22 december was het zover, al lang van tevoren afgesproken: het dagje Amsterdam van Liz en mezelf. Om tien uur arriveerde ze, vrolijk als altijd, maar als ik heel diep in haar ogen keek, zag ik een pyama, een goed boek en een doos chocolade en geen druk dagje stad.  En ik denk dat ze bij mij ongeveer hetzelfde zag. Maar normaal gesproken krijgen we juist energie van elkaar, dus we gingen ervanuit dat dat ook deze dag zo zou zijn. En zo was het ook. Liz serveerde het ontbijt in de trein.

In Amsterdam aangekomen, was het oprecht baggerweer. Regen en harde wind. Of harde regen en wind. Het wisselde elkaar een beetje af. Direct van het station dus maar rap een koffie-gebeuren in. Wel gezellig, prima uitzicht op mensen met paraplu’s, regenhoeden, rare mutsen terwijl we lekker droog zaten. Normaal vind ik het heerlijk om dan lijn 17 te pakken naar de Bilderdijkstraat, daar even bij mijn favo modezaak te kijken en dan via de Jordaan en de Negen Straatjes terug te lopen. Maar het was niet zulk wandelweer.. Dus doken we het eerste beste overdekte amusement in dat we tegenkwamen. Jawel, het Sexmuseum.

Ik ben er, jàààren geleden, al eens met mijn moeder geweest, die altijd in is voor iets geks, en ze liep schaterend door de zalen. Vandaar dat ik er nog een leuk idee bij had. Maar deze keer trof het me als een wat ranzige en gedateerde bedoening. Ach, pret hebben we toch wel gehad, en het was in ieder geval droog vermaak. Voor ons dan. Foto’s zal ik maar niet plaatsen; dit is een alle-leeftijdenblogje. Daarna naar de Bijenkorf. Die de drukste zaterdag van het jaar beleefde, volgens de verkopers, en ik gelòòf ze. Mozeskriebel, wat een mensen. Bij de hoofdingang, die voert langs alle shop-in-shops van gruwelijk dure merken, hadden ze een arreslee geparkeerd met een koortje erbij, zodat er een flinke file ontstond.

Maar de Bijenkorf is altijd weer prachtig rond de kerst. Een bescheiden boompje, dat vier etages beslaat..

Héél veel kerstspulletjes,

die we natuurlijk wel even wilden checken.

En natuurlijk heerlijk bijkletsen. En dan kun je zomaar een beetje moe worden. Vooral als zelfs je plaid nog tegen je kletst.

We liepen langs een counter waar heerlijke sushi lag, en keken elkaar eens aan.

Op dat moment kwam het sms-je van Leo binnen. Of we niet teveel wilden snoepen. Ik verdenk hem van het bezit van een kristallen bol. Lizette, Monique en ik waren namelijk door Leo en Syl uitgenodigd voor een etentje. Hun whippet Iky is enkele maanden geleden uit de auto gestolen, en uiteraard hebben we geprobeerd via de sociale media wat te helpen. Gelukkig is hij veilig bij Syl en Leo terug. En mochten wij lekker mee uit eten, die avond. Dus hebben we de sushi manmoedig weerstaan. En zijn in plaats daarvan maar aan de muts gegaan.

Ik vind dat elke Barsoi-bezitster eigenlijk zo’n muts moet hebben! Maar Liz ging toch niet tot aankoop over. Jammer.

Nog een poging. Vier mutsen op onderstaande foto.

Enfin, voor dat we het wisten was het vijf uur, en gingen we naar het Magna Plaza, waar Leo, Syl en kleinzoon Juno ons op kwamen halen. Ook Monique verscheen een half uurtje later. Het gezelschap compleet, op de fotograaf na, uiteraard..

Heerlijk eten, daar, zeer authentiek Indonesisch, om je vingers er bij op te eten. Leo had nog een vervelend akkefietje. Hij dronk de lycheesap van Juno op. Tenminste, dat probeerde hij. Ik zag hem een grote slok nemen en vervolgens alles weer uitspugen, dacht dat hij het echt mega-vies vond en schoot bijna schaterend onder tafel. Maar het bleek dat hij het sapje rechtstreeks zijn luchtpijp in gegoten had. Tja, je moet niet over je longen drinken. Maar terwijl de gastheer vocht voor zijn leven, lagen wij in een deuk. Het is erg..  Gelukkig is hij nog onder ons. Met zijn knappe kleinzoon.

