’t Is herfst. Een jaargetijde waar ik best van houd, als het niet al te veel regent. Afgelopen week was het echter prachtweer. Wel weer voer voor de vogels opgehangen, en wel een kwartier met de camera in de aanslag gezeten, maar de meesjes hadden me door. Een meesloos zaaddingetje dus.

Hoe was dat spreekwoord ook alweer? Iets van door de wolken toch de zon zien schijnen? Mag dat ook zijn, door het pootje toch de zon zien schijnen? Mensen die niet bekend zijn met ons ras, zijn altijd weer gefascineerd als ze dit zien.

In Eindhoven was het afgelopen week Dutch Design Weekend. Altijd leuk en gezellig, heel bijzondere dingen om te zien. En je kunt je rond laten rijden in een Mini met een kunstwerk er op.

Mijn nichtje Esther en ik kozen echter toch voor een weekend Londen. Hier zit ze, de oudste dochter van mijn broer René. Samen met haar nog niet geboren dochtertje van 25 weekjes oud.. Ik mag ook een beetje oma worden en daar heb ik heel veel zin in.

Het ontbreekt Esther nog geenszins aan energie en dit weekend hebben we flink gelopen. Uiteraard begonnen bij Harrods. Daar zitten ze niet met het Zwarte Pietendilemma, ze beginnen in oktober al flink met de kerst.

De eerste bomen zijn al gesignaleerd.

We beginnen bij het Pet Kingdom.

Zulke prachtige halsbandjes voor de whippets.. maar met 110 pond per stuk lukt het me toch aardig om ze te laten liggen. En deze mandjes zijn ook niet zachtzinnig geprijsd.

Maar dat kost me lang zoveel moeite niet, om die te laten staan. Maar de dame die hier staat te tekenen, mag mijn hondjes ook wel eens komen doen..

Esther attendeert me op iets, waar ik dan toch van schrik. Er worden levende pups verkocht in Harrods. Slechte zaak. Je mag ze dan eigenlijk ook niet fotograferen. 2000 pond voor een Cocker Spaniël. Uiteraard is de moeder er niet bij..triest.

Je kunt ook gelijk een garderobe voor je pup of je chihuahua aanschaffen..het moet toch niet gekker worden.

Dan maar naar de babykleertjes, zodat de aanstaande moeder eens lekker kan snuffelen. Maar ze vindt niet veel van haar gading. Het zijn allemaal volwassen kleertjes in een piepklein maatje. En je kunt ook vast het uniform voor de peperdure kostschool uitzoeken.

Nèh, dat is het allemaal niet. Dan maar naar de wat hippere afdelingen. Zoals de schoenen.  Ik weet niet waarom ik nou direct aan Lisette moet denken..

De Foodhalls van Harrods zijn wijd en zijd bekend, en terecht. Je moet er niet echt iets willen kopen, maar kijken is ook leuk. We blijven tenslotte Nederlanders.

Misschien wat koffie of thee meenemen,

bonbonnetje erbij?

Of een flesje cognac voor na het eten? Voor een slordige 10.000 pond ben je koopman..

Van al dat eten kijken, krijg je toch een beetje trek. Dus naar de eetgelegenheden van Harrods. Niet goedkoop, maar vooruit. Je kunt naar de chique zaal waar de high tea geserveerd wordt. De gemiddelde leeftijd is ongeveer 60. Maar Harrods is in Arabische handen. Je moet ook bijna wel een oliesjeik zijn om hier je dagelijkse boodschapjes te kunnen doen.. Dus zijn er buitengewoon veel klanten van Arabische afkomst, en die gaan naar de Mezzah. Esther en ik dus ook..even een stukje Arabië in Londen is best leuk. Eerst een biertje, uiteraard Harrods eigen merk.

En daarbij falafel, hummus, geroosterd lamsvlees..heerlijk.

Die cola en dat bier moeten er weer uit, zeker bij Esther, die over wat minder ruimte in de blaas beschikt, uiteraard. Maar ook dat kan in stijl.

In de avond naar Fifteen, het restaurant van Jamie Oliver, waar kansarme jongeren worden opgeleid tot koks, bedienend personeel etc. Elke dag een andere menukaart.

Jamie zelf hebben we niet gezien. Later blijkt ook waarom: het is een nogal druk baasje. We dachten nogal exclusief te zijn om hier te gaan eten, dat was echter allerminst het geval. Overal in Londen word je doodgegooid met andere Jamie-restaurants. Maar dat neemt niet weg dat ik de cannelloni met konijn, sjalotjes en paddenstoelen één van de allerlekkerste dingen vond die ik het afgelopen jaar heb gegeten. Eens kijken of ik het recept ergens kan bemachtigen. Na zo’n drukke dag ben je wel versleten, dus lekker bovenin de dubbeldekker, beentjes illegaal omhoog en genieten van het uitzicht.

