Vanmorgen was er even een zonnetje, en omdat de pups nu vijf en een halve week zijn, durfde ik het wel aan om ze even buiten te laten spelen. Dat vonden de pups een goed idee.

Het lijkt wel een beetje op een luchtplaats voor zware criminelen (terwijl de pups eigenlijk alleen maar Hooligans zijn) maar we willen ook niet dat ze in de vijver plonzen. Achter de hekken dus.

Dat geeft mij de mogelijkheid om even rap de kennel uit te mesten en te soppen. Zo ziet het er ’s ochtends uit..voor zeker vijf hele minuten.

Maar je moet ontzettend blijven opletten, zodra je denkt dat er  niets kan gebeuren om de veiligheid van de pups op het spel te zetten, laten zij zien dat er wellicht toch een lekje zit in je systeem.

Afgelopen dagen hebben de pups weer veel mensen leren kennen. Lisette hadden ze al gezien, en ze waren dan ook verheugd dat zij een middagje kwam oppassen.

Jaah..schattig, zo’n pupje. Maar ze hebben een andere kant.

Ik ben er ook behoorlijk zeker van dat deze aantrekkelijke roze sokken met bijbehorende roze tenen, behoorlijk geleden hebben. Sorry, Liz, namens de pups.

Afgelopen zondag kwam het nageslacht van mijn broer puppieknuffelen. Allemaal een beetje hondengek. Dat kwam hier goed tot zijn recht. Links Sander, rechts zijn zuster Linda.

En nog een keertje Linda alleen, omdat het zo’n lieve foto is. (Het is ook een lieve meid).

En hieronder mijn nichtje Esther en haar vriend Ivo, die de gebitjes van de pups checken.

Het was ook fijn om meneer en mevrouw Bulteel te ontmoeten. Zij willen graag een zoon van Donna. En weer ontmoeten we hier fijne mensen, weer een goed gevoel. Heerlijk is dat. Er zal dus op Valentijnsdag een puppie naar het (niet zo verre) België gaan.

Kijk ze stralen..mooi hè.  Ook Sander en Kate kwamen nog een avondje puppieknuffelen. Altijd gezellig. Fijn voor de pups om hun nieuwe familieleden vast een beetje te leren kennen, ook al weten we nog niet precies wie naar wie gaat. Never mind, denkt Kate, ik knuffel ze allemaal..

En ook Sander laat zich niet onbetuigd.

De volgende dag krijgen we bezoek van Sander en Marco. De derde Sander in drie dagen.. 🙂  We zien ze allemaal graag komen, maar dit was voor mij een heel bijzonder bezoek. Ik wilde namelijk heel graag dat Sander en Marco eens goed naar de pups keken, en hun mening gaven. En zeg nou zelf..als je je gasten zó ziet binnenkomen, is dat niet gek.

Sander en Marco vonden het een mooi nest, en Sander heeft ze stuk voor stuk bekeken en naar lengtes, hoofden, halzen, hoekingen, groeiknobbeltjes en nog veel meer gekeken. Hij gaf de punten aan de appelgroene, de oranje en de rode dame.  Behalve dat hij technisch heel goed kijkt, is hij ook gewoon stapelgek op puppies en heeft hij lekker met ze gedold.

Bedankt voor jullie bezoek, Marco en Sander, het was leerzaam en beregezellig.  Tussen al het gezellige bezoek door spelen de puppies dat het een lieve lust is.

Daar kun je uuuuren naar kijken.

Bijna alle mandjes en kleedjes zijn inmiddels voorzien van puppie- en Donnaluchtjes. Die gaan mee met de puppies naar hun nieuwe huis, een stukje home-away-from-home.

Inmiddels eten ze wel erg veel en willen we iets verzinnen om wat bij te verdienen. We denken aan een Thaise puppiemassage. Martin probeert het uit. Voelt goed, geloof ik.

Hij geeft de puppies nog een laatste briefing over klantgerichtheid (tandjes thuishouden) en de omgang met de pers, want dit gaat natuurlijk Nieuws worden. U kunt zich hier opgeven voor een massage.

