Een half jaar zijn de kinderen van Donna en Jagga nu. Dus mochten ze meedoen in de klasse van zes tot negen maanden, tijdens de Jonge honden/veteranendag van de NWC. Zes van de acht kinderen waren aanwezig. Jenny, het baasje van Melvin, was helaas erg ziek. En de eigenaars van Fenna hebben een echte vaderdagtraditie, waarbij ze niemand teleur willen stellen.

Maar wat was het heerlijk dat Hunter, Freya, Anyl, Sprotje, Dakota en hun eigenaars er allemaal waren, om Donna en Truffel bij te staan op deze eerste showdag in hun leven. Ontzettend gezellig om ze allemaal eens bij elkaar te zien, whippets en eigenaars.

Bovendien waren Ad Punte en zijn Jagga, de vader van het nest, helemaal uit Groningen gekomen om het gezin zoveel mogelijk bij elkaar te hebben. Geweldig, Ad en Renny, ik ben jullie erg dankbaar!

De keurmeesters, de heer Decruy voor de whippets, en mevr. Veigarsdottir voor de Italiaantjes, in vol ornaat.

Zes duveltjes van pups bij elkaar, nog niet één met showervaring. Het is een hele belevenis voor ze, zowel voor de pups als voor de eigenaars. Voor de meesten ook beslist een eenmalige belevenis, denk ik. 🙂  Meer geschikt voor coursen, dit pittige stelletje. Maar..een keertje proberen kan geen kwaad. Hier staat Hunter, met Baasje Brenda.

Hunter vindt het maar een vreemde zaak dat er een meneer zo indringend aan zijn lijfje staat te voelen, en zelfs in zijn bek wil kijken. Maar hij laat het gewillig toe, je moet toch wat doen voor je Smuldier.  Een stukje meelopen wil hij ook wel, zij het via zijn eigen inzicht.

Maar ondanks het (zeer begrijpelijke) gebrek aan ervaring, ziet de keurmeester wel degelijk de kwaliteiten van Hunter. En maakt hem tweede. Hartstikke goed!!! We zijn trots op Hunter en Brenda, ze houden vandaag de familie-eer hoog.

Hoewel ik zelf Truffel vandaag niet zal voorbrengen (nog even een paar kilootjes kwijt en die beknelde zenuw in mijn voet eindelijk helemaal genezen) wil ik toch even met haar oefenen. Wim van de Nieuwenhuizen verzorgt een ringtraining. Truf vindt het wel best.

Tinne van Hooydonck is vandaag zo lief om Truffel voor me voor te brengen. Dankjewel Tinne, hartstikke lief van je!! Truffel moet dus netjes een stukje met haar meelopen, en staan.  Truf vraagt: Tinne, moet het echt?

Ja Truffie, het moet. Maar als je je best doet, krijg je iets lekkers. O, zeg dat dan gelijk..

Truf loopt met Tinne door de ring. Nou ja, lopen..hier ligt nog werk voor me, ik zie het…

Gelukkig wil ze wel haar best doen voor Tinne, die heel lief voor haar is, maar wel wil dat Truf even doet wat ze vraagt.

Ondertussen staan Truffels zusters op hun beurt te wachten. Wat er buiten de ring gebeurt, is overduidelijk interessanter dan wat er in de ring gebeurt. Zou oma Bakker boterkoek bij zich hebben, of wat is er..

De beurt is aan Freya. Het is goed te zien dat Kate, die nog nooit geshowed heeft, grote aanleg heeft voor het trainen van dieren, met name paarden. Freya met haar knappe snoetje gedraagt zich heel behoorlijk.

En Dakota is aan de beurt. Dit mooie meisje, van Sabrina en mij, gaat na de zomer op ringtraining. Dit was dus alvast een prima oefening!

Dakota is heel vrolijk in de ring, en dat mag best, ze is nog een puppie en het moet een beetje leuk zijn, allemaal.

En Anyl mag op tafel. Ook zo’n stukje dynamiet. Maar staan doet ze, en ze kijkt zelfs even in de camera.

Lopen doet ze ook.

Dan Sprotje, last but not least. Het kerstmeisje, opgegroeid tot een fraaie vrolijke jonge..eh..dame.

En Sprotje in de ring. Dit vindt ze geloof ik niet helemaal het hoogtepunt van de dag. Maar we hebben Sprotje in het bos gezien, snel en zeer wendbaar, een coursinghondje in de dop. Net zoals Truf, Dakota (die ook al geoefend heeft op het coursingveld), Anyl, Melvin, Hunter, Freya en Fenna trouwens.

En dan de line-up.