De volgende dag uiteraard wat van de toeristische highlights gezien, zoals London Bridge.

Maar het leukste blijft toch het straatleven. Hoe deze man het doet, weet ik niet, maar hij houdt het verrekkes lang vol.

Ik heb een paar whippets gezien, maar niet veel. Dit exemplaar houdt de boel wel schoon.

Er zijn wel speciale parkings voor de hond.

Mensen staan hier écht keurig in de rij, voor bijvoorbeeld de roltrap. Ook heel beheerste gezichten. Ik weet alleen niet waar de stiff upper lip precies zit.

Een bijzonder maf fenomeen: M&M’s World. Je ruikt het al van verre. Je kunt er werkelijk alles van M&M kopen, van pyama tot eigengekleurde snoep, van beeld tot poster, teveel om op te noemen. En dat drie enorme verdiepingen groot.

Esther wil graag naar de musical “Book of Mormon”. Gelukkig al ruim van tevoren kaartjes geboekt, want het is nogal een succes en ik heb me tranen gelachen. Aanrader.

https://www.thebookofmormonmusical.co.uk/synopsis/

De volgende dag nog naar Portobello Road, waar enorme hoeveelheden grappige kleine winkeltjes in een ongelofelijk leuke straat naast elkaar staan. Niet missen..  Tja, en dan is het al weer tijd om naar de luchthaven te gaan. Nog even een bite: toast met champignons en spinazie. Heerlijk. Heb vanavond gelijk iets dergelijks uitgeprobeerd, maar dan op pasta. Ook lekker, maar die toast was wel zalig.

Gelukkig was de storm nog maar net begonnen, en werden de vluchten netjes op tijd uitgevoerd. Want zo’n weekend is heerlijk, maar thuiskomen ook. Voor de honden was goed gezorgd. Het lijkt een wiskundige formule, maar in feite zijn het alleen de voerinstructies voor de whippets.

Enfin, het was een heerlijk weekend. Voor herhaling vatbaar!

’t Eén heeft gelukkig weinig met het ander te maken, maar ja, het komt toch samen in een blogje.

Afgelopen dinsdag kwam Yvonne gezellig langs, met haar meiden River, Kiss en Jillz. Altijd feest. Cyrus geeft haar dan ook een passende verwelkoming.

Heerlijk de bossen in, en de energie er even uitknallen!

Zou hier de uitdrukking: “platte sprint” vandaankomen? Het gaat vrij hard, in ieder geval en Riff laat zich ook niet kennen.

Yvonne plukt paddenstoelen. Ben benieuwd aan wie ze deze gaat serveren, even de overlijdensberichten in de gaten houden. 🙂 ( Leuk geposeerd Yvon, ze staan er gewoon nog hè..)

We doen altijd een bakkie voor de wandeling, en nà de wandeling. en da’s een heel verschil. Voor de wandeling drukke honden, die van gekkigheid niet weten wat ze moeten doen, zo graag willen ze dat wij die thee naar binnen gieten en naar buiten gaan. En na de wandeling een ontspannen clubje honden, heerlijk. Jillz en Cyrus.

En het onafscheidelijke duo, dat zelfs elkaars houding kopieert.

Riff kijkt pijnzend naar de Oosterse lamp..zou het iets in haar losmaken, als Oosterse schone zijnde?

Vrijdagavond kwam La Famiglia gezellig eten. We hebben er maar een tafel bijgekocht. Want dit willen we best vaker..gezellig.

Mijn ouders en broer overzien hun nageslacht. Met tevredenheid, hoop ik.

En vandaag is onze Donna gesteriliseerd. Een beetje een nare dag dus, lang wachten tot ik haar weer mocht halen. Ze wist vanochtend, toen ik haar weg ging brengen al dat er iets niet helemaal goed was, in plaats van aan te komen rennen toen ik haar riem pakte, liep ze rap de andere kant op. Maar het is achter de rug. Ze ligt nu warm onder haar slaapzak, nog in diepe slaap, maar goed wekbaar. Haar zoon aan haar zijde.

Goed nieuws: de spierscheuring is al een stuk genezen, dat gaat de goede kant op. Nu ook nog een paar weken rust na de operatie, dat gaat mooi samen op. Maar aangezien mijn computer boven staat, en Donna beneden ligt, brei ik er hier en nu een einde aan, even bij het meisje zijn nu.

Afgelopen weekend gingen we naar Etten-Leur, voor de clubkampioenschappen bij “Het Haasje”. Het goot en ik had geen bal zin. Maar ja, het is altijd leuk, goed georganiseerd, gezellig.. Gewoon gaan dus. Toen we de caravan wilden neerzetten, stootten we op een klein probleempje.

Een stelletje pauwen, die geenszins van plan waren om ons er door te laten. Maar uitstappen en een beetje dreigen hielp. Het bleef regenen, en ook niet een heel klein beetje. Mart kookte lekker Kip Siam in de caravan.

