Vrijdag zes april reden we naar Axel, om de eerste coursing van het seizoen mee te mogen maken. Lekker weer de wei in, caravannetje volgeladen en op pad. Heerlijk. We vonden een fijn plekje, en de buren waren top, er kwam van alles uit die camper, van een bord couscous tot paaspralines..en meer. Maar daarover later.

Donna wist precies waar ze was, en wat ze er kwam doen.

Het was ontzettend leuk om Truffel aan alle coursingmensen voor te stellen. Ze is helemaal sufgeknuffeld, en gaf zich er dan ook volledig aan over. Hier bij Alfred en Gineke,

en bij Bettina.

En nog een belangrijke ontmoeting: met oma Deejay, (Delirious Echo of Dark DeeJay.)  DeeJay is de eerste Nederlandse whippet die Internationaal coursingkampioen werd, en een ongelofelijk fijne hond. Ik was dan ook zo blij dat ik vier jaar geleden een puppie van haar mocht uitzoeken en ziehier: onze Truffel, toch wel een beetje een mini-Deejay, samen met oma.

Zo mooi om die drie generaties bij elkaar te zien, al kijkt Donna een beetje vreemd op deze foto.

Het was een gezellige dag, heerlijk bijkletsen, windhonden kijken en bewonderen..hier Marga van Zeeland, die van grote én van kleine rassen houdt. Leuke combi.

Toen viel de avond over het terrein,

en whippetbabies moeten dan naar bed. Hun eigen bed, welteverstaan.

De whippets, Italiaantjes en Barsois coursten op 7 april. Het weer was redelijk, beetje koud maar voornamelijk droog en heel af en toe zelfs een zonnetje.

De organisatie was ronduit fantastisch. Wat een fijne coursing, alles verliep zo vlot en professioneel, wat mij betreft krijgen de mensen van Het Haasje een daverend compliment!!  Het uitrijden van het haas ging snel, geen lijnbreuk, alles functioneel en goed, van de draaiers tot de starters, van de paddock tot de inschrijving.  Er waren ongelofelijk veel whippets, 29 reuen en 25 teven op het programma. Maggie liep een goede eerste course, en kreeg goede punten, iets boven de middelmaat. Tijdens haar tweede course liet ze zien dat ze nu zo’n beetje alle terreinen wel kent en was wel heel erg aan het anticiperen. Haar mazzel was dat ze steeds goed koos en de jury gaf haar toch een behoorlijk aantal punten. Ze eindigde als zevende van de vijfentwintig en dat is niet gek.  Donna liet keurig coursing zien maar er kwamen nog geen vonken af. Ze is wel weer aardig in vorm na haar bevalling maar mag nog  iets conditie bijkrijgen. Mogelijk staat de volgende loopsheid al weer voor de deur. Martin heeft een filmpje van haar gemaakt, ze loopt  hier onder wit met Canoodles Igraslov van Paul en Maria onder rood. Kijk, en geniet..

https://www.youtube.com/watch?v=7aFwxa34f34&feature=email

Voor Alex en Diny Zijlstra en Alfred en Gineke Nijkamp was het een topdag: Jane op één, Lola op twee. Hier Jane met het haas, dat ze blijkbaar niet meer af wilde geven na de course 🙂 .

En dan ook nog Better Do It in a Gadda da Vida, van Edwin en Tjalien, ook gefokt door Alex en Diny, op vijf.

Een mooie derde plaats voor Bibiche Faithfull Hollandia van Ruud en Ciska, en Canoodles Igraslov van Paul en Maria op vier.

Bij de reuen waren er twee mooie plaatsen voor de Del Karfo-honden, Jamani op drie en Rico (van Dennis en Monique) op vier. Geen wonder dat Sien hartstikke blij was. 🙂

De vijfde plaats voor Canoodles Fitjar van Paul en Maria, die dus ook alle reden hadden om blij te zijn,

en de zesde plaats voor Koseilata’s Dust on the Moon, de uitstekende coursinghond van Christa Riebel.

Ook Marij viel weer in de prijzen met haar Barsois.

