Weer een weekend met een heleboel whippets, heerlijk. Vrijdagmiddag kwam Jilke om Cyrus eens te knuffelen, voordat hij echt helemaal groot is. Ze hield haar woord: er werd zat geknuffeld. Rechts op de bank Isa, het mooie zwarte kleine meisje van Jilke, die even moest wennen aan al die whippets op de schoot van hààr vrouwtje.

 

En ’s avonds la Famiglia, gezellig allemaal weer eens bij elkaar, alleen Ivo en David hadden bezigheden elders.

 

Zaterdag maar weer eens een stamboompje wegbrengen, en blijven mee-eten. 🙂 Een nest, het is best even werk, maar al die heerlijke maaltijden maken het alleen al de moeite waard. Deze keer gingen we naar Leo en Trea, waar de mooie Leila woont.

 

Cyrus en Leila hadden het geweldig samen. Heerlijk bekvechten, ziet er gevaarlijk uit!

 

Een lief, opgewekt meisje, Leila, en volgens Trea medium energy, precies wat ze graag wilde.

 

Heerlijk gegeten..

 

Terwijl Leila op mijn tas paste.

 

Ah…zo’n toetje..to die for. Nou ja, bij wijze van spreken.

 

Prachtige kleur heeft ze toch, en die glans..mooi. Een lekker volle pup, je kunt zien dat ze uitstekend verzorgd wordt.

 

We vertelden Leo en Trea dat we de volgende dag naar de coursingtraining van de Rhedense Windhonden Renvereniging “Swift” zouden gaan. Leo en Trea waren van plan om op vakantie te gaan, en hun camper uit te testen. Ik was dan ook (aangenaam) verrast toen we de volgende ochtend voor de training even langskwamen om mijn vergeten camera op te pikken, en Leo, Trea, Nora en Leila helemaal klaar stonden om ons te volgen, richting Velp.

 

Nora heeft daar haar eerste halve ronde gelopen, en bleek een natuurtalent. Zonder aarzeling ging ze pijlsnel achter het haas aan.  Na de pauze een volledig parcours, dat ze vlekkeloos aflegde. Well done, Nora!!

 

Ook Leila en Cyrus zetten de eerste stapjes op het coursingveld, in de hoop lang en gelukkig te kunnen coursen, als ze groot zijn. Leila krijgt haar aanwijzingen: kijk, die moet je zien te pakken!

 

Ze vond het nog wat spannend, maar samen met Trea wilde ze best een stukje achter het haas aan rennen. Trea is in ieder geval al prachtig haasvast.

 

Ook Cyrus kreeg zijn instructies.

 

En jawel! Hij ging een stukje! Tot de bocht, toen toch maar weer terug naar moeders.

 

Als klap op de vuurpijl mochten we toen ook nog bij Han en Katja gaan eten. Een kookloos weekend! En ze hebben niet eens een pup van ons..maar wel de vader van de pups, mooie Oban. Pups, als jullie dit zien: als je nou heel goed eet, en veel slaapt en erg lief bent, word je misschien nog wel eens zo knap als jullie pap. En achter jullie vader ligt jullie overgrootmoeder, die met 13,5 jaar nog prachtig is en heel fit.

 

Heerlijk gegeten..een salade van rucola, geitenkaas, honing en pijnboompitten..hmm.

 

En heerlijke vis..

 

Het was een fijn weekend, mede door de aardige mensen van “Swift” en hun goede begeleiding. (En de heerlijke gehaktbal).

Uiteraard heb ik genoten van een paar heerlijke glazen wijn. Maar dat mijn camera dan ook dubbel gaat zien, dat vind ik toch wel verrassend..

Je wilt op vakantie, en eens heel anders zien..maar geen dagen rijden, want je hebt maar een weekje. Dan is Normandië een goede optie, vonden we. En het was heerlijk.  Onderweg een blakende hitte, eigenlijk een prima dag om in een auto met climate control te zitten. Maar ja, af en toe moet er even geplast worden.

 

Cyrus is met vlag en wimpel geslaagd voor het examen: meerijden zonder zeuren. Hij lag met Truffel in een grote bench, en de meiden hadden achterin ieder een ruime plek met eigen mandje.