Maggie vindt het echt heerlijk ruiken. Ik ook, trouwens.

Na een ontzettend natte nacht (gelukkig alleen buiten) bleek het in de ochtend toch droog. Gelukkig. Eigenlijk werd het een heel mooie dag, we hebben regelmatig de zon gezien en de temperatuur was prima. Mart probeert eens een ander ras. Hij mag Karin helpen met de Afghanen.

Mooi, maar dat is het toch niet helemáál voor hem. Dan maar eens een Saluki proberen.

Kijk, daar voelt hij zich al iets beter bij..maar we houden het toch maar bij onze whippets. Hier Mags, helemaal klaar voor de coursing. Ze jammert, gilt, keft, blaft en zingt zich naar de start, zoals gewoonlijk.

Ze loopt heerlijk met Lois van Peter en Donna, en voor een dame van ruim acht jaar laat ze best nog wat zien. Het is altijd lastig om haar weer van het haas af te plukken, die muilkorf hindert haar niet erg.

Na de eerste omloop, de training. Truffel mocht samen met haar tante Indie. Kijken hoe het gaat nu. Ze liepen mooi,  Truffel stoorde niet, alleen bij de kill vertrouwde ik haar niet helemaal. Na de tweede omloop mocht Truffel, met Indie als begeidhond, voor het haasvast. De dames hadden er allebei zin in!

Maar helaas..dit verhaaltje heeft geen goed einde. Truffel stoorde Indie weer. Als Truf vooropliep, niets aan de hand. Maar belandde ze achter Indie, dan vond ze dat niks en probeerde voor te dringen. Dominante doos. Truffel is er nog niet klaar voor, dus, en misschien gebeurt dat ook wel nooit. Da’s dan jammer, maar ze is me er niets minder lief om.

Cyrus daarentegen, leverde ons een heel andere verrassing. Hij mocht een half parcoursje. Cyrus vertrok met een enorm fanatisme en courste prachtig!! Heerlijk om te zien. Jan Werner, de draaier, zei na afloop, nogal droog: “Leuk hondje. Moet je wat mee gaan doen. ” 🙂  Voor mensen die niet coursen, is het begrip “draaier” misschien niet geheel bekend. De draaier is een ontzettend belangrijke man (of vrouw) tijdens de coursing. Hij zorgt ervoor dat het kunsthaas net op de juiste afstand van de honden blijft. De honden rennen met zijn tweeën achter het haas aan, maar mogen het niet te pakken krijgen. Ook mag het haas niet te ver vooruit worden gedraaid. Een draaier die zijn werk niet goed doet, kan voor blessures zorgen bij de honden, als het kunsthaas bijvoorbeeld vlak bij een klos wordt stilgelegd. Kortom, het is nog een hele kunst en naast de jury kan de draaier dus ook best nogal wat zeggen over de kwaliteit van de honden.  Het is natuurlijk fijn om te draaien op een wat hogere positie, voor meer overzicht.

Eén van de heerlijke dingen van coursen is dat je altijd ergens in de natuur zit. Mooi landschap, koetjes, paardjes,

Pauwen…nou ja, die niet altijd,

en Pralientjes. (Redelijk vaak. )

De mensen van Oss (“Het Haasje) zorgen ervoor dat we allemaal een lekkere warme lunch krijgen. Gezellig, samen eten.

Truffel en Cyrus zien een pauw. Ik denk dat ze wel een hapje zouden lusten.

Het is en blijft een siamese tweeling, waar de één is, is de ander ook.

Natuurlijk is er, na de tweede omloop, de prijsuitreiking. En daar krijgen we goed nieuws: Kootje (Ballistic Dakota) van Sabrina en mij is clubkampioen geworden…trots!!

En Maggie op een mooie tweede plaats..onze grand old lady.  Maar op onderstaande foto zien we de kampioenen, en daar spotten we ook Rico van Dennis en Monique!

Mooi werk, proficiat allemaal! Dat moet gevierd worden.

Ons verse kampioentje wacht de kussen niet af. Ze gaat ze gewoon halen.

Bij iedereen die daarvoor openstaat. Of niet. Maakt niet zoveel uit. Maar Monique kust wel, dat weet ze.

Voor Truffel geen felicitaties. Wel knuffels.

Maar dat ze voor Dakota zelfs ballonnen oplaten..daar stond ik dan weer van te kijken.

Ja, toch weer een mooi weekend en blij dat we gegaan zijn. Alleen Maggie loopt ook niet 100 % zuiver nu, goed dat we een paar weekjes rust hebben.

Afgelopen weekend was de Grand Prix van de WRA, gehouden in Spaarnewoude. De coursing vond plaats op een terrein wat ik heel mooi vind. O.k., het is een drukke aanvoerroute van Schiphol, dus een heleboel vliegtuigen.

