Ballistic Whippets

Woensdag 5 juni zijn Martin en ik vertrokken naar Jordanië. Een prachtige reis. We kwamen ’s avonds om een uur of tien aan, en toen volgde voor mij een benauwd uurtje. In de huurauto van de luchthaven naar het hotelletje in de hoofdstad, Amman. Een doodenge ervaring. Jordaniërs rijden als gekken. Verkeersregels zijn er wel maar worden meer gezien als suggesties. Soms staan er strepen op de weg, maar ja, waar er drie naast elkaar rijden, kan er toch ook nog wel een vierde bij? Gewoon een beetje inschikken.. Richtingaanwijzers zijn een overbodig dingetje in je auto, nergens voor nodig. Invoegen? Mwah, je knalt gewoon je auto de weg op.  Amman heeft verbluffend veel ziekenhuizen, ik geloof dat ik weet waarom..

Gelukkig heb ik zo’n man die dat eens een minuutje aankijkt, vervolgens denkt van : Oh, gaat dat hier zo. En in no time is hij Arabier met de Arabieren en past zich volledig aan. Enige doodsverachting heb je echt wel nodig daar. Als je persé achter de begonia’s in je verpleeghuis wilt overlijden, dan is rijden in Amman misschien niet je ding.

Maar ik wil er direct aan toevoegen dat de Jordaniërs een heel verwelkomend, prettig en vriendelijk volk zijn. Trots op land en volk, niet opdringerig en altijd bereid te helpen waar nodig. Op een gegeven moment was er ergens een dorpsfeest, vrij groot, het hele dorp liep uit. Wij even kijken, kwamen we terecht tussen de politiemacht. Die hadden stoelen. In een fractie van een seconde sprongen ze op, en ik kreeg een stoel. Engels spraken ze niet, maar toch hadden we leuk contact. Niet in elk land zijn leger en politie vriendelijk. Hier wel.

Het toeristenseizoen was voorbij, want eigenlijk is het deze tijd van het jaar te heet. En dan verzin je gewoon wat dingen om meer schaduw te creëren.

De volgende dag gingen we naar Umm qais, de opgravingen bekijken. Heel bijzonder, en heel heet. Gelukkig konden we even bijkomen op een hoog punt, waar een verkoelend briesje was. Je kijkt hier uit naar de Israelische Golanhoogte, en het meer van Tiberias.

De dag erna wilde Mart graag alle opgravingen in Amman zelf bekijken. Ik had er niet zo’n zin in, juist zo leuk om door de kleine straatjes van Amman te dwalen, en te zien wat de mensen aan het doen zijn. Het is een veilig land, dus hebben we een middagje apart geopereerd.

Een kijkje in de supermarkt:

En bij de slager. Het verhaal van “Slager, doet u mij maar een onsje gekruid gehakt en twee cordon bleus, gaat hier niet op. Een lap kun je krijgen..

Wat echt niet leuk is, is hoe er met dieren wordt omgegaan. Nou heb ik niet zo’n grote mond hoor, als ik bedenk wat wij hier met de varkens uithalen. Dat is zeker zo erg. Alleen hier is het meer zichtbaar.

Als GGD-verpleegkundige waarschuw ik altijd mensen om geen dieren te aaien en dergelijke, vanwege het rabiësgevaar. Maar wat doe je nou als de poezen op je schoot springen..

Heel foute foto, dit..mag echt niet.

Het eten hier is verrukkelijk. In Amman zijn we twee keer in hetzelfde restaurant gaan eten, gewoon omdat het zo ontzettend lekker was, en er zo veel te zien was. Grote Jordaanse gezinnen, dames met hoofddoek tot Burqa, (heel gedoe met eten), kinderen rennend om de tafels, strenge hiërarchie bij de bediening, rijke gezinnen met Filipijnse au-pairs, we keken onze ogen uit, een hele belevenis. En zo ontzettend lekker..Mansaf, een aanrader.

Het duurste restaurant waar we gegeten hebben, maar je bent onder de drie tientjes klaar. En dan mikken ze na afloop ook nog zo’n bordje op je tafel..we zijn naar buiten gerold.

Alcohol drinken doe je natuurlijk niet. Nou ja, niet in het openbaar. In Amman heb je liquor stores, daar kun je alsnog je biertje halen, maar dan wel graag meenemen naar je hotelkamer. In Petra vonden we een restaurantje waar wel alcohol geserveerd werd. Dat gaat dan een beetje anders dan hier, zeg maar. Mart kreeg zijn biertje in een grote koffiemok, en ik mijn wijntje in een rood theebekertje. Ach ja. ’s Lands wijs, ’s lands eer. We moesten er wel een beetje om gniffelen.

