Ballistic Whippets

22 december was het zover, al lang van tevoren afgesproken: het dagje Amsterdam van Liz en mezelf. Om tien uur arriveerde ze, vrolijk als altijd, maar als ik heel diep in haar ogen keek, zag ik een pyama, een goed boek en een doos chocolade en geen druk dagje stad.  En ik denk dat ze bij mij ongeveer hetzelfde zag. Maar normaal gesproken krijgen we juist energie van elkaar, dus we gingen ervanuit dat dat ook deze dag zo zou zijn. En zo was het ook. Liz serveerde het ontbijt in de trein.

In Amsterdam aangekomen, was het oprecht baggerweer. Regen en harde wind. Of harde regen en wind. Het wisselde elkaar een beetje af. Direct van het station dus maar rap een koffie-gebeuren in. Wel gezellig, prima uitzicht op mensen met paraplu’s, regenhoeden, rare mutsen terwijl we lekker droog zaten. Normaal vind ik het heerlijk om dan lijn 17 te pakken naar de Bilderdijkstraat, daar even bij mijn favo modezaak te kijken en dan via de Jordaan en de Negen Straatjes terug te lopen. Maar het was niet zulk wandelweer.. Dus doken we het eerste beste overdekte amusement in dat we tegenkwamen. Jawel, het Sexmuseum.

Ik ben er, jàààren geleden, al eens met mijn moeder geweest, die altijd in is voor iets geks, en ze liep schaterend door de zalen. Vandaar dat ik er nog een leuk idee bij had. Maar deze keer trof het me als een wat ranzige en gedateerde bedoening. Ach, pret hebben we toch wel gehad, en het was in ieder geval droog vermaak. Voor ons dan. Foto’s zal ik maar niet plaatsen; dit is een alle-leeftijdenblogje. Daarna naar de Bijenkorf. Die de drukste zaterdag van het jaar beleefde, volgens de verkopers, en ik gelòòf ze. Mozeskriebel, wat een mensen. Bij de hoofdingang, die voert langs alle shop-in-shops van gruwelijk dure merken, hadden ze een arreslee geparkeerd met een koortje erbij, zodat er een flinke file ontstond.

Maar de Bijenkorf is altijd weer prachtig rond de kerst. Een bescheiden boompje, dat vier etages beslaat..

Héél veel kerstspulletjes,

die we natuurlijk wel even wilden checken.

En natuurlijk heerlijk bijkletsen. En dan kun je zomaar een beetje moe worden. Vooral als zelfs je plaid nog tegen je kletst.

We liepen langs een counter waar heerlijke sushi lag, en keken elkaar eens aan.

Op dat moment kwam het sms-je van Leo binnen. Of we niet teveel wilden snoepen. Ik verdenk hem van het bezit van een kristallen bol. Lizette, Monique en ik waren namelijk door Leo en Syl uitgenodigd voor een etentje. Hun whippet Iky is enkele maanden geleden uit de auto gestolen, en uiteraard hebben we geprobeerd via de sociale media wat te helpen. Gelukkig is hij veilig bij Syl en Leo terug. En mochten wij lekker mee uit eten, die avond. Dus hebben we de sushi manmoedig weerstaan. En zijn in plaats daarvan maar aan de muts gegaan.

Ik vind dat elke Barsoi-bezitster eigenlijk zo’n muts moet hebben! Maar Liz ging toch niet tot aankoop over. Jammer.

Nog een poging. Vier mutsen op onderstaande foto.

Enfin, voor dat we het wisten was het vijf uur, en gingen we naar het Magna Plaza, waar Leo, Syl en kleinzoon Juno ons op kwamen halen. Ook Monique verscheen een half uurtje later. Het gezelschap compleet, op de fotograaf na, uiteraard..

Heerlijk eten, daar, zeer authentiek Indonesisch, om je vingers er bij op te eten. Leo had nog een vervelend akkefietje. Hij dronk de lycheesap van Juno op. Tenminste, dat probeerde hij. Ik zag hem een grote slok nemen en vervolgens alles weer uitspugen, dacht dat hij het echt mega-vies vond en schoot bijna schaterend onder tafel. Maar het bleek dat hij het sapje rechtstreeks zijn luchtpijp in gegoten had. Tja, je moet niet over je longen drinken. Maar terwijl de gastheer vocht voor zijn leven, lagen wij in een deuk. Het is erg..  Gelukkig is hij nog onder ons. Met zijn knappe kleinzoon.

Leo en Syl, jullie hebben ons een geweldig gezellige avond bezorgd, het was fantastisch, prima eten in uitstekend gezelschap. En nog bedankt voor de heerlijke fles..  We zullen nog lang en met veel plezier aan deze avond terugdenken.  Ook Monique speelde voor kerstvrouw. We kregen allemaal heerlijke slagroomtruffels. En ik kreeg nog een speciale Truffel: mijn eigen Truffeltje, waarvan Monique een mooie foto opgestuurd heeft, samen met prachtfoto’s van haar eigen en Tinne’s honden, voor de Engelse Whippetkalender. Trots!! Bedankt voor het mooie cadeau, Monique!

Leo en Syl vonden het jammer dat Wim, Daaf en Mart er niet bij konden zijn, en liet voor hun alledrie een groot pakket heerlijk Indisch eten inpakken. Daar hebben ze de volgende dag van genoten. Al met al een prachtdag geworden, goed dat we niet voor de pyama gekozen hebben, die komt nog wel. 🙂

Thuis nog even nakletsen. En Liz nog even zoenen met Truffel.

Was een fijne dag. Doen we nog eens over. En, ik zou het bijna vergeten, de versie van Liz kunt u hier vinden: https://princevalerio.blogspot.nl