Maar het terrein zelf is erg mooi, en zeer geschikt voor het doel. De mensen van de WRA blijven me verbazen. Zo heb je een leeg veld, dan komen er wat auto’s en busjes aan en daar wordt een heleboel uitgeladen. En voor je het weet staat er een gezellige kantinetent met de heerlijkste snacks, een terrasje ervoor, een parcours en alles wat nodig is voor een prima coursing. Chapeau, mensen!! Zonder jullie zouden we niet zo’n gezellig weekend hebben, en dat geldt uiteraard ook voor de draaier, haasrondbrenger, starter en verder iedereen die daar op de zaterdag, zonder er een cent aan te verdienen, een leuke dag voor hond en baas staan te leveren.  De vrijdagavond begon met een training. Daar had ik niet op gerekend, dat was een hele verrassing, en een plezierige. Truffel ging als de brandweer achter het haas aan. Misschien is ze nu haasvast genoeg om met een andere hond te lopen, we gaan het eens proberen. Maar Cyrus was de echte verrassing: het kwartje is volledig gevallen. We hebben hem een stuk met wat bochtjes laten lopen en als het aan hem lag, had hij de hele coursing uitgelopen, gierend van plezier. Maar daar wachten we nog een half jaartje mee. Volgend seizoen, knul! Monique hield Cyrus even vast toen Truffel gestart werd. Dat doet ze echt heel elegant.

De volgende dag was het dan ook een stuk lastiger om met Truffel en Cyrus langs de coursing te lopen..ze wilden meedoen! Ademloos kijken naar het haas..

Moeder en zoon spelen heel veel samen, de laatste tijd. Donna geniet van haar kinderen. Zelfs als ze al gereed gemaakt is voor de course.

De coursingdag. Maggie loopt een mooie course en laat zien dat ze het nog altijd geweldig vindt. En het geweldig kan. Onze powergirl, met naar achter waaiende oortjes.

Donna liep twee heel erg mooie courses. Het enige wat ik niet helemaal leuk vond aan dit parcours, was het gebrek aan technisch coursing. Het was een parcours met hele lange rechte stukken, met weinig bochten. Jammer, want daar is Donna best goed in. Maar ook tussen de zeer snelle honden uit renlijnen wist ze zich prima staande te houden. (De mooie foto’s van Donna en Maggie zijn gemaakt door Monique Post, waarvoor dank!)

Ik was hartstikke trots op haar, tenminste. Na de tweede course heeft Martin haar uitgelopen, en toen hij het coursingdekje afdeed, gaf ze even pijn aan. Aan de voetjes etc was niets te zien, en ze ging lekker rusten onder een bontvacht in de caravan. Maar toen de coursing afgelopen was, wilde ik haar even uitlaten, uiteraard. Donna durfde niet van het bed te springen. Toen ik haar wilde helpen, sprong ze toch en gaf een gil. Foute boel dus. Sabrina en ik hebben haar helemaal nagekeken, maar zagen zo gauw niets, voetjes en tenen in orde, geen last bij de schouders of in de achterhand..tot Donna het trapje van de caravan opliep, toen zag ik ineens een vreemd verschil in haar dijspieren, aan de binnenkant. Een rare bobbel..niet best.  Reden genoeg om ome Herman er even bij te vragen, en die constateerde een spierscheuring. Vandaag ben ik even met haar naar Dr. van der Rijt geweest, en die constateerde hetzelfde. Ze heeft wat Tolfedine tegen de zwelling gehad, en krijgt nu zes weken lijnrust. Het arme ding. Net weer begonnen na haar zwangerschap, en nu al weer uitgecourst. Echt zonde, vooral voor Donna, uiteraard. Ik hoop dat ze goed geneest en volgend seizoen weer mee kan doen, voor dit seizoen is het in ieder geval afgelopen.

Ik ben dan ook maar met haar zoon Cyrus (voor iedereen die het wat onwennig uitspreekt: je zegt Sairus) naar de prijsuitreiking gegaan. Donna bleek het meer dan goed gedaan te hebben: ze was vijfde van de twintig teven!

Knap gedaan, Donna! Dakota viel net buiten de prijzen helaas, maar heeft ook schitterend gelopen.

En Maggie was 15e, niet gek voor een meisje van ruim acht jaar.  De eerste zes bij de dames:

En de finaleplaatsen bij de heren:

Proficiat Hannie, Edwin, en Dennis! Voor de anderen uiteraard ook, maar de namen willen me helaas niet te binnen schieten.  Ook een dikke proficiat voor Fajah, de Afghaanse dame van Anja en Sabrina.

De nummer één en twee, vorige week was het net andersom en de dames feliciteren elkaar met plezier.

De traditionele foto van de buit:

Grappig wel: Cyrus is gek op deze truffels. Dus ik vroeg Donna in de ochtend, of ze misschien die doos voor haar zoon wilde winnen. Nou, dat heeft ze gedaan.