De volgende dag, zondag acht april, moesten we op tijd naar huis. Het lot wilde dat ik die dag jarig was, maar ik ben geen buitengewoon verjaardagsmens. Toch zorgde buurvrouw Monique voor een feestelijke start van de dag: al zingend kwam  ze uit haar camper, met een chocolademuffin met kaarsje en een gezellige bos tulpen.

En toen ook Jacqueline nog kwam feliciteren met een fles van mijn favoriete drankje voor koude avonden, kon mijn ochtend niet meer kapot. Bedankt dames!

Thuisgekomen, bleek dat David geheel eigenhandig een prachtige cheesecake had gebakken. Die er niet alleen prachtig uitzag maar ook heerlijk smaakte. Super, Daaf!!

Na een gezellige avond keek ik terug op een geslaagd weekend. Dat er nog maar velen zo mogen volgen.

Afgelopen weekend reden Truffel en ik naar het Rijk van de Salty Sands. Het jongste Sandje, Hazel, een beige beauty, is twee weken jonger dan Truffel en Monique en ik vonden dat ze best vriendinnetjes zouden kunnen worden.  Eens kijken of de twee jongedames er dezelfde mening op nahouden.

Nou, dat zat wel goed. Na een korte kennismaking binnen, lekker naar het strand. Daar gaan de beide dames, op naar de blanke top der duinen.

Hoewel Hazel twee weken jonger is, waren beide dames uitstekend aan elkaar gewaagd. Het was geweldig om ze zo heerlijk te zien stoeien.

Hartstikke goed om al zo jong je eigen lijf te leren kennen en te kunnen rennen op allerlei verschillende soorten terrein. Het is trouwens niet alleen hun eigen lijfje, dat ze leren kennen. Hier vragen ze zich waarschijnlijk af, waarom deze meneer zijn knikkerzak onder zijn staart bewaart..

Het is lekker rennen op het zand. Hier een whippetpuppypootafdrukje..ahh..

Monique heeft haar mooie camera meegenomen. Ze maakt een foto van de twee meiden, die op haar af komen rennen. Nu maar hopen, dat ze niet alleen kunnen rennen, maar ook kunnen remmen..

Maar ze heeft erg mooie foto’s gemaakt. Monique heeft het even hartstikke druk met haar vrijwilligerswerk (het penningmeesterschap) voor de Nederlandse Whippetclub, en dus heb ik de eer om het blogje over dit weekend te schrijven. Ze stuurde me de onderstaande foto’s:  Een rennende Hazel,

een rennende Truffel,

en beide meissies samen.

Nog meer rennen,

en nog wat meer, want dat staat nou eenmaal in je C.A.O. als whippetpup.

Zalig om die twee whippetkleuters zo in actie te zien.

Natuurlijk is er ook wel eens een akkefietje. Dat kan niet anders, met twee van die pittige dames.

Maar dat hoort erbij, en ze doen bepaald niet voor elkaar onder.

Mooi spul, dat is het.. Wat ik ook zo mooi vindt, is dat er bij Monique thuis nu vier generaties zijn. Overgrootmoeder Chloe, oma Jewel, moeder Hinde en dan Hazeltje.. dat wil ik eigenlijk ook wel. Al zullen de Ballisticjes nooit zo op elkaar lijken als dit viertal.

Weer thuis in Den Helder. Lekker even op de bank, met een bot. Hè get, daar zijn de paperazzi weer. En mijn oor zit helemaal niet goed..

We krijgen gezellig visite. Rond vier uur komt Virginie, met haar whippets Dune en Dusty.

Syl en Ben komen met hun lieve Flow, en Noor en Peter met whippets Elmo en Kiba, vader en dochter. Syl heeft cadeautjes bij zich voor Hazel én voor Truffel..wat lief.  Syl en Hazel

En Syl met Truffel.

Op zo’n avond is er, onder andere, uiteraard ook halsbandjestalk.

Noor had vanuit Den Haag een compleet Indonesisch buffet meegenomen.  Het was erg lekker. Toch, Hinde?

Noor knuffelt Truffel. Truffel ligt op één van de chique slaapzakken van Virginie, die héél mooi bij Truffel kleuren..hmm, het adres van de maker maar eens vragen.

Maar nu de hamvraag: is de basis voor een vriendschap tussen Hazel en Truffel gelegd?  Ach, het zou zo maar kunnen..

