewegingen allemaal konden maken. Straks uitproberen. De dokter voelde gelijk wat er aan de hand was: niet veel. De aanhechting van één van de adductoren was wat gevoelig, zei hij, maar niets stuk, komt helemaal goed. Opluchting bij Herma. Toen moest tante Maggie op tafel. Even naar de wond kijken. Ging goed. En toen mam. Die had een beetje rode ogen. Conjunctivitis, zei de dokter en nou moet mam oogdruppels. Toen wilde ik weer naar buiten, maar dat ging niet door. Ik moest op tafel, komt die man met die grote handen met een koud ding op mijn borst en daar ging hij naar luisteren. Het moet toch niet gekker worden. En dan denk je dat je klaar bent, prikken ze ineens met een naald in je kont!! Wat is dat nou voor onsportief gedrag. Ik heb de dokter niet bedankt, ben zo weggelopen. Wij allemaal, trouwens, alleen Herma en het vrouwtje legden nog wat gekleurde stukjes papier bij de dokter op het bureau, en kregen ronde stukjes metaal terug. Ruilen zeker. Vrouwtje wil ook wel eens ruilen met een snoepje als ik iets in mijn mond heb, waarvan mijn vrouwtje denkt dat het niet goed voor me is. Enfin, thuis mochten we eindelijk gaan spelen. We hadden er helemaal stralende ogen van.
Beetje bekvechten..
En lekker knokken op de bank. Was leuk, lekker spelen met Anyl. Ik was alleen s’ avonds wel een beetje slaperig.
’s Avonds kwamen die mevrouw die op me gepast heeft, Lisette, en haar man Wim, die dat mooie ding van pap, mam en ons gemaakt heeft. Ik weet nog dat die mevrouw roze sokken aanhad, en dat ik het niet kon laten om daar onwijs in te bijten. Ach ja, in het nest noemde het vrouwtje me “Gremlin” en ik geloof dat ze me gehouden heeft omdat ze dacht, dat ze het niemand anders aan kon doen om hen met mij op te zadelen. Maar gelukkig was die mevrouw met die roze sokken niet boos op me. Daar heb ik haar wel even voor bedankt.
Die mevrouw had trouwens nogal een cadeau bij zich. Elke truffel “known to men” zat er in, zei het vrouwtje. Leuk hoor, een cadeau dat naar mij genoemd is.
Tante Maggie vindt die mensen ook hartstikke lief, dat kon ik aan alles merken.
En volgende dag alweer mazzel, mijn zuster Sprotje uit Amsterdam kwam langs. Zij woont in de Jordaan. Als echte Amsterdamse heeft ze best wel een grote bek en is hartstikke cool. Alleen heeft er in Amsterdam blijkbaar toch niemand zo’n grote bek als mijn tante Maggie. Want Sprotje was blijkbaar iets te amicaal tegen tante Maggie. Die vloog enorm uit tegen Sprotje, dat was niet mis. En Sprotje vloog achter een plant en durfde er niet meer achter vandaan te komen. Toen gingen we maar in de tuin spelen. Alleen Sprotje had haar dag niet, want ze wou over de vijver heenspringen, maar haalde het net niet. Rot voor Sprot maar ik moest wel lachen, ze keek zo beteuterd. Gelukkig was ze er zelf met één soepele sprong zó weer uit, jammer dat er geen kikker op haar hoofd zat. Dus toen gingen we maar met de auto naar de schaapskooi. Dat was gaaf. Sprotje kan net zo hard rennen als ik en kan hartstikke goed en snel wenden.
Ze moet maar mee naar de coursingtraining als we wat groter zijn. Trouwens, Anyl is ook niet mis. Lekker, achter elkaar aan rennen, het leukste wat er is.
We hebben ook nog een héle grote whippet gezien. Galgo, zei het vrouwtje. Hij was net uit Spanje en ik geloof niet dat hij daar voor vakantie was, want hij had allemaal littekens. Rot hoor. Gelukkig vond hij ons wel leuk.
Nog een beetje bekvechten, maar toen waren we echt wel moe.
Ik geloof niet dat ik het nog avond heb zien worden. Dus heeft vrouwtje er maar een foto van gemaakt, dan kon ik dat de volgende dag nog zien.
Was een mooi weekend. En volgende week ga ik naar mijn zusje Dakota. Spelen, natuurlijk.