Tja..het waren weer drukke dagen en de pups nemen dan ook regelmatig de tijd voor hun beautyslaapje.

Bloeddrukverlagende beelden zijn dit. Heerlijk. Enfin, over een paar dagen een nieuwe update want donderdag komt Dr. van der Rijt de puppies keuren en vaccineren.

Het eerste sterfgeval is inmiddels te betreuren. Hier ziet u het mandje, waar ze met veel genoegen ingelegen hebben.

Maar de blauwe pup heeft een enorm gat in de bekleding gebeten, en omdat ik voor mijn geestesoog het lijk al zag drijven (een pup die in die bekleding kruipt en er vervolgens nooit meer uitkomt) is het mandje doodverklaard. Ook ontdekte ik dat er in een tuniek van mij een verdacht groot gat zat. Exit tuniek. Ach ja, het hoort er allemaal bij, je kunt geen acht vitale speelse puppen hebben zonder dat er wat sneuvelt, en zolang het bij materie blijft is er niets aan de hand.  Ook het leuke speeltunneltje van Monique heeft het maar gedeeltelijk overleefd. Ze vonden het zo’n geweldig ding dat ze er met zijn achten tegelijk opsprongen. De baleintjes trokken dat niet, en nu is het een gecombineerde speel/slaapplaats, door de pups zeer gewaardeerd.

Er wordt druk in en om gespeeld.

Ze kunnen het wel minutenlang volhouden en dat is heel wat voor een puppie van (daar nog net geen) vijf weken.

Soms even een kleine conflictsituatie als de ene het tunneltje wil benutten voor een heerlijke dut, terwijl de ander nog volop energie heeft en nog even wat wil doorraggen.

René en Marijn kwamen nog een keer uit Amsterdam, om lekker puppies te kijken en te knuffelen.

Het kerstmeisje speelt voor Epilady.

Het moet toch een heerlijke start voor de pups zijn als er zoveel mensen komen aaien en knuffelen en de pups met zoveel liefde bekijken.

Afgelopen dinsdag kwam Katja nog een keer naar de pups kijken. We hebben ze allemaal even op tafel gezet en Katja heeft heel goed gekeken naar de sterke punten van elke pup. Voor mij een uitstekend leermoment, bovendien was het erg gezellig. 🙂

Herma en haar zoon Djeff kwamen nog even kijken. Djosh kon helaas niet meekomen, hij was die dag geopereerd en werd verwend door oma. Leuk voor de pups, weer een ervaring met kinderen, erg waardevol.

Ze vinden kinderen dan inmiddels ook hartstikke leuk.  De blauwe reu krijgt meer en meer Dennis van der Geest-neigingen, hij judoot wat af. Een prachtige stevige vent is het, met schitterende ogen en een warme blik.

Vooral het benchkleed wordt als judomat gebruikt, we horen de ene doffe plof na de andere. Maar de bench wordt ook gebruikt om in te slapen.

De bench gaat in de ochtend twee uurtjes dicht. Dan zijn ze daar vast goed aan gewend, en het geeft mij de gelegenheid om de kennel even te poetsen. In het begin waren niet alle pups het hier mee eens. Het paarse meisje is een felle dondersteen.

Maar ja, een beetje benchtraining, daar komen ze toch niet onderuit.

Wat dit betreft zijn de paarse en de appelgroene dame echte dochters van Donna…die probeerde zich ook een weg naar buiten te bijten.

Maar uiteindelijk geven de pups zich over en gaan gewoon lekker een dutje doen. De protesten worden steeds korter, en de dutjes dus langer.  Ook het tunneltje is een populaire plaats voor dutjes. Echt een schattig gezicht.

