Mooie tijden zijn dit. Alles gaat goed, Donna is weer heerlijk fit, de pups komen goed aan in gewicht en liggen als glanzende molletjes afwisselend te slapen, of vol fanatisme te drinken. Serious business hoor, dat drinken voor pups. In uiterste concentratie bewerken ze het gebied rondom de tepel, en als de melk dan toeschiet, hoor je een zacht en vredig geklok.

Na zich vol gezogen te hebben met nieuwe energie, beklimmen ze dan de Mount Donna, om er aan de achterkant weer af te glijden. Gelukkig voor Donna, planten ze geen vlag.

De pups kunnen ook drinken in de meest krankzinnige houdingen. Dit lijkt wel een balletpose..

Als de melk goed toeschiet, is het prachtig om te zien. Net alsof ze er bijna een beetje van schrikken. Allemaal strak in de houding!

Speciaal voor kerst, een hele kudde Rudolph-the-rednosed-reindeertjes. Maar je ziet dat er op de roze neuzen al een klein beetje pigmentvlekjes gaan komen. Dus het komt goed.

De halsbandjes worden elke dag gecheckt, en zo nodig vervangen. Mart maakt steeds een hele kudde van die dingen. En nou wil hij graag, dat met deze foto bewezen wordt, dat het niet waar is, dat mannen maar één ding tegelijk kunnen. Martin kan namelijk bier drinken, en bandjes maken tegelijk. Chapeau, schat.

Han en Katja zijn zondag nog geweest om het nest nog eens even goed te keuren, en mij met wat zaken te helpen. Weer heel erg bedankt, mensen, jullie zijn geweldig!

En dan ook nog een prachtige cadeaumand meenemen..

Met daarin een mooie plaquette, ter gelegenheid van mijn eerste nest!

We zijn ontzettend verwend, door Herma met heerlijke wijn en rosbief voor de honden, een prachtige speeltunnel voor de honden van Monique (die ik een half jaar geleden al kreeg, zij geloofde er in!) en ook een Chocogram! Nooit van gehoord, maar énig, bedankt Brenda!

Maggie begint haar draai al weer aardig te vinden. Soms gaat ze even bij Donna en de pups in de buurt zitten. Als Donna dan kijkt, draait ze beleefd haar hoofd af. En Donna vindt het goed. Als ze elkaar tegenkomen in de huiskamer, begroeten ze elkaar weer echt lief, maar die pups, daar is Donna toch wel heel zuinig op.

Een fotootje van de twee broers.

Af en toe moeten we natuurlijk de werpkist schoonmaken, hoewel Donna absoluut het meeste werk doet. Maar ja, toch even een doekje Dettol en een schoon vetbedje, ik kan het niet laten. Dan leg ik de pups even in een kistje tussen 2 kruiken in de woonkamer. Hier schijnt zowaar heel even het zonnetje op ze, als ik de bedekkende handdoek weer weghaal.

Moeder en zoon. Een heerlijk gezicht.

En hier het groene meisje, lekker aan het drinken.

En na al dat drinken, moet je echt even uitbuiken.

Kortom, ’t is echt mooier dan TV, kan er uren naar kijken (en dat doe ik dan ook).

Jawel. Vandaag, 17 december, wordt onze Daaf 16. Dan mag hij sigaretten kopen (is afgekocht, was niet moeilijk, hij vindt roken smerig), alcohol drinken (is ook afgekocht tot zijn 18e jaar, zo zonde van die puntgave hersencelletjes van hem), brommer rijden (maar ik hoop dat hij doorspaart voor een auto) en naar 16+ films kijken en 16+ spelletjes kopen (doet hij al een eeuwigheid).
Dus lieverd..eigenlijk verandert er niet zo veel. Je looks wel..weet je nog, een jaar of zes geleden, met Maggie?

En dan nu, met Donna, als haar troost in bange uren..

Maar, ook al ben je nu groter dan je vader en ik, we zijn nog net zo gek op je als de dag dat je geboren werd (al was je als baby iets minder geneigd tot de eeuwige discussie.)

Fijne verjaardag, mijn zoon. Heerlijk dat je er bent.

mag ik u mededelen, dat het eerste nestje Ballistic Whippets “Airborne” is!

Na een onrustige nacht voor Donna en mij, begonnen op donderdagmorgen 15 december de weeën. Die doen pijn. Op zo’n moment denk je wel eens even: “wat heb ik dat meissie toch aangedaan”.