Samen knagen aan een bot, samen slapen in een mandje,

En de volgende dag nog even samen spelen in het hoge gras.

Het was een mooi weekend, voor vele herhalingen vatbaar.

Bedankt voor de gastvrijheid, Monique, en voor de vele mooie foto’s!

Truffel heeft een volle agenda. Elk weekend is er wel iets gezelligs. En dat vindt Truffel helemaal geweldig. De auto vindt ze inmiddels o.k., en alles en iedereen is leuk. Het is heerlijk om met mijn meissie op pad te gaan en samen de wereld te ontdekken.

Afgelopen zondag gingen we naar Sabrina, in Rijnsburg. Sabrina en ik zijn samen eigenaar van Dakota, Truffels knappe zus. In het nest had zij het lichtgroene bandje. Ik was zo benieuwd hoe Dakota aan het opgroeien was (en ben zeker niet teleurgesteld!) Na de lange rit, eerst een bakkie, en toen lekker naar het strand.  De zusjes gingen niet bepaald zachtzinnig met elkaar om.

Maar ze hadden lol voor tien. Je komt van alles tegen op zo’n strand. Bijvoorbeeld een ontplofte ijsbeer,

lompe labradors om lekker achter aan te zitten en in de kont te bijten,

maar het allerleukste is toch wel spelen en rennen met je zus. Dakota en Truffel zijn schitterend aan elkaar gewaagd, twee echte Dragonladies, felle tantes met weinig angst. Hier een nek-aan-nekrace,

en heerlijk door het water rennen. Strand en windhonden (én een zonnetje), een prachtcombinatie.

Het zijn twee heerlijke meiden, de gezusters.

Na alle fysieke inspanning, even lichamelijke rust. Tijd voor socialiseren met andere diersoorten. Sabrina’s moeder, Anja, heeft twee mooie Friese paarden, en Tessa, Sabrina’s zus, een lieve pony. We gingen ze eens opzoeken in de stal. Dakota verblikt of verbloost niet bij kennismaking met Lies, een echt enorm groot paard.

Truffel zie je even denken: Jee, zo’n paard is wel Verekkes Groot, zeg!!

Maar ze besluit, gelukkig, dat paarden leuk zijn.

Ook even kennis maken met de schapen.

Maar hier halen we de pups snel weg. Er wordt namelijk druk gelammerd, en schapenmoeders hebben ook recht op een rustige bevalling. Hier een lam, vers van de pers. Maar het ziet er niet zo goed uit..

Deze is al wat ouder, en ziet er heel wat meer welvarend uit.

Anja, Sabrina en Tessa trakteren ons op een lekkere pannenkoek. De pups gaan uiteraard gewoon mee naar het pannekoekenrestaurant. Ze zijn bekaf, dus we leggen ze lekker in een pluchen mandje naast ons. Niets meer van gehoord, tijdens het eten.

Bij Sabrina thuis, nog heel even spelen voordat we de lange rit naar huis aanvangen. Lekker nog even samen op de bank,

Nog heel even stoeien,

en nog wat meer stoeien,

Maar dan is het echt mooi geweest, en tijd om te gaan. Het was een heerlijke dag. Sabrina, je zorgt fantastisch voor “onze” Dakota, ze is bij jou in superhanden en daar wil ik je heel erg voor bedanken.

Jacqueline Wagener, mijn achterbuuf,  heeft een scherp foto-oog en een prima camera. Leuke combinatie, en we zien haar dan ook altijd graag komen. (Bovendien is het een gezellig mens).

Vanmiddag heeft ze wat statieportretjes gemaakt van Truf. Ik ben er erg blij mee. Maar oordeelt u zelf.  Een alerte Truffel:

Ging best goed, ik deed een poging tot handlen en Daaf stond op een afstand vreemde geluiden te produceren.  Hier keek ze een beetje naar hem om.

De locatie had Jacqueline van tevoren al uitgezocht: een lila gekleurde flat met een tafeltje ervoor. Mooi Miami Vice-sfeertje.  En dan een foto in stand, jawel:

Mede gelukt door de rare geluiden van Daaf. En natuurlijk moet er ook gewoon gerend worden:

Het is toch zo’n lekker lief dingetje, die Truffel van ons.