Leo en Syl, jullie hebben ons een geweldig gezellige avond bezorgd, het was fantastisch, prima eten in uitstekend gezelschap. En nog bedankt voor de heerlijke fles..  We zullen nog lang en met veel plezier aan deze avond terugdenken.  Ook Monique speelde voor kerstvrouw. We kregen allemaal heerlijke slagroomtruffels. En ik kreeg nog een speciale Truffel: mijn eigen Truffeltje, waarvan Monique een mooie foto opgestuurd heeft, samen met prachtfoto’s van haar eigen en Tinne’s honden, voor de Engelse Whippetkalender. Trots!! Bedankt voor het mooie cadeau, Monique!

Leo en Syl vonden het jammer dat Wim, Daaf en Mart er niet bij konden zijn, en liet voor hun alledrie een groot pakket heerlijk Indisch eten inpakken. Daar hebben ze de volgende dag van genoten. Al met al een prachtdag geworden, goed dat we niet voor de pyama gekozen hebben, die komt nog wel. 🙂

Thuis nog even nakletsen. En Liz nog even zoenen met Truffel.

Was een fijne dag. Doen we nog eens over. En, ik zou het bijna vergeten, de versie van Liz kunt u hier vinden: https://princevalerio.blogspot.nl

Negen jarigen binnen drie dagen…dat moet gevierd!

15 december werden Truffel, Dakota, Anyl, Fenna, Hunter, Melvin, Sprotje en Freya, de kinderen van Jagga en Donna, een jaar.

Dat is uiteraard overal dik gevierd, maar 30 december geeft Truffel een verjaardagsfeest voor al haar broers en zusjes. Daar zullen we tzt. uitgebreid verslag van doen. Maar Truffel vierde het op de dag zelf uiteraard thuis. Nog even lekker bij mamma kruipen, net als toen ze klein was..

En ’s avonds was er een lekkere kip voor Truf. Die moest ze wel delen met haar moeder, uiteraard.

En 17 december was David, onze zoon, jarig. Alweer 17…nog een jaar en hij is voor de wet volwassen. Het gaat zo hard. Ik ben hartstikke trots op mijn Daaf. Hij zit nu in 5 gymnasium, doet aan hockey, sport op de sportschool, geeft twee jonge leerlingen bijles in diverse vakken en bezorgt op zaterdag de post.. Een lekkere actieve knul.

Mart heeft speciaal voor Daaf een taart laten maken.

Lieve David, nog vele mooie en gezonde jaren.

Afgelopen weekend, 8 en 9 december, verlieten wij ons in kerststemming gebrachte huis,

om naar de show in Kassel te gaan. Het werd een soort poolexpeditie, tenminste, de eerste anderhalf uur. Het sneeuwde erg hard en alle vrachtwagens vonden dat ze elkaar in moesten halen, waardoor je steeds een grote flats sneeuw op de voorruit kreeg. Maar mooi was het wel.

Gelukkig heeft Terje Ellingsen een prachtig jasje gemaakt, zodat ook Truffel de sneeuw en de koude kan weerstaan. Maar dit weekend is het ingepikt door Donna. Mooi jasje, Terje, en nog bedankt voor de verrassing!

Aangekomen bij het huisje, dat we met Katja, Han en Ad gehuurd hadden, bleek dat er een omheind speelterrein was voor de honden. Heerlijk!

Het weer, de sfeer..het was allemaal beregezellig!

In de avond gingen we lekker uit eten. Het valt me op dat de prijzen in Duitsland vriendelijk zijn, en de kwaliteit van het eten uitstekend. We gingen naar een schattig middeleeuws dorpje, binnen de muren, waar een gezellige Duitse kerstmarkt bezig was. Helaas hebben we er niet heel veel van gezien want de mannen hadden serieus honger en gingen in gestrekte draf richting restaurant.

