Ballistic Whippets

Zo. Wat een dag, gisteren. We zijn een beetje bijgekomen en bijgeslapen. Dus nu even een kopje thee, en een blogje maken.

De voorbereidingen begonnen natuurlijk met het aanschaffen van een aantal dingen, waarvan er veel niet noodzakelijk blijken maar die je toch in huis wilt hebben.

Het leuke van het delen van een werpkist met Tinne, van Moon Orchid whippets, is dat er altijd meer terugkomt dan je uitgeleend hebt..slimme spulletjes, aan te raden middelen etc. Dus we waren goed voorzien en helemaal klaar voor de dag van de geboorte.

Het echtpaar is erg op elkaar gesteld. Ik denk dat ze het hier nog even over de opvoedmethoden hadden. Wordt het een vrije opvoeding, met veel nadruk op jagen, of toch wat meer de nadruk op gehoorzaamheid..

Een saai gesprek, geloof ik.

Cyrus keurt nog even de kraamkamer. Volgens mij krijgt hij er toch lichte stress van.

En dan begint het wachten. Natuurlijk houden we de temperatuur bij, een daling van de temperatuur geeft redelijk goed aan dat de geboorte op komst is.

Het laagste dat we gemeten hebben was 37,2, dus toch niet meer dan 0,6 graden celcius. Ik zie dat die er even niet opstaat.

In de nacht van vrijdag 6 op zaterdag 7 december gaat Elaine een beetje beginnen, de ontsluitingsfase. Ze is wat onrustig en heeft ons hard nodig. Van slapen is dus niet heel veel gekomen, maar dat weet je. Fokken is niet altijd sunshine en butterflies maar gewoon veel wachten en soms teleurstelling. Om een uur of vijf ben ik even gaan slapen, en Mart kwam me even voor acht uur wakker maken omdat Elaine nu toch wel echt serieus bezig was. In en uit het hondenluik, continu, naar haar flanken happen, kortom, stevige weeën.

Uit de echo was gebleken dat er acht pups op komst waren. Een zeer ervaren echografe, die het (bijna) altijd bij het rechte eind heeft. Ze gaf zelfs aan dat een rontgenfoto eigenlijk niet nodig was. Hoewel het natuurlijk altijd kon dat er nog een pup zou overlijden, of geresorbeerd zou worden. Ik heb er nog wel aan gedacht om een foto te laten maken, maar aan de andere kant, toch weer extra stress voor Elaine, en met een hoogzwangere teef naar een omgeving waar toch meer ziektekiemen zijn.. Nou ja. Volgende keer doen we dat dus toch maar wel.

Suki voelde zich een beetje zielig, ze is erg close met haar moeder, maar die had nu even andere zaken aan haar hoofd. Dus ze moest haar mam even met rust laten, maar was toch wel heel nieuwsgierig wat er allemaal gebeurde in de keuken. Het beste uitzicht heb je vanaf de baas.

En toen, om 12.00 precies, de eerste pup. Een levendig meisje met een prachtig gewicht, 350 gram.  Om 12.52, hop, de tweede pup. Ook al zo’n dikkerdje, 360 gram, een reutje, heel actief en fit. Toen moesten we even wachten. Nou ja, dacht ik, de rest zal niet zo zwaar zijn, want met zijn achten is er toch wat minder plek binnenin. De tussentijd was wat lang, maar om 13.45 werd er weer een teefje geboren. Een prachtmeissie, lekker actief en goh, toch weer 340 gram. Waar lààt Elaine ze, dacht ik nog.

Op pup vier moesten we weer best lang wachten. Toch Dr. van der Rijt maar even gebeld. Hij had geen dienst, en was Sinterklaas aan het vieren. Maar hij beloofde ons af en toe te bellen om te zien of er progressie in zat. Om 15.53 werd de vierde pup geboren. Weer een meisje, beweeglijk, blijkbaar erg goede longen, en jemig..360 gram. Een knap rond dingetje.

Elaine begon uitgeput te raken en we maakten ons wat zorgen. Toen, op advies van Dr. van der Rijt, wat oxytocine gespoten, een lage dosis. Even later begon Elaine veel troep kwijt te raken. Groen water, zwarte drab, oud bloed en stukjes weefsel, die ze gelijk op at. (U was toch niet net aan het lunchen hoop ik?) Haar dijen zager er uit alsof er wat teerachtig spul op zat. Heel apart, die hadden we nog niet gehad..en zo is elke bevalling weer een leerproces. We probeerden Elaine wat bij te laten komen met druivensuiker, Nutrigel etc en liepen af en toe een rondje met haar.

