Afgelopen zaterdag moesten Cyrus en Leila (van Trea en Leo) gemeten worden. We willen graag met ze gaan coursen, en dan moet je van te voren even laten kijken of ze binnen de maat zijn, of wellicht toch een tikkie te groot. Coursen mag sowiezo, maar als je honden iets boven de maat zijn dienen ze in de plusklasse te coursen. Dus reden we naar Utrecht, want daar vindt de meting plaats. Aangekomen, bleek dat het al meer dan een uur uitliep. Da’s best lang. Dus maar even wachten. Gelukkig was het heerlijk weer.
In eerste instantie was het best gezellig. Even kletsen met Leo, wiens Ginny gemakkelijk door de meting kwam, het is ook echt een mooi klein meissie. En met Sander en Marco, die al weer een poosje niet gezien hadden.
Maar de sfeer werd allengs grimmiger. Veel protesten, wat geroep en geschreeuw..ik heb hier verder geen waardeoordeel over. Ben er niet bijgeweest, bij al die metingen in dat kamertje. Martin, die Cyrus heeft laten meten, vond dat we netjes en vriendelijk geholpen werden. Maar één ding kan dus absoluut niet..je gaat niet meppen. Je blijft van andermans spullen en lijf af, ook al ben je nijdig. En je gaat al helemaal niet iemand van achteren aanvallen en in zijn nek slaan. Dat is laf.
Enfin, we waren blij dat we wegkonden, een ervaring rijker en een illusie armer, twee illusies eigenlijk, want Cyrus en Leila zijn allebei iets te groot gemeten. Never mind, we blijken nog meer hond te hebben om van te houden, dan we al dachten, en we gaan het beregezellig hebben in de, naar mijn idee, met de dag groter wordende plusklasse. Jammer dat Cyrus nooit de titel van zijn moeder zal kunnen evenaren, maar het zij zo.
Dat vraagt uiteraard om even napraten op een terrasje. Heel goede training voor Cyrus en Leila, die elkaar op vriendelijke wijze een kopje kleiner trachten te maken in hun mandjes.
Nora, die zelfs nog een tikje groter is dan de dolle tweeling, maakt dankbaar gebruik van die situatie. Zo kan ze even zien wat er zich al voor lekkers op tafel bevindt.
Met zo’n stelletje whippets bij je tafel heb je niet altijd evenveel rust. Ongeveer elke derde voorbijganger komt even praten, knuffelen en sommigen hebben zelfs iets lekkers bij zich voor de honden. Een enkeling keert nog even terug met een camera.
Enfin, een wijntje en een klein hapje later,
zijn we het er over eens dat we de mooiste en liefste honden gewoon weer mee naar huis nemen. Centimetertje meer of minder, jammer dan. Om met Ron te spreken: Cyreus en L’Highla… Ik kan er inmiddels weer om lachen.
De volgende dag, een dagje zonnen en relaxen voor mij, en lekker rennen voor de whippets, bij ome Ron in Koningslust. Zalig daar, ze kunnen er alledrie weer eens samen los en veilig rennen en spelen.
Mens en dier genieten van het heerlijke weer.
Als Ron ineens vier stoelen klaar gaat zetten, vraag ik me af hoe ik zo voorzichtig mogelijk kan brengen, dat ik nu echt geen zin heb in een spelletje stoelendans. En al helemaal niet als hij ze zover uit elkaar gaat zetten. Dan een dekentje erover..
Ah..ik vat hem. Er is schaduw genoeg aan de rand van de weide, maar de honden willen bij ons zitten, en zo zitten ze koel.
In het landelijke gebied is best wat wild te vinden. Truffel en Donna weten zéker dat er achter het hek een konijn zit.
De Jacks van Ron en onze whippets kunnen het inmiddels best met elkaar vinden. Maar soms wil Bjány toch wel even de exclusieve aandacht van zijn baas.
En een kriebel over zijn buikje. Truffel, de lellebel, is daar ook niet vies van. “Hard to get”-spelen, daar doet ze niet aan en biedt haar buik schaamteloos aan.
Cyrus wil liever jongetjesspelletjes spelen. Maar ja, da’s ook nog zo’n pup. Ron is even hond met de hondjes en wordt dan ook gelijk uitgedaagd.
Als de avond valt, wordt het toch wat koeler. Heerlijk, zo’n terrashaard.
De honden worden ook niet vergeten.
En dan, met nog wat bijkletsen, of gewoon even je mond houden en luisteren naar een late vogel, en de klanken van Tibetaanse muziek, kom je lekker tot rust en ben je heel zo’n rare sfeer rondom de meting zo weer kwijt.
Nou, wat raar om mensen aan te vallen vanwege een meting….wel jammer dat ze te groot gemeten zijn, trouwens. Misschien toch nog eens alsnog een linkse uitdelen 😉
Snap nog steeds niet hoe mensen zo kunnen reageren…….
Maar ja dat zullen wij nooit begrijpen.
Ondanks toch heerlijke foto’s van een lekker terrasje, hondenpret op de wei en als afsluiting een zen avondje bij/met Ron.
Ahhh de perfecte manier om die nare sfeer te vergeten wat daar allemaal gebeurde. Fijn bij ome Ron spelen met de doggies en lekker bij de haard zitten. Wat wil een mens nog meer. Enjoy life!
Tja ‘afgemeten’ wordt dat genoemd, maar ondertussen wordt de plus klasse groter dan de ‘normale’ klasse! En danog, wat maakt het uit? Als de hondjes maar lol hebben in het coursen is het toch meer dan prima! En Ron, de barefoot dogman, hihi, heeft een geweldig fijne plek voor de whippeys!!
Tja, join the club ! Dan loopt Dyllis tenminste niet alleen in de sprinter klasse :-p
Ook mijn dames zitten in de plusklasse, die is zeker groot, maar dat is ons toch echt niet door een ander aangedaan, dus heel bijzonder dat er mensen zijn die hun verantwoordelijkheid niet weten te nemen. Godzijdank worden trouwens niet de aantallen whippets gedumpt die vantevoren waren voorzien door de kynologie. Ik zeg: iedereen moet gewoon nog beter opletten bij de volgende nestkeus, want er zit altijd van alles in je nest, en dan staat je hondje in de reguliere klas. Of gewoon niet daarop letten, omdat je andere dingen belangrijker vindt en dan staat je hondje in de plusklas. Het zijn gewoon keuzes, zoals alles in ons leven. Ik vind dat de Maggie weide nu moet worden omgedoopt naar Maggie paradijs. Even een nieuw bordje laten maken ;>)))
Mooi omschreven Monique! Jammer maar helaas dat ze afgemeten zijn, maar meer is het ook niet. De hond is niet in 1 x een andere hond geworden na een meeting, en gelukkig zien jullie dat ook zo. En ik geloof dat die plusklasse onderhand er leuk is geworden met zo veel fijne honden die daarin mogen lopen.
Hahahaha, Ron laat Cyrus alvast zien hoe je moet bukken om toch onder het poortje te passen. Maar gelukkig dat ze te groot zijn bij zulke fanatieke mensen wil je niet eens horen.
Laten we oppassen om aan dit incident meteen een hele “klasse” te koppelen. Helaas zijn er mensen die veel herrie maken, die worden dus gehoord. Gelukkig zijn er heel veel meer mensen die geen herrie maken en lekker hun ding doen, ongeacht hoeveel centimeters de hond neerzet. Gewoon omdat het zo leuk is om met je hond, en andere honden en hun eigenaren, leuke dingen te doen. De plusklasse wordt vast leuk, de gewone (what’s in a name) klasse was, is en blijft ook leuk.