Wegen kon ik de pups al even niet meer, maar op het weblog van Petra de Jong van de Groene Golf zag ik een prachtige weegschaal staan, ideaal voor de pups. Mijn begeerte was gewekt, van Petra kreeg ik de naam van het type weegschaal en, stom toeval, er stond er een op Marktplaats! Snel gescoord dus, en nu weet ik dat enkele van de puppen al over de twee kilo wogen, een paar dagen geleden, en dat ze allemaal prachtig groeien.  Dat kun je ook zien natuurlijk..maar meten is weten.

Vrijdag en zaterdag komen Han, Katja, Ad, Renny, Wim, Caroline, Monique, Tinne, Nikki en Sabrina. Samen gaan we kijken welke pups we gaan kiezen voor Sabrina en mezelf. Daar verheug ik me erg op. Monique stuurde me deze foto van Donna op de leeftijd van zes weken, die houd ik er in gedachten bij dan.

Inmiddels lijkt het of de foto bewerkt is door Andy Warhol, geen idee wat er mee gebeurd is, maar het ziet er wel leuk uit. Lief, Donna als puppie..

De ontwikkeling van de Ballisticjes gaat razend snel. Ze waren duidelijk aan nog wat meer ruimte toe (en ik ook, het is net een spelletje twister, als je poep wilt ruimen en niet op een puppie wilt gaan staan..). Dus kunnen ze beschikken over de hele ruimte nu.

Het bierkratje is niet zozeer om te legen, maar meer om even op te zitten. Inmiddels staat er echter een comfortabele tuinstoel, omdat ik toch wel erg veel tijd in het kenneltje doorbreng.  Na het uit de hand eten, van een schaaltje eten en uit een bakje eten, eten de pups nu gezamenlijk uit de grote schaal, dat gaat perfect en die hele schaal is in no time leeg.

Ook wordt er heel wat afgestoeid..

Inmiddels is uiteraard de visite ook welkom, gezellig en goed voor de puppies.

Lisette en Wim zijn geweest, Lisette feliciteerde natuurlijk eerst de jonge moeder, die dit zeer op prijs stelde,

Daarna konden de puppies bewonderd worden.

Afgelopen donderdag had ik een thema-ochtend op mijn werk, en in de middag nog een vergadering, ook moest ik even de stad in. Gelukkig was Sabrina zo lief om een dagje op te komen passen. Aan het eind van de middag vond ik acht ronde glanzende pups, een tevreden Donna en een stralende Sabrina aan.

De puppies mogen graag de snit van kleding wat aanpassen, en ook de kapsels van de bezoekers worden onder handen genomen.

Jilke en Paul zijn al wezen puppieknuffelen,

En Kristel reed (bijna twee uur enkele reis) vanuit België hier naartoe om ook even puppies te knuffelen. Allen hebben de puppies zeer verwend met lekkers en speelgoed, en ons ook, met een mooie orchidee en nog veel meer.

Vandaag zijn Brenda, Dennis, Luci en Sandi geweest. Voor de pups een eerste kennismaking met kinderen, een zeer goede start voor ze want het zijn heerlijke meiden.

Een overpeinzing: waar zal ik nou mijn tandjes eens inzetten. De hiel, of toch de kuit?

Roze en Kerst hebben ongeveer dezelfde overwegingen.

Na al die emoties moet er natuurlijk geslapen worden.

Veel geslapen.

En dan even drinken bij mamma. Maar dat valt niet meer mee, Donna is amper nog zichtbaar onder haar Piranha’s van kinderen.

De kleurtjes zijn hieronder goed te zien.

Kortom: het is nog steeds dik genieten. 🙂

Ja, het gaat hard. Zo ook de ontwikkeling van de pups. Er gebeurt nu van alles, en het wordt nog steeds maar leuker. Voor Donna niet altijd.

En als ze door alle rondhopsende pups geen plaatstje kan vinden om te gaan liggen voor de voeding, maken de pups er gewoon selfservice van.

Sommige van de pups vinden zichzelf toch echt al bijna net zo groot als mamma.

De eerste uitbraakpogingen worden genomen, dus ook het laatste latje ligt nu op de ingang van de werpkist. Maar het is duidelijk dat dit soms wat ruige stelletje toch meer de ruimte nodig heeft.