Om in Duitse sferen te blijven, bestelden we allemaal een schnitzel. En die was énorm, en verukkelijk.

Katja oefende nog wat met Truffel. Die zal er toch ook eens aan moeten geloven, het showen. Dus even in stand,

En daarna natuurlijk even knuffelen.

Uiteraard gingen we zaterdag en zondag over naar de serious business: het showen.

Oban en Donna gingen samen in één bench. Kunnen ze alvast weer een beetje aan elkaar wennen. Ze kregen er helemaal stralende ogen van.

De show was uitzonderlijk goed georganiseerd. Je kreeg de week van tevoren een brief, hoe laat je ras aan de beurt was, en dan hoefde je je pas een half uur van tevoren in de ring te vervoegen. Dat maakte, dat er geen drukte was bij de inkom, waar de entingsboekjes keurig gecontroleerd werden, en er was ook geen drukte bij de ring, lekker veel plaats. Het parkeren was gratis. En dat allemaal op een enorme show waar in twee dagen toch zo’n 5000 á 6000 honden gekeurd werden. Kom er maar eens om, in Nederland..en dan de prijs, ik was 70 euro kwijt voor twee dagen show, in een serie hallen ter grootte van de RAI. Chapeau voor Duitsland! Je hoefde ook niet naar een klein vies stukje drollengrond om je hond uit te laten, je mocht gewoon gaan en staan waar je wilde en het verbluffende was, dat als ik twee niet opgeruimde drollen gezien heb, het veel was. Kortom, Germany: douze points..

De resultaten waren zéér om over naar huis te schrijven. Hanne (Ch. Delirious Hot Pursuit) werd onder keurmeester Wolfgang Richter (what’s in a name) Duits kampioen.

En zoo ook Jenna (Ch. Delirious Intangible), met haar prachtige gangwerk.

Dus ook vanaf dit blogje: Hartelijke felicitaties voor Carla, Ad, Han en Katja!

Oban (Ch. Sunbeam Highlander of Starline) (en Donna’s aanstaande 🙂 ) deed er nog eens een schepje bovenop: Hij werd onder keurmeester mevr. Fintorova  Best of Breed!! Geweldig, en  proficiat voor Katja, Han, Ad en Renny! Helaas werd het weer buiten beestachtiger en beestachtiger, en omwille van het gezonde verstand zijn Han en Katja niet gebleven voor de groepskeuring en de BIS, veilig thuiskomen was een eerste prioriteit.

En dan natuurlijk onze eigen Donna (Int. Coursing Ch. )  Door wat geploeter op de sportschool kon ik haar zelf voorbrengen. Donna is een lieve meid en wil het allemaal best even voor me doen.

En ze deed het niet gek: vanuit de gebruikshonden klasse won ze zaterdag onder keurmeester Wolfgang Richter het reserve-CAC, en zondag onder keurmeester Ludmilla Fintorova het CAC! Weer een klein stapje verder op weg naar het Duitse showkampioenschap. Knap gedaan, meissie van me!!

Natuurlijk moet je er wel wat van maken, op zo’n show. Dus lekker foto’s nemen (die allemaal van zeer matige kwaliteit zijn, mijn blogjescameraatje trekt het niet in zo’n wat lastig verlichte, enorme hal). Twee Ridgebacks op een lekker vachtje,

een wolfje in schaapskleren (Bedlington terriër) op tafel (waarom doen die mensen dat knippen nou niet thuis, van te voren?)

En een paar heerlijke bockworsten.

We kijken terug op een weekend met heel veel gezelligheid, goede resultaten en nogal heftig weer.

Maar zeker voor herhaling vatbaar!

Tja, de Sint kwam maar wat vroeger in Geldrop, al op zondag 2 december, want het is al moeilijk zat om iedereen bij elkaar te krijgen, laat staan op een doordeweekse dag.. Maar gelukkig vond de Sint dat niet erg. Op zaterdag heeft David verse kruidnootjes gebakken.