 

Op de camping was het heerlijk. In de felle zon nog wat warm, maar met een lekkere zeebries en een schaduwdoek, prima uit te houden.

 

Mags is wel blij dat ze uit de auto is. Zij is de enige van onze honden, die er niks aan vindt, dat rijden.

 

Met vier honden achter een hekje heb je wel veel bekijks op de camping. Je voelt je af en toe net een interessant beest in de dierentuin, al ging al die aandacht niet naar ons. Onze honden zijn helemaal sufgeaaid.

 

We stonden op een fijne, ruime plaats waar we de caravan en de hekjes goed kwijt konden, en dan zelfs nog wat ruimte hadden voor stoelen in de zon etc.

 

De kust bij Yport is erg mooi.

 

Ment noemt dit stuk van Normandië ook wel “de albasten kust”, de kliffen reflecteren het licht van de zon op prachtige wijze, vooral bij zonsondergang.

 

Een tegenvaller: nergens zandstranden, alleen keienstranden. Dus echt rennen op snelheid was er voor de honden niet bij, alhoewel ze toch een aardige poging deden. Maar een beetje snuffelen en verkennen is ook leuk.

 

De zonsondergangen zijn echt schitterend.

 

De avonden zijn echt wat frisser. Maggie en Donna gaan dan lekker in de caravan liggen. Maar Truffel en Cyrus vinden het buiten nog gezellig, en zoeken de warmte bij elkaar.

 

Zo vlak bij zee is de vis natuurlijk spartelvers (hopen we) en dus gaan we regelmatig een visje eten. Voor Mart meestal mosselen.

 

Ze zijn lekker, maar nog een beetje klein. Dit is een restaurantje in Etretat, bekend van de mooie kliffen.

 

Ook mooi bij avondlicht.

 

Best een romantisch uitzicht, zo, met die masten en mensen die lekker op het strand aan het scharrelen zijn.

 

Ook Maggie en Donna genieten van de avond.  Maar dan wel lekker warm in de caravan, in een slaapzakkie.

 

In de ochtend is het tijd om te wassen. Elkaar, dan. Truffel neemt Cyrus regelmatig onderhanden. Hij vindt het wel best.

 

Ik vind het altijd heerlijk om in een Franse supermarkt rond te snuffelen. Wat een aanbod..echt dingen die je hier niet ziet bij de Albert Heijn. Gelukkig maar, in sommige gevallen, ik vind het net whippetpups zo..

 

Gelukkig zie je aan de tandjes dat het toch echt konijnen zijn. Maar wij kiezen toch maar voor spare-ribs, sla en diverse soorten aardappeltjes.

 

Na het eten even wandelen met de whippets. Cyrus nemen we thuis altijd even apart mee, hij mag nog niet zo lang lopen als de grote meiden. Maar hier laten we hem toch even los met Truffel, Maggie en Donna. Cyrus denkt eens lekker met Truffel mee te rennen. En schrikt zich vervolgens suf: het mag niet van Truffel. Zijn grote zus wordt hartstikke boos op hem, hij mag niet rennen, maar moet bij ons blijven.

 

En dat doet hij dan maar. Wel een beetje geschrokken.

 

Een kunstwerk, gemaakt door Moeder Natuur.

 

Het is lekker wandelen, al lopen de stenen (hier wat minder) wat onhandig. Voor Donna geen bezwaar. Ze verdwijnt uit zicht, en als we haar weer zien blijkt ze als een soort steenbokje de klif te beklimmen (niet zo hoog nog, gelukkig) om ergens op te jagen. Zucht.

 

Fecamp is een leuk havenstadje. We hebben er uren rondgewandeld.

 

In de haven worden de trapjes benut door zwemmerts.  Het water ziet er schoon en fris uit.

 

Tijdens zo’n weekje weg rijst natuurlijk de vraag: wat nemen we mee voor David.. Misschien een bootje?

 

Maar ja, daar heeft hij niets aan in het bos hier. Een autootje?

 

Jammer, maar hij heeft nog geen rijbewijs. Een molentje voor op zijn fiets?

 

Nee, dat vindt hij nu niet meer leuk, hadden we tien jaar eerder moeten doen. Macarons dan?