Bedankt voor de mooie foto’s, Jacq!

Vrijdagmiddag. Een beetje saai, niets te doen.

Ja, je kunt zelf een beetje gek doen. Om de tijd wat te verdrijven. Want echt helemaal te gek blij word je daar nou ook weer niet van. Zucht.

Maggie en Donna  mochten wel mee naar het bos. Ik niet. Ik ben nog te klein, zeggen ze. En het was nog wel zulk mooi weer.

Maar toevallig lùister ik wel. En mamma en tante Maggie niet.  Rond half vijf gingen mam, tante Maggie en het vrouwtje lopen. Rond half zes kwam het vrouwtje terug. Alleen. Ik denk dat mam en tante Maggie eens flink lol aan het maken waren. Het vrouwtje was erg nijdig. Op zichzelf. Dat ze die twee meiden toch weer samen losgelaten had. Slecht idee. En ze zei dat dit nu echt voor het laatst was. Waarop grote en kleine baas elkaar aankeken en hun wenkbrauwen optrokken. En gingen zoeken. Vrouwtje ging de auto in. Ze is lang weggeweest, wel twee uur. En heeft weggetjes en modderpaden verkend die ze nog nooit eerder gezien had, zei ze. De auto was vroeger zwart maar die is nu muisgrijs. Ze is zelfs vrijwillig naar de boswachterij gegaan, kijken of mam en tante Maggie daar misschien waren, opgepakt ofzo. Maar dat was niet zo. Maar goed ook, geen idee hoe vrouwtje zich daar uit had moeten kletsen. Uiteindelijk is mam rond half acht zelf thuisgekomen. Moe, best gelukkig en hier en daar flink geschramd. Maar tante Maggie was op de tennisclub. Daar heeft ze zich gemengd onder het publiek, en één van die mensen was zo slim om op tante Maggie’s naamplaatje te kijken. Daar stond het 06-nummer van het vrouwtje op en ze werd gebeld.  Vrouwtje ging dus ook naar de tennisclub. Best wel haastig en ze keek erg blij. Binnen een kwartiertje was ze weer terug, toen keek ze minder blij. Tante Maggie was gewond, dus vrouwtje zette haar weer in de auto, en toen hebben ze tante Maggie genaaid, geloof ik, er zitten allemaal draadjes in haar buik. Ik wou dat vrouwtje met mijn kapotte knuffels ook deed, maar die mikt ze gewoon in de vuilnisbak. Tante Maggie was niet erg blij toen ze thuiskwam, niet veel meer van gezien, die avond. En mam was ook verdacht rustig.

Gelukkig kwamen oma en opa. Dat was gezellig en ik heb lekker met mam, tussen hen in liggen slapen. Vrouwtje was in het begin ook wat stil, die zat zich te schamen dat ze mam en tante Maggie nou toch weer samen los gelaten had, denk ik.

De volgende dag was veel gezelliger. Mijn zus Anyl kwam, met haar vrouwtje Herma. Anyl had zich een beetje uitgesloofd met een dwergpinscher, zo’n beest eens even laten zien wat een whippet allemaal wel niet kan. En da’s heel wat. Ook als je dertien weken bent. Don’t mess with us puppies. Helaas ging er bij Anyl van binnen iets niet helemaal lekker. Herma zorgt hartstikke goed voor Anyl en die wou dus wel gelijk naar een heel goede dierenarts. Da’s de onze, Dr. van der Rijt. We gingen met zijn allen. Tante Maggie deed raar, hijgen en zo. En zich verstoppen achter Herma.

En mam stelde zich ook nogal aan. Wij niet. We waren cool, Anyl en ik.