Het allerbelangrijkste aan coursing is voor mij toch wel de gezellige dag. Yvonne die even komt kijken en aanmoedigen:

Leo en Monique idem, en gezellig elkaars honden knuffelen.

Aardige mensen die de oogst van hun boomgaard mee naar de coursing meenemen en iedereen voorzien van gratis appels en peren,

Basenji’s die op een originele manier aangevoerd worden naar de start,

Dennis, genietend van zijn Rico,

en een vlucht ganzen, op weg naar het zuiden. Denk ik.

Van Anja kreeg ik een leuke klok, met “Chardonnay” er op, passend bij Donna’s stamboomnaam dus.

En zaterdagavond kwamen Monique en Dennis gezellig eten, en dan heb je zo maar een mand warme pralientjes in je voortuin.

Toen we weer thuis kwamen, bleek de droger aangekomen te zijn. Zodra ik tijd heb, ga ik ook eens lekker hobbiën met zelf vlees drogen. Ben benieuwd.

En dan vandaag hebben we mogen genieten van de aanwezigheid van Sirius, het lichtblauwe bandje. Een lief knap joch, en Cyrus en Sirius lijken behoorlijk op elkaar. Hier Sirius met Truffel.

Volgend weekend naar de clubkampioenschappen. Helaas is ons kampioentje voorlopig uitgeschakeld, maar Maggie heeft er vast nog zin in, en wie weet vinden we een leuke hond waar Truffel een keer mee mag lopen.

Afgelopen weekend zijn we naar de coursing van de Rhedense ren- en coursingvereniging “Swift” geweest. Op vrijdagmiddag waren de voorbereidingen om alles in te pakken in volle gang, mens en hond waren er maar druk mee. Behalve Maggie. Die deed het psychische deel voor ons, denk ik.

Het was schitterend weer, een heerlijk zonnetje overdag. En als je dan zo op vrijdagmiddag lekker op je stoeltje zit, wijntje in je hand, lekker mooie honden kijken, dan heb je eigenlijk niets meer nodig.  Een kudde prachtgalgo’s,

een stel schitterende saluki’s,

en allerlei ander moois, dat ik helaas niet op de foto heb gezet. Martin bakte in de avond pannenkoeken voor Monique en Dennis, Trea en Leo en Andrea. Ook Monique kwam even buurten, maar die moest helaas op tijd naar huis. Het werd wel wat frisser toen de zon weg was.

Maar onder een dekentje was het wel te hebben. Gaf een exotisch idee, zo af en toe.

Cyrus kwam geen aandacht tekort. Hier Dennis, die echt wel lekker kan knuffelen, volgens Cyrus.

Leo aan de pannenkoek. Truffel probeert zich onzichtbaar te maken om zodoende een stuk te snaaien.  Haar hoofd wordt al doorzichtig. Knap wel, die whippets.

Het was heerlijk om drie pups van Donna’s laatste nest te mogen ontvangen, deze dag. Mooie Leila,

prachtige Noor,

en knappe Muffin, hier met zijn broer Cyrus.

De pups hebben zich heerlijk moegespeeld, daar hadden we ’s avonds geen hond meer aan.

Jordi en Esther, Muffie op schoot, en nog drie Donnakids.

Gerdien en Jeroen, Trea en Leo, Jordi, Esther en Jill: allemaal hartstikke bedankt voor jullie komst, jullie maakten mijn dag!

En dan kreeg ik van Rika en Jean nog wat foto’s van Zoran, die ik ook graag even wil delen:

Het is heerlijk om de kinderen van Donna en Oban zo te kunnen volgen. Zoran, je bent een knapperd!

De coursing werd gehouden op een wijnlandgoed. Goh. Wat een ongelofelijk juiste keuze voor een coursingterrein.

En uiteraard heb ik een flesje Chateau Achterhoek genuttigd. Prima te drinken!

Maar natuurlijk moet ik ook nog wat vertellen over de coursing.  Maggie liet zien dat haar 8 levensjaren haar nog niet hinderen. Ze was nog altijd fel en snel. Prachtig om te zien.

Ook Kootje (Ballistic Dakota, van Sabrina en mij) had er hartstikke zin in. Kootje is een mooi en klein meisje met de spirit van haar moeder, ik ben erg trots op haar. En ook op Sabrina, die haar zo schitterend in conditie houdt.

En Donna liet zien, dat ze weer helemaal terug is na haar zwangerschap en bevalling.

Ze liep in de ochtend een mooie course, en na de eerste omloop stond ze op de tweede plaats! Da’s niet gek in een heel mooi veld van 17 sterke teven. In de middag liep ze dus met de nummer één, Cullan’s Phyllis, (die thuis Farah heet). En jemig, wat was dat een prachtcourse. Zo mooi, zo snel, zo aan elkaar gewaagd..om je vingers bij af te likken. En toen..raakten beide dames, helemaal op het eind, het haas kwijt. Dju… dat kost ernstig punten uiteraard. Maar ja, da’s coursing en als je er echt niet tegen kunt, moet je wat anders gaan doen. Voor ons was het belangrijk dat Donna liet zien hoeveel zin ze er weer in heeft, en hoe goed ze weer in conditie is. Jammer van die haas, Don, maar wat maakte je me trots meid.   Op wie ik ook heel trots was, was Dakota. Zij zag kans om vijfde te worden en da’s een heel mooie prestatie!