Nah, ik vertrouw die felle kleurtjes niet zo erg. Dan maar een blik originele Normandische boterkoekjes.Wij hebben ons ook niet onbetuigd gelaten met die koekjes. En dat moet er dus weer af. Mart lost het op door een klif te beklimmen. Dapper van hem. Maar het uitzicht is de beloning.

 

Prachtig.

 

En een pulletje bier in Le Havre kan er dan ook wel weer bij. Aan het strand gegeten in een Thais restaurant, heerlijk. Martin Thaise mosselen (nou ja, op Thaise wijze bereid, hoop ik dan) en ik had heerlijke gegrilde inktvis. Hmm.

 

In Etretat hadden ze heerlijke Calamares, niet van die gebakken fietsband zoals je ze hier wel eens krijgt, maar echt verse, heerlijke calamares Romana.

 

Ja, daar hoort een lekker wit wijntje bij, uiteraard.

 

Het was een heel fijne week en voor ik begin te klinken als een reisgids, zal ik dit blogje maar beëindigen.

 

Ga je lekker het bos in. Neem je je nieuwe cameraatje mee. Maak je veel foto’s. Blijkt het ding in de “soft”-stand gestaan te hebben. Zucht. Nou ja, dan maar softe foto’s vandaag.

Hier een softe Donna, die toch vrij hard wegsprint. Ze is weer helemaal in conditie en rent en vliegt door de bossen.

 

Een paar supersofte Truffels. Ook Softruf peert er aardig tussenuit.

 

Een zachte blik, op zoek naar konijnen.

 

 

Ze spot er één, geloof ik.

 

 

Op zo’n mooie avond heb je als knappe teef zo je ontmoetingen. Met groot,

 

of met klein, Truf maakt het niet uit, ze vindt bijna alle honden leuk.

 

Nog een zachte foto.

 

Helaas was Truffel niet zo zacht voor de libelle die per ongeluk de kamer in vloog. Ze heeft hem samen met Cyrus opgegeten.

 

Maar voor elkaar zijn ze erg lief. Zie je Truffel, dan zie je Cyrus.

 

Cyrus mag voorlopig nog niet mee met de grote meiden naar het bos. Dus ga ik elke dag even alleen met hem. Heerlijk is dat. De whippets vliegen laag vanavond, dat voorspelt hitte, zegt een oude volkswijsheid.

 

Cyrus is uit zijn oude tuigje gegroeid. Dit is weer een vers exemplaar.

 

Ik hoop dat het weer even meegaat. Maar op deze leeftijd kun je, als je heel goed oplet, ze bijna zien groeien.

Maar ja, dat hoort erbij. Veel slapen (mocht wat meer zijn), veel eten (mocht ook wat meer zijn) en je omgeving ontdekken. (Is ruim voldoende. )

 

Volgende week sla ik een weekje over in verband met vakantie, u hoort van ons!

 

Heerlijk om zelf even (waar mogelijk) zelf de stambomen weg te brengen, en te kijken waar de kinderen van Oban en Donna beland zijn. Zaterdagavond waren we uitgenodigd door Marjo en Marcel, de eigenaren van Beer. (Paarse bandje). Ze gaven aan dat “Restaurant De Grote Beer” voor ons vanaf vijf uur geopend was. En dat we welkom waren, zagen we..

 

Het spandoek dat ze voor Beer hadden laten maken, hing er nog. Het gaat heel goed met Beer. Hij groeit lekker, is een vrolijk ondernemend ventje en hij doet me erg aan Sprotje denken, uit het vorige nest. Dat was toen de kleinste’lichtste, en ze hebben dezelfde spirit.

 

Marjo houdt van koken (Yesss!!) en ze had een zesgangenmenu voor ons gemaakt, allemaal lichte smaakvolle gerechten, we hebben genoten. Waterkers/courgettesoep met gerookte forelfilet..heerlijk.

 

Heerlijk om Beer zo geliefd en gelukkig te zien. Hij heeft af en toe ook wel wat van Truffel weg.

 

En is lekker pittig. Als hij Cyrus even helemaal beu is, maakt hij van zijn hartje geen moordkuil.

 

Marjo heeft begoniabeveiliging toegepast. Slimme dame. Hier bloeien ze dus nog in volle glorie.