Goed gevuld spannend weekend. Ik moet er niet aan denken dat die van mij zoek zijn, ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt. Geneest de wonde een beetje mooi? En wat hoor ik daar? Worden de knuffels niet geopereerd? Ik ben een kei geworden in amputaties van armen en benen ;o)
Wel leuk voor je “Gremlin” dat ze regelmatig met nestgenootjes kan spelen. Ik denk dat ze toch liever met leeftijdsgenootjes spelen dan met de mama of de tante.
En Annemarie, ik zoek ook naar een smakelijke naam voor mijn toekomstige puppy ;o)
Pralieneke 😀
Caramel?
hmmm, past perfect bij de kleur en is heel lekker. Bij pralieneke stel ik mij meer zo’n schoothondje voor ;o) Peanut is natuurlijk ook wel de juiste kleur maar is dan wel weer typisch nederlands hé!
En ik wil absoluut geen potten pindakaas krijgen ;o)
Als ze lief is, is het Cara…en stout? Cárámèl!! 🙂
Delafee? Eén van de lekkerste en exclusievere soorten ,,chocolade,, met een dun laagje 24karaat goud bestrooid. (250 gram voor 380 euro 🙂 ….)
Aai….was je tante gewond???Je weet natuurlijk niet hoe dat komt he.
Stoute mam en tante toch,om er vandoor te gaan.Dat ga jij toch nooit doen he,kleine Truffel?
Je hebt zo te lezen wel een heel druk weekend achter de rug.
Ik wil je snel weer zien hoor zus.En mam en tante Mag ook.
likjes van Huntertje.
Wat een zalig verslagje om te lezen. Al kan ik me voorstellen dat jullie doodsangsten hebben uitgestaan. Ik laat de mijne ook meestal niet tesamen los. Eentje achter houden geeft net dat iets veiligere gevoel. Zeker nu Escada gedoopt is tot Escapada 😉
Maar eind goed al goed hoop ik. Is Maggie er erg aan toe of moeten de wonden nu gewoon nog genezen ? Hopelijk kan ze coursen in Axel !
De ontmoetingen met de nestgenootjes is wel heel leuk voor ze. Zo hebben ze iemand van hun eigen kaliber om mee te spelen en te rennen. Spijtig dat je geen foto van de vijver whippet hebt 😉
Maggie is weer helemaal o.k. De draadjes peuter ik er vrijdag wel uit, en dan behoort dat avontuur ook weer tot het verleden. Pfff..
Gelukkig ! Geef ze maar een dikke knuffel (maar eerst een strenge vinger voor haar snuitje houden 🙂
Zucht…. hoe herkenbaar…. vorig weekend is Hinde weer anderhalf uur lang uit beeld gebleven in de duinen – ze kneep ertussenuit aan het eind van een lange wandeling. En ik had haar compagnon Jewel nog wel aan de riem! Gelukkig is het voor Donna en Maggie weer met een sisser afgelopen, ook al moest er weer worden genaaid. Die stille foto op de heide is echt prachtig, nog geen rimpeltje op het water (dat kwam natuurlijk toen je ging roepen en fluiten ;>)). Heerlijk, dat spelen met nestgenoten, hoe vaker hoe beter. Hier ziet Hazel haar zus Megan iedere week, en komend weekend zien we hun broer Bidaï nog even in Soestduinen. Momenteel maakt Hazel zich niet geliefd met haar dwingende tandjes, vooral niet tijdens haar dolle uur, dat begint wanneer wij naar bed willen gaan ;>)). Dan hapt ze in alles wat beige is en beweegt….. Chloe rekent erop dat ik ingrijp, Hinde speelt de goeiige moeder die met zich laat sollen, alleen Jewel en Isis dwingen nog wat ontzag af – alhoewel ze daarna gewoon keihard worden uitgeblaft door de kleine feeks. Ik ben heel benieuwd wat Truffel en Hazel met elkaar gaan doen, en of ze een beetje gelijk zijn in maat (ik denk het wel, ondanks de twee weken leeftijdsverschil).
Virginie, wat dacht je van “Peanut” ;>)) Het is eetbaar en verwijst naar opa Jazz …..
Hahaha, ik lig in een deuk om die malle Truf 😀 Daar kun je toch niet boos op zijn; al eet ze een hele sok op! Ik dacht echt dat ik nummer vijftig was die afgezaagd met truffels aan kwam maar je man merkte zo wijs op dat ik de enige ben die de hele dag aan chocola denkt. Maar goed, er zitten er met champagnevulling bij dus proost!