Er wordt al heel wat afgestoeid in het nest.

Een hele kluwen Whippetpuppies..blijft toch een heerlijk gezicht.

Nu ze wat groter worden, is het soms toch echt lastig om met zijn achten tegelijk te drinken. Enig alpinisme is dan niet onhandig.

Ze zijn op deze leeftijd nog steeds zo heerlijk stapelbaar.

Maar toch..vandaag hebben we dan toch de pups wat meer ruimte gegeven.

Donna is er niet de hele dag bij, maar ze wilde even het speelmandje van de pups keuren. De pups maken dankbaar gebruik van de nieuwe ruimte, en doen hun behoefte nu inderdaad buiten de werpkist. De foto van het karton vanavond, zal ik u besparen. Bovendien leren ze nu vlees eten uit een bakje. Gaat prima.

En het is zo’n lief gezicht..om van te smelten. (De pups dan, niet mijn hoofd.)

Na het eten lekker uitbuiken, een heel mandje vol.

Maar hier komt mamma om het dessert te verzorgen..en dan blijkt dat de grenzen van het mandje nog lang niet bereikt waren!

Even later is het weer wat rustiger en kun je lekker met je zussen in alle rust een beetje tutten in het mandje.

Afgelopen zaterdag zijn Jacqueline (de fokker van Donna) en haar man Gert-Jan geweest. Ze hebben een grote nieuwe vriend voor de pups meegebracht: een echte kwaakeend. Die gaat over een weekje ofzo, voor een hele hoop lol en lawaai zorgen.

Ik kan haast niet wachten. 🙂

De puppies eten sinds een paar dagen een beetje vlees, biefstuk tartaar. (Zonder uitjes). Dat is goed te zien aan de gewichten, die vertonen een nog sterker stijgende lijn..alsof Sint Pokon is langsgeweest.

Het is ontzettend leuk om ze zo’n balletje vlees te geven. Eerst heel aarzelend proeven, besluiten of het lekker is, ja, het kan er mee door, oh, het is best aardig, ah, ik wil nog wel een stukje geloof ik..

En nu weten ze allemaal wat het is, eten vlot en vinden het geweldig!

Zo zijn er meer nieuwe dingen. We vonden dat ze eigenlijk af en toe wat meer ruimte moesten hebben. Dus hebben we een klein rennetje om de werpkist gezet, zodat ze af en toe de pootjes eens kunnen strekken.

Maar dat was toch nog een hele stap. Eeek..wat is de wereld groot!

Wie durft het eerst?

Van het veilige vetbedje op het rare ribbeltjeskarton..hier de drie dappersten.

Na deze spannende ervaring gauw weer slapen op de veiligste plek die je kunt bedenken..mamma’s hoofd.

Een knuffel van de grote baas, altijd lekker.

Als de puppies slapen, kunnen wij mooi even naar de Ikea. Even wat dingetjes voor de puppies scoren. Waaronder voor elk puppie een dekentje. Die zullen we af en toe bij Donna leggen, en af en toe in het nest. Dat zullen dus geen brandschone dekentjes zijn, maar wel met erg belangrijke, veilige geuren voor de puppies. En alle puppies mogen er eentje meenemen naar hun toekomstige familie, net als een mandje, een lijntje en een halsbandje.  We hebben ook een oppashond gekocht voor de puppies.

Daar kunnen de puppies, als ze wat groter zijn, eens lekker tegenaanliggen, als Donna eens even het bos in is. Het is een braaf beest, ik heb er al echt een band mee.

Morgen zijn de puppies 20 dagen, en zullen ze hun eerste balletje vlees krijgen. Ze zijn er aan toe, en ook aan meer ruimte. Donna ligt niet veel meer tussen haar kroost, ze gaat wel om het uur voeden.

Als ze de kist in komt, gaan de pups gelijk ten aanval. Ze moet dan even een vrij plekje zien te vinden, wat pups wegvegen en als ze dan ligt, lijken het wel kleine Piranhas.