 

Marcel met de mannen.

 

Een tussengerechtje, spoom,  heerlijk.

 

Schitterend bijgehouden tuin.

 

En smaakvol opgediend eten. Hete kip..hhmm….

 

Vrolijke Grote Beer.

 

 

Lara, Marcel en de jongens.

 

Marjo, Marcel, Lara en Marissa: bedankt voor de heerlijke avond. En voor het feit dat jullie Beer’s leven tot een feest maken.

In de ochtend. Cyrus zit in mijn stoel. Is net klaar met de tafel te onthoeken en zoekt nu naar de perfecte begonia om uit te graven en mee naar binnen te slepen.

 

Gelukkig kunnen we hem ander amusement bieden: we gaan de stamboom van Bella wegbrengen, die het leven van Hunter, Brenda, Dennis, Luci en Sandi wat woeliger maakt. Vooral voor Hunter ziet het leven er wat anders uit. Wat..eh..actiever, zeg maar. Heel bijzonder als je een klein zusje hebt, die vanaf de hoofdleuning van de bank bovenop je springt, als je rustig in je mandje ligt te slapen. 🙂  Een duveltje, deze dame.

 

’t Is een fraai vrolijk meissie. En, ik weet het, ik herhaal mezelf, ook zij heeft wel wat van Truffel. Toch?

 

Volgens mij zowel qua uiterlijk als karakter.

De buurman van Dennis en Brenda heeft een enorme volière. Prachtig, net of je midden in de tropen zit. Valkparkieten zijn gelukkig helemaal niet nieuwsgierig.

 

Dennis en Cyrus.

 

Cyrus en Bella, lekker dollen op een kleed in de schaduw.

 

Portretje van Cyrus.

 

Hunter en Bella. Ik denk dat ze behoorlijk happy zijn samen.

 

En, omdat ze zo leuk is, nog een keer Bella. 🙂

 

De eerste eendennek voor de pups.

 

Hunter glimlacht.

 

En daar heeft hij alle reden toe. Want als Prins Hunter op zijn kleed gaat liggen, en een beetje knikkebolt zonder zijn koppie neer te leggen, komt zijn personeel onmiddellijk aan met een kussentje, waar hij zijn welgevallige bol op neer kan vlijen.

 

Brenda heeft een heerlijke Spaanse maaltijd klaargemaakt, met Paëlla, Spaanse salade en allerlei lekkere dingen. Goh. Dat stambomen wegbrengen heeft beslist iets.

 

Truffel bedelt gelukkig niet. Ze kijkt alleen maar heel lief in de richting van je volle vork.

 

Nog een mooie foto van een mooie dame met een mooie hond.

 

 

Natuurlijk zijn we niet alleen bezig met ons te laten verwennen. (Alhoewel dat een zeer prettige tijdsbesteding is, zeker met dit weer). Cyrus moet ook wat dingetjes meemaken. Zoals de renbaan. Zaterdagmiddag was de temperatuur heel redelijk, en hebben Maggie, Donna en Truffel een rondje gelopen op de baan in Son. Altijd leuk, prima begeleiding! Cyrus kijkt streng naar de voorbijvliegende haas.

 

Ook gaan Cyrus en ik om de dag een ritje met de auto maken. Cyrus is inmiddels goed gewend, hij weet dat hij aan het eind van het ritje iets leuks gaat doen. Alhoewel ik een boom omknagen toch wel weer heel begrotelijk vindt.

 

Een wat te lichte opname. Maar ik vond hem toch leuk.

 

Het tuigje is ruim drie weken geleden gekocht, maar ik vrees dat ik moet gaan uitkijken naar een grotere.

 

Nou ja. Groei jij maar lekker op tot een mooie grote sterke reu hoor Cyrus!

Toch maar eens in de buidel getast en een nieuw cameraatje gekocht. De kwaliteit van de foto’s op dit blog werd nogal droevig, en da’s jammer, u verdient beter als u de moeite neemt om elke keer mijn verhaaltje te komen lezen.