De spanning stijgt..wie zal er geplaatst worden? Helaas, geen van de gezusters. Ik denk dat de keurmeester het gangwerk echt niet goed heeft kunnen beoordelen. Never mind, volgende keer beter. Maar de Fawn Beauty van Monique wordt tweede, proficiat, Monique!

Tinne showt ook Maggie voor me, bij de veteranen. Maggie is dol op Tinne en wil haar graag een plezier doen. Ook al zat ze de hele dag al in de caravan, te wachten op het moment dat ik haar rendekje en muilkorf ging pakken..wat een teleurstelling, een show..  Maar ze houdt zich goed en past zich aan.

Braaf draaft ze naast Tinne mee en houdt zelfs haar oren een beetje naar beneden.

Mijn lieve Scarface, een hondje uit duizenden.  Ze wordt maarliefst derde!

Wat geeft het dat er maar drie honden in de klasse stonden.. 🙂   Tinne’s trots, Bowie, deed het beter. Hij werd beste veteraan en is dat ook alleszins waard, nog steeds een prachthond. Helaas geen foto, maar die kunt u hier vinden:

https://whippetsenmeer.blogspot.nl/

Een spannend moment: de nestkeuring. We gaan met zijn allen achter Ad en Jagga aan, they lead the way..

Er zijn vijf nesten, dus het is wel heel spannend. De keurmeester loopt een rondje, en nog een, en kijkt, en kijkt nog eens.. Ik probeer zijn gezicht te lezen. Het lukt niet..

Maar Jawel! We winnen de prijs voor het meest uniforme nest! Ik kijk er maar eens goed naar, hartstikke trots..

Dan is dit misschien wel het moment om alle eigenaars van de kinderen van Jagga en Donna te bedanken. Jongens, het was een gezellige dag maar voor jullie wel een hele lange, en je hebt het helemaal uitgezeten. Zonder jullie komst was dit nooit zo’n geweldige dag geweest. Dankjewel! En dat geldt ook voor Ad en Jagga, mannen, fantastisch!  Tussendoor was natuurlijk veel ruimte voor ontspanning. Truffel en Dakota, die elkaar goed kennen van de coursing, lekker samen in een mandje.

Sprotje en René, die samen de catalogus inzien, en kijken of iedereen er wel is.

Twee trotse mannen en hun whippet, Djosh, Djeff en Anyl.

Dakota en Anyl, die kennis maken met hun vader.

Natuurlijk nemen we de gelegenheid te baat om een groepsfoto te maken.  De korte wandeling naar een groen bloemenveldje is al leuk.

Hier het hele gezin, op twee kinderen na. Een kleine daad met grote gevolgen.

Na zo’n dag zijn niet alleen de mensen moe,

ook de puppies vallen in slaap op de schoot van hun eigenaars.

Genietend van het zonnetje, dat zich vandaag toch regelmatig heeft laten zien.

Het was een mooie dag, één om met veel plezier op terug te kijken.

Een heerlijk rustig weekend. Beetje chillen, beetje poetsen (hard nodig), beetje rommelen. En soms naar Maggie zoeken, die kwijt is.

En weer gevonden wordt. Gelukkig stak ze haar neus even als een periscoopje boven het dekbed uit, anders had ik haar niet zien liggen.  Heeft u trouwens een idee waarom ze een whippet, een lange hond noemen?

Nah..ik ook niet.

Vrijdagavond, vaste prik, even de week doornemen met mijn ouders. Onder het genot van een wijntje en een (deze keer oranje) gehaktbal. Mijn moeder past haar kleding aan aan mijn interieur. Heel attent, mam. 🙂

Donna likt haar lippen al af. Want oma’s hebben tasjes, en in die tasjes zit altijd wat voor de kleinwhippets. Een minuut of vijf voor mijn ouders aan komen rijden, zijn de honden al super onrustig. Hoe ze dat toch weten..er zit heel wat meer in honden dan we kunnen begrijpen.

Zaterdagavond ging ik heerlijk puppies kijken, de kinderen van Jagga en Prada. https://deliriouswhippets.wordpress.com/

Jagga is ook de vader van het nest van Donna, dus allemaal halfbroertjes en halfzusjes van Truffel en co. Het is een prachtnest, van hoge kwaliteit. En zo heerlijk om te zien, een feest van herkenning. Bijvoorbeeld de aanval op de broekspijp.

En de puppen die hun leefwereld willen vergroten, opgepakt en geknuffeld willen worden…ik wil eruit!! Lijken ze te roepen.

Zo’n heerlijk aaibaar clubje puppies bij elkaar.. het begint ook bij mij weer te kriebelen.

Zóó lief..