Als de buikjes dan weer vol zijn, kunnen ze heerlijk, in allerlei houdingen, gaan liggen uitbuiken.Dan gaan sommige pups bijna op echte whippets lijken.

Die koppies zien er zo schattig uit als ze ernstig liggen te drinken.

Ze kunnen trouwens ook in echt onmogelijke houdingen liggen drinken, zoals ondersteboven..

Ik poets om de dag de werpkist lekker uit, en leg er een schoon vetbedje in. Dan moeten de pups er even uit. Het zal wel de laatste keer zijn dat ze met zijn allen in dit kratje pasten.

Inmiddels hebben we ook Sander en Kate ontmoet, één van de pups gaat bij hen wonen. Sander werkt lekker veel van huis uit. En Kate is een paardendame. Opvallend hoeveel mensen die van paarden houden, ook van Whippets houden. Hun puppie zal in mei al naar Engeland meegaan, naar een groot paardenevenement.

Het rode- en het kerstmeisje zoeken vaak elkaars gezelschap. De grootste en de kleinste.

Het worden meer en meer echte hondjes. Ze spelen al, bijten elkaar een beetje, blaffen soms al boos (een heel lief klein blafje hoor je dan), het is te schattig voor woorden. Dik genieten dus.

No press, please!

Soms zijn het net Koalabeertjes.

En na het spelen een grote geeuw..en gauw weer een uurtje slapen.

En dan nog een laatste foto: Het oranje meisje en mijn echtgenoot, die vandaag de leeftijd van 55 hele jaren bereikt heeft. Nog proficiat, schat!

Twee weken is het grut alweer en ze groeien lekker. Af en toe heeft er eentje een wat mindere dag qua drinken, maar de volgende dag is het dan vaak weer extra veel. We zullen eerdaags de nageltjes moeten knippen, want Donna’s buik is één grote collectie krabbels en ook wat beurse plekken. Ik heb het al een keer met de Pedipaws gedaan, maar die nageltjes groeien loeihard! Je kunt nu de kleuren van de pups wat meer gaan zien.

Ze drinken vol overgave.

en ze rusten vol overgave. Heel zen eigenlijk, die puppies. Over mindfullness gesproken..

De kleurtjes worden bij allemaal wat lichter, en wat meer uitgesproken. Hier het beige reutje.

De zusjes Rood en Kerst, die erbij liggen alsof ze aan de glühwein gezeten hebben.

De groene reu doet graag een dutje op het warme lijf van zijn moeder.

Het respect voor moeder is nog ver te zoeken. Donna slaat haar ogen ten hemel, als één van haar kleintjes haar tong naar haar uitsteekt.

Hier appelgroen en blauw in een dromerig onderonsje.

Ik reken de dag van de bevalling als dag 0. In dat geval is het vandaag dag 14, en dan moet er voor de eerste keer ontwormd worden, moeder en kinderen. De spulletjes staan al klaar. (En nee, ik heb geen aandelen).

En dan, op de ochtend van de veertiende dag: De oogjes gaan (een beetje) open, Hallo Wereld!!

Het is een enig gezicht, al die kleine lodderige oogjes. Die zullen de komende dagen nog verder opengaan, en dan hoop ik dat ik in acht paar donkere kijkers kijk.  Het wordt steeds leuker..

In huize Rouw proberen we deze weken zoveel mogelijk de rust te bewaren. We merken dat Donna de dagen waarop er weinig gebeurt, meer in de kist ligt bij de puppies, die dan ook vaker drinken bij mams. Heeft een pup een dag, dat hij of zij wat minder groeit, dan leggen we die de volgende dag uiteraard wat vaker aan, aan de beste tepels (waarvoor we er soms een dikkerd af moeten plukken..) Maar..met resultaat. Zie onderstaande grafiek.

Ons kerstmeisje is de lichtste van het stel, maar ook zij zit nu boven de 500 gram, en de eerste twee zitten al boven de 600 gram.

Dus..we houden het nog lekker even rustig.