Afgelopen dinsdag kwam Yvonne. Toen had ik helaas mijn oude cameraatje nog, maar met wat aandringen bij de instellingen, toch nog redelijke foto’s. River was er uiteraard ook bij, die kwam Cyrus socialiseren met Afghanen. Nou, dat lukte, Cyrus is prachtig gesocialiseerd alleen vond River hèm wat minder, zo’n pup die in je bevallige lange lokken gaat hangen is het ook niet helemaal. Riff, je bent een schatje.

 

De twee whippetschoonheden van Yvonne, Kiss en Jillz.

 

En Yvonne zelf. Bijdehandje hoor, die Yvonne. Ze verwent mijn honden altijd veel te gruwelijk. Altijd snoep, kadootjes..Lief, maar deze keer heb ik haar opgedragen om met lege handen te komen, anders mocht ze niet binnen. Nou, lege handen had ze. Alleen hing om haar schouder een hele constructie vol whippetlekkernijen.. 🙂

 

Woensdag kwam het nieuwe cameraatje. We moeten elkaar nog even leren kennen, Coolpix en ik. Maar dat komt vast goed. Eén van de laatste der Mohikanen, een tot nu toe gespaard gebleven begonia, toont zijn kleuren.

 

De koppies van Truf en Donna zijn weer scherp. Letterlijk en figuurlijk, ze bereiden een aanval op oma’s tas voor. ’t Is net of Truffel een kanten mutsje opheeft.

 

Maar een pup is ook altijd een dankbaar fotografie-onderwerp.

 

Mart heeft een mooi portretje van Cyrus geschoten, en in zwart-wit gezet.

 

Een schattig knulletje dat menig destructiebedrijf evenaart. Maar wordt hier maar eens nijdig op.

 

 

We hadden afgelopen week heel wat te vieren in de familie. Sander jarig en zijn propedeuse, Linda geslaagd als bekkenbodemtherapeut, waardoor ze weer een specialisme aan haar al indrukwekkende staat heeft toegevoegd, pap en mam 59 jaar getrouwd, Martin en ik 27 jaar, Daaf over naar 6 gymnasium en nog wat dingetjes. Dat vraagt om een barbecue en geeft mij de kans mijn familie aan de Coolpix toe te vertrouwen.

 

 

En natuurlijk Cyrus..  Beetje te licht, maar wel leuk zicht op zijn melkgebitje.

 

Sander, Esther en Linda.

 

Chique zonnebrillen en alle smartphones op tafel. 🙂  En nog één van Truffel, Esther en Linda. Zonder zonnebril.

 

Een nieuwe aanwinst in de familie: Sander’s vriendin Irene!

 

Ondanks Cyrus ziet de tuin er hier en daar nog redelijk uit.

 

Echte mannen gebruiken geen bestek, maar eten vlees met hun bajonet. Ze vegen van tevoren wel even het bloed van de vijand eraf.

 

Nóg twee echte mannen: mijn broer René,

 

En mijn zoon David. Kijkt hij een keer gezellig, is de foto niet helemaal scherp. Dju.

 

Donna geniet van een knuffel.

 

Op zondag ben ik met mam naar “Bloem en Tuin” geweest, één van de grootste openluchttuinbeurzen van Europa, en altijd beregezellig. Het is een jarenlange traditie, we slaan geen jaar over. Heerlijk. Hier een mooie Japanse tuin.

 

Mijn moeder tussen een zee van rozen,

 

en in haar eigen tuintje, dat er ook prachtig uitziet.

 

Nou, dat waren de eerste probeerselen met de nieuwe camera. Ik ga maar weer verder oefenen.

En dat zie je dan ook een beetje terug in de foto’s.

 

Ik geloof dat ik aan een nieuwe camera toe ben. Zou het helpen als ik hier mijn gironummer neerzet? 🙂

Maar u ziet het goed: twee pups. Het meisje met het rode bandje is weer teruggekomen naar huis. Het ging helaas niet goed met de poezen, ze wilde graag met ze spelen maar de poezen vonden haar toch echt te wild en durfden niet meer beneden te komen. Dat gaf  spanning in huis en Angela en Chris hebben besloten om dit niet te lang te laten duren, maar het rode meisje een kans te geven om ergens op te groeien zonder spanningen (en poezen). In de tussentijd hebben ze alles gedaan aan socialisatie, zindelijkheidstraining etc dus het rode meisje kwam ontspannen en vrolijk bij ons terug. Het was gezellig maar wel druk, om twee pups te hebben.