De foto’s zijn helaas niet zo best, zoals u ziet. Ik dacht namelijk dat mijn camera definitief in de Bermuda-driehoek van mijn tas verdwenen was. Maar toen het licht aanmerkelijk minder goed werd, vond ik hem toch nog. En kon het niet laten om alsnog wat fotootjes te nemen.  Han en Katja, bedankt voor de gastvrijheid, het was heerlijk om de fraaie Jagga/Pradakids te mogen zien, bewonderen en knuffelen.

Ik had me er al op verheugd, om te zien hoe Freya (Ballistic Fairey Firefly) aan het opgroeien was. En vandaag was het dan zover.

In het nest had zij een prachtig snoetje. Een fotomodelletje. En..dat is zo gebleven.

Het binnenkomen is voor bezoekende pups altijd een wat overweldigende ervaring. Maggie geeft de pups alvast op hun kop voor alles wat ze vast thuis wel fout gedaan zullen hebben, Truffel wil onmiddellijk laten zien dat zij de baas is, en Donna is door het dolle heen van opwinding. Tja, wat doe je dan als pup..

Juist. Je zoekt gewoon even dekking, tot de grootste opwinding voorbij is. Terwijl je moeder jouw favoriete plaatsje op de schoot van je baas inpikt..

Het is schrikbarend prutweer buiten, dus maar lekker binnen spelen. Moeder en twee dochters, geweldig om te zien. Al is de foto niet zo best.

Als het heel even droog is, nemen we de kans waar. De pups mogen even in de tuin spelen. Helaas heeft Freya een ongelukje: ze valt in de vijver en komt boven met een sliert waterplanten op haar lieve koppie. Gelukkig is de vijver erg ondiep, dus meer schade dan een nat pak is er niet te betreuren. Uiteraard lag mijn camera binnen. Zucht. Sander heeft bellenblaas bij zich. De pups vinden het schitterend, ze geven haast licht van plezier. Het kan ook zijn, dat mijn lens een tikje beslagen is.

Freya, op weg om een luchtbel te mollen.

De pups hebben enorm veel energie. We gaan lekker even het bos in, waar behoorlijk wat afgerend en gespeeld wordt. Vliegende gezusters.

Tikkertje doen,

en lekker uit één van de plassen wat drinken, beter dan dat verse water uit je bak.

Bij een cattlegrid (veerooster) gaat het mis. Het ligt niet op ons pad, maar Donna rent er heen en springt erover. Geen probleem. Echter, door het kletsen en tegemoet komende honden waar druk mee gespeeld wordt, hebben we de pups even niet in de gaten.  Truffel springt over het rooster, haalt het net, Freya ook, haalt het net niet…en beland met haar voorbenen tussen het rooster. Doodeng. Maar gelukkig is ze ongedeerd. Pfoe. Dat had heel anders kunnen aflopen. Voortaan aanlijnen op dit stuk, dus.  Van het spel en alle emoties zijn de pups lekker moe.

Onder het eten gaat ook bij Truffel het licht uit.

Een gezellige dag was het.  Waarbij we bijna vergaten dat onze Maggie al weer zeven is geworden. Proficiat, lieverd!

Maar dat hebben we goedgemaakt. Maggie is weer helemaal in orde, de hechtingen zijn eruit en de wond is prima genezen.

Vrijdagavond, een warme avond hier, dus we gaan wat later lopen dan gewoonlijk. Een beetje donkere foto’s. Truffel mag even los: hier de take-off.

Als ik zo eens naar haar kijk, denk ik dat het tijd wordt om de definitieve halsband te gaan bestellen. Ze krijgt een mooie, gespierde lange hals en het “tussenbandje” zal niet lang meer passen.

Truffel ziet en hoort alles. En zoekt een goede positie om haar zicht nog wat te verbreden.