En even later mocht Sabrina weer naar voren, want haar Afghaanse dame Fajah was 2e geworden!

Ook Maggie mocht naar voren. Niet dat ze in de prijzen gevallen was, maar Maggie is nu acht jaar. Nog een paar coursings en het zit er voorgoed op voor Maggie. Slik..uiteraard kan ze nog trainen en dergelijke, maar het echte wedstrijdgebeuren, daar kan ze dan niet meer aan meedoen. Bij deze vereniging waren de mensen zo attent om dit op te merken. Maggie kreeg, samen met nog vier andere honden die afscheid moesten nemen, een persoonlijk verhaaltje en een hele mooie plaquette. Ik was ongelofelijk aangenaam verrast.

Bij deze mijn dank aan alle vrijwilligers van dit weekend. Jury, secretariaat, wedstrijdleiding, mensen in de paddock, op de quad, kortom iedereen die deze mooie dag mogelijk maakte..mijn dank. Jullie zijn geweldig.

Een weekend vol puppies. Digitaal en life.

Van Rika en Jean kreeg ik deze leuke foto van Zoran. Rika en Jean zijn op vakantie geweest naar Oostenrijk, en Zoran naar een pension. Maar die formule gaat veranderen, schreef Jean, voortaan gaat-ie gewoon mee. Dat geloof ik goed, die ogen zijn om te smelten..

Ook al niet mis op het smelt-ogenfront is Sirius. Hij woont bij Saskia en haar poezen, en is beste vrienden met Devon-rexkater Fozzy. Waarvan acte.

Sirius komt overal met Saskia. Ze zitten nog steeds samen op de cursus, en alhoewel ook Sirius niet de allerbeste leerling is, houdt Saskia stug vol omdat Sirius het zo’n feest vindt. Ook op het strand is hij te vinden,

maar ook in de Rotterdamse koopgoot, en, net als zijn broer Cyrus, in de Bijenkorf. Een prima leven, lijkt me.

Afgelopen weekend zijn we afgereisd naar Oost-vlaanderen, om puppies te kijken bij Kurt en zijn Loamhill Whippets. https://loamhill-whippet.blogspot.nl/

Kijk, als je dit ziet bij binnenkomst, is de toon al gezet.

Sabrina, Tinne, Virginie, Martin en ik werden gastvrij ontvangen en behoorlijk verwend, alleen al door de aanblik van drie ronde mollige puppies, heerlijk om te zien. Lief en speels, met een vrolijke moeder die al weer heerlijk fit was.

Niet zo gek dat het zulke lekkere ronde bolletjes zijn..ze delen de welvoorziene melkbar met zijn drieën, en komen dus helemaal niets te kort.

Een kleine epilady.. Zo’n modelletje is helaas nog niet in de handel.

We boften met het weer, de pups hadden het heerlijk buiten op het grote grasveld. Maar soms zoek je toch even je moeder op.

Kurt, bedankt voor de fijne en leerzame middag!

Afgelopen donderdag kwam Katja een poosje van onze huiskamer gebruik maken. Haar Flo werd gesteriliseerd door Dr. van der Rijt, en tijdens de operatie kwam ze gezellig even bijkletsen. Ze bracht chocolade mee. En veel aandacht voor onze whippets.

Even tussendoor: heeft u dat ook, dat aan het begin van de herfst het woonhormoon gaat opspelen? Ik ben weer volop aan het ver- en inkopen op Marktplaats, met als resultaat een andere tafel en een andere lamp.

Maar goed, daar word je niet dikker van. Vrijdagavond kwam Monique, na lange tijd, gezellig een weekend bijkletsen. Ze bracht versgebakken scones, eigengemaakte jam en echte clotted cream mee. Heerlijk..

En een paar flessen zelf geïmporteerde, uitstekende champagne!

Behalve voor het bijkletsen, kwam ze wellicht ook een heel klein beetje voor de verrukkelijke zalm met korianderpesto,

en de heerlijke viscurry, beiden made by Martin. Het ziet er wellicht wat minder smakelijk uit, maar het is verrukkelijk.

Enfin, we hebben het ons uitstekend laten smaken allemaal, maar nu dan toch maar een weekje rustig aan.. We hebben ook nog wat anders gedaan dan eten en drinken. Het was de hoogste tijd voor Cyrus om naar de Bijenkorf te gaan, een vast onderdeel van ons socialisatieprogramma. En dan uiteraard Bijenkorftompoezen eten. Maar eerst even langs de Douglas, waar Monique enkele producten kocht die haar nog mooier maken dan ze al is, en waar Hazel en Cyrus helemaal sufgeaaid werden.

