Ballistic Whippets

Vrijdagavond, een warme avond hier, dus we gaan wat later lopen dan gewoonlijk. Een beetje donkere foto’s. Truffel mag even los: hier de take-off.

Als ik zo eens naar haar kijk, denk ik dat het tijd wordt om de definitieve halsband te gaan bestellen. Ze krijgt een mooie, gespierde lange hals en het “tussenbandje” zal niet lang meer passen.

Truffel ziet en hoort alles. En zoekt een goede positie om haar zicht nog wat te verbreden.

Maggie gaat heerlijk op jacht. Na verloop van tijd komt ze terug, en loopt rustig met me mee, voldaan. Vervolgens loopt ze naar boven, en kruipt in het grote bed. Als we zelf naar bed gaan, roepen we Maggie naar beneden. Maggie kan dan haast niet meer lopen. Het is alsof haar pootje er half afligt, zo zielig ziet het er uit. Bij nadere inspectie blijkt dat ze een enorm gat in haar lies heeft. Ik ben benieuwd of de darm gespaard is gebleven, en bel rap de dierenarts. Helaas, een vervanger in Eindhoven, met een praktijk die alleen door diverse wegomliggingen bereikt kan worden, en door de werkzaamheden in de straat is de pin ook kapot. Tja. Daaf heeft net zijn Playstation verkocht, dus die haal ik maar uit bed en krijg al zijn cash mee.  Rond half een, één uur in de nacht zijn we bij de dierenarts. Weekend&nachttarief, kassa! Maar we worden vriendelijk en deskundig geholpen. De dierenarts, een aardige dame, neemt van ons aan dat Maggie echt niet onder narcose hoeft, plaatselijke verdoving volstaat, want Maggie is een hondje vol vertrouwen, als wij vinden dat iets echt even moet, laat zij het gewoon toe, ook al doet het hartstikke pijn. De verdovingsprikken en het schoonmaken van de zeer diepe wond vindt Maggie echt heel naar. Met wat kleine geluidjes uit ze haar narigheid, maar ze blijft gewoon keurig op haar rug/zij liggen, ondersteund door ons beiden. De dierenarts vertelt dat ze dit nog niet eerder heeft meegemaakt, dat een hond dit zo vol vertrouwen allemaal laat gebeuren, en we zijn zo trots op Mags. Uiteindelijk is de wond schoongemaakt en gehecht, een drain aangebracht en Maggie krijgt een soort van rompertje aan, met een inlegkruisje op de plaats waar de drain uit de wond komt. Uiteraard krijgt ze een antibioticum en de allernieuwste pijnstiller, die niet zoveel maag/darmbezwaren geeft als de gebruikelijke pijnstillers voor honden. Dinsdag mag ik de drain eruithalen, en de hechtingen haal ik er over tien dagen uit. Maggie kennende, is al veel eerder al het leed weer geleden maar ze moet even rust houden tot de hechtingen verwijderd zijn. Met haar Body ziet ze er gepast zielig uit.

De volgende dag krijgen we bezoek van Brenda en family, en Hunter!! Heerlijk om hem weer te zien, mijn mooie jongen. Maggie wordt getroost door Lucy.

Hunter en Truffel herkennen elkaar direct. En als Truffel besprongen wordt door een jonge Australian Sheepdog, komt Hunter onmiddelijk verhaal halen: Opzouten, eierdop, dat is me zus!!

Ze kunnen heerlijk ruzie maken,

om het volgend moment kameraadschappelijk, als echte broer en zus, door de bossen te lopen.

Ondanks de hitte lekker samen rennen,

en bijna laagvliegen, zoals echte vliegtuigjes betaamt,

om te eindigen in het water. Geen schoon water, de Schotse koeien hebben het een beetje als toilet/drinkplaats gebruikt.

Door de modder hollen, lekker liggen woelen door koeienvlaaien, door het zand rollen..de pups zijn onherkenbaar (hun moeder ook) en dus gaan ze bij thuiskomst allemaal onder de tuinslang. Daar worden ze niet blij van, maar dat zij zo. Truf moet van alle inspanningen en emoties even uitpuffen.

Zo ook Hunter, die van de gelegenheid gebruik maakt om weer eens gezellig bij zijn moeder te liggen. Mooi gezicht, moeder en zoon.

Overigens mag er een groot compliment naar Brenda, Dennis, Luci en Sandi. Ze hebben een mooie pup gekregen, maar maken er door de perfecte verzorging ook een erg mooie reu van. Hunter streelde mijn ogen, zo mooi in conditie, op gewicht, nagelverzorging, alles..well done, familie Ruighaver! Brenda knuffelt Truf eens lekker.

Beide pups zijn bijna klaar met wisselen..op een enkel kiesje na. Met als gevolg dat ze grote roze vlekken op elkaars halzen achterlaten, vanwege de laatste gewisselde kiesjes.. Hier Jawselientje.

Hunter en Truffie stoeien wat af.

Heerlijk, die onmiddellijke vertrouwdheid tussen broer en zus. We hopen Hunter nog vaak te zien. Maar als het goed is, zien we volgende week Freya, die heb ik niet meer gezien sinds het afscheid en ik ben zo benieuwd hoe ze opgroeit..u hoort ervan. Op zondag hebben we nog een gezellige ontmoeting gehad op het losloopveld op de Urkhovense weg. Lexi, Isa, Donna en Maggie, en alle eigenaars. Door de hitte is er niet heel veel gespeeld, maar het was leuk om elkaar te ontmoeten, beetje buurten in de schaduw van een wel erg jong boompje, en lekker whippetknuffelen.

Een weekje werken, lijnen, sporten en volgende week hoort u weer van ons.