Alleen had hij  niet zo’n zin om ze heel klein te rollen. Het zijn dus eigenlijk meer kruidkoekjes geworden. Maar ze smaakten uitstekend, dat wel.

Een tafel vol klassiek Sinterklaaslekkers. Nu nog even bewaken tot het bezoek komt. Whippets zijn listig en snel als het op voedsel stelen aankomt.

Maggie en Donna zijn bijzonder gesteld op mijn broer, René. Gelukkig mogen ze allebei het lieftallig hoofdje neervlijen op één dij.

Truffel is op woeste wijze haar genegenheid voor nichtje Esther aan het betuigen.

Esther krijgt er spontaan woest haar van.

De spanning loopt nu toch wel wat op in het gezelschap.

Maar dan is het toch echt tijd om de buit te verdelen.

Maar die cadeautjes krijg je niet gratis. Eerst moet je een ellenlang gedicht voorlezen, waar op poëtische wijze je zonden van het afgelopen jaar in verwerkt zijn. Hier is Daaf de sigaar.

En hier mijn vader.

Het duister valt, en bij mijn sfeerverlichting (door de flitser helaas niet te zien) blijken de gedichten niet zo best leesbaar. Dus schijnen we elkaar een beetje bij, hier Esther, haar partner Ivo en neef Sander, die met de dag meer gelijkenis gaat vertonen met Guus Meewis.

Ondertussen speelt zich op honds niveau een ware romance af. Dwergpincher Tjibbe is volslagen verliefd geworden op Truffel. Hij volgt haar overal. Zelfs in de iglo..

Het is maar goed dat Tjibbe een jeweetwelhond is. En Truffel haar loopsheid achter de rug heeft. Want je weet ooit nooit niet, zeggen ze hier in Brabant.

Afgelopen week kwam Yvonne weer gezellig wandelen met haar meiden, Jillz en River. Het was heerlijk weer, bijna zomer. Dat vonden veel hondeneigenaars, het was druk op het speelplein van de heide.

Een Duitse Dog en een Whippet..zoek de verschillen. (Of de overeenkomsten). Het zijn allebei honden, maar wat zijn ze verschillend.

En ik heb beide rassen gehad, dat is wel leuk. Ik genoot van de schoonheid en het majestueuze van de dog, maar niet van het uitschudden der lippen na het drinken, zodat gelijk de hele keuken, tot het plafond aan toe, onder de spetters zat. Ik houd het dus, met veel genoegen, bij whippets.

Truf ligt op de loer, en als de herder dichtbij is, sprint ze naar hem toe.

De meiden maken het een herder een beetje moeilijk. Gelukkig is het een leuk beest en wordt er flink gespeeld.

River krijgt een kusje.

Daar wordt ze hélemaal blij van!

Truffel en Jillz zijn inmiddels dikke vriendinnen en houden niet op met elkaar achterna te zitten.

Het is prachtig om te zien. Maar na al dat rennen is even afkoelen geen overbodige luxe. Een zandbadje is dan lekker.

Vooral als je een heerlijke dennenappel hebt om in te bijten. Maar die wil Mags ook wel.

Truffel is het haas, de rest speelt whippet. Hopelijk valt de kill een beetje mee.

We nemen de dames mee naar de achterste schaapskooi, die nu begraasd wordt door de Highlandkoeien. Hier staat Harley’s boom, een gedeelte van zijn as is hier uitgestrooid, omdat hij hier zo graag speelde.

En dan gebeurt het: Donna vindt het enige plekje in de hele omheining van schapengaas met prikkeldraad erboven, en ontsnapt uit de schaapskooi. Typisch Donna.  En ze is dus wel een stapje dichter bij de snelweg nu, ook al moet ze dan nog wat hekken en een sloot nemen. Doodeng, en hoe krijgen we haar nu weer terug, want wij zien het gaatje zelf in eerste instantie niet. Maar Yvonne aarzelt niet: met haar lenige lijf klimt ze in het schapengaas, stapt soepel over het prikkeldraad en gaat Donna halen. Meid..je bent mijn held.