Gelukkig is er troost. David was nog thuis, herstellende van een vervelend virusje, en hij heeft Donna uitstekend bijgestaan.

Toen het er op leek, dat de weeën toch echt overgingen in persweeën heb ik Katja gebeld. Zij liep al vanaf zondagavond standby met haar mobieltje, en was er binnen anderhalf uur. Net toen ik de eerste pup ging opvangen, was ze er, fantastische timing!

Een bijzonder moment, Donna schenkt het leven aan de allereerste pup van het eerste Ballistic-nestje. Geweldig om mee te maken, een mooi moment. Je eerstgefokte puppie dat zo in je handen glijdt.

De eerste pup heeft het altijd het moeilijkst, die moet de weg (het geboortekanaal) oprekken voor zijn, of in dit geval haar, broers en zusters. En als je dan ook nog tegen de 350 gram weegt.. We hebben de pasgeboren jongedame eens lekker droog gewreven en even het slijm uitgezogen, maar ze had een prachtige biotonus, een levenslustig meisje!

Kijk nou. Wat ontzettend lief.

En dan de eerste slok bij mamma Donna. De zo belangrijke colostrum, vol antistoffen, noodzakelijk voor elke pup. Donnaatje, je bent een geboren moeder, zo zorgzaam voor je kinderen. Ik moet je dwingen om af en toe even die werpkist uit te komen om een plas te doen, en daarna sprint je in coursingtempo weer terug naar de kist, om zó voorzichtig weer in te stappen, en vervolgens al je kinderen weer te verzorgen.

Maggie vindt dat er ineens wel veel te doen is in de keuken, en komt eens een kijkje nemen.

Maar ze heeft nu heilig respect voor Donna, ze voelt denk ik dat Donna geen andere honden in de buurt duldt. Dus zoekt ze haar toevlucht tot het grote bed boven. We zullen haar de komende dagen wat extra aandacht geven en verwennen, helaas is het van dat verschrikkelijke weer, anders zouden we lekker balletjes gaan gooien op de heide. Verdorie. Je houdt het tegoed, Mags. Een foto van de eerstgeborene. Er zijn kleine Donnaatjes bij, kleine Deejaytjes (proficiat, Deets, je bent nu oma!) en ik zie misschien ook wel wat Djinny (Delirious Dark Djinny, die nu overgrootmoeder is, en nog zo fit als een jonge dame). En misschien zie ik hier en daar ook wel de mooie beige kleur van Jagga, met een heel klein beetje brindle erop. Chique!

Na een drie kwartier, liggen er al drie pups in de werpkist. Het gaat vlot nu.

Er volgen er nog vier, en dan wordt het even rustig. Maar Katja denkt toch nog wat te voelen en jawel, rond 16.00 uur wordt er nog een nakomertje geboren!

Dat was wel een verrassing. Acht pups in vier uur, goed gedaan, Donna! Daarna bel ik Dokter van der Rijt, een van de beste windhondenmannen van Nederland. Hij helpt Donna nog even manueel van haar laatste placenta af, geeft haar wat oxytocine, en een beetje antibioticum. Daarna bekijkt hij alle pups heel goed, stuk voor stuk.

En hij is bijzonder enthousiast over het nest. Goed om te horen. Daarna gaan alle puppies naar mamma. Donna wordt compleet belegerd door haar kinders. Lijkt me best even wennen, zo heb je niets, en dan binnen vier uur ineens acht kinderen. Pfoe.

De kleuren op deze foto’s zeggen vrij weinig. De pups zullen stuk voor stuk lichter worden, over een week of zes ken je ze niet terug. En ik ben zo benieuwd hoe ze gaan worden. Heerlijk, acht weken lang observeren. Daar krijg je geen genoeg van. Wat niet te zeggen valt van deze pup: ze ziet eruit of ze nu echt genoeg gedronken heeft.

Eén dezer dagen wil ik u graag wat vertellen over de namen…wordt vervolgd.

Voor alle life-stream liefhebbers:
Via “Life-stream” kun je inloggen.
Gebruikersnaam: gast, password: herdersveld.
Ik denk dat we hem ’s avonds tussen 19.00 uur en 20.00 uur even opengooien.