 

Je moet echt ogen in je rug hebben. Staat de één op de mat te plassen, neemt de andere een duik in de vijver.

 

Zelfs Truffel wordt er moe van.

 

Na een lange nacht van denken of ik haar toch zelf zou houden, toch maar besloten het verstand te gebruiken in plaats van het hart te volgen. Gelukkig waren daar Gerdien en Jeroen, en hun whippet Lisa van ruim een jaar, die grote interesse toonden. Zaterdagochtend zijn ze gekomen. We hebben gepraat, de honden kennis laten maken, een wandeling gemaakt met alle whippets behalve de kleintjes (die mogen nog niet zo ver) en uiteindelijk is het rode meisje met Gerdien, Jeroen en Lisa mee naar huis gegaan. Ik heb er enorm veel vertrouwen in dat het goed gaat. Het rode meisje heet nu Noor/Noortje.

 

En het is goed zo.

Martin en David waren afgelopen week op vakantie. Bij terugkomst was alles dus weer bij “het oude”. Daaf had Cyrus een beetje gemist, als je het mij vraagt. En Cyrus kijkt ook heel tevreden.

 

Truf geniet van het heerlijke weer.

 

Cyrus ook. Hij volgt elk vlindertje, bijtje, vogeltje..

 

Proeft eens van een stoel,

 

NEE, Cyrus!! Ik moet onmiddellijk aan het drama met de manden denken. Rieten manden vind ik zo mooi. Maar ze zijn ook zo sloopbaar. Maar ik had het gevonden. Dacht ik. Rieten manden van kunststof, veel sterker. En zo mooi… Dus drie gekocht, eentje voor Maggie, voor Harley en voor Donna, toen ongeveer een half jaar. Oh, wat stond het prachtig in de keuken, die drie fantastisch mooie, net echte rieten manden, zo stijlvol. Ik moest even boodschappen doen en liet Donna dus in de keuken. Zodat ze niets zou slopen in de kamer. Hoort u de klokken van het noodlot al luiden? Juist. Binnen dat uur waren al die drie dure mooie manden totaal afgevreten. En bedankt hè, Donna. Nou ja, inmiddels heb je het wel goed gemaakt hoor meissie. 🙂  Maar goed, nu dus Cyrus en de tuinstoel, Cyrus en de begonia’s,

 

(Hoor ik ergens op het Wereldwijde Web Brenda schateren? Denk er om hè..)  Dus af en toe krijgt Cyrus toch echt een standje. Ik probeer het te beperken, hij moet niet gaan denken dat zijn naam “NEE” is, uiteraard.

 

Dus maar niet te vaak in situaties brengen waarin hij ondeugend kàn zijn. Maar gelukkig is daar grote zus Truffel, zijn absoluut favoriete speelgoed. Ze zijn stapelgek op elkaar, en spelen heel wat af.

 

En dàt mag. Twee handen op één buik, dat stel. Heerlijk.

Al weer 9 1/2 week zijn ze, de kinderen van Oban en Donna. Ik hoor niets dan positieve berichten van de nieuwe eigenaars, en dat doet goed. Heel goed. Inmiddels is ook Cyrus al behoorlijk ingeburgerd hier.  Als pups groeien van liefde, wordt hij een reus, denk ik. Oma, zijn mede-eigenaar, is gek op haar nieuwe kleinhond.

En opa en mijn broer René ook.

Truffel is zijn heldin. Alles wat ze doet, vindt hij geweldig en hij wil dolgraag bij haar slapen en liggen. Meestal vindt ze het wel goed.

Al geeft ze hem ook wel eens een correctie. Dat mag. Cyrus mag van haar nog niet op de bank springen. Soms.

Maar er wordt vooral veel gespeeld, Donna, Truffel en Cyrus maken een feest van het leven.

Dat gaat er nogal lawaaiig aan toe, Cyrus is dan erg vocaal.

Gelukkig heb ik lieve en vooral tolerante buren.

Als hij niet aan het spelen is, woont de Verschrikkelijke Cyrus in zijn rovershol. Al het speelgoed wordt daarin gesleept, het lijkt de grot van Ali Baba wel.