Maggie gaat heerlijk op jacht. Na verloop van tijd komt ze terug, en loopt rustig met me mee, voldaan. Vervolgens loopt ze naar boven, en kruipt in het grote bed. Als we zelf naar bed gaan, roepen we Maggie naar beneden. Maggie kan dan haast niet meer lopen. Het is alsof haar pootje er half afligt, zo zielig ziet het er uit. Bij nadere inspectie blijkt dat ze een enorm gat in haar lies heeft. Ik ben benieuwd of de darm gespaard is gebleven, en bel rap de dierenarts. Helaas, een vervanger in Eindhoven, met een praktijk die alleen door diverse wegomliggingen bereikt kan worden, en door de werkzaamheden in de straat is de pin ook kapot. Tja. Daaf heeft net zijn Playstation verkocht, dus die haal ik maar uit bed en krijg al zijn cash mee.  Rond half een, één uur in de nacht zijn we bij de dierenarts. Weekend&nachttarief, kassa! Maar we worden vriendelijk en deskundig geholpen. De dierenarts, een aardige dame, neemt van ons aan dat Maggie echt niet onder narcose hoeft, plaatselijke verdoving volstaat, want Maggie is een hondje vol vertrouwen, als wij vinden dat iets echt even moet, laat zij het gewoon toe, ook al doet het hartstikke pijn. De verdovingsprikken en het schoonmaken van de zeer diepe wond vindt Maggie echt heel naar. Met wat kleine geluidjes uit ze haar narigheid, maar ze blijft gewoon keurig op haar rug/zij liggen, ondersteund door ons beiden. De dierenarts vertelt dat ze dit nog niet eerder heeft meegemaakt, dat een hond dit zo vol vertrouwen allemaal laat gebeuren, en we zijn zo trots op Mags. Uiteindelijk is de wond schoongemaakt en gehecht, een drain aangebracht en Maggie krijgt een soort van rompertje aan, met een inlegkruisje op de plaats waar de drain uit de wond komt. Uiteraard krijgt ze een antibioticum en de allernieuwste pijnstiller, die niet zoveel maag/darmbezwaren geeft als de gebruikelijke pijnstillers voor honden. Dinsdag mag ik de drain eruithalen, en de hechtingen haal ik er over tien dagen uit. Maggie kennende, is al veel eerder al het leed weer geleden maar ze moet even rust houden tot de hechtingen verwijderd zijn. Met haar Body ziet ze er gepast zielig uit.

De volgende dag krijgen we bezoek van Brenda en family, en Hunter!! Heerlijk om hem weer te zien, mijn mooie jongen. Maggie wordt getroost door Lucy.

Hunter en Truffel herkennen elkaar direct. En als Truffel besprongen wordt door een jonge Australian Sheepdog, komt Hunter onmiddelijk verhaal halen: Opzouten, eierdop, dat is me zus!!

Ze kunnen heerlijk ruzie maken,

om het volgend moment kameraadschappelijk, als echte broer en zus, door de bossen te lopen.

Ondanks de hitte lekker samen rennen,

en bijna laagvliegen, zoals echte vliegtuigjes betaamt,

om te eindigen in het water. Geen schoon water, de Schotse koeien hebben het een beetje als toilet/drinkplaats gebruikt.

Door de modder hollen, lekker liggen woelen door koeienvlaaien, door het zand rollen..de pups zijn onherkenbaar (hun moeder ook) en dus gaan ze bij thuiskomst allemaal onder de tuinslang. Daar worden ze niet blij van, maar dat zij zo. Truf moet van alle inspanningen en emoties even uitpuffen.

Zo ook Hunter, die van de gelegenheid gebruik maakt om weer eens gezellig bij zijn moeder te liggen. Mooi gezicht, moeder en zoon.

Overigens mag er een groot compliment naar Brenda, Dennis, Luci en Sandi. Ze hebben een mooie pup gekregen, maar maken er door de perfecte verzorging ook een erg mooie reu van. Hunter streelde mijn ogen, zo mooi in conditie, op gewicht, nagelverzorging, alles..well done, familie Ruighaver! Brenda knuffelt Truf eens lekker.

Beide pups zijn bijna klaar met wisselen..op een enkel kiesje na. Met als gevolg dat ze grote roze vlekken op elkaars halzen achterlaten, vanwege de laatste gewisselde kiesjes.. Hier Jawselientje.

Hunter en Truffie stoeien wat af.

Heerlijk, die onmiddellijke vertrouwdheid tussen broer en zus. We hopen Hunter nog vaak te zien. Maar als het goed is, zien we volgende week Freya, die heb ik niet meer gezien sinds het afscheid en ik ben zo benieuwd hoe ze opgroeit..u hoort ervan. Op zondag hebben we nog een gezellige ontmoeting gehad op het losloopveld op de Urkhovense weg. Lexi, Isa, Donna en Maggie, en alle eigenaars. Door de hitte is er niet heel veel gespeeld, maar het was leuk om elkaar te ontmoeten, beetje buurten in de schaduw van een wel erg jong boompje, en lekker whippetknuffelen.

Een weekje werken, lijnen, sporten en volgende week hoort u weer van ons.