Donna is morgen uitgeteld, ze is dan 63 dagen zwanger en de bevalling zou op gang mogen komen. Maar ze is niet alleen letterlijk uitgeteld, figuurlijk ook een beetje. Op de bank springen is een hele planning, de trap op gaat na enig nadenken, en opstaan uit de mand is ook niet meer zo gemakkelijk als ze op haar rug ligt. Niet zo gek, ze weegt nu 15 kilo (normaal iets onder de 12 kilo) en is echt tonnetjerond. Het is dat ze haar lange slanke pootjes, haar lange hals en haar fijne koppie nog heeft. Anders zou ze toch een beetje meer op een Bulldogje lijken.

Of op een hangbuikzwijntje.

Of zelfs op een schildpadje, dat, als het op zijn rug ligt, niet meer zo best overeind kan komen.

Hoe dan ook, het is nogal aandoenlijk en Donna heeft het zwaar met de laatste loodjes. Van mij mag het morgen beginnen. Ik ben ook zo benieuwd wat ze met zich meedraagt, hoeveel reutjes, hoeveel teefjes, zijn ze allemaal gezond, welke kleurtjes hebben ze…
Donna, lieverd, morgen moest je er maar eens werk van gaan maken. Of overmorgen. Uiterlijk. Alsjeblieft.

Alles is klaar, en zelfs de kerstboom staat.

Dus nu kunnen we ons lekker ontspannen, tot het moment van de geboorte.

Behalve het buikje van Donna, dat staat nu toch wel erg géspannen.

Er komen nog wat lieve dames naar het buikje van Donna kijken, proberen puppies te voelen en te zien bewegen. Hier heeft Lisette “beet”,

en ook Jilke heeft succes. Natuurlijk wordt ze eerst hartelijk begroet door beide dames,

en ook krijgt ze nog even een knuffel van Donna persoonlijk.

Ik heb een schattig fimpje gemaakt van de bewegende buik, maar kan het hier niet plaatsen, en toesturen voor de liefhebbers is ook wat begrotelijk; het is 95 MB. Even kijken of de baas hier wat op kan verzinnen. 🙂

Het lukt me nog even niet om een link te maken, maar als je zelf even knipt en plakt naar de google-adresbalk, dan zie je het buikje.. ahh…

Donna wordt nog elke dag dikker. Ze begint nu ook wat last te krijgen. Vanmiddag was het guur weer, maar droog en we wilden toch even een lekkere wandeling maken. Omdat Donna aan de lijn moet, wilde ik haar een jasje aandoen. Ik voelde al een beetje (figuurlijke) nattigheid, maar het was nog veel gekker dan ik dacht: het jasje paste werkelijk voor geen meter meer. De banden met de stukken klittenband kwamen niet eens bij elkaar in de búúrt, laat staan dat het dicht kon.. Gelukkig heeft Tinne vorig jaar eens een soort coltruitjes voor me “gemaakt”, en dat truitje ging nog nèt.
Toen David Donna in de middag nog een keer mee wilde nemen voor een wandeling, verzette ze zich als een koppig muilezeltje, alle vier de pootjes strak, ze wilde niet mee..
Dus voor Donna de tuin. Geen probleem. Eten gaat nog steeds moeilijk. Dat begrijp ik wel, in dat gezwollen lijfje, verzadigd van puppies, is geen ruimte meer voor de maag. Maar ja..niets eten, dat kan niet. Ik denk dat ik maar eens een kookboek voor niet-etende honden ga schrijven, creatief met kip of iets dergelijks. Gekookte kippenbout, kippenlevertjes, brokjes geweekt in kippenbouillon, dat gaat er dan nog mondjesmaat in. Af en toe.
Maar behalve de hormonen van Donna, beginnen die van mij ook op te spelen. Het huis moet schóón! Nou kan ik best lekker poetsen, maar mijn meterslange enorme gordijnen wassen, daar zag ik wat tegenop. Never mind, daar heb je moeders voor. Dus “ons mam” kwam, gepakt en gezakt met elastieken, lingeriezakjes en al wat dies meer zij. Via een speciaal procédé, alleen bekend aan moeders, pakte ze de gordijnen in.

Ik zag voor me, dat ze dan tussen het wassen van de gordijnen in, lekker met een cappucinnootje de Linda zou gaan lezen. Maar zo zit ze niet in elkaar, die moeder van me. Ik ging ramen zemen, zij deed mijn strijk. Oh mam, wat ben je toch een heerlijk mens. Ik háát strijken..