Maar na zo’n lange dag met eten, spelen en slapen, moet er wel uitgerust worden. ’t Is nog maar een baby, je zou het soms bijna vergeten.

Dit blogje is een beetje laat. Dat komt, omdat er onlangs twee vandalen de tuin nogal mishandeld hebben. Eén van die vandalen woont hier in huis, de andere is een knappe blonde broer van vandaal nr. 1.  Maar Brenda, ze staan weer hoor, de begonia’s 🙂 Ik zie alleen dat ik net de foto gewist heb. Handig. Wel een foto van iets anders: de stambomen, ze zijn er al! Binnenkort komen we ze graag een keer langsbrengen bij de pups.

Als laatste opmerking in dit kleine blogje, wil ik graag nog even Sabrina bedanken voor haar morele en fysieke steun, vorig weekend. Dat is echt wel op zijn plaats, dank je dat je er voor me was, Sabrien.

Inmiddels zijn alle pups naar hun nieuwe huis. Van alle eigenaars heb ik al berichten gehad en die zijn gelukkig allemaal positief. Hondjes en baasjes zijn gelukkig met elkaar, dat is heerlijk. Ja, een gebroken nachtje voor een nachtelijk plasje komt zeker voor, wennen aan de poezen, leren om niet te happen in de dochter des huizes (of in de neus van de vrouw des huizes) ..kortom, het is even investeren en elkaar leren kennen. In dit blogje wil ik u graag voorstellen aan de nieuwe eigenaars.

De Donkerblauwe heer, Ballistic Polaris, heeft nu Muffin en woont bij Jordi, Esther en Jill. Esther en Jill hadden zelfs heerlijke chocolademuffins bij zich, vers gebakken.

De Roze dame, Ballistic Al Naïr, heet nu Leila en woont bij Leo, Trea en whippet Nora. Die spelen samen al heel wat af.

En de Lichtblauwe heer, Ballistic Sirius, blijft Sirius heten. Hij woont bij Saskia en haar twee poezen, en zal ook vaak verzorgd en geliefd worden door de zusters van Saskia.

Dan hebben we de Groene heer, Ballistic Arcturus. Hij heet nu Zoran, wat Slavisch is voor zonsopgang, en woont bij Rika en Jean, waar hij helpt de vaat voor te spoelen en graag bij Rika een dutje doet.

Het Paarse heertje, Ballistic Ursae Maioris, heeft, zoals bekend, Beer. Hij is helemaal happy bij Marjo, Marcel en Lara. Beer woog drie kilo bij vertrek!

Cyrus blijft bij ons wonen, en mijn moeder is mede-eigenaar.

De Oranje dame, Ballistic Bellatrix, heet nu Bella en woont bij Brenda, Dennis, Luci en Sandi. En bij Hunter, uit het vorige nest van Donna. Hunter en zijn halfzus zijn stapelgek op elkaar.

En, last but not least, de Gele dame, Ballistic Antares. Zij heet nu Nabin en woont bij Marcel en Huib. Ze was de eerste die wegging, moeilijk, maar wat gaat het fantastisch.

Cyrus is hier al behoorlijk op zijn gemak. Volgens David is hij “Chill” of “Cool” of allebei. Het is in ieder geval een heerlijk beestje.

Grote zus Truffel is zijn idool, alles wat zij doet is geweldig en hij mag zelfs in haar mand slapen.

Het was geen gemakkelijk weekend. Maar als ik zo de foto’s zie en alle enthousiaste berichtjes en foto’s van de nieuwe eigenaars lees, dan weet je wel weer waarom je ook al weer zo nodig wilde fokken. En ja, we hebben er een mooi knulletje aan over gehouden.

Angela, Chris, Brenda, Dennis, Sandi, Luci, Saskia, Jordi, Jill, Esther, Huib, Marcel, Trea, Leo,  Jean, Rika, Marjo, Marcel en Lara: heel veel geluk met jullie pup, dat jullie maar lang en in goede gezondheid van elkaar mogen genieten.

Na veel wikken en wegen, toch wat moeite met kiezen, er een nachtje over slapen en nòg een nachtje, ben ik er helemaal uit: Alpha Tauri blijft!