Wat dan wel weer mag, is roken. Overal. Ook in de restaurants. Sigaretten, maar vooral waterpijpen en de dames laten zich allerminst onbetuigd. Hele lounges zijn er, speciaal bedoeld om lekker je waterpijpje met je vriendinnen te roken. Tja, dat moest ik uiteraard ook eens proberen..heerlijk. Ik wil zo’n ding. Maar er liggen hete kooltjes bovenop, ik zie de brandwonden al op de vacht van Suki..ik hou het bij mijn e-sigaretje.

En dan de woestijn in! En die is groot, uitgestrekt, kaal en beslaat het grootste gedeelte van het land.

Op een ruige manier heel prachtig. De meeste mensen wonen in Amman, maar je ziet wel mensen. Achter schaapskudden, achter kamelenkudden, in bedoeïnententen (heel erg veel) en in kleine dorpen.

En overal kinderen, heel veel kinderen. Een jonge bevolking.

Naast het echte Petra, heb je ook Little Petra. Een prachtige kloof, met uitgehouwen huizen en tempels. En heel, heel rustig. We liepen er met zijn tweeën.

Nou ja, afgezien van een paar miljoen vliegen dan.

En wat zwerfkatten en een zwerfhond. Ik had een boterhammetje met worst gesmeerd, voor als ik een hongerige hond zou tegenkomen. Maar deze was geloof ik niet hongerig. Hij vond me een beetje hinderlijk met mijn boterhammetje, wilde graag weer doorslapen.

Kamelen hebben zulke lieve ogen. Met van die lange wimpers, to die for..

Alleen zie ik dat die wimpers op deze foto niet helemaal goed uitkomen. Jammer. De volle lippen dan weer wel.

Natuurlijk kijk je altijd of je ergens een windhond spot. Eén van onze hotels had heerlijke kitsch-stoelen met vreemgevormde honden erop.  Maar dat kwam toch het dichtste bij van wat ik aan windhonden gezien heb.

Het echte Petra is prachtig, en heel indrukwekkend. Je loopt door nauwe kloven, een paar kilometer, en dan ineens:

Ligt het recht voor je, in al zijn glorie.

Schitterend. Mart vond het nodig om in de brandende zon de hele wandeling te doen, een kilometer of 18 geloof ik. Zelf ben ik lekker gaan zitten met een muntthee, en heb het hele gedoe met de (op Johnny Depp-lijkende) bedoeïnen, toeristen, kamelen, ezels, paarden en jonge spelende poesjes uitgebreid bekeken. Heerlijk.

In onze reis zat ook een overnachting in de woestijn, in een bedoeïnentent. Mag ik u dat afraden? Het is er snikheet, het sanitair heeft geen water meer na 22.00 uur (naar voor het groepje mensen dat aan de diarree was en moest overgeven). De tentjes, een soort zwarte harige rijtjestentengroep, waren snik en snikheet en het licht (wel één lampje) ging om 23.00 uur uit. Enfin, we hebben het meegemaakt.

Gelukkig lag er een dikke deken op je bed. Da’s wel nodig als het ruim boven de 30 graden is. 🙂

Maar er waren compensaties! Voor mij de mooiste belevenis: een avondrit de woestijn in, samen in een oude4x4-jeep. Met chauffeur. Wat was het schitterend en wat heb ik genoten.

Met de wind in je haar, kijkend naar de vallende schaduwen,

En de zon die ondergaat. Onvergetelijk.

De havenplaats Aqaba hebben we ook aangedaan. Het ligt aan de Rode zee. Het was, ook voor Jordaanse begrippen, een snikhete dag. In de avond komt iedereen dan zijn huis uit, en gaat naar het strand. Compleet met maaltijd, soort barbecue, waterpijp, kinderen en dames in Burkini die toch even willen opfrissen. Daar kun je uren naar kijken.

En van de Rode zee naar de Dode zee. Een leuke ervaring. En blijkbaar nogal therapeutisch. Je moet je insmeren met minerale modder,

dat staat heel charmant, en vervolgens een poosje drijven in de Dode zee. En dat is echt een gekke ervaring.

Dat drijven is heerlijk maar als je dan weer overeind wilt komen om op je voeten te gaan staan, lukt dat niet erg. Dus ben ik maar naar de kant gepeddeld, tot mijn zitvlak het zand weer raakte..toen kon ik opstaan. Grappige ervaring.

Het was een prachtige reis waar we met heel veel plezier op terugkijken. Maar..zonder Sabrina was dit niet gelukt, uiteraard.

Zij paste op onze Whippets en verzorgde, met hulp van buuf Jacqueline Wagener,  de wond van Suki. Nogmaals ontzettend bedankt, lieve Sabrien..daar krijg je een dikke kus voor.

Een prachtervaring.. het was geweldig.