Misschien is het stom. Maar ik heb, na lang nadenken, besloten dat ik een pup én een mooie tuin wil. Dus op proef wat eenjarigen geplant. Nou heeft Truffel de gewoonte om keihard door de aarde te rennen, rondje na rondje, de kluiten vliegen je om de oren. Dat heeft een heel bijzonder effect op de eenjarigen (begonia’s, in dit geval). Het was geen “daisy-cutting” (zoals de kenners gebruiken voor goed gangwerk bij een whippet) maar puur “begonia-cutting”. En dat mag u vrij letterlijk nemen. Een stuk of tien sterfgevalletjes in één rondje Truf.

Kortom, een uitdaging. En daar hou ik van. Dus heb ik afgelopen weekend een kleine 100 begoniaatjes geplant.

Nog klein, en weerloos. (Ik zie trouwens dat ik weer moet wieden). Maar..iets minder weerloos dan u wellicht denkt. Ze hebben namelijk een bondgenoot. Deze jongen!

En Truf mag dan graag rondhopsen in een plas water, ze is er niet van gediend om natgespoten te worden en heeft groot respect voor deze jongen, die dan ook duidelijk zichtbaar in de tuin ligt. Jammer dat ze zo’n ding niet in begonia-kleuren maken, dit vloekt wel erg.   Mààr: tot nu toe leven alle begoniaatjes nog! Eén-nul voor de plantjes.

Verder een gezellig, rustig weekend. Met moeders naar een tuincentrum geweest, terrasje gepikt in het centrum van het mooie Oirschot, en ’s avonds samen een glas wijn gedronken. Hier helpt mijn vader mijn moeder in zijn eigen jas. En trekt die van mijn moeder aan. Dat lukt niet. Misschien geen unisex-kleuren meer gebruiken. 🙂

Door de tuin sluipen jonge “Grieken”, met pijl en boog en een slang (Truffels speelgoedslang) die ze in het bos gaan doodschieten. Kortom, een thuis uit te werken project voor Griekse cultuur. Of iets dergelijks.

Zaterdagavond hadden we gezellig bezoek van Wim en Lisette. Truffel mag graag wat aandacht claimen in dergelijke gevallen.

De Nederlandse Whippetclub heeft afgelopen jaar een groot gezondheidsonderzoek gehouden. We hadden ongeveer 130 deelnemers, een heel mooie opkomst. Maar al die uitslagen moeten ook verwerkt worden…gelukkig mochten we Wim om hulp vragen en die heeft een programma gemaakt waarbij we alle uitslagen kunnen vinden, ook als je de vraagstelling wilt combineren. Daar heeft hij zat werk mee gehad en dat allemaal vrijwillig. Voor de whippets.

Dus vanaf deze plaats (alvast): hartstikke bedankt, Wim!

Wat een mooi weekend…geweldig. Afgelopen vrijdag vertrokken we naar Axel, voor de Internationale moederdagcoursing. Een coursing die eigenlijk een beetje een vreemd, naar gevoel bij me oproept, omdat ons vriendje Prince hier vorig jaar om het leven gekomen is tijdens het coursen. Daar sta je wel even bij stil.

Maar toch..het was gezellig. Het had nogal geregend in Zeeuws Vlaanderen blijkbaar, en met die kleigrond ben je de nattigheid niet zo maar één twee drie kwijt. Helemaal niet erg voor de honden, die een prima coursingveld hadden, niets te hard en ook geen akelige uitglijstukken, het parcours was prima in orde. Maar de campers en caravans konden niet echt goed op het normale kampeerveld. Gelukkig paste de organisatie hier snel een mouw aan en van de gastvrije boer mochten we in de niet onaanzienlijke voortuin kamperen. Toch was ook daar de grond wat te zacht voor enkele campers en moest er soms flink geduwd worden om ze weer te bevrijden. Vooral mijn man maakte zich hier erg nuttig.

De stemming zat er al vroeg in. Vooral als Karin, al bijzonder opgewekt, de boel nog wat komt opvrolijken.

En natuurlijk ook Truffel een knuffel komt geven.

Bij het begroeten van de medecoursers valt het me altijd op dat Sien (Del Karfo Whippets) zulke heerlijk zachte wangen heeft. Mart wil het ook eens proberen. Toch eens vragen wat ze gebruikt.

Een modeflash: Dit is fashionable op de coursing.

De avond voor de coursing is er altijd een training. We mochten Truffel een heel klein stukje laten lopen, drie klossen. Gewoon, om eens te kijken of ze er zin in heeft. Dus op weg naar het coursingveld, vol bloemetjes.

Even met het haas wapperen, Truffel starten en…

we denken wel dat ze er zin in heeft, ja. Een dochter van haar moeder (en vader ook, trouwens!). Monique en Dennis, bedankt voor deze mooie foto!

De dag van de coursing brak aan. Sabrina en familie kwamen met onze Dakota, Kootje in de wandelgangen. Kootje en Truf hebben zich sufgespeeld.