Na het wassen hebben we gelijk de gordijnen weer opgehangen. Mijn vader was ook weer ten tonele verschenen en hij was zo goed niet, of hij moest van mijn moeder de ladder op. Een dreamteam, die twee.

En toen was het uiteraard wel tijd voor een roseetje en even ontspanning..maar niet voor de klus gedaan is. Kijk die gordijnen eens schoon wezen!

Daarna natuurlijk even gezellig samen eten, vers broccolisoepje voor de vitamientjes, lekker broodje erbij..altijd gezellig.

Als moeder van mij, een negenponder, weet oma wel hoe zwaar Donna het heeft. Donna heeft dan ook radar voor mijn moeder, ze zoekt een beetje troost bij haar, en krijgt dat ook. Mam, het geeft niet dat je haar steeds “hij” blijft noemen, daden zijn heel wat belangrijker dan woorden.

Natuurlijk hebben we, traditiegetrouw, wel Sinterklaas gevierd. Iedereen klaagt en moppert over het feit dat er gedicht moet worden, maar op de avond zelf blijken er dan weer hilarische epistels gemaakt te zijn. Een hondenmand vol cadeautjes!

Een beeld van een deel van mijn familie. Helemaal klaar voor de Sinterklaasfun.

Maggie is zeer gesteld op haar mensenfamilie. Vooral Esther moet het flink ontgelden, na het flossen van haar tanden werden ook haar oren zeer degelijk gereinigd.

De cadeautjes variëren in serieusheid. Maar deze pantoffels waren toch wel de klapper van de avond.

En in alle stilte groeit Donna nog steeds door. Je hoeft nu maar je hand op haar buik te leggen, en je voelt de delicate bewegingen. Met wat geduld, kun je ze ook zien. Geweldig.

Eten uit haar bak doet ze alleen nog bij echt heel lekkere dingen. Maar een paar brokjes naast haar in de slaapzak leggen, werkt soms ook.

En soms ook niet.

Inmiddels is de laatste hand aan de kraamkamer gelegd. Martin heeft plexiglas aan de binnenkant van de hekjes gemaakt, zodat we niet de brandweer hoeven bellen omdat er een pup zijn hoofd doorgestoken heeft, en niet meer terugkan. Donna kijkt tevreden toe, ze lijkt de maatregel goed te keuren.

Mart, lief, ik weet het, de hondjes zijn mijn ding. Daarom des te meer bedankt voor je inzet, je bent geweldig.

Donna is al weer achtenveertig dagen drachtig.

Nog een goede twee weken… Vandaar dat we afgelopen weekend de werpkist geplaatst hebben. Kan ze er vast lekker aan wennen. Martin heeft er erg zijn best op gedaan.

Na even snuffelen, besluit ze dat de werpkist o.k. is.

Ze gaat er heerlijk in dutten en wil dus even niet gestoord worden. Sorry, Don. Een aanstaande moeder heeft haar rust nodig, ik weet het.

Ook moeten we natuurlijk koordjes voor om de puppienekjes hebben, stel, er liggen zeven lookalikes naast elkaar..dat schiet niet op. Ik laat Martin zien hoe die dingen gemaakt moeten worden, maar dat was niet nodig, hij wist het al, sterker nog, dat draaien daar ging hij niet aan beginnen, een moderne vent pakt zijn boor. Nou ja, het ging wel snel.

In no time heeft hij er acht gemaakt. Daar hangen ze dan, in volle glorie. Nu de bijpassende pups nog.

De koordjes zouden ook nog passen als Donna vreemd gegaan was met een Ierse wolfshond, zo te zien, maar gelukkig is ze uitstekend gechaperonneerd en zullen we die koordjes wat moeten bijknippen.

En de zwangere kijkt het allemaal maar eens aan.

Nog twee weekjes Donna, hou vol meid.

Weinig gebeurd, de afgelopen week. Zaterdag was de Jonge Honden/Veteranendag van de NWC, leuke berichtjes hierover kunt u lezen op https://whippetsenmeer.blogspot.com/ en https://saltysands.wordpress.com/ , dan heeft u gelijk goede beelden van de beste teef en de beste veteraan te pakken. Nog proficiat, Tinne en Monique!  Natuurlijk heb ik wat foto’s gemaakt, en natuurlijk werd dit geen succes met mijn blogjescameraatje. Ik zal ze u dan ook besparen. Wat ik wel mooi vond, was om het weer eens licht te zien worden. Dat zie ik niet meer elke dag, gelukkig. U ook niet? Nou, dan bij deze een foto:

En hier thuis zit onze Donna lekker drachtig te wezen. Mooi om te zien, die veranderingen. Haar onderbelijning is helemaal weg inmiddels.