De dokter ging een beetje drukken en trekken aan Anyl. Anyl moest wel een beetje gillen maar dat kan ik me wel voorstellen, Anyl werd alle kanten opgebogen. Wist niet eens dat we die bewegingen allemaal konden maken. Straks uitproberen. De dokter  voelde gelijk wat er aan de hand was: niet veel. De aanhechting van één van de adductoren was wat gevoelig, zei hij, maar niets stuk, komt helemaal goed. Opluchting bij Herma. Toen moest tante Maggie op tafel. Even naar de wond kijken. Ging goed. En toen mam. Die had een beetje rode ogen. Conjunctivitis, zei de dokter en nou moet mam oogdruppels. Toen wilde ik weer naar buiten, maar dat ging niet door. Ik moest op tafel, komt die man met die grote handen met een koud ding op mijn borst en daar ging hij naar luisteren. Het moet toch niet gekker worden. En dan denk je dat je klaar bent, prikken ze ineens met een naald in je kont!! Wat is dat nou voor onsportief gedrag. Ik heb de dokter niet bedankt, ben zo weggelopen. Wij allemaal, trouwens, alleen Herma en het vrouwtje legden nog wat gekleurde stukjes papier bij de dokter op het bureau, en kregen ronde stukjes metaal terug. Ruilen zeker. Vrouwtje wil ook wel eens ruilen met een snoepje als ik iets in mijn mond heb, waarvan mijn vrouwtje denkt dat het niet goed voor me is. Enfin, thuis mochten we eindelijk gaan spelen. We hadden er helemaal stralende ogen van.

Beetje bekvechten..

En lekker knokken op de bank. Was leuk, lekker spelen met Anyl. Ik was alleen s’ avonds wel een beetje slaperig.

’s Avonds kwamen die mevrouw die op me gepast heeft, Lisette, en haar man Wim, die dat mooie ding van pap, mam en ons gemaakt heeft. Ik weet nog dat die mevrouw roze sokken aanhad, en dat ik het niet kon laten om daar onwijs in te bijten. Ach ja, in het nest noemde het vrouwtje me “Gremlin” en ik geloof dat ze me gehouden heeft omdat ze dacht, dat ze het niemand anders aan kon doen om hen met mij op te zadelen. Maar gelukkig was die mevrouw met die roze sokken niet boos op me. Daar heb ik haar wel even voor bedankt.

Die mevrouw had trouwens nogal een cadeau bij zich. Elke truffel “known to men” zat er in, zei het vrouwtje. Leuk hoor, een cadeau dat naar mij genoemd is.

Tante Maggie vindt die mensen ook hartstikke lief, dat kon ik aan alles merken.

En volgende dag alweer mazzel, mijn zuster Sprotje  uit Amsterdam kwam langs. Zij woont in de Jordaan. Als echte Amsterdamse heeft ze best wel een grote bek en is hartstikke cool. Alleen heeft er in Amsterdam blijkbaar toch niemand zo’n grote bek als mijn tante Maggie. Want Sprotje was blijkbaar iets te amicaal tegen tante Maggie. Die vloog enorm uit tegen Sprotje, dat was niet mis. En Sprotje vloog achter een plant en durfde er niet meer achter vandaan te komen. Toen gingen we maar in de tuin spelen. Alleen Sprotje had haar dag niet, want ze wou over de vijver heenspringen, maar haalde het net niet. Rot voor Sprot maar ik moest wel lachen, ze keek zo beteuterd. Gelukkig was ze er zelf met één soepele sprong zó weer uit, jammer dat er geen kikker op haar hoofd zat. Dus toen gingen we maar met de auto naar de schaapskooi. Dat was gaaf. Sprotje kan net zo hard rennen als ik en kan hartstikke goed en snel wenden.

Ze moet maar mee naar de coursingtraining als we wat groter zijn. Trouwens, Anyl is ook niet mis. Lekker, achter elkaar aan rennen, het leukste wat er is.

We hebben ook nog een héle grote whippet gezien. Galgo, zei het vrouwtje. Hij was net uit Spanje en ik geloof niet dat hij daar voor vakantie was, want hij had allemaal littekens. Rot hoor. Gelukkig vond hij ons wel leuk.

Nog een beetje bekvechten, maar toen waren we echt wel moe.

Ik geloof niet dat ik het nog avond heb zien worden. Dus heeft vrouwtje er maar een foto van gemaakt, dan kon ik dat de volgende dag nog zien.

Was een mooi weekend. En volgende week ga ik naar mijn zusje Dakota. Spelen, natuurlijk.