En Truffel, wij vinden (naast jou en je mam) tante Maggie ook heel erg lief. En die wisseltruc om van gekleurde briefjes van die leuke muntjes te maken, die kende ik al 😉 Soms krijg je bij die truc wel eens schoenen of een jurkje erbij. Of truffels.
Dikke kus Truf. Ook aan je mam. En lief zijn voor tante Mags want die heeft misschien nog een beetje pijn van al die draadjes in haar buik. En niet van de snoepjes eten die jouw naam hebben gekregen want die zijn niet goed voor hondjes. Dag liefie, lekker groeien hoor.
Mensenlief… Annemarie en Monique: hoe doorstaan jullie het??
Zit ik op FB mijn hart te luchten over het feit dat Zoë en James er vandoor WILDEN gaan en mijn bevelen compleet negeerden. En vertellen jullie doodleuk dat jullie schatjes langer dan een uur zoek zijn geweest.
Ik zou het echt niet overleven :-/
Vertel me, wat is jullie geheim? Xanax? Valium? … ? :-p
Gelukkig is het ‘in voor jullie hondjes bekend gebied’. Dat was en zal het voor de mijne nooit zijn, omdat ze hier in de buurt nooit los gaan. Te gevaarlijk.
En GELUKKIG voor allen met een goed einde. Een ’tirretje’ daar gelaten 😉
Mooi verslag van Truffeltje! Ze heeft al net dezelfde leuke schrijfstijl als haar bazinnetje 🙂
Het geheim is denk ik geleidelijke gewenning. Eerst eens een paar minuten, dan iets langer..en zo door. En paniek is iets dat niet in mijn karakter zit, gelukkig. Maar ik kan je vertellen dat ik een heel bijzonder gevoel in mijn maag en buikstreek had..
Oeioeioei, toch allebei tegelijk losgelaten 😉 Je kent het gezegde hè. “Eigen schuld plaagt een hondje het meest”. Maar ook een baasje…
Hopelijk verzachten de truffels het doorstane leed.
Ik moet gauw weer eens foto’s van Truffel komen maken voordat ze een bejaard besje is. Niet omdat Truffel of jij nou zitten te wachten op die foto’s maar omdat ik het zo leuk vind, hahaha!
Van harte welkom!!!!
Wat een avonturen weer…..gelukkig is het ook deze keer weer met een sisser afgelopen. Ik zou er echt niet aan moeten denken dat Zoë en Ivy zo lang weg zouden blijven, of dat ze überhaupt uit mijn zichtveld zouden verdwijnen! 😉
Leuk dat de kleine Truffel haar nestgenootjes zo vaak terugziet. Zo te zien geniet ze volop van het leven! 🙂
Hoi Truffie,
Wij waren echt super cool he, tante Maggie en mama waren bange watjes bij Dr vd Rijt. Mijn poot doet het al weer een stuk beter, maar ik mag niet los rennen in het veld van m’n vrouw saaaaiiiiiiiii. Enne wij hebben laten zien hoe je een interne verbouwing in de woonkamer aanpakt, super gezellig. Zullen we het als ik weer los mag rennen het een keertje over doen in het bos ?
Vanmorgen heb ik onze broer Hunter even wat “bijgespijkerd”. Want hij wist niet hoe je door de borders van de achtertuin kan rennen en de planten snoeit. Ik heb het uitgebreid voorgedaan, geen enkel probleem natuurlijk. Is Hunters vrouw vast heel blij mee. Een deurmat is fantastisch speeltuig, daar kan je gave trekspelletjes mee doen. En de vrouwtjes maar NEE zeggen. Dat is toch het toverwoord om nog veel meer trucjes te laten zien !!!
Truffie een big hugh van mij en doe jij dat ook namens mij bij mam en tante Maggie. Hopelijk zijn mam en tante Maggie gauw weer helemaal heel.
Likjes Anyl
Goeiemorgen…! Nu pas tijd om alles even lekker weg te lezen over de avonturen van Truffel & Co…
Wat een angst heb je weer doorstaan Annemarie, lijkt me vreselijk.
Het had weer veel erger kunnen aflopen, maar dit is ook niet fijn voor Maggie! Gelukkig dat ze weer helemaal oké is nu, snel weer achter je laten dit soort gebeurtenissen!
En Truffie, de schat, ik ga je volgende week zien en ik heb er zo’n zin in!! 🙂