Op kerstochtend ontwaakt de blauwe reu met een vreemd gevoel in zijn maagje. Een beetje trek, waarschijnlijk.

No problem, even naar mam..eh…lopen. (Nou ja..)

De melkbar is er duidelijk klaar voor. (Deze foto is niet bestemd voor reutjes jonger dan een jaar, of ouder dan acht weken. )

Doet me een beetje denken aan ons bijgerechtje, waar Mart zich op dat moment mee bezig hield.

Het blauwe reutje is niet de enige met trek. Ze zijn op deze leeftijd nog erg stapelbaar, die puppies.

Donna vindt het gelukkig allemaal prima, en gaat zò liggen, dat alle tepeltjes te benutten zijn.

Ze krijgt onderhand zo’n routine met dit grote gezin van haar, dat ze ook tijdens het voeden wel wil weten, wat er verder in de keuken gebeurt en ze is ook in voor een praatje.

Aan de pootjes te zien, hebben de pups nog een hoop groeiwerk te doen.

Soms neemt Donna even een time-out. Kwaliteitstijd voor zichzelf. Goed zo, Donna. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor je kinderen zorgen.

Maar vanochtend werd ze opgeschrikt door een ijselijk gegil. Het groene reutje had ergens pijn. En liet dit heel, heel duidelijk merken. Maggie kwam met grote schrikogen de keuken in, Donna likte en likte zijn buikje, ik checkte het hondje op breuken en dergelijke (gelukkig niets) maar het gegil ging door. Martin kwam vanuit zijn slaapkamer naar beneden, kijken wat er aan de hand was?! Toen heb ik het hondje maar ter hand genomen, watje erbij, olijfolie erop en flink over het buikje wrijven, met de richting van de darmen mee. En ja hoor… een heel ding, voor een klein hondje, daar zal-ie het zeker even benauwd van gehad hebben.

Tja, en dat doet me dan weer denken aan het eten van eerste kerstdag..  🙂

Het was heel gezellig, ons bescheiden kerstdinertje, om wille van de rust in huis waren alleen mijn ouders present. Dat vinden mijn meiden heerlijk, en als oma nou in het midden gaat zitten, kunnen we allebei naast oma zitten. En zet die tas met dat lekkers maar op schoot, oma, dan kun je er gemakkelijk bij, zo af en toe.

Het eten smaakt gelukkig prima. Ondanks alle eerdere vreemde associaties.

Maggie wil even op schoot. Alleen soms kan ze zichzelf zo ongelukkig neerzetten.

Schat, komt de koffie er al aan?

Om de dag sop ik even de werpkist en omgeving uit met een Dettolsopje, even de vetbedjes verschonen en alles weer fris maken. De puppies hebben dan even supervisie nodig. Gelukkig hebben we een bereidwillige puppiesit.

Die ook nog elke keer voor nieuwe bandjes zorgt, zodat ik nooit mispak als er een vervangen moet worden.

Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child. Hier is het: it takes a family to raise a nest.

Morgen zijn de pups al weer een week oud. Ze zijn vitaal, dik en rond en zijn allen goed gegroeid. De hoogste tijd voor de namen dus. Het lijkt misschien vreemd, maar ik heb acht namen, en acht puppies. Maar welke pup welke naam krijgt..dat weet ik pas met zes weken, als ik mijn eigen keuzes gemaakt heb. Als de chipper komt, is de tijd om de namen aan de puppies te koppelen.

En dan nu, die namen, en het waarom. Ik heb twee fantastische ouders, die er altijd onvoorwaardelijk voor mijn broer René en mij geweest zijn. Ik hou verschrikkelijk veel van ze, en ben zo blij dat ze er nog zijn, vitaal en al.

En nog zijn. Elke dag weer.

Daarom wil ik graag dit eerste nest opdragen aan mijn vader.