Afgelopen zaterdag hebben we mijn oom Jan begraven. Hij was de oudste broer van mijn vader, en is 86 geworden. Zijn lijf dan. Want hij was een jonge vent in een oud lijf. De kanker viel hem keer op keer aan, maar door zijn enorme positiviteit en wilskracht, sloeg hij steeds terug en waar de ziekte hem trachtte te immobiliseren, vond oom Jan steeds een oplossing om toch weer verder te kunnen, om auto te blijven rijden en zijn eigen weg te gaan. Hij heeft zijn hele leven in het leger gediend, en was in alle opzichten een vechter. Hij had ook een sterk ontwikkelde sociale kant, hielp veel immigranten met allerlei praktische zaken en uiteindelijk heeft hij hier ook een lintje voor gekregen. Ik ben er trots op dat hij mijn oom was. Met mijn ouders hebben we de begrafenisdienst en de begrafenis bijgewoond. Het was goed om daar te zijn.

In de avond heeft Martin voor ons gekookt, en ook mijn vader een beetje kookles gegeven. Ons pap kijkt wat sceptisch, als je het mij vraagt.

En dat, terwijl mijn moeder lekker zit te Truffelen.

Zo kreeg een indrukwekkende dag een gezellig einde.

Zaterdagmiddag mochten we een paar uurtjes op Sprotje passen, Truffels nestzuster die bij Marijn en René in Amsterdam woont. Tot grote vreugde ook van Truffel, die door haar loopsheid aan de lijn moest, maar nu eindelijk haar energie eens kwijt kon. Het spel begint met het klassieke rondjes achter elkaar aanhollen om de tafel.

Sprotje heeft veel last gehad van de post-loopsheidperiode en wat minder goed gegeten. Ze is wat aan de slanke kant, maar ’t blijft een fraai meissie.

De gezusters kunnen het samen nog uitstekend vinden, gelukkig, maar zijn wel wat rustiger dan toen ze nog maar een paar maandjes waren. Ook niet erg. Er is zelfs een rustmoment, voor Sprotje, die ook de iglo wel eens wil proberen.

Lekker samen op de bank, met stralende ogen van blijdschap. 🙂

Tja,en dan heb je van die mensen, die gaan dan gewoon een maandje naar Italië, om de zomer eens even over te doen, en dan goed. En als ze dan thuis zijn, wil je ze wèl weer eens even zien. Dus gingen we vrijdagavond naar Wim en Lizelda, om even bij te kletsen.  We weten allemaal dat Liz weinig schoenen heeft, er is pas één schoenenrek in elkaar gezakt door het gewicht van teveel paren. Hoog tijd voor onze Lizelda Marcos om weer eens een paartje te kopen…en gelukkig zijn het ook hele normale, conventionele wandelschoenen.

Mal mens. 🙂  Maar het is altijd weer genieten van de dressuur der Grote Wilde Windhonden, een prachtige act, zou zo naar circus Renz kunnen.

Je weet dat je ergens welkom bent, als je gastvrouw precies je zwakke plekken kent. Heerlijk.

En we spreken af dat we in de kersttijd samen Amsterdam een dagje onveilig gaan maken. Komt vast een blogje van.

Zondagmiddag kregen we Internationaal bezoek: Belgische vrienden met Engelse Whippets. Tinne en Marc, met hun drie jongsten, Funky, Escada en Dyllis. Altijd beregezellig, met een hoop Whippettalk. (Met dank aan het geduld van Mart en Marc, de M&M’s. ) Whippetliefde kan overigens best wat overweldigend zijn.

Maggie zal nooit spontaan tegen een andere hond aan gaan liggen. Ze is best wat op zichzelf, en zou het niet erg vinden om enige hond te zijn. Daarom was ik best wat verbaasd, dat ze ineens erg gecharmeerd was van Funky. Ze heeft hem helemaal besnuffeld en is er toen lekker tegenaan gaan liggen. Dat deed ze vroeger alleen bij Harley.

Natuurlijk gingen we heerlijk het bos in, dat met de laaghangende nevel een wat geheimzinnige indruk maakte. Mooi vind ik dat.

