Ballistic Whippets

Afgelopen zaterdag waren we uitgenodigd bij Jeroen en Gerdien. Noortje ( Ballistic Alpha Ariëtis) is loops. En we hebben afgesproken, dat Noor de volgende loopsheid gedekt gaat worden. Even voor de goede orde: Noor is eigendom van Gerdien en Jeroen. Alles rondom het nest is hun beslissing. Maar ze zijn zo lief om het nest geboren te laten worden onder mijn kennelnaam, Ballistic, en ik mag helpen bij de bevalling en het opgroeien van het nest. Het is me een enorme vreugde en eer. Uiteraard moeten we een passende echtgenoot zoeken voor Noor. Die moet net zo lief, net zo mooi en net zo gezond zijn als Noor, en uiteraard hoort daar de echo van het hart bij. We hadden een shortlist van leuke whippetmannen, en Gerdien en Jeroen gaan er mee aan de slag. Uiteraard hoort u het, als het zover is. Maar niet van mij..de eer is aan hen. Sabrina, mijn partner in crime als het om Ballistic gaat, was hier uiteraard bij tegenwoordig. De dag begon goed. Beter kan eigenlijk niet. Als een bezoek zo begint, kan het al bijna niet meer fout gaan.

En het werd alleen maar beter. Uitstekend gezelschap, heerlijke honden, heerlijk eten..een topdag. Noortje is duidelijk loops. Een dag of zes, zeven, nu. Ze hoeft geen broekje aan (is bij ons ook nooit zo’n succes). Er liggen kleden op de bank en de dweil staat klaar. Dat koppie…

Zo lief. Net Cyrus in het vrouwelijke, zo ook haar gedrag. Het is een heerlijk meissie. En, tezamen met Lisa, zeer geliefd door Gerdien en Jeroen.

Een heerlijk ding is, dat Noor altijd eet. Af van puppie af, een supereter. Degenen die whippets hebben die ook altijd eten, denken wellicht: Nou en? Maar ik heb het meegemaakt met Donna en Maggie, en Gerdien met Lisa..eten is niet belangrijk, je kunt ook als blij skeletje door het leven. En als je dan een heerlijk etertje hebt, dat de andere honden ook meetrekt in dat gedrag, dan kun je daar echt heel blij mee zijn. Noor aardt naar haar vader, een bakje voer neergezet is een bakje leeg. En als het bakje leeg is, is er wellicht nog meer eten in de keuken..

Voor de mensen..een verrukkelijk voorgerechtje, zalmtartaar met appel, pittige sla en mierikswortelsaus. Om je vingers/pootjes bij op te eten. Want uiteraard werden we scherp in de gaten gehouden door de whippets, wanneer die bordjes nou eens op de grond gingen om de voorwas te doen.

En dan het serieuze werk..aan tafel. Een heerlijke kipgoulash, witlofschotel, rijst..laat het culinaire gedeelte maar aan Gerdien over. Mocht u daar ooit uitgenodigd worden, neem een klein doch voedzaam ontbijt, sla de lunch over, zit achterover en geniet.

En dan, als je welgevuld en voldaan achterover leunt, rits open….komt het toetje. Een door Daantje (dochter van Ans Barmentloo, net zoals Gerdien van Amazing Doggear) gemaakte tiramisutaart, en een verrukkelijke witte chocoladecreme met frambozen. Je zou willen dat je je maag even kon omwisselen voor een leeg exemplaar. Lijnen komt morgen.

Ach lieverd..en al die plannen gaan over jou, en gaan gepaard met zoveel aangename dingen.

Enfin..ik kan u nog niet verklappen wie de echtgenoot van Noor gaat worden. Dat is niet aan mij. Maar ook omdat Jeroen en Gerdien nog even wat mannen van de shortlist gaan raadplegen. Mooi wordt het, in ieder geval.

Ik voelde me zaterdag niet al te schuldig om mijn honden achter te laten, ten eerste omdat David bij ze was, ten tweede omdat het origineel trutweer was. Maar vandaag..in elk geval droog. Dus lekker het bos in.

Cyrus vindt het heerlijk om met enorme takken rond te rennen. Dat doet hij niet alleen op de heide, maar ook in het dichtgegroeide bos. Hoe hij voorkomt om problemen te krijgen ondanks dat hij met die enorme takken door het dichtgegroeide bos rent, ik weet het niet. En hoe hij voorkomt dat zijn hele gebit daarbij ontwricht wordt, weet ik ook niet. Net zomin, als ik weet hoe ik het moet voorkòmen.

Ze genieten zo ontzettend van de vrijheid op de heide. Heerlijk dat het bos mijn buurvrouw, of buurman is.

De veiligheid is relatief, zoals ongeveer alles in dit leven. Ik doe het ermee. Maar Elaine moet het, na haar laatste escapade met de tuinstoelen, in de tuin met heel wat minder vrijheid doen.

Dat wil zeggen, dat ik in het voorjaar mijn tuin weer serieus kan aanplanten met alles wat ik mooi vind, zonder angst te hebben dat mijn echinaceas worden opgegeten, mijn begonias worden vernield en mijn bomen worden uitgegraven. Jaah..het is wreed. De goeden moeten altijd onder de slechten lijden, een levenswijsheid geloof ik. Alhoewel ook Donna, zeven jaar, veel planten op staat te eten als een herkauwend koetje, als ze de kans krijgt. Jongens..beloofd, we gaan wat vaker het bos in, maar de tuin is weer van mij.