Is geen succes. Truffel vindt het heel gezellig, daar ligt het probleem niet. Lekker door de tuin scheuren,

overal in bijten..

en flink tekeergaan. Maar omdat we deze jongens een beetje willen beschermen,

besluiten we toch maar tot een andere strategie. Eerst Truffel maar eens lekker moe maken, dan kan ze daarna de bench in. Eigenlijk neem ik Truffel altijd alleen mee, omdat ze nog niet zo ver mag lopen en zo hard mag spelen als Maggie en Donna. Maar omdat het zulk mooi weer is, en we de grote meiden in dit zonnetje hun uitje gunnen, nemen we ze toch alledrie mee. We gaan met de auto naar een afgesloten schaapskooi. Truffel hoeft dan niet ver te lopen, maar kan daar wel lekker spelen, terwijl de meiden zich eens goed uit kunnen leven. Truffel vindt het hier heerlijk, en geniet van het uitzicht.

Terwijl Donna en Maggie niet kunnen wachten om achter de stokken, bereidwillig gegooid door de grote baas,

het water in te vliegen.

Niks leuker dan vechten om stokken die het water in gegooid worden.

En dat alles overgoten met een zonnetje. Geweldig. Truffel heeft intussen haar eigen programma. Dat bestaat uit vooral véél rennen en in allerlei dingen bijten.

Donna en Maggie zijn gigantisch aan het spetteren. Leuk voor de foto, bedankt, dames!

Maggie kijkt of ze nog over water kan lopen. Het lukt. Bijna.

De meiden hebben geen moeite om te zien waar de stok in het water valt. Mooi gezicht is dat.

Donna laat Truffel ook maar eens met het water kennis maken.

Ze vindt het geweldig.

Ook tante Maggie komt er even bijstaan, kijken of het wel verantwoord is dat die kleine nu weer uitvoert.

Truffel mag niet alleen te ver weg van de dames, maar een stukje rennen met mamma mag wel.

Nog een hoop wild gedoe tussen Maggie en Donna.

Terwijl Truffel een speelmaatje van haar eigen hoogte gevonden heeft. Een zeer gespierd kruising-jackrusselreutje of zoiets. Hij vindt Truffie wel leuk.

Dan is het echt tijd om te gaan. De meiden zijn flink tekeergegaan en heerlijk moe, en met Truffel hebben we het redelijk netjes kunnen houden, qua tijd en beweging. En thuisgekomen vindt ze het prima om een heerlijke lange dut in de bench te gaan doen. En dan kom ik eindelijk aan mijn tuintje toe.

Heerlijk, die lentezon maakt alles leuker.

De laatste tijd heb ik op dit blog maar weinig aandacht aan Maggie besteed. Dat wil ik graag bij deze goedmaken, Mags. Mijn allereerste whippetpuppy..

De foto’s zijn gemaakt door Hugo van Sensipharm, Maggie is één van hun modellen.

Onze Powergirl. Nog even Mags, en het coursingseizoen staat weer voor de deur! Heerlijk, om jou straks weer over het veld te zien vliegen. Over een paar maandjes word je al weer zeven, eens kijken of je de jongere generatie nog kunt bijhouden. Maar iets zegt me van wel. 🙂

Met stralende ogen en felle blaf het haas achterna. Heerlijk. Je bent gewoon het mooist als je in beweging bent.

Maar nu moet je het nog even met een balletje doen. Ook leuk. Netjes wachten tot de bal gegooid wordt, vol verwachting,

En dan knallen!! Je wordt steeds grijzer, maar dat misstaat je niet. Het laat je prachtige ogen misschien nog wel beter uit komen.

Maggie..sterk, liefdevol, loyaal, moedig, koppig en heel gevoelig.

Lekkere meid van me.

Dit is Truffel, de dochter van Donna en Jagga, nu ruim 10 weken oud.

Truffel is een heerlijk pittig maar ook lief en aanhankelijk puppie. We zijn hartstikke gek met haar. En dus gaat ze lekker overal mee naar toe, da’s goed voor Truffel! Vrijdagmiddag, nog in de vakantie, even naar de Intratuin samen.

Het concept van weerspiegeling heeft Truffel nog niet helemaal door. Ze wilde met het puppie, dat zo op haar leek, spelen. En stootte haar koppie. Exit Truffel.  Nee, dan de afdeling met hondenspulletjes, stapels en stapels snacks, en dan helemaal niets mogen pakken..