Maar zo weinig licht, dat werkt niet bij mijn kleine blogjescameraatje, dus helaas geen foto’s van de spelende honden. Die kunt u uiteraard vinden op het weblog van Tinne, https://moon-orchid-whippets.blogspot.nl/2012/11/op-bezoek-bij-de-ballistics.html?spref=fb

Na de wandeling uiteraard een stevige maaltijd. Voor de honden. Tinne fungeert op charmante wijze als voerbakstandaard. Doet ze goed! Dyllis glimt ons tegemoet, wat een mooi vachtje..

Maar een poosje later begin ik ook maar aan onze Chili. Dat is snel klaar, en al gauw zitten we aan tafel, en onder die tafel gebeurt weer van allerlei geheimzinnigs.

Tinne en ik fotograferen elkaar om het hardst, geloof ik. Levert altijd wel iets leuks op. Een stralende Tinne.

In tegenstelling tot dit geplaagde hondje..Tinne, foei. Af.

Maar over het geheel genomen, heeft ook Dyllis wel een lekker relaxte dag gehad, geloof ik.

Doen we nog eens over!

Ondanks dat ik erg laat was met inschrijven, konden we nog meedoen met de coursing te Merksplas. Ik had er goede herinneringen aan, vorig jaar zaten we in het zonnetje. Dat was dit jaar wat minder, helaas.. de modder was weer sterk vertegenwoordigd.

De coursings van Beringen zijn eigenlijk altijd gezellig en prima georganiseerd. Alleen vond ik de inschrijving dit jaar wat stijf aan de prijs: 20 euro per hond en dan ook nog 8 euro voor het kamperen. Maar da’s misschien Den’Ollander in mij, om daar wat van te zeggen.

Mart droeg voor het eerst zijn nieuwe t-shirt, dat Daaf in Rome voor hem had gekocht. Jawel..

Maar ik moet zeggen, hij gedroeg zich als een vent, toen Truffel een poging gedaan had om een slok van zijn koffie te drinken, dronk hij toch gewoon door. (Was-ie vroeger nogal vies van).  En zelfs  toen ik hem schaterend van het lachen vertelde dat loopse Truffel zichzelf net van onderen netjes had schoongemaakt, dronk hij toch zijn bakkie leeg. 🙂   Ach ja, en ook een broodje worst eet je nooit alleen, als Truffel & Co in de buurt zijn.

Na het eten even een dutje voor Mart..en ook dat doe je nooit alleen.

Truffel wel, Mart was eerder klaar dan zij. ’t Zal de loopsheid wel zijn.

Het parcours was groot en vooral geschikt voor snelle honden, erg lange rechte stukken, geen “technisch” coursing.

En het was hartstikke leuk om weer zoveel rassen vertegenwoordigd te zien, van de grootste, de Ierse Wolfshond,

tot de allerkleinste, hier een heel clubje stoere Italiaantjes.

Hieronder Maggie, vlak voor de start.  Zeer alert, met staande oortjes. Mags heeft heerlijk gecourst, maar  het haas exact volgen, daar begint ze niet meer aan. Ze weet na al die jaren bijna precies wat de volgende move van het haas gaat zijn en snijdt lekker af. Dat levert uiteraard geen punten op, maar ze heeft er zo ontzettend veel plezier in, en daar gaat het uiteindelijk om.  Volgend jaar haar laatste jaar..slik.

Donna had dikke pech, deze coursing. Tijdens de eerste omloop kwam het haas vast te zitten aan een klos, en stopte de course dus al na een paar honderd meter. Er werd herstart op de plaats waar de haas was vastgeraakt, maar zoiets kost je wel punten, doorgaans. Ze stond dan ook niet zo hoog na de eerste omloop. En de tweede omloop..heeft ze niet gelopen. Ik deed even een dutje, en Martin zou naar de speaker luisteren en mij een course of vier van tevoren wekken. Helaas heeft hij gelet op het nummer van de honden, in plaats van op het nummer van de courses. En kwam dus veel te laat aanhollen met Donna, de kans was voorbij.. dat was even slikken. Enfin, inmiddels praten we weer met elkaar. 🙂

En natuurlijk kon ik op deze coursing eindelijk Diego bewonderen!