Maar uiteraard hebben ze ook een paar uurtjes verplichte benchrust gehad, lekker in de caravan bij mamma en tante Maggie. Truffel heeft ook bepaald iets met Rico, en deze knappe gespierde reu laat haar lekker haar gang gaan, de goeierd.

Donna loopt beide keren tegen een sterkte tegenstander. Maar ze is in topconditie en heeft er zin in.

Na de eerste omloop blijkt ze eerste te staan, met drie punten “los” van de nummer twee. Dan krijg ik spontaan een beetje buikpijn. En een klein kramperig maagje. Want we zijn nog maar een heel klein stukje verwijderd van het Internationaal kampioenschap voor Donna. Ze heeft inmiddels vijf CACILS, waaronder een buitenlandse, en tussen het buitenlandse en het Nederlandse moet een jaar en een dag zitten. Dat zit er ruimschoots, inmiddels. Tevens heeft ze haar showkwalificaties “in haar zak”. Dus als ze vandaag het CACIL zou winnen.. pfoe. Dan ga je stiekum toch een beetje denken: “ik hoop maar dat ze het haas niet kwijtraakt..ik hoop maar dat ze goed volgt…ik hoop maar dat haar conditie net zo goed is als die van haar tegenstandster…en zo kun je nog wel even doorgaan. Niet van levensbelang, toch even spannend. Maar ook haar tweede ronde is, op één foutje na, erg goed. Dus het wachten is op de prijsuitreiking. En die komt. Ze beginnen bij de Whippetteven (gelukkig) en eerst komen alle honden die dit keer buiten de prijzen vallen. Dan op vijf, Indie! (Akin’s Champagne, Donna’s nestzuster). De tweede coursing en direct in de prijzen vallen, mooi!

Op vier, onze Maggie. Bijna zeven, en ze geeft nog menige jongere hond het nakijken. Knap gedaan, meissie! Op drie komt Spits van Paul en Maria, een heel goede hond, en dan op twee Roxanne van Karel en Sien, deze dame is ook al acht en doet het nog fantastisch, proficiat!

Dan mag ik van bordje vier naar bordje één lopen…Donna wint de coursing, en het CACIL! En is bij deze dus Internationaal Coursing Kampioen (in aanvraag)!!

Ik ben ongelofelijk trots op mijn meissie, inmiddels moeder van acht mooie kinderen, maar in topvorm. Mart nog even, met de buit.

Uiteraard gaat er een flesje bubbels open. En uiteraard van de “Chardonnay”-druif.

Alle bekenden komen even feliciteren, heerlijk. Hier Ingrid,

en Hanna,

maar wel ontzettend jammer dat  Jacqueline Lagarde er vandaag, om zwaarwegende gezondheidsredenen, niet bij kan zijn. Jacq, we halen het in… en ook voor jou een dikke proficiat, als fokker en mede-eigenaar!

En daar ligt ze dan, nietsvermoedend, onze nieuwe Internationale kampioen, te genieten van het zonnetje.

Wat een mooie dag…

De volgende dag was het moederdag en ben ik nog eens ongelofelijk verwend, van Daaf een boek dat ik graag wilde hebben, en van Mart en Daaf samen een prachtige citruspers, om mijn nieuwe gezondheidsregime met veel vitamientjes te ondersteunen.

Kortom, een weekend om niet snel te vergeten.

Het weer werkte niet mee in de ochtend, maar de organisatie was vlekkeloos. 112 gemelde honden, die in zo’n 120 courses vlot hun ding mochten doen, en dan toch voor vijf uur klaar. Dat verdient een compliment, en zo ook, als altijd, de fantastische catering, lekkere dingetjes verzorgd door immer lieve dames.

Voor mij persoonlijk (ver)liep de coursing wat moeizaam. Door een zenuwontsteking in mijn voet, kwam ik niet al te best vooruit. Laten we zeggen dat een negentigjarige reumapatient met een rollator naast mij wel vleugels leek te hebben. Bovendien was ik in de ochtend deerlijk natgeregend, iets waar mijn haar niet tegenkan. Het gaat op een buitengewoon achterlijke manier kroezen en omhoogstaan, en is met geen enkel electrisch apparaat meer te corrigeren. Ik barstte deze dag niet van het zelfvertrouwen. Maar goed, coursing gaat niet om hoe ik er uit zie, maar dat de honden plezier hebben (hield ik me maar voor). En dat hadden ze. Hier Maggie, die echt niet meer kan wachten om te starten. Jammer dat een blog geen geluid kan weergeven, het krijsende joelen van Maggie is niet mis.