Het grootste deel van zijn leven is hij bezig geweest met de vliegerij. In de Luchtmacht, als operationeel directeur van Rotterdam Airport, als algemeen directeur van Eindhoven Airport, als vlieginstructeur. Drukke banen, toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik aandacht te kort gekomen ben. Als kind was ik erg vaak ziek, hele winters lang geplaagd door longontstekingen. De nachten bracht ik vaak hoestend door, en vaak kwam mijn vader dan even naar beneden, midden in de nacht, voor een praatje, een spelletje pesten..terwijl de wekker in de ochtend toch weer op tijd ging. Toen hij met pensioen was, waren daar de kleinkinderen.

Mijn ouders hebben altijd opgepast op David, een dag in de week, zijn babykamer daar was bijna eerder klaar dan de mijne. Pap ging op zo’n oppasdag vaak even met Daaf naar de IKEA, naar het ballenbad. En daarna natuurlijk een ritje naar MacDonalds.. Maar David is vast ook één van de weinige kinderen, die op zijn vierde jaar al zijn eerste vliegles kreeg, van zijn opa.

Het was een prachtig gezicht, Daafje achter de knuppel van het toestel, zelfs even een stukje “alleen” vliegend, onder het toeziend oog van opa.

En natuurlijk kreeg hij zijn certificaat, Daaf zag nog wat witjes want vliegen terwijl je eigenlijk nauwelijks boven het dashboard uit kunt kijken, daar kun je een beetje misselijk van worden.

Mijn ouders zijn ook gek met onze Whippets. Oma heeft altijd iets lekkers in haar tas voor haar kleinhonden als ze komt. Onze Harley was bijzonder gesteld op mijn vader. Als pap eenmaal plaatsgenomen had op de bank, sprong Harley er gelijk bij en bleef de hele avond op zijn schoot liggen. Aangezien mijn vader vaak ribcord broeken draagt, en Harley altijd enorm verhaarde, leverde dit altijd een Harleyvormige afdruk op de kleding van mijn vader op. De plakroller ligt tot op de dag van vandaag nog in de la, helaas niet veel meer gebruikt.

In het begin van dit jaar moesten we Harley laten gaan. Ook tot groot verdriet van mijn ouders. Kort daarop werd mijn vader ziek. Een gemene ziekte, maar omdat hij nog sterk en vitaal is, vonden de artsen het zeker wenselijk om geen afwachtend beleid aan te houden, maar stevig te gaan behandelen. Zeven weken lang is mijn vader elke dag in zijn eigen auto naar de bestraling gereden. En hij heeft het uitstekend doorstaan. Onlangs was de controle, en mijn vader is genezen verklaard. Goddank. Nu mogen we het kerstfeest vieren met gezonde ouders, en een nieuwe generatie Whippets, die allen een fijn leven tegemoet gaan bij hun nieuwe gezinnen.

De namen van deze hondjes zijn de namen van vliegtuigen waar mijn vader op gevlogen heeft, niet allemaal, maar wel een stuk of vijf. Het zijn kleine stoere gevechtsvliegtuigen. Passend bij de hondjes, vind ik, niet zo groot maar snel en dapper.

Voor de reuen:
Ballistic Hunter
Ballistic Spitfire

En voor de teven:
Ballistic Dakota
Ballistic Gloster Meteor
Ballistic Tiger Moth
Ballistic Sea Fury
Ballistic Fouga Magister
Ballistic Fairey Firefly.

Zo, dan bent u nu weer helemaal bij. Nou ja, niet helemaal misschien..nog een paar fotootjes van het grut met zes dagen.

Wat een snoepies hè.

Er komt al wat pigment op de neusjes.

Twee zusters, qua kleur leuk op elkaar aansluitend.

En al dit groeigeweld vindt plaats in de Whippetbabykamer.

Verder is vandaag Jacqueline Wagener even aangewipt, met haar camera. Daar ben ik altijd blij mee, ze maakt schitterende foto’s (en het is ook een gezellig mens.) Om dit blog niet al te zeer te belasten, bij deze de link naar de foto’s:
https://www.hondenforum.nl/plaza/viewtopic.php?f=26&t=232808
Bedankt, Jacqueline!