Om 17.15 werd er weer een pup geboren. Een prachtig, spartelend teefje met een goed stemgeluid. En alweer een redelijk zware, 330 gram. Ik was erg opgelucht, we hadden toch wel aan narigheid gedacht na die rare uitvloed. En toen weer wachten op de volgende. Dachten we. Twee uur later, nix. Van der Rijt belde weer, we gaven maar weer oxytocine. Maar Elaine hield het voor gezien, ze wilde haar kinderen verzorgen, lekker een dutje doen en een beetje verwend worden. Nou ja, het verschijnsel “Whelping pause” wordt uitgebreid beschreven in de literatuur. Dus we wilden haar die rust best gunnen. Maar toch voelde ik me onzeker. Gelukkig kon ik Katja even bellen, die raad weet in alle gekke situaties bij bevallingen, en mijn achterbuuf Jacqueline Wagener, ook een ervaren fokster, zo fijn om dan eens even te overleggen. Nix mis met een paar uur rust tussen de pups in, gewoon geduld hebben. Beiden vroegen ze wel: weet je heel zeker dat er nog pups inzitten? Jaah, dachten we.

Maar het zat me niet lekker. En toen Dr. van der Rijt weer belde, heb ik gevraagd of we mochten komen. om een uur of tien, half elf in de avond. De arme man, zelf ernstig ziek en in zijn vrije weekend. En het mocht nog ook. Hij heeft zijn spreekkamer ontdaan van surpriseresten, kleurpotloden en lijm om ons te ontvangen. Ik vond het zo rot voor Elaine, bij haar pups weg, jas aan en die auto in. Op dat moment was ze even niet blij met ons, ze wilde cocoonen met haar pups en slapen.

Dr. van der Rijt heeft Elaine twee keer afgevoeld, getoucheerd en alles..en verklaarde haar leeg. Als daar nog een pup in zit, begin ik opnieuw met de opleiding, zei hij.. Hij vond die zwarte derrie op haar derrière ook apart, en gaf haar nogmaals oxytocine en een spuit antibiotica. (Die geen kwaad kan voor de pups).

Dus wij naar huis.

Even wennen aan de gedachte dat we gewoon een mooi nest hebben met vijf gezonde pups en een moeder die het zelf het beste wist. (En zich waarschijnlijk afvroeg wat wij toch zorgelijk deden). Die gedachte is heel snel geland. Eigenlijk heerlijk, gewoon lekker vijf, heel wat rustiger, en dik genieten.

Maar er zit natuurlijk ook een heel beroerde kant aan. Acht lieve stellen mensen had ik op de puppielijst, ze zijn allemaal geweest om te wandelen, vragen te stellen en te beantwoorden en door de ballotage gekomen. En dan moet je er drie teleurstellen en dat vond ik heel erg. Ik had ze zo graag een pup gegund. En de pups zouden er gelukkig geweest zijn. Vanochtend, na eerst even lekker slapen, direct door de zure appel heengebeten.

En nu begint het genieten. Eerst even lekker de kraamkamer gesopt, Elaine verzorgd, de pups gecheckt en gewogen (en die waren al 30-40 gram aangekomen sinds gisteravond, Elaine is een supermoeder) en toen lekker gaan zitten kijken. Heerlijk.

Suki wil heel graag kennis maken met haar broer en zusjes, maar moeders vindt het nog niet goed. Ze gromt niet, maakt geen geluid, maar kijkt Suki alleen maar aan. Heel strak. Ik heb de blik niet goed kunnen vangen op de foto, maar die was bijzonder. (De pups lagen even in de mand omdat ik de werpkist aan het uitsoppen was, trouwens).

Dat was het verhaal..wat er nou precies gebeurd is? We gaan het nooit weten. Elaine heeft een keer een salto gemaakt op de heide, misschien heeft dat pups gekost. Of wellicht was het aantal op de echo toch niet correct, of zijn er spontaan vruchtjes afgestorven waar nog wat rest van is overgebleven..het blijft gissen. Wat duidelijk is, is dat het vijftal er bepaald niet onder geleden heeft en alle ruimte had om lekker te groeien.

Ik wil vanaf deze plaats iedereen die meegeleefd heeft, heel erg bedanken. U hoort van ons!