Maggie anticipeerde weer flink. Ach ja, ze kent het klappen van de zweep nu eenmaal wel, maar heeft er niet minder plezier om. Een kill maken is altijd lekker.

Een paar bekende debutanten vandaag. Hier Nicky met haar  Ivy, daar gaan we nog wel meer van horen want deze dame loopt als een trein.

En Donna’s nestzuster Indie. Die had er ook zin in. Schitterend coursing liet ze zien, ze volgde exact, en toonde snelheid, uithoudingsvermogen en wendbaarheid. We waren hartstikke trots op haar en ze zat na de eerste omloop ook goed in de punten. En in de tweede omloop..raakte ze het haas kwijt. Net als Donna. En nog een heleboel andere whippets. Jammer, maar de belofte is er en volgende keer beter!

Het werd een ontzettend gezellige dag. Sabrina had Dakota meegenomen, het meisje dat we samen hebben, en Dakota zag er prachtig uit. Truffel was dolblij, heerlijk een zus om mee te spelen!

Maar er kwam nog meer bezoek. Gezellig en zo’n caravan lijkt wel rekbaar. René en Marijn kwamen met Sprotje, zus nummer drie uit het nest van Donna. En Jan Willem en Kris kwamen met whippetpup Meis en teckelpup Muts.

Sprotje moest de drukte heel even aankijken, voor ze zich er ook in stortte. Vooral omdat Truffel er nogal op stond om de huisregels uit te leggen. Maar het kwam goed.

Muts moest eerst even haar ochtendkoffie hebben, uiteraard. Dus stak ze haar aantrekkelijke neusje maar in de beker van Jan Willem.

Meis van Jan Willem en Kris is ook een heel mooi meissie.. die ogen, prachtig!

Even in de voortuin spelen, daar is toch wat meer ruimte. Heerlijk over het modderige kleed racen.

Truffel krijgt nogal dominante neigingen af en toe, maar Dakota is duidelijk: “En nou opzouten!!”

Tante Indie met haar drie nichtjes.

Het kost wat moeite maar het lukt: drie pups tegelijk op schoot. Knap gedaan, René, en je kwam er niet eens al te gehavend vanaf. 🙂

René met Truffel en Sprotje, nog altijd onvermoeibaar aan het stoeien.

Maar er gebeurden natuurlijk ook serieuze dingen. Hier legt tante Indie aan Sprotje uit, waar zo’n muilkorf toe dient.

Truffel en Sprotje kijken samen naar de wedstrijd van hun moeder. En hebben flink commentaar als moeders het haas kwijtraakt.

Tja, die dingen gebeuren. (Even voor de goede orde: die peuk is niet van mij. Die ruim ik zelf op, want het is niet leuk om de hele tijd peukies uit puppebekkies te moeten verwijderen.) Maar als je om je heen kijkt, gebeuren er zulke ontzettend leuke dingen om de coursing heen. Hier Sofietje, een Italiaantje van 16 jaar. Horen doet ze niet meer, zien nog met één oogje. Maar Marga, haar baas, maakt het leven voor Sofie nog alleszins de moeite waard. Want Sofie krijgt helemaal alleen voor zichzelf een heerlijk WRA- gehaktballetje. Geweldig.

Enfin, een ontzettend gezellige dag, en dit blogje is meer een familie-album dan een coursingverslag. Daarom toch nog wat wetenswaardigheden:

De Afghaanse windhond Faja, van Sabrina en familie, maakte vandaag ook haar debuut. En liep schitterend, en werd tweede..

Ongelofelijk jammer dat er toch altijd weer van die onsportievelingen zijn die het dan nodig vinden om haar een “kale voddenbaal” te noemen, en dan net hard genoeg zodat de eigenaresse het kan horen. Ik vind dat dit soort mensen niet op een coursing thuis horen, dat moge duidelijk zijn. Een beetje sportiviteit misstaat niemand, en als je het er niet mee eens bent dat Afghanen zonder lange vacht mee mogen doen, moet je dat via andere wegen kenbaar maken.

Een succesdag was het vandaag voor Karel en Sien, wiens honden meerdere podiumplaatsen verdiend hadden, waaronder de eerste plaats bij de reuen. Geweldig gedaan, mensen!

Dat geldt ook voor Femia en Bert, die volledig hun come-back maakten binnen het coursen, twee finaleplaatsen voor hun dames! En natuurlijk voor Gineke en Alfred die met Jane en hun blonde salukidame Emelle ook achter het nr. 1-bordje plaats mochten nemen!

Enfin, weer een mooie coursingdag. Dat er nog maar velen mogen volgen.