Op vrijdagmiddag in de vakantie barst het van de kinderen, want er zijn veel konijnen, cavia’s etc en ook een hele grote ballenbak. Truffel werd dus ongeveer elke vijf meter wel zo ongeveer besprongen door kinderen. En ze vond het prachtig.

Zaterdagmiddag gingen we voor de “aloude” traditie met een nieuwe pup in Huize Rouw: naar de Bijenkorf, tompouces eten.

Ik vond het zo attent van de Bijenkorf, speciaal gebak voor Truffel! Alleen de spelling, daar hadden ze een beetje moeite mee. Nou ja..

Natuurlijk scoort Truffeltje de nodige hapjes slagroom..een slagroomtruffel hebben we.

Truffel vond het een gezellige middag. Beetje communiceren (via knorretjes) met Daaf,

Even de grote baas knuffelen,

allemaal leuk, maar wel vermoeiend voor een babywhippet. Dus bij thuiskomst maar even een dutje doen bij ons mam.

Want in de avond was er nog een programmapunt: spelen met nestzusje Fenna! Gezellig met alle honden op weg naar Limburg, en Truffel gaf geen kik in de auto, lekker tegen haar moeder aanliggend.  Het was gezellig bij Ivonne en Jan, bij aankomst lagen er voor al onze honden cadeautjes klaar.

Zo lief, bedankt Ivonne en Jan! Truffel en Fenna hebben gespeeld, gespeeld en nog eens gespeeld. Het gaat heel goed met Fenna, haar eigenaars zijn dolgelukkig met haar, en ze wordt zo mooi..een droomhoofdje.

Na een avond elkaar achterna gezeten te hebben, hebben de meiden vast heel lekker geslapen.

Zondag maar eens even een rustdag. Er moet tenslotte ook tijd zijn om te groeien.  Maandagmorgen spraken we af met Jilke, Lillian en al hun honden op de speelweide in Eindhoven.  Konden Maggie en Donna ook lekker uitrennen. Truffel moest even alleen thuisblijven, die is echt nog te klein voor al dat geweld. Helaas zijn de meeste foto’s niet veel soeps geworden. Lilian heeft een opvang-podencoreu, Hotto. Een ongelofelijk lief beest, dat nog op zoek is naar zijn definitieve thuis, maar Lilian heeft hem nog net kunnen redden van een wisse dood als snij-object voor de universiteit. Je moet er toch niet aan denken, zo’n knappe lieve vent, zo gehoorzaam.. een prachthond.

Hier drie op een rij. Donna krijgt haar onderbelijning weer enigszins terug. Haar mooie gangwerk heeft ze behouden.

Hotto is echt een knapperd, en lief voor andere honden.

Maggie en Donna zijn veel met elkaar bezig, maar niet altijd op een positieve manier, lijkt het. Er wordt wat afgekibbeld, zo buiten.

Ik vraag me wel eens af, wat dat toch is. Nou ja, bloed vloeit er niet. Intussen moest Truffel alleen thuisblijven. Dat doet ze prima. Maar dat dient natuurlijk beloond te worden met een uitje. Met Truffel ga ik apart op stap, naar een omheinde schaapskooi waar even geen schapen staan. Dus eerst weer een stukje in de auto..en het blijft verdacht stil. Truffel begint het door te krijgen, de auto ga je in, als er iets leuks gaat gebeuren. Goedzo, Truffie!

Een mooie gelegenheid om Truffel eens los te laten lopen, en het “hier” oefenen. De eerste minuten blijft ze strak bij me lopen. Maar dan vat ze moed, en gaat het terrein verkennen.

En weer een première: het eten van de eerste konijnenkeutels. Tja. Tot mijn stomme verbazing, liggen die hier en daar op de grond, maar op de afgezaagde boomstammen in werkelijk superhoge concentraties! Zouden konijnen graag poepen met uitzicht? Ik weet het niet, maar het is opvallend.

We ontmoeten een paar aardige dames, met dito honden. Niet te groot, niet onvriendelijk. Prima materiaal om eens even mee te spelen.

En al gauw wil Truffel uitvinden, wat ze nou eigenlijk allemaal kan met dat lijfje van haar. Nou..hard rennen, dat is alvast één ding, en een heel klein beetje vliegen.