Ik heb nog een kleine poging tot verduistering gedaan, maar het ventje paste al niet helemaal meer in mijn jas.

Dit was dus echt de laatste coursing van het jaar, en volgend jaar zal het wel even duren voor we weer kunnen, als moeder natuur een handje helpt, want we hopen in het voorjaar puppies te hebben van Donna en Oban. Maar dat is minstens net zo leuk. Dus aan alle coursingvrienden: tot volgend jaar! En dan, als waardige afsluiter, een foto van de Belgische kampioenen.

Afgelopen donderdag kregen we zeer welkom bezoek: Yvonne, met haar whippet Jillz en haar Afghaanse dame River.

Yvonne bracht nogal een cadeau mee..en heeft dus gelijk drie nieuwe vriendinnen. Allemaal lekkers voor de honden, en een fijne frisbee!

Hoewel Yvonne echt een whippetmens is, heeft ze toch River in haar gezin opgenomen. Via Voordewindhond, een organisatie die honden een tweede kans geeft. River had in haar korte leven al vier eigenaars gehad. Ze was overal bang voor. Kammen en borstelen was doodeng, iemand die een plotselinge beweging maakte was reden om hard weg te rennen, kortom, aan alles was te merken dat mooie River aardig getraumatiseerd was. Maar met heel veel liefde en geduld heeft Yvonne er weer een hond van gemaakt, die de mensheid heel voorzichtig wat vertrouwen durft te geven. En dat vind ik zo ontzettend geweldig van haar, daar maak ik, op dit blog, een diepe buiging voor. Kijk toch eens, van een geschoren, bang Afghaantje, nu weer deze fraaie dame:

Truffel en Jillz maakten een hoop pret, ze speelden whippet en haasje, en renden met een noodvaart achter elkaar aan door de bossen en over de heide, elkaar niets toegevend.

Ook Donna en Jillz zagen elkaar helemaal zitten.

En dan af en toe mijn whippetdames even aan de lijn, zodat ook Jillz een stukje in alle rust met haar vriendin River kon hollen.

Yvonne en haar Riffie. We hebben elkaar aardig lopen te fotograferen. FF terugkijken, is het wat, die foto.. 🙂

Vriendelijke honden mochten gerust meespelen. Hier een Leonberger, die al die dames eens komt checken.

Water blijft aantrekkelijk. River mag best een beetje vies worden van Yvonne. Of heel erg vies, als het moet. Maar dat moest niet van Riff.

Lekker, zo’n tevreden stelletje, moe en voldaan. Op naar huis.

Yvonne had wat droog weer meegenomen, maar helaas net niet genoeg, de laatste vijf minuten liepen we in een stortbui.  Ach, de honden waren toch al nat. Dus even een stelletje handdoeken aanrukken (oh, wat zijn die whippets dan toch gemakkelijk in de verzorging..) en ook River was weer schoon en redelijk droog en na iets lekkers, ging ze heerlijk op het kleed aan een lekkere kluif werken. Da’s toch een heerlijk gezicht, een stelletje van die voldane vermoeide honden.

Het was leuk Yvonne, ik hoop dat je vaker deze kant op komt.

En Truffie..is loops. Een beetje buikpijn, misschien? Hoe dan ook, opa heeft altijd wel wat troost in huis, en je kunt lekker zielig liggen te wezen op zijn schoot.

Waar zouden we zijn zonder opa’s en oma’s..

Donna (Int. Coursing Ch. Akin’s Chardonnay) en Oban (Sunbeam Highlander of Starline, Am Ch, Dutch Ch, German & Dutch Junior Ch, Rheinland Jgd-Sieger 2011, LS Weser-Ems’12) hebben zich inmiddels verloofd. We hopen dat het huwelijk voltrokken zal worden in januari/februari.

De beide whippets hebben eerst heerlijk gespeeld op de heide. Achter stokken aan, konijnenholen verkennen en uitgraven, heerlijk racen en met grote vaart over alle heidestruiken springen. Daarna waren ze lekker moe en wilden uiteindelijk wel even stil blijven staan voor de foto. Geen perfecte standfoto, wel twee blije,  gezonde en  mooie whippets die volop genieten van het leven.  We hopen op een gezond, vrolijk en mooi nest, tezijnertijd.