In het dagelijks leven gaat hij Cyrus heten. We zijn hartstikke blij met dit prachtjochie. En ook met de foto, gemaakt door Wim van de Kerkhof.

 

Inmiddels is de puzzel helemaal gelegd, alle eigenaars weten wie er komend weekend met ze naar huis gaat. Ik hoop ze in een volgend blogje aan u voor te kunnen stellen.

En ik zie al een beetje op tegen het naderend afscheid. Zoveel reden temeer om nog eens extra van ze te genieten. En dat is prima, want vanochtend las ik in de rubriek “Medisch” van het tijdschrift “Hondenmanieren”: “Pups die op jonge leeftijd, (het liefst nog in het nest) veel geaaid worden, zijn actiever, tonen een grotere vitaliteit en hebben meer weerstand tegen ziekten. Psychisch zijn ze evenwichtiger en hebben zij meer zelfvertrouwen.”

Nou. een gevalletje win/winsituatie zou ik zeggen. Knuffelen, die hap! En dat doen we dan ook.

 

Arcturus, de groene reu, vindt het heerlijk om tussen Daaf en de leuning van de bank in te liggen. Een warm en veilig holletje, hij geeft zich er volledig aan over.

 

Sommige pups willen graag de voorzieningen eens testen. Zijn de puppiemandjes zacht genoeg, en de kauwmaterialen smakelijk en aantrekkelijk van uitvoering?

 

En is de Smartphone voldoende hip, kun je er een whatsappje mee versturen naar je broers en zussen, straks? Kleine Cyberdogs..

 

En zijn de slaapzakken van goede kwaliteit?

 

Doet het personeel voldoende moeite om contact te maken, niet alleen vanuit de hoogte?

 

En als er toevallig een scherp puppygebitje in het spel komt, zijn ze dan tolerant genoeg?

 

Zijn de deurstijlen van smakelijk materiaal?

 

Kortom, voor een Ballistic pup moet je heel wat in huis hebben. Uiteraard gaat het leven van de pups niet alleen maar over rozen..de chipper is geweest. Ze droegen het moedig, moet ik zeggen. Polaris liet zien dat hij niet haatdragend is, direct na het chippen kreeg ze gewoon een kus.

 

De pups gaan niet met lege handen naar hun nieuwe huis. Zoveel lieve vrienden brachten wat mee voor de pups, voor “on the road”. Leuk is dat.

 

Maar gelukkig zijn ze nog een dag of vijf hier, daarna zijn de eersten al vertrokken..onwerkelijk. Het is druk maar zo gezellig. Donna, Truffel en Maggie genieten van al het bezoek en zien er halsreikend naar uit.

 

Oma komt haar sterretjes regelmatig bewonderen.

 

René en Marijn zijn geweest, samen met Truffels nestzuster Sprotje.

 

Sprotje en Antares..halfzusjes.

 

Wim en Liz zijn gisteravond gezellig geweest, alledrie de meiden zijn dol op ze. Hier een dikke knuffel van Truffel voor Liz, zo erg dat ik hem niet zo goed op de foto kreeg.

 

De tunnel blijft een trekker. Die schaf ik voor een volgend nest weer aan. Deze kan niet meer, de geur begint wat..eh..erg aromatisch te worden.

 

De mandjes worden van nestgeuren voorzien. De pups zelf hebben er al allemaal ingelegen, maar Truffel vindt dat zij ook haar luchtje mee moet geven.

 

Maggie ook. Zij wil haar geur achterlaten, zodat de pups er aan denken om geen stoute dingen te doen en respect te tonen voor oudere honden. Er zijn er al een paar die een behoorlijke les van haar gehad hebben. Inmiddels hebben de pups heilig respect voor haar.

 

Dit is één van de dingen die ik het meest zal missen: zo’n hele hoop lieve zachte slapende pups. Te schattig voor woorden.

 

 

Maar ja, het moet gebeuren. Maandagavond ga ik contact zoeken met de toekomstige eigenaars, om de laatste stukjes van de puzzel te leggen. En dan hoop ik volgende week maandag een blogje te kunnen maken over acht gelukkige mensen/stellen/gezinnen met hun nieuwe Ballistic-puppy.