En ik moet nu wel om mezelf lachen, dat ik eerder op dit blog foto’s geplaatst heb van die pathetisch kleine tepeltjes, en daar moest u dan wat aan zien… 🙂   Nee, dan durf ik hier toch meer mee voor de dag te komen!

En nog is het einde er niet, ze groeien en groeien en worden nog rozerderder. Toch: iedereen die al juichend deed over de kleine tepeltjes op de eerdere foto’s: Bedankt. Ik had het toen hard nodig.  Nu Donna zo overduidelijk zwanger is, maar niet meer misselijk en erg vrolijk, is het echt genieten, deze tijd. Nog twee weken hard werken, en dan breekt mijn “zwangerschapsverlof” aan. Heerlijk. Ik zie me al helemaal zitten, met een lekker boek naast de werpkist, een vredig nestje, en een gelukkige jonge moeder. Ik hoop, dat het allemaal zo mag gaan.  In ieder geval eet Donna wel weer wat, niet veel, maar blijkbaar genoeg want ze is prima op gewicht.  Maggie daarentegen, is een beetje sneu. Ze moet wat afvallen, voor iemand een plant op haar rug zet. Maar ja, Donna de hele dag kleine smakelijke hapjes, en Maggie twee schrale maaltijden..dat valt niet mee. Enfin, we zitten toch in de winterstop, in februari kijken we wel weer verder en proberen het nu een beetje binnen de perken te houden.  Overigens heeft Pascale Driessen nog een erg mooie foto gemaakt van Maggie en haar tegenstandster, op de coursing in Merksplas. Fraai gedaan, Pascale, bedankt! Hier zie je hoe twee teven prima haasvast zijn, ondanks dat ze strak naast elkaar lopen hebben ze alleen aandacht voor het haas en keuren elkaar geen blik waardig, laat staan dat ze storen.

Dapper klein meissie, onze Mags. 🙂

Eindelijk, de 14e november aangebroken. De 32e dag van de dracht (hopelijk) en tijd voor de echo. We vermoedden al wel dat het goed zat. Maar een beetje bevestiging is nooit weg.. Donna eet al een dag of 12 erg slecht, en kan erg in zichzelf gekeerd zijn. Soms heeft ze zo’n peinzende blik…    (foto van Jacqueline Wagener).

De ochtend was best lang. Gelukkig moest ik nog even naar de tandarts, zo’n dag kan natuurlijk niet alleen maar leuk zijn. Maar rond half één was Sabrina er, zij was de eerste die aangaf graag een puppie van Donna te willen hebben. Sabrina is de eigenaresse van Donna’s nestzuster Indie, een heerlijk whippetmeisje.  In de wachtkamer van de dierenarts zijn we alledrie toch een beetje zenuwachtig.

En al hoefden we niet lang te wachten, het leek wel uren te duren.

Toen we binnenkwamen was de dierenarts niet erg bemoedigend. Hij wilde uiteraard graag weten hoelang ze nu drachtig zou moeten zijn, en bij ons antwoord zei hij: “Nou, ik denk eerlijk gezegd niet dat ze zwanger is hoor..”.  Maar ja, dat heb je met dierenartsen die niet weten hoe strak en gespierd zo’n whippetbuikje kan zijn.  We legden Donna op haar rug, daar moest ze even aan wennen maar onderging het, zoals bijna alles, heel braaf.

Donna’s buik werd ingesmeerd met gel, scheren was niet nodig en toen..

sprong de eerste pup zo’n beetje in het oog van de dierenarts. Geweldig!!!!!  “Nou, drachtig is ze in ieder geval”, sprak de goede man droog.  En hij telde zo’n zes à zeven pups. We zagen zelfs al een hartje kloppen! Hallelujah! Jippie! Sabrina en ik hebben elkaar eens flink geknuffeld. Hieronder de link van de echo.

https://www.youtube.com/watch?v=PfpIOM5mTyE

Thuis natuurlijk aan de bubbels, van, hoe kan het ook anders, de ( Akin’s) Chardonnaydruif.

Het was heerlijk om alle puppie-eigenaars te bellen.  En nu nog vier weken tot de bevalling… We houden u op de hoogte!