Toen door naar de Bijenkorf..teleurstelling! De tompouces waren helemaal op. Nou ja, niet getreurd, dan maar gewoon slagroom in de uitgeklede versie. Dat deel je met een vriendin, uiteraard, dus Cyrus en Hazel hadden het allebei wel naar hun zin.

Even wachten tot de volgende hap er aankomt, de restjes nog op je neus, en Hazel’s ogen helemaal rond van spanning..

en dan scheel van genot de volgende hap tot je nemen.

Die twee kunnen het best met elkaar vinden. Op één onbewaakt momentje na..ze zagen beiden kans om even naar buiten te glippen. Hazel in de jachtmodus, Cyrus die haar hindert door bovenop haar te springen, een correctie.. tja, het is allemaal zo gebeurd en soms niet te voorkomen. Een gaatje in de snuit van Cyrus, waar toch even een nietje in moest.

Cyrus liet zich heel braaf helpen, de dierenarts vond hem een supergemakkelijk lief hondje. Inmiddels is het al helemaal dicht en het nietje mag er, uiteraard, binnenkort uit.

Truffel en Cyrus, de siamese tweeling. Sneu, als je samen maar één achterlijfje hebt.

Monique, omgeven door een soort whippetkransje.

Een een bank vol beige moois,

en al dat beige moois schiet weer in de actiemodus als er verse friet met frikadellen wordt uitgedeeld. Een zondagavondtraditie hier.

Van Monique kreeg ik ook nog wat mooie foto’s toegestuurd. Onder andere van Maggie, op de slaapkamer van Monique, in het mandje en in de slaapzak van Monique. Maggie en Monique zijn al bijna acht jaar vriendinnen.

Een mooie scherpe foto van Truf en Cyrus.

Behalve voornoemd eten, shoppen en drinken, hebben we ook nog gewandeld, in een stortbui, of tussen twee stortbuien door. Hier een trosje Salty Sandjes, zoekend in de konijnenholen.

Maggie doet graag mee. De koeien vinden het allemaal prima.

En dan als laatste, de mooie foto van Truffel.

Monique, het was gezellig en na een paar weekjes sportschool zijn we de extra calorieën misschien wel weer kwijt. 🙂

Afgelopen week kreeg ik twee mooie foto’s in de mail.

Eentje van Ballistic Ursae Maioris, oftewel: “Beer”. Aan niets is nog te zien dat deze knappe vent het kleintje van het nest was, (140 gram). Dat was me door vele collega-fokkers al verzekerd, maar het is toch ook heerlijk om het zelf te zien. Marjo, Marcel en Lara hadden al vanaf het prille begin een oogje op deze kleine man, en dat is goed uitgepakt. Beer maakt heel veel leuke dingen mee in zijn leven, hij komt overal, van Giethoorn tot pannenkoekenhuis, en van terras tot strand. En hij schijnt zich daar nog prima te gedragen ook.

Ook kreeg ik van Jean en Rika een paar mooie foto’s van Ballistic Arcturus, oftewel Zoran. (Groene bandje). Zoran is heel mooi aan het uitgroeien en heeft de eetlust van zijn vader, hij heeft niet meer dan een paar seconden nodig voor een grote bak vlees. Hij is niet de beste leerling op de hondenschool, maar ja, da’s whippets een beetje eigen, geloof ik, op enkele gehoorzame exemplaren na. Maar als ik nog bedenk hoe Maggie in enkele minuten een compleet cursusveld, van agility tot pakwerken, in beroering bracht, is ze toch een buitengewoon braaf teefje geworden. 🙂 Jean en Rika proberen Zoran consequent op te voeden, wat heel nuttig is, maar soms kan de ontzettend schattige oogopslag van dit knappe joch wel eens wat verstorend werken.

Onze Cyrus is ook niet misselijk, als het om ondeugendheden gaat. Nou ja, eigenlijk is het geen ontdeugendheid, natuurlijk. Gewoon onoplettendheid van mij. En dan gebeuren dit soort dingen. Het zoveelste boek heeft zojuist het leven gelaten.

Nou ja, Hannibal is toch een vrij nare man. Terwijl Cyrus juist zo’n lief koppie heeft.

Maar naast de rust, die nodig is, heeft hij natuurlijk ook zijn dagelijkse uitje nodig. Dus nam ik hem mee naar de kermis. Prima socialisatie, denk je dan. Behalve dat Geldrop niet echt een kermisdorp is. Het was dan ook lang niet zo druk als ik had gehoopt. Cyrus wilde niet in deze attractie. Te saai. Autorijden met het vrouwtje is leuker.

En in het spookhuis hoefde hij ook niet. Zo zien jij en de grote baas er ook uit de ochtend na een feestje, dus wat is daar nou bijzonder aan, vond hij.