Het was afgelopen zondag verschrikkelijk mooi weer. Lekker warm, eerst bewolkt en daarna kwam de zon erbij.

Een prima gelegenheid om de tuin winterklaar te maken. Vooral het blad moet een beetje opgeruimd worden. Want onze honden doen wel eens wat in de tuin, dat mogen ze,  ik ruim het wel weer op en het is zo heerlijk als je er niet uithoeft bij regen. Maar door al dat bruine blad worden de drollen wel een soort van booby-traps, waar met name Mart graag intrapt. Zijn voeten hebben een soort van radar, die hem feilloos naar het kleinste drolletje in de verste uithoek van de tuin brengen, en dan trapt hij erin. Nou is het doorgaans een redelijk beschaafde man, maar als hij weer in de poep trapt, komt er een tààl uit, dat is niet te geloven. En dan ziet hij er ongeveer zo uit.

De kleuren in de tuin zijn nog zo mooi. De rode Acer (Japanse esdoorn),

en de blaadjes nog van wat dichterbij:

en ook een bruinrode acer.

Fraai, die fijne nerven in het blad.  De choisya ziet er zomer en winter uit alsof er net fris, lentegroen blad gegroeid is, en is oersterk. Een toppertje, wat mij betreft.

De bossen achter het huis kleuren goudgeel, prachtig.

En de bolchrysant van Katja staat zich ook een slag in het rondte te bloeien.

Ik ben niet de enige die aan het werk is. Deze jongeman, die graag anoniem wil blijven, zeemt de ramen. Het geld dat hij er mee verdient, is al opgegaan in Rome, maar ik heb wel twee heerlijke flessen bijzondere limoncello van hem gehad. Lief..

Martin is bezig met een enorm groot brok aan elkaar gevroren kippenvleugels, voor een prikje gehaald bij de poulier op de markt, en een graag geziene avondsnack voor mijn dames. Hij maakt er mooie (in de ogen van de whippets veel te kleine) porties van.

En er is nog een klusje: het verwijderen van de stronk van mijn prachtige Amerikaanse sering. Oh, die was zo mooi, zo kronkelig, paste zo enorm in mijn ietwat oosterse tuintje. Maar Truffel zag dat anders. Ze heeft er een enorme tak van afgeknaagd, zodanig, dat het een soort gat achterliet in de stam. Moet ze best even werk aan gehad hebben. In dat gat is water gekomen, dat niet wegkon. En zodoende is het gaan rotten, en toen ik de boom deze zomer snoeide, kwam het hele geval mijn kant opzakken. Dan kijk je wel even beteuterd. Maar gebeurd is gebeurd, en dus moet alles er maar uit.

Over Truffel gesproken: die staat wat sneu achter het raam te kijken, wat wij allemaal aan het doen zijn. Ze zou er zo graag bij zijn. Maar inmiddels weten we, dat Tuinieren met Truffel niet zo’n goed idee is. Ze heeft zo’n beroerd gevoel voor timing. Sta ik klaar om mijn scherpe schoffel hard de grond in te rammen om een wortel door te steken, Truffel staat ineens naast me en legt haar poezele pootje onder de schoffel. Houthakken? Op het moment dat de bijl naar achteren zwaait, staat Truffel met haar lieve koppie in de zwaaibaan (vast geen goed Nederlands) van de bijl. Dus omwille van haar gezondheid, laten we haar maar niet meer meetuinieren.

Maar we maken het wel weer goed met haar. Lekker even het bos in. Het bospad, dat op drie meter van mijn voordeur begint

(wat is dat toch zalig)  :

Truf en moeder Donna zijn stapelgek op elkaar, vinden het heerlijk om samen te rennen,

en te stoeien,

en als ze dan lekker moe en warm zijn, af te koelen in een modderbad.

Van mij mag het weer zo blijven tot kerst, dan een paar dagen sneeuw en dan dit weer. 🙂