Afgelopen zondag was Truffel precies 4 maanden.

Han en Katja hebben een mooie standfoto van haar gemaakt, prima team die twee, Katja als tophandler en Han als fotograaf. Bedankt, jongens!

Ik ben nog elke dag zo verschrikkelijk blij met haar. Het is zo’n vrolijk topwijffie..bedankt, Jagga en Donna.

Afgelopen weekend een weekend van ontmoetingen, voor Truffel veelal nieuw.  Zaterdag kwamen Tinne en Marc met hun whippets Funky, Bowie, Escada en Dyllis. Dat vraagt natuurlijk wat voorbereiding want de Bourgondische natuur der Belgen is wijd en zijd bekend. Toch werd dit meer een biologisch weekend. Ik haalde afgelopen week een paar Echinacea’s voor mijn tuin bij tuincentrum Groenrijk, en toen ik afrekende kreeg ik, voor nop, een enorme tas (biologisch afbreekbaar) vol Biologische Boodschappen. Dus kon ik biologische courgettesoep maken, biologische paddenstoelentaart, er was een biologisch rodevruchtensapje voor Marc, allemaal heel gezond.  Ziet u het biologische aspect van deze taart?

Ik ook niet hoor. Maggie trok onmiddelijk naar Marc. Hij kan zo heerlijk achter oren kriebelen, zo te zien.

Maar Daaf is ook niet mis, aan Funky te zien heeft hij een prima orenkriebeltechniek.

Maggie en Funky overleggen wie de winnaar is, maar het blijft onbeslist.

Voor Tinne en ik ons gingen overgeven aan de champagne, gingen we eerst lekker wandelen met de honden. Mooie foto’s vindt u op https://whippetsenmeer.blogspot.com/

Na de wandeling kregen de honden eten.  Biologisch, uiteraard. Escada en Dyllis moesten er dan ook niets van hebben.

Mijn dames zijn er ook niet helemaal kapot van. Zouden antibiotica en groeihormonen gewoon lekker zijn? Daarna tijd voor een dutje. Wat een heerlijk gezicht: broer en zus.

Dyllis is nog pup genoeg om naar Truffel toe te trekken. Die twee hebben een hele hoop lol gemaakt. Dyllis is een krachtige dame maar speelde behoorlijk voorzichtig met Truffel, zo mooi om te zien.

Tinne en Truffel mochten elkaar ook wel. En dat komt goed uit voor een volgende gelegenheid, waar u tzt wel meer van zult horen. Truf zwaait nog even vriendelijk naar haar tafelgenoten,

En valt dan vast in slaap. Het zijn ook hele dagen voor zo’n puppy van vier maanden, met veel (absoluut positieve) indrukken.

De zondag was er niet alleen voor een nieuwe ontmoeting, maar ook voor een weerzien. We waren uitgenodigd bij Han en Katja, die ons trakteerden op een heerlijke kaasfondue. Tot mijn spijt vergeten een foto te maken, en nog meer spijt heb ik van het feit, dat ik geen foto van Prada heb gemaakt. Ze is zo mooi zwanger en zo lief. Ze kwam Mart en mij beurtelings even begroeten onder de tafel, en vond het goed dat ik even over de puppies in de maak aaide. Allemaal halfbroertjes- en zusjes van Truf. Het wordt vast een prachtnest en ik wens Prada een snelle goede bevalling, zo over een week of drie.

Het was ontzettend leuk om Oban weer te zien. Dat was al weer even geleden en het is zo’n prachthond met zo’n lief karakter. Hij ontfermde zich helemaal over Truffeltje, die hem dan ook adoreerde en hem graag had willen adopteren als grote broer, denk ik. Ze was niet bij hem weg te slaan, en hij vond het allemaal goed, de schat.

Oban is trouwens lief voor al wat klein is, geloof ik. Hier is Lotec zijn schriftelijke LOI-cursus keel,-neus-, en oorheelkunde aan het toepassen, ik geloof dat het een reiniging van de tonsillen betreft. Truf kijkt haar ogen uit.

Eden heeft een eigen tent. Ze lijkt wel een bedoeïnenkoningin. Mooi meisje.

Maar één van de mooiste ontmoetingen vond ik toch wel die van Truffel met haar óvergrootmoeder, Delirious Dark Djinny, 12 jaar en nog volop aan het jagen als ze de kans krijgt. Het witte snuitje van Djinny laat haar ogen prachtig uitkomen. Op zo’n overgrootmoeder mag Truffel trots zijn.

Katja en Han, bedankt voor jullie gastvrijheid, en we zien jullie en de roedel te zijner tijd graag weer in Geldrop.