Maar zich uitgebreid laten aaien op een terras en een hamburger delen, dat vond hij een prima idee. Helaas geen foto.. Wel van de keuken. Hier zitten Cyrus en Truffel als ik weg ben. Voor Truffel zou het niet meer hoeven, maar ze houdt Cyrus graag gezelschap. Ik ben eigenlijk die lelijke plastic bakken helemaal beu.

Ik zou graag mooie stevige houten manden willen, die wat hoger zijn en dus extra-knus. Nou heb ik gelukkig een hele lieve vent…enfin, het resultaat ziet u een dezer weken wel.

Dit blogje sluit ik af met Cyrus en zijn mede-eigenaresse, oma.

Over een klein wandelingetje met een klein hondje.

Cyrus mag nog niet met de grote meiden mee. We hebben het één keer geprobeerd, en toen verdween hij met zo’n rotvaart achter zijn moeder aan de bossen in, en bleef nog even weg ook, dat we dat voorlopig maar niet meer doen. Eerst een heleboel groeien. Hij is teveel een zoon van zijn moeder, vrees ik, en te enthousiast om op topsnelheid door die bossen heen te raggen… Dus mag hij af en toe alleen mee, naar het bos, de Intratuin, de markt, de dierenspeciaalzaak enzovoorts.

Vanmiddag even lekker samen de hei op. Langs de koeienpoel, die nu geen poel meer is. Het hele bos is kurkdroog, geen druppel water meer te vinden. De begroeiing van het voormalige poeltje is wel interessant, een rode buitenrand, felgroene binnenrand..er zal toch geen UFO geland zijn?

De hei bloeit en is prachtig paars. Helaas geen zonnetje, was wel fijn geweest voor de foto.

Cyrus vindt het heerlijk en rent en snuffelt overal rond. Hij luistert goed, behalve als hij met andere honden speelt, dan heeft hij een hele tros bananen in zijn oren.

Ik zie dat ik het tuigje weer groter zal moeten maken, zit wat krap onder de oksels. Gisteren zat het nog goed.. Nou ja.

We komen Puck tegen, zij is een kruising boerenfox/whippet, een vrolijk en snel beestje. Cyrus vindt haar eerst een beetje spannend omdat ze veel en hard blaft, maar da’s snel over.

De koeien vinden het maar een rumoerig stel en steken de koppen bij elkaar om een klacht in te dienen.

Het is moeilijk om Cyrus in beeld te krijgen. Meestal heb je nog net een staartpunt. Ook hier springt hij al weer bijna uit beeld, maar ik heb hem nèt. Op het uiterste puntje van zijn neus na.

Dat was de wandeling alweer. Zoals gezegd, een klein blogje, over..etc. U weet het.

Maar ik wil op dit blog nog wel even mijn nicht Linda feliciteren.

Ze is niet alleen (bijna) jarig, maar ook geslaagd voor een nóg een specialisatie in haar beroep. Als fysiotherapeut is ze nu ook gespecialiseerd in bekkenbodemproblemen, een hele studie. En dan heeft ze ook nog een huis gekocht.. Dus trakteerde ze ons op een heerlijk etentje.

Dankjewel Linda, we hopen dat je heel gelukkig wordt in je mooie huisje!

Mijn broer heeft een bootje. Was ik Hyacinth, dan zou ik vast gesproken hebben over een jacht, maar dat is het geloof ik niet helemaal. Toch is het een heel leuk ding met alles er op en eraan, en we mochten een dagje mee. De honden heb ik maar thuisgelaten, ik zie Cyrus al overboord springen en direct door de schroef vermalen worden..brr. Maar scheepshond Tjibbie, onze vaste logé, was er wel bij.

Het weer viel alleszins mee, dus we konden lekker wat rommelen op het voordek.

Mart en ik wilden natuurlijk het ware “Titanic-gevoel” wel eens even meemaken.

De foto kon gemaakt worden doordat de kapitein, als eerste, even zijn schip verliet. Je wilt ook wel eens even wat anders dan die passagiers.

Maar daar kun je niets van zeggen. Want deze spreuk hangt naast het stuurwiel:

Het bootje heeft een fraai boegbeeld.

Soms zijn het er zelfs twee.

Sander geniet van het uitzicht. Leuk dat je ziet wat hij ziet, in zijn zonnebril.

Maar soms wordt het uitzicht wat merkwaardig.

Hierna gelukkig weer gewóne koeien.

René trakteerde ons ook nog eens op een etentje: heerlijk. Speenvarken in de, jawel, jachtclub.  Een relaxte dag.

O.k., dit blogje heeft een zeer laag whippetgehalte. Maar dat ga ik in één klap weer goedmaken. Hieronder een foto van Vader Oban en zoon Cyrus. Gemaakt door Katja, met assistentie van Han. Ik ben er hartstikke blij mee!