Een ontmoeting met een aardige dame, die best even met een puppy spelen wil.

Na een heel klein halfuurtje is het wel weer welletjes. Naar huis, en een flinke dut voor Truffel.

Zaterdag was eigenlijk niet zo’n leuke dag, de sterfdag van Harley. Maar gelukkig hadden we een prima afleiding: lekker puppies kijken bij Monique in Den Helder. Goed, het is een stukkie rijden, maar dan heb je ook wat. Berengezellig was het, met een man of tien, een hond of vijftien (maar daar ben ik niet zeker van), een gezellige stemming, prima eten en verukkelijke champagne.  Nou wist ik dat de gewichten van de puppies van Monique echt heel mooi waren, maar toen ik in de puppyren keek, was ik toch nog wel even verbaasd.

Het was dus even omgekeerde wereld: enkele van de volwassen honden in de ren, en de puppies daar, waar Whippets nou eenmaal vinden dat ze thuishoren: op de bank.

En wat een lieve puppies. Mooi, en ook zo heerlijk rustig. Dat zou ik met die acht van mij dus echt niet hebben moeten doen. Lekker knuffelbaar, zo onder handbereik op de bank.

Gewoon te lief voor woorden. Uiteraard werden alle puppies in stand gezet, en stuk voor stuk goed bekeken. Een nest van kwaliteit, stuk voor stuk prachtig. Het gele meisje hier linksboven gaat bij Monique blijven en heet Hazel. Over een paar weken gaan Truffel en ik eens kennismaken, Monique en ik willen wel dat ze vriendinnetjes worden. Na het keuren de heerlijke maaltijd, verse groentensoep, twee soorten versgemaakte quiche en een heerlijke Pommery-champagne.

Marc heeft het naar zijn zin, hij heeft zich neergevleid als een Pasja in zijn Harem.

Inmiddels heb ik van alle pups de stambomen binnen. Best wel een bijzonder gevoel, voor de eerste keer je naam als fokker vermeld zien staan.

Zondagmorgen kwamen René en Marijn langs, met Sprotje. Het is toch zo’n ontzettend leuk wijffie. Gelukkig zal ik haar regelmatig zien want de ouders/schoonouders van de heren wonen hier in de buurt en dat is dus boffen. Ze heeft een lief en ongelofelijk ondeugend snuitwerk.

Voor de gezusters Sprotje en Truffel dus een morgen van rennen, grommen, spelen, happen en heerlijk druk zijn.

Donna lijkt vandaag de dag zo’n drie-en-een half jaar van haar vier jaar kwijt te zijn en speelt zich helemaal suf met haar kinderen. Hier moeder en dochter aan het bekvechten.

Stelletje lekkere meiden.

In de middag reden we even richting Poortugaal, om Dennis en Brenda de stamboom van Hunter te brengen. Bovendien wilde ik Huntertje graag het fietstuigje van Harley geven. Ik zie het liever om een fraaie reu, dan in de kast. Ik weet zeker dat Harley het er mee eens zou zijn. Of is.  Hunter wordt met de dag mooier.

Een prachtpuppie.

En een heerlijk knuffelding, hoewel hij nog een beetje moet afleren om zijn tandjes overmatig te gebruiken. Maar dat komt wel goed.

Het was een  leuk weekend, zo vol puppies, heerlijk.  Vandaag kreeg ik nog de statiefoto van Sprotje en haar eigenaars, die ik zelf vergeten was om te maken. Ik vind het zomaar een erg leuke foto.

Sprotje was in het nest natuurlijk het Kerstmeisje, en daarom is ze ook de trotse eigenaar van een echte kersttrui.

Ik zou bijna vergeten nog wat over Truffel te schrijven. Maar dat komt volgende keer wel. In ieder geval een fotootje:

En dan nog een laatste foto. Technisch niet zo best, maar voor mij heel bijzonder: Maggie sluit zich weer aan bij Donna en accepteert Truffel volledig. Ze speelt met haar, en waar Donna Truffel soms meer ziet als vriendinnetje, neemt Maggie stevig de opvoeding in haar ervaren pootjes en zorgt ervoor dat Truffel ook goede manieren leert naar volwassen honden.  Heerlijk om te zien. (Voor Truffel soms een beetje schrikken).